Coś, co mnie denerwuje

Szanowni Państwo
Zastanawiam się często, co ludzie naprawdę wiedzą o życiu. Nie to, abym usiłował pouczać, bo sam mało wiem. Ale oni nawet śmieci mają za zabawki. Czy to nie jest wręcz nieprzyzwoite? Wymordować ileś milionów, doprowadzić dramatycznych przemieszczeń na mapie Europy, przegrać wojnę, która na chwilę wstrząsnęła sumieniem świata – a teraz pławić się w komfortowej nieświadomości. Dobrze tu jest, wygodnie, pięknie, ale wszystko to jakieś idiotyczne. Nieprawdziwe to jakieś, jak te luksusowe śmieci. Denerwuje mnie i męczy ten stan rzeczy. Wszystko na sprzedaż. Tego jest dziesiątki tysięcy na każdym kroku – włazi dosłownie pod nogi. Natarczywie zbędne tysiące ślicznych rzeczy, zbędnych śliczności, jak setki sprzedających się prostytutek. Drażni mnie ta afirmacja wartości materialnych, i skrywana pod nią afirmacja “Sukcesu “cała ta płytkość i bezmyślność, kryjąca się pod tym wielkim targowiskiem, opatrzonym dumnym wykrzyknikiem ” To Właśnie Jest Życie”. Dopiero od niedawna widzę naprawdę, jak mało człowiekowi potrzeba rzeczy do życia. I dopiero teraz naprawdę (a może na chwilę?) przestałem bać się ubóstwa, braku wygód i braku wolności. Ja mam to już za sobą i może być już tylko gorzej. Oglądając się za siebie, czasem myślę, że życie człowieka jest ciągłym, stopniowym i nieuniknionym sprzeniewierzaniem się samemu sobie. Wtedy przychodzi masa nierozwiązanych problemów z samym sobą, to znaczy z moim stosunkiem do Życia, tzw. realnego Życia, problem z “żyć i działać” we wszystkich możliwych wariantach. Wzbiera we mnie odraza i niewiara w Człowieka, niechęć do życia w stadzie. Czuję się wtedy ubezwłasnowolnionym więźniem Miejsca w Czasie i Przestrzeni na granicy światów. Wtedy przypomina mi się to zdanie z “Derwisza i śmierci” – ” A ja zapatrzony w długie rzędy liter, nagrobki myśli, nie wiem, czy je uśmierciłem, czy też tchnąłem w nie życie”. Ale ja myślę o potędze słów, które pozwalają uchronić, ocalić od zapomnienia to wszystko, co jest boleśnie nieuchwytne i niepokojące – ale zawsze warte zapamiętania.
Ot, co…

All rights reserved 2019 Marian Jedlecki

Coś, co mnie denerwuje

Szanowni Państwo
Wreszcie przestała być zamiatana „pod dywan” pedofilia w polskim kościele katolickim. Na usta cisną się określenia – kłamcy, hipokryci, diabły. Wasze Ekscelencje, jesteście skończeni. Jesteście skończeni nie dlatego, że jesteście ludźmi złymi, lecz dlatego, że jesteście ludźmi słabymi – ludźmi samo wkręconymi w tryby władzy, której logika reprezentowania waszej instytucji czyni ślepymi na wydarzające się w niej i za jej pośrednictwem zło. Piętnować trzeba brak współczucia dla ofiar czynów, jakich dopuścili się purpuraci i szeregowi księżulkowie. Czy godzi się katolikowi tak odnosić do swoich pasterzy? Po pierwsze nie jestem baranem, więc pasterza nie potrzebuję, a po drugie, jak już kilka razy pisałem, jestem agnostykiem z przekonania, a to zwalnia mnie w moim przekonaniu z dawania posłuchu draniom w sutannach. Aby cokolwiek zmieniło się w Kościele katolickim musi dojść do wymiany Episkopatu. Kościół nigdy nie zrobił nic sam z siebie. Bezkarność emisariuszy watykańskich jest w Polsce wprost przerażająca. Niech nikt nie ma złudzeń, że polski Kościół katolicki pozytywnie różni się od innych, że nie występują w nim zjawiska jak molestowanie oraz ukrywanie takich czynów. Coraz bardziej widać, że w polskim Kościele również dokonywano celowych zabiegów, które miały na celu ukrycie takich zdarzeń. I nic tu nie pomogą wrzaski Kaczyńskiego z mównic, jakoby ktoś, kto podnosi rękę na Kościół, podnosił rękę na Polskę. Ten pan obraża naszą inteligencję i nie mówi całej prawdy. A prawda jest jedna i nie do ukrycia, a kopanie historii Polski w tyłek nic tu nie pomoże. A ona przypomina, kto zdradził Polskę i kto przyczynił się do utraty niepodległości i zaborów za judaszowe srebrniki. I wcale nie trafiły one na kościelne tace. Mam w swoim najbliższym otoczeniu wiele osób, które zaczęły w końcu mówić “dosyć” i przestają chodzić do kościoła. Zastanawiam się czy będzie w Polsce kiedyś komisja, która, wzorem innych państw, zbada przypadki nadużyć seksualnych i ich tuszowania? Oto aktualne pytanie! Jednak nie tracę nadziei. Jestem gotów jakem niewierzący w tej intencji klęknąć kilka razy dziennie na grochu. Może wtedy coś to pomoże, bo zmierzamy w kierunku katastrofy i jest to dla mnie oczywiste. Proszę nie liczyć na to, że Kościół może dokonać samooczyszczenia, bo ma hierarchów, którzy nie widzą w niczym problemu. No więc bracia w wierze – hulaj dusza, diabła nie ma!
Ot, co…

