Coś, co mnie denerwuje
Szanowni Państwo

Jak wszem i wobec wiadomo, niczego nie przyjmuje na wiarę. Nie to, abym był sceptykiem, ale życie nauczyło mnie nieufności w stosunku do tych, który siłą chcą wyprać mój mózg za pomocą apriotycznego jego potraktowania. Będąc poetą i pisarzem (oczywiście w moim mniemaniu) nigdy nie miewałem agnozji. W dzisiejszych czasach, kiedy duchowni degeneraci czują się bezkarni (jeszcze) wszyscy nagle opamiętali się, bo nie można już ukryć zbydlęcenia, wszyscy werbalnie wyrażają swoje oburzenie i to, dlaczego? Ano, dlatego, bo Kościół ukrył prawdę o swoich „świętych autorytetach”. Teraz to ja się niczemu nie dziwię, że księża rożnego szczebla przestali się bać swojego boga, skoro mają wzorce w przeszłości. Być może wychodzą z założenia, iż każdy sposób, każde draństwo prowadzi do świętości? A może uwierzyli, że Bóg stworzył grzech. Więc, po co wyzbywać się grzechu, skoro to rzecz boska? Twórzcie o sobie mity, bo bogowie nie zaczynali inaczej. A oto konterfekty tych, którzy ozdobili ołtarze maluczkich:
Prostytutki, hazardziści, nimfomanki, mordercy, pijacy – jak zostali świętymi? Oni wszyscy dostali się do nieba! Zwykle świeci kojarzą się nam z dostojnymi siwymi starcami, czcigodnymi niewiastami. Ich wizerunki są poważne, świątobliwe, ale jednocześnie trochę nierzeczywiste. Ale oni byli takimi samymi ludźmi jak my. Byli pełni ludzkich słabości, często błądzili, nierzadko byli za życia zupełnie niezrozumiani i pogardzani. Wielu z nich uważanych było długo za wielkich złoczyńców godnych potępienia. Jednym z nich była św. Olga. Jej historia to podróż od grzechu do grzechu zbrodni, pokuty i wreszcie świętości. Zaprosiła na pogrzeb swego małżonka najważniejszych jego ludzi i kiedy rytuały się odbyły, a towarzystwo się upiło (jak to na stypie bywa) kazała sługom z zemsty politycznej wszystkich wymordować. A było to ponad 5 tys. osób. Nieźle, prawda? W Konstantynopolu coś się jej „uwidziło” i została chrześcijanką. Następny goguś – św. Krzysztof – był odrażająca kreaturą. Silny olbrzym. Swoje usługi ofiarował diabłu. Wkrótce zrozumiał, że to Bóg ma największą władzę. Kolejny kwiatek, – św. Fabiola, bigamistka, ściągnęła na siebie wielkie oburzenie społeczności chrześcijańskiej. Później sprzedała swój majątek i zaczęła pomagać chorym i trędowatym. Otworzyła pierwszy na Zachodzie szpital. Kolejna święta na mojej tapecie – Maria Egipcjanka – w młodości była najbardziej rozwiązłą kobietą w Aleksandrii. Nie była prostytutką, ale szukała coraz to nowych doznań erotycznych. Uwielbiała uwodzić młodych niedoświadczonych mężczyzn. Ponoć za sprawą Boga porzuciła rozwiązłość i udała się na pustynię, gdzie dożywała dni w samotności. Święty Augustyn – za młodu był rozpustnikiem, miał nieślubnego syna. N a studiach zafrasowało go chrześcijaństwo, więc pogonił w diabły kochankę i obrał stan duchowny. Bezlitosny zdzierca – św. Mateusz – przez lata bezlitosny poborca podatkowy na rzecz Rzymu. Później jeden z czterech ewangelistów, twórca Ewangelii i jednocześnie jej bohater. Zginął, jako męczennik zabity mieczem, w czasie odprawiania mszy św. Kolejna „ciekawa postać” – Paweł z Tarsu – (Szaweł) na drodze do Damaszku, do którego jechał aresztować chrześcijan, tego mordercę, ponoć nagle olśniła go jasność z nieba i przystał do chrześcijan przybierają imię Paweł. Stracono go pochowano w miejscu, gdzie dziś znajduje się Bazylika św. Pawła za Murami. Teraz coś pozytywnego szczególnie dla mężów – św. Gummar – mam do tego świętego szczególną estymę, bowiem jest to patron mężów złośliwych żon tzw. sekutnic. A wszystko dlatego, bo sam trafił na żonę z piekła rodem. To właśnie jego cierpliwość uczyniła go świętym. Miał żony tak dosyć, że wlazł na rycerską szkapę i odjechał. Zamieszkał w pustelni, gdzie po wielu latach zmarł. Panowie – jak widzicie pyskata żona może być powodem do pozostania świętym. Czego sobie i Wam z całego serca życzę.
Ot, co…

