Szept morza
Ewa Walentyna Maciejewska
Szepcze morze miłosną balladę
tęskną nutą drżą fale na wietrze
słońca promień wędruje przez molo
i ogrzewa wychłodzone serce
usiądź proszę tu przy mnie na ławce
zasłuchajmy się w pieśni wiosenne
spróbujemy od nowa zbudować
zamki marzeń na piasku słoneczne
pragnieniami wyścielimy niebo
atłasowym dotykiem miłości
tylko zostań przez chwilę na molo
przed podróżą ku gwiazdom bliskości
Zapach morza
Ewa Walentyna Maciejewska
zapach morza na wiosnę odurza
pieści zmysły głębokim szmaragdem
kryształ soli zakwita jak róża
białym pąkiem o brzasku nad ranem
zerwij kwiatów błękitnych naręcze
czekaj na mnie na schodach złocistych
Neptun klucze do bramy nam wręczy
pożeglujmy na wyspy szczęśliwe
przewodnikiem niech będzie tu mewa
białym piórem nakreśli azymut
i kochankom swe pieśni zaśpiewa
na wiosennej lagunie azylu
Czas na wiosnę
Ewa Walentyna Maciejewska
Jeszcze w polu tyle śniegu
zasypane miedze kręte
luty mrozi drzewa w biegu
bo już marzec za zakrętem
tak się spieszy i maluje
rzeźbi sypie w lustra zerka
bo już siły mu brakuje
wiosna zaraz zagra w berka
poukrywa przebiśniegi
w ciepłych gniazdkach dla skowronków
a w fioletach obok drogi
zagra krokus małym dzwonkiem
Na wagary
Ewa Walentyna Maciejewska
podaruj wiosno
uśmiech
o taki jak
stąd do nieba
pozwól nazbierać
koniczynek szczęścia
tyle
ile potrzeba
malujesz złote motyle
wzlatują wesoło
w górę kiedy
dłońmi poruszam
a ja tymi
piegami
się wzruszam
dla ciebie mogę
nawet stracić
głowę
cofając w czasie
ducha
zegary
wędrując w srebrno-zielonym
wianku
na (nie)ostatnie
wagary
Jeszcze zima
Ewa Walentyna Maciejewska
jeszcze zima biel rozściela
pod stopami cichych wzruszeń
jeszcze w lustrach się przegląda
i maluje kwiaty kruszcem
z żalem żegna przemijanie
srebrnych wzlotów po świt brzasku
księżycowi pocałunek
składa mroźny o poranku
lecą krople łez na ziemię
jak korali sznur zerwanych
słońca promień tak na brzeżku
siadł w koronie drzew nieśmiało
czy uwolni moc zmrożonych
czułość bliskość i marzenia
aby potok świeżych uczuć
spłynął dobrych jak lawina
Zew przygody
Ewa Walentyna Maciejewska
stalowoszary pejzaż zagląda dziś na molo
bezsenne kormorany stukają skrzydłem w okno
kafejek zapomnianych w tułaczych strugach deszczu
hoteli porzuconych za zimną ścianą sejszy
utonął jak nóż w wodzie scenariusz zew przygody
wokoło strome klify w cieśninach zatok fiordy
wypłynąć chcę na wody w poszukiwaniu wyspy
poszukać białej perły co jeszcze na dnie błyszczy
odnajdę piątą porę nieobecności roku
poczuję chwil spełnienie i wypełnienie mroku
Zima i orchidea
Ewa Walentyna Maciejewska
Zima i orchidea
przyszła nocą po cichutku
kiedy miasto spało
miękkim puchem otuliła
okolicę całą
zawiesiła biżuterię
ośnieżonym drzewom
dzwonią iskrzą kolczykami
pośród wróbli śpiewu
koronkowe drżą sukienki
w podmuchach śnieżystych
słońce mruży złote oczy
od bieli najczystszej
nikt urodzie nie dorówna
najpiękniejsza dama
czystym sercem kryształowym
kocha mroźna panna
orchidea tylko milczy
dostojnym urokiem
melancholia ją porywa
w rejs wiosennym statkiem
O czym śpiewa morze
Ewa Walentyna Maciejewska
o czym śpiewa morze
pod turkusem zimy
gdy w pejzażu szklistym
kreśli nuty mewa
białe żagle myśli
