Przyjaciele na niepogodę
Krzysztof Rębowski

Dzwonimy do siebie późno w nocy
deszcz o szyby monotonnie stuka
wypisuje rymowane wiersze
mówi… Że jest też poeta!

Dzwonimy do siebie późno w nocy
przyjaciele od siedmiu boleści
żartujemy z naszej codzienności
dwa wróbelki na jednej gałęzi

Życie przecieka przez palce
godzinami… Dniami i nocami…
nawet nie wiem… Gdzie cię teraz szukać
w jakim kraju?… Na jakiej planecie?

Dzwonimy do siebie późno w nocy
wiatr trzepocze resztkami gałęzi
na wirażu rozpędzone auto
wypisuje rymowane wiersze

Dzwonimy do siebie późno w nocy
i to już… Nie po raz pierwszy…
życie przecieka przez palce
na pokrytej mrokiem planecie

Burza
(tekst inspirowany powieścią M. Bułhakowa „Mistrz i Małgorzata)
Krzysztof Rębowski

Nadciągnęła z Jeruzalem
wprost nad nasze miasto
okryła je czarnym płaszczem
w mgnieniu oka…

W suterenie Małgorzata z Mistrzem
w ogrodzie trzy konie rozszalałe…

Wybawienie już blisko
i ostateczna przystań
chwila ciszy potrzebna
dla dwojga…

W suterenie Małgorzata z Mistrzem
pali drogocenne rękopisy…

Nowe życie zacznie się za moment
po spożyciu zatrutego wina
już kieliszki napełnia posłaniec
uniżony Wolanda sługa…

W suterenie znika marne światło
zamienione w otchłań płomieni…

Zmartwychwstanie do nowego życia
wieczna miłość na skraju wszechświata
już do biegu ruszają rumaki
wiatr im grzywy rozszalałe targa!

Wszystkie kobiety świata
Krzysztof Rębowski

Poranek zaplątany w twoje włosy
każe mi czekać i wypatrywać
śladów na rozgrzanym piasku!

Jak rozbitek na bezludnej wyspie
wyglądający drugiego człowieka
w morskiej przypływającej fali

Wszystkie kobiety świata
zamienione w jedną spoglądającą
na mnie… Niby od niechcenia…

Poranek zaplątany w twoje włosy
każe mi nasłuchiwać szeptu
rozpalającego wyobraźnię!

Skradasz się po cichu…
stawiasz nieśmiałe kroki
na nadmorskim piasku

Zamykam oczy wypełnione
słonecznym blaskiem
odgaduję twoją obecność!

Odpowiedź na… List do nieznanego poety Rafała Wojaczka
Krzysztof Rębowski

Przyzwoitość każe pięknie mi dziękować
Za te chwile pozbawione szczęśliwości
Na odludziu stoi wieża zapuszczona
Okradziona ze snu z uczuć i miłości

Czy możliwe odwrócenie sytuacji?
Pełna radość z doświadczenia i zmysłowa
Edukacja według zasad społeczności
Bo cielesność zawsze wielce jest ceniona

Dialog z cieniem i ucieczka jest lekarstwem
Znajdowanie sobie wroga drogowskazem
Lęk zakrada się znienacka – czuję przecież
Jak usidlić pragnie mnie kolejnym razem

Nie rozmawiam o tym z nikim
Bo tak każe przyzwoitość dawno temu mi wpojona
Ale nie wiem czy jest słuszne to tym razem
Czy mam prawo w tajemnicy to zachować

Więc zostaję w mroźne zimy i letniska
Pod łopotem skrzydeł w murach pochylonych
Znika wiara – wydawała się tak bliska
W człowieczeństwo przez świat znowu zagubione

Pan od wiewiórek
Krzysztof Rębowski

Nosił cuchnące ubranie
wspomnienie pasiaka

Pokazywał jamę w ciele
pozostałość wyciętego biodra

Nosił okulary na sznurku
wybierał z koszów odpadki

Meldował się w złych snach
przepisowo po niemiecku
apelowy plac znajdował się
tuż za jego domem

Karmił w parku głodne wiewiórki
przybiegały na dźwięk jego głosu
odszedł na zawsze w zimowy poranek
numer i pasiak zabierając ze sobą

Wieża Babel
Krzysztof Rębowski

Zbudujmy wieżę
i schody do nieba
w świetle neonów
niech chwali stworzenie
tak marne wczoraj
tak potężne dzisiaj
że uczyniło poddaną
Błękitną Planetę

Czym wyżej jednak
wznosimy swe dzieło
tym mniej rozumie
architekt murarza
i nasz wysiłek
tak wielki poniekąd
pochłania zawsze
betonowa ściana

W tej krzątaninie
czynimy co chcemy
i to jest dla nas
już najwyższa kara
zbudować wieży
na słowa ruinie
nie jesteśmy w stanie
bo tracimy brata!

Świat
Krzysztof Rębowski

Świat wymuskany palcami
światłoczuły kolorową kreską

Namacalny wprawnym okiem
przewiązany jedwabną kokardą

Świat spod przymkniętych powiek
w promieniach wschodzącego słońca

Wrażliwy na każdy dotyk
stworzony od serca!