All rights reserved 2019 Marian Jedlecki

Coś, co mnie denerwuje
Szanowni Państwo

Teoria geocentryczna (z gr. geo – Ziemia) zdezaktualizowana teoria budowy Wszechświata, której istotą jest założenie, że nieruchoma Ziemia znajduje się w centrum Wszechświata, a wokół niej krążą pozostałe ciała niebieskie: Słońce, planety, Księżyc i gwiazdy. Teoria geocentryczna opisana w Almageście była kanonem astronomii przez 1600 lat, aż do czasów Mikołaja Kopernika. Dopiero Mikołaj Kopernik przyjął założenie, że Ziemia nie jest nieruchomym punktem środka Wszechświata, uznając, że krąży ona dookoła Słońca – tak jak pozostałe planety. Teoria heliocentryczna Mikołaja Kopernika zaczęła zastępować teorię geocentryczną po opublikowaniu na początku XVI wieku jego krótkiego wykładu tej teorii (tzw. “Commentariolus”), a zwłaszcza po opublikowaniu w 1543 roku w Norymberdze dzieła De revolutionibus orbium coelestium, dającego inny model ruchu ciał niebieskich, który mógł być kontynuacją odrzuconego wcześniej przez naukę poglądu heliocentrycznego opracowanego między innymi przez Arystarcha z Samos (ok. 320–250 p.n.e.). To tyle teorii. Jednakże geocentryzm nie umarł śmiercią naturalną pomimo wysiłku Kopernika. W czasach nowożytnych – kiedy za cholerę nie przejdzie mi przez gardło określenie „święta” – Inkwizycja zaprzestała mordowanie ludzi na stosach za „nieprawomyślność” mamy możność wyrażania swoich opinii w zagadnieniach filozoficznych. Inna sprawa, iż są mocno „niedoważone” z powodu braku elementarnych podstaw wiedzy w owej materii. Niestety, nie odbiegliśmy zbyt daleko od prymitywnego sposobu myślenia, jakby opanowała nas agnozja. I cóż z tego, że w szkołach nauczono nas o Koperniku i jego teorii, kiedy w nas samych drzemią, jako archetyp całe pokłady geocentryzmu. Z braku miejsca ograniczę się tylko do telegraficznego omówienia problemu. Oczywiście grzecznie tu zaznaczam, iż nie roszczę sobie prawa do wysuwania jakichkolwiek nowych teorii. Ale co widzę, to tu opiszę. Otóż geocentryzm a priori przybrał w dzisiejszych czasach zupełnie inną postać. Obecnie panuje niewiele mniej mroczna epoka antrocentryzmu, ciasny pogląd, odmiana tego samego kultu, gdzie króluje dywergencyjne myślenie. Rozkoszujemy się złudną świadomością, że wprawdzie prawa natury są nieubłagane, lecz na całe szczęście one nas wcale nie dotyczą. Bowiem walka o byt rozgrywa się nisko u naszych stóp. My sami – odkrywcy tego uniwersalnego prawa – we własnym mniemaniu stoimy już poza nią, jako ostateczni zwycięzcy na samym szczycie łańcucha pokarmowego. Nie chcemy, nie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie, że ktoś może nas, co dzień pożerać bez użycia siekaczy. I biada takiemu heretykowi, który nas, kiedy chciał wyprowadzać z błędu. Ani chybi doczeka się „auto da fe”, czyli kary stosowanej przez morderczą kościelną Inkwizycję, ponieważ zawsze będą istniał jakieś Kościoły, razem ze swoim niespisanym prawem powszechnego ciążenia wstecz. Nie możemy uwierzyć, że gdzieś wśród poziomów wielowymiarowego Wszechświata trwa wciąż zażarta walka na życie i śmierć, walka o kolejną postać materii. Że zmagają się tam bezlitosne potęgi, o jakich nam się nie śniło. Że znaczniej niżej lub wyżej, z innego punktu widzenia – najpierw nasze zwierzęce ciała, a potem umysły biorą w niej udział całkiem nieświadomie, jako kolejne szeregowe ogniwa tego nieskończonego ciągu, jak w „ciąg Fibonacciego”, który jest podstawą struktury wszechświata, na której oparte są kolejne jego poziomy. Reasumując – powtórzę za Arturem Schopenhauerem: „aby życie było mądre, najważniejsza jest dobrze pojęta troska, po części o naszą teraźniejszość, po części o naszą przyszłość, tak, aby jedno nie było przeszkodą dla drugiego”.
Ot, co…