lekkością oddechu
unoszą falami
pocałunki wiatru
bursztynowy słowik
zasnął na dnie toni
wybudzi go wiosny
pierwszy słońca promyk
na tarasach piasków
złotem osypanych
skrzydlate uśmiechy
przygody nieznanej
Na białych polanach
Ewa Walentyna Maciejewska
lecą lecą płatki śniegu
jak listy z daleka
poukładam ciche myśli
na polanach nieba
po dywanach białych suną
parą dzikich koni
wiatr nie zdoła ich zatrzymać
czas ich nie dogoni
echo trąca struny sopli
muzyki błękitnej
w puchu toną szare myśli
na niwie anielskiej
mroźne trzaski nocnej szadzi
czy to serce pękło
przeminęło moje życie
drogą nazbyt krętą
prowadź sannę po wertepach
w księżycowym blasku
zrywam kwiaty abstrakcyjnej
lodowatej baśni
Morze nie zasypia nigdy
Ewa Maciejewska
morze nie zasypia chyba nigdy
łka tęsknotą w białych grzywach fal
nad bezkresnym horyzontem tafli
tańczą mewy niosąc szanty w dal
milczy plaża wspomnieniami lata
echo drży w muszelkach złotych dni
gdzie przylądek serca marynarza
zakochany czeka marzy śni
rejs pod żaglem serca kołysany
róża wiatrów drogę wskaże mu
port poezji lądem ukochanym
opowieści morskich jak ze snów
Ślad wspomnień
Ewa Maciejewska
Spotkali się przypadkiem,
tak mylą się zegary,
już nie tak bardzo młodzi,
jeszcze nie całkiem starzy.
Słuchają zdartej płyty,
ich dotyk rąk ukradkiem.
Milczą okrzykiem zachwytu,
wspomnienia ślad odnajdzie.
Muzyka serca drąży,
słodki zapach jaśminu,
koncerty dusz preludium,
księżyce ust uśmiechu.
W refrenie tym bez szansy
śmiać będą się do łez,
pijąc sok z pomarańczy,
nim pierwszy spadnie śnieg.
EWM. STOPAMI LATAWCÓW 2019r.
Bal choinki
Ewa Maciejewska
Ta choinka, ta zielona,
chce zatańczyć z nami.
Suknię piękną ma balową,
no to zaczynamy.
Najpierw gwiazdki niech rozbłysną,
za migoczą miło,
potem trąbki i skrzypeczki,
grajcie pieśń wesołą!
Rozkołyszą się sukienki
małych baletniczek,
piórka, trawki, mech, paprotki,
to co las użyczył.
Teraz dzwonki i dzwoneczki
w czapkach, na pomponach,
a śnieżynki szpagat ćwiczą
z dala od lampiona.
Serpentyny, złoty łańcuch
do wtóru z grzechotką,
gra muzyka, a już zegar
wybija dwunastą.
Wszyscy spieszą z życzeniami
w fajerwerkach blasku,
dzwonią dzwony, serca płoną
i łzy na policzku.
Stopami latawców
Ewa Maciejewska
leciutko na palcach
w rytm tańca wiruję
uwalniam ciało
duszę rozsupłuję
zmysłowo i lekko
przestrzeń wokół pieszczę
żywioł wciąż podsycam
muślinowym gestem
wydobywam akord
fantazyjny
jeszcze
spontaniczne kroki
dance szybki
raz wolny
swobodny i lekki
zew ducha frywolny
zrywam dzikie kwiaty
płynę obłokami
stopami latawców
muzyką bez granic
niewerbalna radość
zmysły nasze mami
pochwyćmy swoje ręce
na ostatnim balu
nie zaproszą więcej
przytulaj i całuj…
Z tomiku STOPAMI LATAWCÓW 2019 r
Pożegnanie roku 2020
Ewa Maciejewska
Pożegnanie roku 2020
ty odchodzisz lecz nie płaczę
i wylewać łez nie będę też za tobą
jednej cechy wszak ci tylko nie wybaczę
co pod kruszcem złota
miała być koroną
dam na drogę kilka wierszy
garść zachwytów w prostych słowach przywołanych
opuściły cztery ściany mego domu
chociaż chciałeś je zniewolić
swym zakazem
zatem żegnam i nie wracaj
weź ze sobą wszystkie śmierci tajemnice
daj oddychać kroczyć pozwól w starsze życie
nigdy więcej nie zatęsknię
już za tobą