Sonata
Krzysztof Rębowski

Popatrz jak bardzo niemodni
staliśmy się przed chwilą
zatrzymani w sekundowym kadrze
liczący na łaskawą miłość

Niemodni i staroświeccy
oparci o poezji stolik
przemoknięci liryczną
muzyką w znaku słońca

Zawieszonym na niebie

Miasto
Krzysztof Rębowski

Miasto śpiewa
w mojej głowie
mitycznymi pieśniami

Schowane za szafą
zjawisko niebywałe
straszy moich sąsiadów

A za oknami jesień
jak rumak
z rudą grzywą

Miasto śpiewa
w mojej głowie
na nowo ożywa!

Kobieta Witkacego (Witkacy)
Krzysztof Rębowski

Możemy zacząć
wszystko od początku
w zakopiańskim stylu

Górskie wycieczki
i bogato haftowana suknia
kobiety z wyższych sfer

Warto zastanowić się
nad wspólną przyszłością…
artystyczne odbicie rzeczywistości!

Jesienne zauroczenie
Krzysztof Rębowski

Nie uciekaj z mojego ogrodu
a przynajmniej jeszcze nie teraz
piszę do ciebie z daleka
z miasta na końcu świata

Nie uciekaj z mojego ogrodu
dziewczyno z piórkiem we włosach
wiatr bawi się twoim istnieniem
jak liściem w jesiennych zawodach

Nie uciekaj z mojego ogrodu
już wkrótce dołączę do ciebie
będziemy weselić się wspólnie
w drzew zmierzwionych koronach

Nie uciekaj z mojego ogrodu
śmieszko z przymrużonym okiem
pamiętasz nasze dzieciństwo
spędzone za drewnianym płotem?

Nie uciekaj z mojego ogrodu
we śnie spokojna i miła
chcę cię spotkać w jesiennej aurze
byś mi liśćmi serce wymościła!

Paul Gauguin
Krzysztof Rębowski

Pochodzę z Pont Aven
naturalnie… pamiętam Gauguina

Klęczałem wtedy przy rozstajnych drogach
pogrążony w porannych modlitwach

Nadszedł niespodziewanie
nasycił płótno skupieniem

Słońce świeciło nam w oczy
na sztaludze spał Żółty Chrystus

Chleb polski (Władysław Hasior)
Krzysztof Rębowski

Najświętsza Panno
ratuj nas w potrzebie!
i daj nam chleba
powszedniego
prosimy Cię
szczerze!

Przepis raczej kulinarny
Krzysztof Rębowski

Tym razem temat kulinarny
degustacja jak najbardziej w cenie
policzone kalorie w drobiazgi
rozsypały się ciała strumieniem

Nie zaszkodzi skosztować
przecież czułość
znaczy podniebienie
kubek w kubek
na języku nasz ślad
kawior morską falą się pieni

nie ruszam się z obszaru wyobraźni
choć zawsze mogę to zmienić
ufność znaczy smak
przepysznej soczystej
pieczeni
jeszcze raz temat kulinarny
zabawia się w miłosną chemię

Oswajanie deszczu
Krzysztof Rębowski

Zamiast srebrników
oczy aksamitnych ryb
te płoną lepiej
niż bengalskie ognie

W zamian za świętość
siedem dni przy gładkim boku
zwinnej sarny
pieszczonej łagodnie

Zamiast pucharu poezji
rzeźbionego co dzień
razowych ust kromka
kosztowana w zgodzie

Twój portret
Krzysztof Rębowski

Jeszcze wczoraj taka dla mnie nie byłaś
medytacje nad piasku ziarenkiem
lunatyczka z bosymi stopami
nad jeziorem gdy nadciąga zima

Z wyobraźni
Krzysztof Rębowski

Balkony mojej wyobraźni
o przewielebne balkony
jak kokon z mleka matki
w muzeum na książęcym dworze

Balkony mojej wyobraźni
o wyśmienite balkony
znudzone piętnem tanich rozmów
w kolejce po zdrowy rozsądek

Balkony mojej wyobraźni
jak niebo w zimowej zawierusze
poruszone pierworodną skazą
zalęknione w zapłakanej poduszce

Katedra
Krzysztof Rębowski

Zapisz moje imię na ziarenkach ryżu
niech zabrzmi jak mgła
spowijająca bohaterski okrzyk
słodko gorzkich
spiętrzonych emocji

Dystans do nieba
drapieżnego
niczym krogulec
pajęczyną wyprutych ścięgien
majaczących w nieskończoności

Noc przychodzi okrakiem
perfidią nocnych polucji
kładzie głowę pod złocony ołtarz
przysięga nienaganny stan!

Parasol
Krzysztof Rębowski

Deszcz spadających
gwiazd
za moim oknem

Nie wychodź
bez parasola
na błękitną łąkę!

Uchylę rąbka tajemnicy…
proroczych snów
z Przylądka Dobrej Nadziei

Kobiecość
Krzysztof Rębowski

Kobiecość powoli wypełnia pokój
nie musi podobać się rano
z rozczochranymi włosami
szklanką kawy w przekrzywionej dłoni
ani ze stłuczonymi okularami w kieszeni.
Kobiecość nabiera stanowczo kolorytu
w jaskrawość światła między piersiami
kiedy stajemy naprzeciw siebie
budząc się dopiero…
z miłości sennej do miłości jawnej!

A miłość jest z książek przepisana
i odstawiona na najdalszą z półek
a ja nie wierzę w taką prawdę
miłość się dzieje i podąża ku mnie!