Kwiecień
Helena Krystyna Szymko
Kończy się kwiecień –
niebawem maj zacznie
znów oczaruje nas cała przyroda
serca otworzą się na nową miłość
myśli popłyną młodzieńczym lotem
będą uśmiechać się zakochani
bo miłość – to szczęście i radość życia
to ona sprawia, że życie na ziemi
pulsuje coraz to szybszym rytmem –
że istniejemy
Stokrotki
Bronisława Góralczyk
Na trawie pod oknem Dorotki
wyrosły bielutkie stokrotki.
Są takie malutkie, aż strach,
że ktoś je rozdepcze na dniach.
Rozkwitłe na trawie stokrotki
główeczki podnoszą malutkie
i w okno pukają Dorotki,
choć rączki wyrosły im krótkie.
Dorotka okienko otwiera
i czule ku kwiatkom spoziera…
i w jednej minucie (bądź dwóch)
przyjaźni się z nimi jak druh.
I pomoc kwiatuszkom obieca
i wodą, gdy trzeba, podlewa
a na noc swe łóżko poleca
i do snu (jak mama) im śpiewa.
Gliwice 27.03.2019 r.
Pozwolenie
Marcin Olszewski
Czy mogę myśleć o Tobie w snach?
Czy mogę śnić o Tobie? Nie mam wpływu
Jak mi się przyśnisz, będę się cieszył
I skakał do góry jak szalony romantyk
Czy mogę Cię dotknąć, poczuć ciepło skóry?
W delikatnym dotyku dłoni, styku ramion, muśnięciu
Twarzy, w zamyśleniu. Nie mogę przestać myśleć
O Tobie. Darzę Cię wielkim uczuciem
Pytasz, uczuciem? Tak bez opamiętania
Z zachowaniem taktu nie naruszając granic
Na których przekroczenie nie dasz pozwolenia
Szanuję Cię. Będę czekał na jawie, w snach
Na Twoje pozwolenie
Na dzień Zmartwychwstania
Maciej Jackiewicz
Na dzień Zmartwychwstania Pana się odrodzi
serce i dusza: chore przez grzechy zbrukane
które noszą w sobie niejedną jeszcze ranę
nieufne dla dobra, które właśnie nadchodzi
W dniu Rezurekcji po wielkiej myśli powodzi
ja z nimi na zawsze szczęśliwy pozostanę
pisząc nowe strofy i nie ulecą słowa pisane
po burzy gniewu i zła zgoda będzie w łodzi
W ten cudowny -niezwykły ze wszystkich czas
pusty grób obwieszcza tak radosną nowinę
wraz z Chrystusem powstanie każdy z nas
W ciszy własnego sumienia przypiszą tę winę
którą zwalali na innych często i niejeden raz
na barce Przymierza do wszystkich dziś płynę
na sadybie wspomnień
Ewa Maciejewska Maciejewska
na sadybie naszych wspomnień
blaski plaż śródziemnomorskich
złote słońce muszle małe
porty jachty noce białe
młodość trzyma się za ręce
liczy piegi i nic więcej
żadnych dat i kalendarzy
sny, realizacje marzeń
małe miasta i miasteczka
smaki kuchni na ryneczkach
w barwnych tłumach słowa nowe
gwar, zapachy bazarowe
i Europa i Afryka
ciepły podmuch Atlantyku
pod palmami błogie chwile
pod stopami mili tyle
może nam się to przyśniło
nie
naprawdę się zdarzyło
te wspomnienia są jak skarby
lecz czy jeszcze się przydarzą…
czy łaskawca losu – czas
w świat nas porwie jeszcze raz…
Budapeszt
Marek Górynowicz
między zamglonym niebem a porankiem
usiadłem przy moście Szabadság hid
tramwaje wyłaniają się w słonecznym kolorze
jest jeszcze dość wcześnie na pierwszy łyk tokaju
mityczny turul nie odleciał i tej nocy
cień skrzydeł zniknął na billboardzie chmur
po zielonym zboczu
czarny kot wspina się na miasto
za moim plecakiem zostają mruczące mosty
kamienny krzyż i Jezus idący po Dunaju
zamykam oczy wdycham niebo
myśli trzepoczą płetwą i toną
wbrew rozumowi
książkę z autografem autora odbiorę w paczkomacie
WIELKI PIĄTEK 2025
Maciej Jackiewicz
pogrążony w rozpaczy
zabijam głód serca
i karmię się nadzieją
że powróci
trzeciego dnia
zmartwychwstanie
przecież obiecał
a Jego Słowo najwięcej znaczy
błogosławieni którzy nie widzieli
a uwierzyli
też nie bądź Tomaszem
już lepiej
marnotrawnym synem w godowej szacie
Ufam Tobie mój Panie
powtarzam w myślach zmęczony
mimo że życie nie jest kolorowanką
a ty bezimienna siostro i bracie
dlaczego na targu gdzie handlują Judasze
kupić chcesz wszystko
za marne trzydzieści srebrników
nie pamiętasz
że zostałeś wybrańcem lub wybranką
jednym wskazaniem z wysoka
ze świata pełnego bluźnierczych okrzyków
i wraz z tymi co powrócą
z każdego szlaku i każdej strony
z drogi która prowadziła donikąd
powrócą
choć nic na zawsze nie jest tu nasze
prócz koszuli pokutnej bez guzików
WESOŁYCH ŚWIĄT
Bronisława Góralczyk
Czas na łąkę pójść lub w las,
w ten świąteczny wolny czas,
gdy się wiosna w nas obudzi,
gdy nadzieje w sercach wzbudzi,
i serc naszych będzie panią –
zatem idźmy! Idźmy za nią!
