Antonina Marcinkiewicz

Czerwcowy marsz 2023
Antonina Marcinkiewicz

Kraju mój z wierzbami, brzozą, kasztanami.
Kraju, w którym patriotyzm różnie rozumiany i
malowany często bolesnym słowem.
Rozdarte serca.
Niespokojne myśli.
Brak porozumienia.
Dlatego wyszli na ulice w czerwcową niedzielę bieżącego roku.
Przekonani i pewni swych racji.
Zwolennicy PO i życzliwych nacji.
Szli.
Ze słonecznym godłem na piersiach.
Pod słonecznym polskim niebem.
Z całego kraju jechali godzinami z nadzieją,
że się uda, że PiS zobaczy, zrozumie, przerazi,
do sumień swych przemówi i się nie obrazi.
Szli.
Od Placu na rozdrożu do Placu Zamkowego.
Wiatr łagodnie pieścił Biało-Czerwoną
i Unijną w gwiazdy radosne.
Napisy na banerach celowały bezbłędnie
w aktualną władzę, prezesa i kota.
Szli w rytm muzyki, skandując patriotyczne hasła,
otoczeni kryjącym się kordonem policji.
Premier Tusk ich witał na Placu Zamkowym.
Uskrzydlała go radość z udanego projektu.
Przemawiając obiecywał wierność Polsce.
Emanował wiarą w zwycięskie ,jesienne wybory.
Hymn Polski wybrzmiał z 500-set tysięcy piersi
i odbił się echem w całym kraju.
Odjeżdżali pełni nadziei na lepsze jutro.
Wracałam przed końcem pieszo jak większość.
Smutek niosłam w sercu .
Nie taki marsz chciałyby oglądać oczy w wolnym kraju.
W wieczornych Wiadomościach PiS podał informację
o 150 tysiącach uczestników marszu.
No cóż! Liczenie nie było nigdy ich mocna stroną!

Samotność.
Antonina Marcinkiewicz

Znalazła przystań na ławeczce w parku
pod płaczącą wierzbą.
Rzeźbione latami rysy twarzy
rozświetlały się na widok łabędzi
kołyszących się na wodzie jeziorka.
Laseczka góralska odpoczywała obok.
Minął kwiecień, maj rozsiewa uroki.
Łzy deszczu już wiele razy obmyły pustą ławeczkę.
Czy on otuli ją jeszcze ciepłem życia?

Moja wena.
Antonina Marcinkiewicz

Czyżby wyjechała na wczasy
przewietrzyć mózg
i ożywić uśpione centrum fantazji?
Kołyszę się rytmicznie w bujanym fotelu.
Kiwam głową.
Drapię się za uchem co 3 sek.
Nie przychodzi.
Jeszcze niedawno wyglądała
jak dystyngowana dama
w świetnej formie.
Potrafiła rozbawić i zadziwić.
Teraz wyglądamy obie
jak byśmy wróciły z demonstracji przeciwko biedzie.
Wracaj kochana.
Czekam.

OPOWIEŚĆ WIELKANOCNA.
Antonina Marcinkiewicz

Zaproszenie.
Rozśpiewały się śpiewem radosnym
dusza serce, kończyny i nerki.
Całość stałą się wielką harmonią.
Harmonią nucącą piosenki.
Wiozła poduszeczkę wełnianą w prezencie,
sałatkę, galaretkę, jajka malowane.
Sercem i miłością zdobione.
Ich ulubione.

Świętowanie.
”Wesoły nam dziś dzień nastał.”
Msza poranna jak uczta duchowa.
Z tłumem wiernych przy dźwiękach organów.
Mogła śpiewać i celebrować.
”Pokój nam wszystkim”
Święconka na stole, życzenia,
uściski, ucałowania i ciepłe oczu spojrzenia.

Ploteczki nr 3
Antonina Marcinkiewicz

Nadzieją dla wielu jest osoba Tuska
wierzą że prawdę z nieprawdy wyłuska
– że zmieni
– że zmiecie
– że wygra przegraną
– że uczyni z niej wielką i niepokonaną
– że zachowa trzynastki
– czternastek nie odrzuci
– że przemyśli 500+ i może odrzuci
inne ma pomysły na pomoc ubogim
lecz nie będzie paktu zawierał z Bogiem

wyborcy kibicując czekają na zmiany
a on zmęczony zapracowany
oczy w woalu smutku przerażone chore
krzyczą spojrzeniem że wrócił nie w porę
z Brukseli gdzie szpanował i
finanse na własną starość gromadził
Polski nie zdradził nigdy
i nie rozumie tych co krzyczą że zdradził
najchętniej skryłby się w jakąś mysią dziurę
lecz te zajęte przez posłów z UE.
jak uciec i dokąd znajdą go wyborcy wszędzie
on i on tylko przewodzić znowu będzie
aż szkoda człowieka
bo przez ambicje ludzkie osaczony
z wyczerpania padnie
ten jedyny przywódca narodu wymarzony

