Pareneza (m)
Marian Jedlecki
Nić jedwabna nie uratuje z Nicości
tylko spolegliwa nadzieja
chociaż nadzieja niezbyt się nadaje
na upominek
powiem
że każdy krok to przepaść
niesensowna i mściwa
studnia gdziekolwiek staniesz
więc co wolisz – konopie czy jedwab
a cena umiarkowana
więc do całości cóż mam dodać
po tym wyrzucę pięść w Niebo
za kobietę której nikt nie zapyta
czy biel bywa zbędna
czy czerń oplata życie
hej Niebo ty wysokie
hej Wodo ty głęboka
a my pomiędzy
DEJA VU (m)
Marian Jedlecki
Czy ktoś mi powie
dlaczego u kresu Czasu
zagubiłem honor wadliwy
bo już nie pytam Dlaczego
może Ukrzyżowany wytłumaczy
każdą z udręk samotności
zamglonej krasy nieba
może przypomni obietnicę św. Piotra
w zamian widząc cośmy mu zrobili
niezapomnianej udręki
co parzy mnie zawsze
parzy w tej chwili
w zimnych ramionach gwiazdy
ja tułacz
Penelopa
ja Itaka Odys
wciąż od nowa
liczę paciorki różańca marynarzy
w innej grze
i gdybym mógł raz jeszcze
i gdybym choć raz pomyli się w rachubach
i Los tym przekupić
może bym…
a ty wpisujesz mnie w bilans ujemny
ale ja wiem że zawiedziona kobieta
burzy mury Jerycha.
Aksjomaty (m)
Marian Jedlecki
* Noc zrobiona z nieobecności i pytania
Niebo – to czego nie dosięgam
jego owoc obok liścia
kiedy gałąź dłuższa od Nadziei
w nieobecności mojej dłoni
leniwy obłok w swojej barwie
obce oczy rozstajne
świetlistość za oknem
łąka za oknem okno za łąką
już to jest dla mnie Rajem
w złudzeniach purpury
śmiesznie łatwowiernie przebrany
przyzywam łotra co wczoraj mną wzgardził
więc przyzywam Słowo tylko dlatego
aby zaznaczyć znowu Daremność
i pytam – co to jest że z jej snu
nie mogę wyjść ze swojego snu
jak z surrealizmu sakralnego
piszącego ten wiersz
*) z wiersza Mallarmiego “Sonet bez tytułu”
Moja Aspazja (m)
Marian Jedlecki
Aspazjo-
tajemnico wiosenna
personifikacjo chwil milczenia
samotnych dłoni wzajemnego uścisku
łączysz sny wysyłane do Raju
nigdy nie wątpisz
w prawdy ubogich duchów
w ich harmonię żądzy co zmysły budzą
jesteś uśmiechem sekwencji
dotykiem mistycznej ułudy
to ty – serca brzmienie
zacałuję ślady stóp z piasku
zanim morze zamaże
bo kiedy braknie ciebie
* „zaprawdę nie wiem co zrobię
tu zaś zawsze wrócę”
*) parafraza wiersza „Ruszaj z Bogiem” C.K Norwida.