all rights reserved 2019 Marian Jedlecki

Coś, co mnie denerwuje…

Szanowni Państwo
Za kilka dni pójdziemy do urn wyborczych, a właściwie pójdą zapewne nieliczni, żeby wybrać 52 pazerniaków, którzy za „pracę” lżejszą od spania będą w Parlamencie Europejskim inkasować 30 tys. złotych miesięcznie, a razem z dodatkami – 50 tys. złotych z okładem. W podobnych sytuacjach, kiedy chodzi o jakiekolwiek wybory do władz różnych szczebli, odczuwam swędzenie pośladków. A to dlatego, bo nauczony życiowym doświadczeniem, zawsze spodziewam się czegoś wrednego, a moja noeza prawie nigdy się nie myli. Nie działają na mnie krzykliwe billboardy, wiece, spoty reklamowe. Jednak, aby przekonać wyborców potrzebnie jest porywające hasło dla Kowalskich. No więc spece od szemranego marketingu politycznego wysilili się i wymyśli: „Polska sercem Europy”. Brzmi obiecująco. Recz w tym, iż wybrańcy losu politycznego pojadą do Brukseli dorwać się do łatwej mamony. Jestem bardzo ciekaw, ilu z nich jest prawdziwymi patriotami i będą mieć dobro kraju na sercu, który ich wykarmił. A przecież tak łatwo to sprawdzić. Wystarczy określić wysokość diet poselskich (?) do poziomu średniej krajowej, bo tyle się im należy. Nie mają innych potrzeb życiowych jak każdy nas mieszkających w Polsce. A ich kredyty guzik mnie obchodzą. Jak wtedy wyglądałby ich „patriotyzm”, bo patriotyzm za pieniądze i na pokaz jest w moim przekonaniu zdradą narodową. Szanowni Państwo mam pytanie:  jakie znaczenie dla kraju będą miały wybory do parlamentu Europejskiego? Sadzę, że tylko psychologiczne i jako próba generalna przed wyborami do Sejmu i Senatu. PiS składa coraz większe obietnice wyborcze, ale w niewielkim stopniu przekłada się to na wzrost przewagi nad Koalicją Obywatelską. Okazuje się, iż potencjał koalicji jest znacznie większy, niż wskazują na to sondaże. I bardzo dobrze, wszak żyjemy w czasach, gdzie wszystko jest na sprzedaż i każdy sposób jest dobry na zwrócenie uwagi mediów na wylansowanie siebie. Szkopuł w tym, że „politycy” są generalnie wobec siebie i swoich idiotycznych poglądów bezkrytyczni, werbalnie kanalizują swoje wątpliwej jakości poglądy i nie ma żadnego racjonalnego powodu, aby się afiszować. Mój wujek, którego bardzo szanowałem mawiał zwykle, że to zwykłe „oszołomstwo”, a to niebawem źle się dla nas skończy.
Ot, co…

all rights reserved 2019 Marian Jedlecki