Ploteczki 2
Antonina Marcinkiewicz

Wirus polityczny się rozchorował.
Naród powinien wirusa żałować.
A naród komentuje, że demencja starcza,
że tran pić powinien gdy sił mu nie starcza.
A może to jakaś dwubiegunowa?
To oskarża,to wyśmiewa, to za krzyż się chowa.
Energią Papieża
-świeć nad jego duszą panie-
chce sprawiać upartej opozycji lanie.
I jak zwykle to Tuska wina.
Emeryturą się chwali,
własne rządy pozytywnie na forum wspomina,
drażniąc tym wirusy.
A naród myślący.
Polak ma to w genach.
Posłucha TVP, potem kanał zmienia,
i z TVN-u zasięga wiadomości.
Oczy narodu coraz bardziej zdziwione.
Na wschód patrzą z przerażeniem.
Na zachód ze zdziwieniem.
Myśli narodu coraz bardziej skołowane.
W marzeniach widzą nową, dobrą zmianę.
Rodzą się też w narodzie patriotyczne zakusy.
Szybko znaleźć lekarstwo na chore wirusy.

Ploteczki (humoreska)
Antonina Marcinkiewicz

Powiem coś ci w tajemnicy.
Wirus polityczny nasz kraj opanował.
Mówią, że premier od tego zwariował.
Prezes poszarzał na twarzy zmienionej.
Kurski uciekł z kraju bez narzeczonej.
Prezydent żonę za rękę trzymał i wyznawał,
– że ona jedyna,
– że nigdy nie zdradzał,
– że nie miał żadnej pokusy,
– że tylko ona i te straszne wirusy.
A wszystko to Tuska wina.
On je z Rosji sprowadził
i w bunkrach trzymał.
Przez lata długie rozmnażał skrycie.
Z Putinem pakt zawarł na śmierć i życie.
Sąsiadka widziała na dużym ekranie,
jak ściskali się obaj na pożegnanie.
Córka dozorcy w tramwaju słyszała,
że wirus nie tylko na ludzi działa.
On w sklepach ceny podmienia
i smak niektórych produktów zmienia.
Nawet banknoty w bankach schowane,
podgryza nocą przez grubą ścianę.
Fałszuje sądowe ważne dokumenty.
Kombinuje jak podnieść opłaty i alimenty.
Ponoć armię się zwiększy
i broń obcą sprowadzi.
No bo woda święcona już nie poradzi.

Figle losu
Antonina Marcinkiewicz

włosy upinała w kok
przychodziła
wychodziła
taka zwyczajna koleżanka z pracy
i nagle… podczas biznesowej wigilii
gdy dzielili się opłatkiem
spojrzała dużymi ciepłymi oczami
uśmiechnęła się promiennie
i… wydało mu się
że szarość pokoju rozświetliła się promiennie
a w przedpokoju jego serca
wiatr powiał gorący
wchodziła nie pytając o zgodę
kierunek wybrała do zmysłów salonu
cicho bez słów
w otwartym oknie ujrzał
rozbawionego Amora

Już niedaleko.
Antonina Marcinkiewicz

Już niedaleko synku, niedaleko,
godzina może tylko,
a może dwie lub tylko trzy,
dadzą ci zupki i misia dużego,
a teraz kochany śpij.
Kotek też zasnął w kieszeni płaszcza mego,
o, nawet mruczy cichutko,
i on dostanie mleczka ciepłego,
na pewno już jutro raniutko.
Zaczynam utykać synku kochany,
chyba but jeden mam z innej pary,
to pewnie but Loni,
on został pod gruzami,
obok swej żony Tamary.
Już niedaleko, dobrze, że wózeczek
nie rozpadł się jeszcze choć stary,
wrócimy tu kiedyś, dom zbudujemy
i buty kupimy do pary.

Taniu kochana, toczysz swą rozpacz,
w głowie masz obrazy z piekła,
serce mi krwawi gdy myślę o tobie,
wiersz nie ma słów właściwych by pisać,
jak wielka jest twoja tragedia.