Obrazy drewniane
(z cyklu Stan Rzeczy)
Marian Jedlecki
W drewnianym oknie
pusta daleka codzienność
z woskową figurą
co bezsiłą chodzi
wejdź rozgość
na starych ścianach stygmat
jakbyś szedł po grudach czasu
zakłamanego w łachmanie
znużenia poniżenia
drewniane obrazy spojrzą
to odkrycie pozbawi cię
sensu światła świecy wypalonej
pójścia w śpiew godny lasów i gór
moje obrazy siermiężne
nietrwałe jak uczucia do mnie
łabędzi śpiew w aureoli
snów kolorowej jasności
oszczędne w kształt
niczym grafiki niedokończone
nadgryzione łzą czasu słonego
patrzę w nie jak w puste
kościoły bez duszy
na to co było
i być nie mogło
w studni czasu
echa otwartego
prawdy spokojnej
bo nie było jej wcześniej
i nie ma do teraz
choćby zawikłanej w echo
omotane cieniem
nie biegnę już śpiewnie
poprzez gwar pokoleń wołany
stoję w progu landszaftu dawnego
w zakurzonym widmie wieczności
wyblakły –
a on jak kamień
rozpuszcza się we mnie
że nie wiesz kształtu
obrazu już po mnie
Afiliacja (S)
Marian Jedelcki
Przyjdę tak cicho – (przyrzekam)
że szept się zawstydzi
może go usłyszysz
bo będę muśnięciem
oddechem w myślach
co chcą być wysłowione
wokół tak mało uczuć
więc proszę – oddychaj za mnie
bo w locie ptaka zapisany jest jego sens-
taka doskonałość śnionego świata
to taki wymodlony skrawek lotnego piękna
dotknięcie nieskończoności w skończoności
która wciąż zaprasza w wyśnione Światy cząstek
co wskakują na wyznaczone miejsca
a ja zrozumiałem doświadczalnie
to co ważne nieważne
Barwy Czasu (S)
Marian Jedlecki
Moja bogini jest Ciszą
słowem niewypowiedzianym
które jest
porankiem tęsknoty często zmierzchem
co bólem rozdziera
wyłania się z mroku nieporozumień
oczy jej nie widzą
uszy nie słyszą
za to serce zmęczone
ale ona jest Ciszą
pamięć stygmatyzuje
dlatego wciąż odradzam się na nowo
to takie sacrum powodowane Bytem
więc czy wyczuwam palcem jej nagie ciało
czy całym sobą?
dzieląc się tobą z samym sobą
odnajduję lotosy Czasu w jego barwach
czerwieni bieli różu i żółcieni –
pytanie tylko czy są dla mnie
odpowiesz?
Euterpe (s)
Marian Jedlecki
Posłuchaj mnie
nie boję się czarnych nocy
samotności utkanej z mgły
nie boję się niemych przyszłych dni
i Euterpe o zielonych oczach
każde misterium we mnie
jest aktem wiary i czuwania
bo co?
tego jeszcze nie wiem
moja Euterpe sekwestruje moje myśli
które szukają iluzji w bezsensie
ale być może ja tylko śni
bo Życie to Sen bez kontroli
dzisiaj rozmieniłem na drobne
myśli uczucia pragnienia nadzieje
dni powszednie w przemijaniu
im zawierzyłem uprawę siebie
Ja – nagminnie Człowieczy Los
znaczony samotnością i depresją
jak zawsze składam pocałunek na twarzy Świata
w niej opasuję siebie i mój mikrokosmos
rozsiewając iluzje rozpaczliwe
‘*kłamię siebie jak kłamałem pierwej
gdy z westchnieniu przyjmowałem sławę niesławę i nerwy
Prawdę – sumieniem”
(*)parafraza akapitu wiersza „Wielkość” C. K Norwida
Wizje Świata (m)
Marian Jedlecki
Nie umiem albo nie potrafię
ogarniać chaosu rzeczywistości
patrzę z niedowierzaniem na mój Świat
z przerażeniem uświadamiam sobie
jak niewiele zrobiłem jak niewiele wiem
że kwiaty to ludzie ważniejsi ode mnie
bo potrafią zmieniać zieloną mapę Ziemi
tkać kolory pomiędzy brzegami samotności
podniebnych rzek błękitnych
odważyłem się na Uczucie pojednania
okazało się że to zasuszony kwiat pamięci.
