Pieśń miłości
Helena Szymko

Ptaku z ciernistego krzewu –
zaśpiewaj swoją pieśń miłości
niech niesie ją echo – a twoja pieśń
niech każde ucho pieści
ptaku z ciernistego krzewu –
w twoim śpiewie tyle smutku i boleści
nie pragniesz miejsca
na przyjaznym drzewie
wyśpiewujesz na ciernistym krzewie
ptaku z ciernistego krzewu –
dlaczego pragniesz na nim swojej śmierci
zamiast zachwycać śpiewem
na kwitnących krzewach
i na nich pieśń miłości śpiewa

Zaufanie
Helena Szymko

Znowu z ufnością –
spoglądam w przyszłość
wiosenne słońce
radośnie w oczy świeci
uleczyłeś tęsknotę
niwelując niepewność
wyciągając do mnie

swej przyjaźni dłonie
to co nas łączy tęsknotą boli
zwłaszcza gdy miłość
czujemy w sobie
czas się nie liczy
odległość nie boli
gdy jesteś tak blisko
przyjaźń nas łączy
a serce – miłością płonie

Archeolog
Helena Szymko

Archeolog – jest jak kret
toczący podziemne korytarze
kopie szukając śladów przeszłości
czasem znajduje rozbite skorupy
kawałki pradawnych kości
przedmioty przez rdzę wyżarte
układa je w całość zachwyca się nimi
bywa że mają ogromną wartość –
lub są po prostu nic nie warte

Grzybobranie
Helena Szymko

Jesienny czas zaprasza nas w las
bo wysyp grzybów – każdy je zbiera
podgrzybki borowiki i rydze
to najlepszy na grzybobranie czas
najwięcej się mnożą po deszczu
bo deszcz je czule dopieszcza
zaś widoczne są gdy gra cicha muzyka

same wskakują nam do koszyka
choć w lesie panuje pozorna cisza
na drzewach wciąż trele słychać
odzywa się echo z daleka
dzięcioł w drzewo zastuka
komar nad sadzawką zabzyka
te uczestnictwo leśnych mieszkańców –
to wybrzmiewająca przyrodą muzyka

Pragnę
Helena Szymko

Pragnę – otulić się Tobą
jak gwiezdnym woalem
przez wróżki nocy utkanym
poczuć Twój oddech
pachnący miłością
usłyszeć szept ukochany
by wypełnił mą duszę
słodkich słów dźwiękiem
wymazał z niej pustkę
szarej codzienności
byś trwała przy mnie
w bogactwie i biedzie
nie tylko w snach się jawiła
patrzyła na mnie
zawsze z czułością –
nigdy chłodem nie była