All rights reserved 2019 Marian Jedlecki

Coś, co mnie denerwuje

Szanowni Państwo
Zastanawiam się często, co ludzie naprawdę wiedzą o życiu. Nie to, abym usiłował pouczać, bo sam mało wiem. Ale oni nawet śmieci mają za zabawki. Czy to nie jest wręcz nieprzyzwoite? Wymordować ileś milionów, doprowadzić dramatycznych przemieszczeń na mapie Europy, przegrać wojnę, która na chwilę wstrząsnęła sumieniem świata – a teraz pławić się w komfortowej nieświadomości. Dobrze tu jest, wygodnie, pięknie, ale wszystko to jakieś idiotyczne. Nieprawdziwe to jakieś, jak te luksusowe śmieci. Denerwuje mnie i męczy ten stan rzeczy. Wszystko na sprzedaż. Tego jest dziesiątki tysięcy na każdym kroku – włazi dosłownie pod nogi. Natarczywie zbędne tysiące ślicznych rzeczy, zbędnych śliczności, jak setki sprzedających się prostytutek. Drażni mnie ta afirmacja wartości materialnych, i skrywana pod nią afirmacja “Sukcesu “cała ta płytkość i bezmyślność, kryjąca się pod tym wielkim targowiskiem, opatrzonym dumnym wykrzyknikiem ” To Właśnie Jest Życie”. Dopiero od niedawna widzę naprawdę, jak mało człowiekowi potrzeba rzeczy do życia. I dopiero teraz naprawdę (a może na chwilę?) przestałem bać się ubóstwa, braku wygód i braku wolności. Ja mam to już za sobą i może być już tylko gorzej. Oglądając się za siebie, czasem myślę, że życie człowieka jest ciągłym, stopniowym i nieuniknionym sprzeniewierzaniem się samemu sobie. Wtedy przychodzi masa nierozwiązanych problemów z samym sobą, to znaczy z moim stosunkiem do Życia, tzw. realnego Życia, problem z “żyć i działać” we wszystkich możliwych wariantach. Wzbiera we mnie odraza i niewiara w Człowieka, niechęć do życia w stadzie. Czuję się wtedy ubezwłasnowolnionym więźniem Miejsca w Czasie i Przestrzeni na granicy światów. Wtedy przypomina mi się to zdanie z “Derwisza i śmierci” – ” A ja zapatrzony w długie rzędy liter, nagrobki myśli, nie wiem, czy je uśmierciłem, czy też tchnąłem w nie życie”. Ale ja myślę o potędze słów, które pozwalają uchronić, ocalić od zapomnienia to wszystko, co jest boleśnie nieuchwytne i niepokojące – ale zawsze warte zapamiętania.
Ot, co…

All rights reserved 2019 Marian Jedlecki