taki ptak zamknięty w klatce
co poddaje się osadowi Świata
dlatego gasną po kolei wszystkie Światła
w pół drogi do siebie kształtując
nowy Człowieczy Los i moje spłoszone wiersze
teraz wiem że wizje Świata
to tylko odnowa przez reprodukcję
podarował mi moją pogubioną swoistość j
jak oprawa książki
cenna bo krucha jedyna
choć powtarzalna
Kamienie (m)
Marian Jedlecki
Dzisiaj jestem Kamieniem
serce w piasku plaży
porysowane rozsypane
dobrymi i złymi emocjami
nadziei i smutku
samotnością pojedynczego ziarnka
wypłukuje powoli
niespiesznie
zwodniczo
ziarnko po ziarnku
Natura – matka jedyna
tworzybukiety traw pożółkłych
swoją przenikliwą poezją
niezbyt odległych słów
które zapadają w pamięć
tworzysz Nieskończony wiersz Życia
który dziedziczę twoją pasją
kiedyś przez Miłość zaanektowany
i jej niepewną świadomość
wszedłem w wody Styksu
ale nie jak w rzekę Bug
co nie przechowuje Życia
a ja nie zapomniałem jak to jest
wędrować przywołując pamięć
zmieniających się klatek filmu
fragmentarycznych obrazów świata
Mgnienie
IKIGAI (m)
Marian Jedlecki
Budzę się pośród nocy
aby gwiazdy do snu kołysać
taki to mój stały obowiązek
kiedy nocą sen umiera
nadzieja różową bywa
składam myśli do modlitwy
ja obłudny nieprawdziwy
bo świat mój jest prośbą
o światło
nadzieję
o zwyczajne oczy
oplatam Ciszę dłońmi
modlitwą skrzydeł Dedala
hipnagogią perwersji
a ja nie winem jak długo
opierał się będę o Niemożliwe
wiem że to możliwe
z nadzieją na kwitnącą Gałązkę Jabłoni
w środku zagubienia ja kabotyn
kilku problemów pożółkłej fotografii
bo jak Sartre powiedział –
„piekło to inni”
ale to nie ja .
tylko moc zrodzona z nieobecności i pytania *
(*) parafraza z wiersza Mallarmego „Świat bez tytułu”
Cirkulus Vitiasus (m)
Marian Jedlecki
Jesteś moja i nie moja
nie mam czasu na nienawiść i zadrapania
może tego nie potrafię
bo stan jestestwa jest przegrodą
a w nim umieszczam Wszystkość
uczucie nie znajduje sensu
ale w buszu lepszego dostrzegania
myślę –
może wystarczy sam trud szukania?
przekroczyłem wewnętrzną granicę
w sakramencie nagich prawd i zapytań
dlatego pytam –
piękne to bo dobre
czy piękne bo złe?
w tkaniu bezbarwnych tęsknot
co w dali rozpływają się jak mgła
w Kołysance Ciszy
a jednak Moby Dick wiedział
że to żywioł tajemny i to jego misja
ale ja nie wiem czy pozostanę duchem Życia
kiedy odejdę i tym złagodzę chybioną pamięć
zapijaczonych umysłów biesiadnych
obojętnych na cierpienie zapomnianych Bogów
wygrywających scherzo h-moll kantowskiej Czasoprzestrzeni
(w szpitalu 23.01.2023)
Ekskluzja (m)
Marcin Jodłowski
Na skraju Lata
znalazłem dzień spokojny dla siebie
sądziłem że tylko świętym w betonie
zdarza się kiedy z martwych wstaną