Żywotność zreformowana
Antonina Marcinkiewicz

z kijkami dla zdrowotności
z uśmiechem do przodu
pełna ekscytacji
czystością morskiego powietrza
podziwia blask słońca
na tafli wody
i ucina miłą pogawędkę z obcymi
których tu nie bierze się pod lupę
czasem śmieje się radośnie
przeskakując kręte pląsy wody
po brzegu morza
a potem… potem
w jarskiej stołówce
co też dla zdrowotności
dokonuje bezpośredniej wymiany myśli
zaś wieczorem
przez okno sypialni
obserwuje księżyc kąpiący się w morzu
wspomina i marzy

Samotność
Antonina Marcinkiewicz

poraniona chłodem
kucnęła na kamieniu
przy samotnym krzaku róż
znaczona bezładną ciszą
nieruchoma w zamyśleniu
wypełniona zapomnianą burzą żył
niedostępna dla radosnych
dźwięków życia
nieufna
jej młodość to wczorajsze światło
to bajka
o studni jabłoni i drewnianym płocie
to wczorajsze światło

Serce płacze
Antonina Marcinkiewicz

gdy ktoś chce podpalić twój dom
zdziwiony pytasz
-naprawdę
– niby po co
-dlaczego
myślisz że każdy ma słońce w sercu
że marzy być bratem kolegą
jak ty

nakładasz bagnet na broń
butelki napełniasz wybuchem
a serce ci krwawi przy tym
bo Wania z Moskwy twym druhem

on ciebie
albo ty jego
w obronie własnej ojczyzny
rozpłaczą się serca najbliższych
w żałobie dwie będą ojczyzny

gdy Bóg rozdawał rozum
dyktator nie zdążył z pewnością
demony nim zawładnęły
karmią go pychą i złością

Zaduma
Antonina Marcinkiewicz

czasem rozsiadam się
w fotelu bujanym
kołyszę swoją dorosłość
i myślę
że nie trzeba mi ludzi
by dusza kwitła
i dojrzewała w swym własnym świecie
że ta samotność z wyboru wystarczy
nie znudzi
nie rozpłacze serca i łez
….. a jednak
gdy zapuka do drzwi sąsiadka
albo listonosz
odczuwam ciepło w sercu
znajduję szczęście w tym
że skrawek uśmiechu im daruję
i oni uśmiechną się do mnie
podrywam się by ujarzmić pustkę
panoszącą się we mnie
i przerwać trwanie w zadumie

Wigilia
Antonina Marcinkiewicz

zaciśnięte pięści otwierają się
żeby podać rękę
odradza się miłość
rozpływają się
lody obojętności
łzy wzruszenia
niczym krople na sen
sprawiają
że znika lęk
a powraca radość

Czas
Antonina Marcinkiewicz

prostolinijny czas
łagodzi mijane horyzonty
zapala nowe latarnie
zaciera prawdę
i ożywia warstwy wspomnień
nikomu niepotrzebnych
sprawia że twoja samotność
pokrywa się rumieńcem szczęścia
pozwala pozbierać
rozproszoną siebie

Czasami
Antonina Marcinkiewicz

czasami
spokój traci równowagę
strach zagłusza oczekiwania
smutek rozbija duszę
i dotkliwie dziobie mózg
zakrzywionym paluchem
warstwy pozytywnych wspomnień
oddalają się
krzyk serca odbija się
od milczących ścian
i wpada w głębię niemocy

I znów jesień
Antonina Marcinkiewicz

ciężkie ołowiane chmury
deszcz wybija werble na dachu
szemrze w rynnach
wiatr targa drzewami
nakrywam głowę kapturem kurtki
wtapiam się w tłum
chowam siebie

Czekanie
Antonina Marcinkiewicz

wybrzmiewa melodia życia
a ja ciągle czekam
na podarunek losu
obecność kogoś
ze srebrem nitek we włosach
który w swojej samotni
zaufa złotej jesieni
i otworzy serce
na jesienną miłość

Szukanie ideału
Antonina Marcinkiewicz

latami przeglądała
portale internetowe
czytała horoskopy
zachodnie i chińskie
liczyła krzyżyki dopasowania żywiołów
brnęła zaślepiona marzeniami
stworzyła półboską istotę
niedościgniony archetyp
który zaczął drążyć
korytarze jej psychiki
urojona miłość błąkała się
po ścieżkach wytyczonych
przez iluzorycznego kochanka

Wtapiam się w ciszę
Antonina Marcinkiewicz

leśne ścieżki
wyłożone mozaiką igliwia
unosi się zapach żywicy
sosny niczym kolumny
ustawione wokół jagód i grzybów
szczytami drzew
przechodzi jakiś szept
i znika w oddali
mój cień
wtapia się
w leśną ciszę