Słońce jak zawsze bywa ciekawe
bo kwiaty jak to kwiaty
kwitną z przyzwyczajenia jakby mijał Czas
co wszystko zmienia
słów nie należy profanować ich pięknem
tego dnia znaki rzeczy bywają zbędne
jak szaty Pana “sakramentne”
bo kiedy bywa Kościołem
tam tylko jednego ranka
przyjąć wolno wieniec krzywdy
ale gdy Czas się wszystek wysączy
a świat Ciszą się zespoli
owsze – ślubem nam wynagrodzi
Kalwarią jaką jest uczucie
a papier toaletowy
na którym piszę nie-bzdurę
odsłania zakłamane oblicza Rzeczywistości –
Chyba
Negacje
Marian Jedlecki
Czymkolwiek jesteś
jesteś namiętnością
poezjo
taką łagodnością obłędu
ogarniającego umysł
karmiony w sposób
najzupełniej nieobojętny
a może obojętny
jak karma Midasa
z prostej zachłanności
i nic więcej
może z serca
od kogoś kto zmuszony
negacje przyjmować cierpliwością
która jest stygmatem
asekuracji pionierki
prywatnej bez cynizmu
bez przerostu złośliwej płytkości
czymkolwiek jesteś bądź pozbawiona
sztuczności jak skowronki
pieszczące ławice świergotów
Dotyk Erebu (m)
Marcin Jodłowski
Po złych dniach powracają Ptaki
parę z nich znaczą spojrzenie znikąd
bo w tym czasie niebo nade mną
znaczy sofistyką Bytu
szalbierstwo Erebu nawet jak na mnie
zbyt jawnie łudzi rzeczywistością
póki co –
trwają czerwie nasion
a przez powietrze zmian
nie spływa liść skanowanej łaski
z poziomu trzeciego Nieba
o sakramencie tamtych dni
ostatnia już komuno żałości
uderz łaską
aby przed ołtarzem litości
spożywać najświętszy jej chleb
pić wodę z rzeki Zapomnienia
naucz pragnienia morskich przestrzeni
Ekstazy jej bólu potrzeby
Miłości nagrobnego kamienia
pokoju w bitwach pamięci
ptaków co kochają śniegi
każdy tworzy jeżeli składa
pocałunek natywnego świata
taka miniatura człowieczka
w pomiętej zieleni
Miniaturze Życia
w mroku Wielkiego NIC
w dotykach nieskończoności
i skończoności
W ten Szczególny Wieczór, Wieczór Bożego Narodzenia jak zawsze stawiam pusty talerz na moim wigilijnym stole z opłatkiem i małą gałązką zielonej choinki. Puste miejsce przy wigilijnym stole czeka na kogoś, kto do mnie przyjdzie podzielić się świątecznym opłatkiem, a ja złoże ciepłe życzenia miłych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia.
Będę spoglądał na to miejsce w nadziei, że przyjdzie do mnie ktoś ubogi, skrzywdzony przez życie, w postaci Jezusa Chrystusa, wraz z tymi, którzy odeszli, a których kochałem najbardziej. Czekam na wszystkich z ciepłym uśmiechem i nadzieją, którą symbolizuje świąteczna zielona choinka, a na jej gałązce błyszczący kolorowy obraz miłości, na którą wszyscy czekamy. Spokojnych i miłych świąt Bożego Narodzenia z kolędą składam wszystkim przyjaciołom, znajomym, moim czytelnikom i tym, których dopiero poznam.
Marcin Jodłowski
Nekromancja Snu (m)
Marian Jedlecki
Agresywny sufit nekromancji –
czarna magio poplątanego kłębka NICI Ariadny
naucz mnie jednego –
unikania samotności we dwoje
która znieczula
bo to ani lek
amulet
złoty skalpel co kaleczy
sufit w oczach żółtej plamki
sen hypotyposis w kakofonii –
i te konie rozhukane w odbiciu szyby
matrycy tworzenia pewności kolorów
kantowskiej fenomenologii
ta dziwna hipnologia która nie opuszcza
co szarpie chybioną deklinacją łabędziego śpiewu
poganiając konie pędzące w szybie
na zatracenie samotności i jej Bedy
smutek –
kolejna udręka szarpanego umysłu
najprzedniejsza niedola
cierpliwy zdobywca śnionego Czasu
niesie się nieprzerwaną kolędą
i to wszystko –
niedostrzegalne niestety
nabyte na wyprzedaży chorych snów i sensów
własnej wyobraźni gdzie łączą się
święte i nieśnięte szlaki
bo wszystko to zmierza
do destylacji mojego BYĆ
niestety –
nie wiem jak to będzie na jawie
bo Mistrz Busho znowu umoczył pędzelek w tuszu
tworząc nowy obraz w moim mikrokosmosie
Jakbyś wyrok wydał
Marian Jedlecki
zawsze chwała bezpodstawnie
mimo że leży w czarciej dziurze
ale ja służyć jej nie umiem
sycisz kłamstwem moje oczy
a mam ich dwoje ale to zbyt mało
by zmieścić w nich doskonałość Raju
wtedy zginąłbym dla siebie
choćby Niebo sławiło moje imię
musiało coś nas rozłączyć
bo przyszedł Mus unicestwiania wzajem
i pozostaje śmierć między swoimi bezgłośna
i ta ciemna pożywka – Rozpacz
co przepala twoje wyrozumienia
wyjdę od siebie jak co dzień
kupię chleb pasikonika czerstwy
i wodę w inności spieczonej ziemi
o posmaku imbiru niewytłumaczalnie
zanim Niebo pokaże pięść
kobiecie i dziecku z Ukrainy których o nic nie pytano
mój wiersz niczym się nie różni
od tej straszliwej na wschodzie wojny
i nic w nim nie staje się jaśniejsze
bo nie pretenduje do miana Wiersza Życia
choć nie jest zbyt odległy od obrazów
które zapadły ci w pamięć
Medytacje (m)*
Marian Jedlecki
Bo przecież godzę się
na czerstwe plastikowe myśli
uczucie prawie wyprasowane
rezydujące w sztywnych alejach
wyobrażonych obrazów
tak – to moje – w głębi tak naturalnie
jak niegdyś oddech
w pół sparaliżowany bólem
kiedy patrzysz na mnie z udziwnionego krzyża
to nie tak było
ból – wołanie skargą do nikogo
modlę się choć to – to choć to jedno
pozostało – lecz nie wiem
co nie umiera
zapomniałem
bo wszystko już było Chryste
gdzie tu sens śmierci zadawanej sercu
nie wiem gdzie w tych obrazach mieszkasz –
stoję
klęczę
słucham
przeczuwam
spoglądam
na drzwi rozumu po kolei zamykane
Ziemi drżeć pozwalasz
Fale oceanów wypiętrzasz
grzech chcesz zgładzić – Jezu z Nazaretu
czemu nie wspierasz mnie bolesnym ramieniem?
bo Pegaz znowu się na mnie dąsa*
i beze mnie uciekł w zaświaty
a ja dalej nie wiem
czy kocham z głupoty
czy zgłupiałem z wierności?*
kiedy składam pocałunek na twarzy świata
(*) parafraza wiersza „Medytacje” Zuzanny Ginczanki właśc. Zuzanna Polina Gincburg ps. Sara Gincburg 1917 – 1944)
W Grze Szans (m) *
Marian Jedlecki
Odejście w Sąd Ostateczny
w blaskach Popołudnia widzę
rozstępują się obłoki Bytu
odźwierni rozłoszczonego Nieba
wtedy cały świat Stworzenia Wypaczony
arie anioła przeznaczenia
słyszane przez kogo
ale nie byle kogo
albo tylko przez byle jakiego Boga
lub tych co na morzu
dla Orła pamięci to niewiele znaczy
jest ponad To ponad wyobrażenia
nie wiem –
czyn to pustka w krąg
czy tylko tłum słuchaczy
nie odezwie się inaczej jak tylko auto da fé
to raczej sprawa Ego
które tak czy siak słucha –
dźwięcznie tudzież Głucho
albo nijak
to czy mam Znak w śpiewie bycia
czy też nie słuchać w nim niczego –
do strun to przynależy
więc ja w świadomości gwiazd
od zarania ich mowę zliczam
wciąż od nowa i od nowa
jak paciorki zmarnowanych szans