Niech się święci Wielka Noc,
niech pokaże wiosna moc,
pośród traw młodziutkiej łąki,
gdzie stokrotki i skowronki
pochowane w źdźbłach kostrzewy,
kryją barwy albo śpiewy…
Choć nie każdy w domu ma
stół świąteczny tak jak ja,
ale każdy kto się zgubi,
kogo szczęście trochę lubi,
znajdzie u mnie ciepły kąt…
Wszystkim więc… WESOŁYCH ŚWIĄT!
Gliwice 31.03.2010 r.
kochajmy wiosenny błękit
Ewa Walentyna Maciejewska
wiatr głaszcze gobeliny
kolorowe płatki trąca
do życia adrenalinę
miłosną aurą przyciąga
odsyła ciemne chmury
nadzieje budzi w zieleniach
kurtuazyjnym spojrzeniem
znów stara się świat odmieniać
tętni pulsuje dzwoni
szafirowymi fiołkami
nie traćmy czasu na smutek
kochajmy błękit nad nami
co było nigdy nie wróci
nie słuchaj szeptów przeszłości
w arrasy zapleć marzenia
wiosenny toast radości
Oni
Bronisława Góralczyk
…
Ich goście w dal odjechali,
a oni, choć sami zostali,
już nie trzymają się czule za ręce…
A ciągle jeszcze przecież młodzi,
więc czemu smutne każde chodzi
i czemuż tak strapieni wielce?
Ona już sobie nie podśpiewuje,
on nowych wierszy nie pisze;
każde się tylko po domu snuje,
i czasem stuknie w klawisze.
A wczoraj jeszcze byli szczęśliwi,
on pisał wiersze, ona mu śpiewała…
Dzisiaj już jedno na drugie się krzywi,
jakby się szorstkość z wrogością spotkała…
Jakieś pretensje szemrają w ciszy,
snując się obok w zupełnej obcości…
I jedno drugiego, jakoby nie słyszy,
a każde w sercu ma zadrę żałości…
Powiedziała o nich ciotka jego, Zocha:
– Oni się chyba przestali kochać…
Nie ma w nich nawet krzty życzliwości…
Więc dosyć tego! – Mam na to radę:
– Już jutro z rana po lubczyk jadę,
bo jakże im żyć bez miłości!
Gliwice 12.10.2007 r.
radość wiosenna
Ewa Walentyna Maciejewska
kiedy się budzą znów pelargonie
magnolia zapach słodki rozsiewa
ziemia paruje zachłanną rosą
znak że jest z nami życia królowa
wkłada korony pierwszym stokrotkom
złotym kaczeńcom blasku dodaje
malutkim fiołkom rozkoszne wonie
zieloną trawę syci ruczajem
a nam napina uśmiechy żagli
mkną bezszelestnie w zaułkach miasta
wiosenna radość spływa na wszystkich
deszczem forsycji symfonią ptasią
Do poduszki
Marcin Olszewski
Wiem że już późno, lecz zależy mi na tym
Byś spokojnie, po całym dniu, ułożyła się
W mroku oddechu, odskoczni od reszty
Życia, które na chwilę może być snem
Obok łóżka kładę cicho tacę z kolacją
Przykryta. Jak przyjdziesz nie wystygnie
Sam gotowałem, nie dla inwencji twórczych
Byś po prostu zjadła i poczuła smak uczucia
Zapalam świece, ogrzewam ciepłem rąk
Poprawiam kołdrę. Zawsze jestem tu
Mogę stać z boku jeśli chcesz. By podejść
Gdy będziesz potrzebowała przytulenia
Poprawiam kołdrę przy cichej muzyce
Którą zawsze kładę pod Twoją poduszką
Na dobry sen, bo tego chcę. Byś była
Jeżeli to miłe dla Ciebie. Tulę Cię do snu
Dobrych snów. Jestem
sercem pokornym
Ewa Walentyna Maciejewska
ziemia przyjmuje blask promieni
w wilgotnej grudzie świeża zieleń
myśli tak kruche jak płomienie
skrzydła motyle sycą ogień
słoneczny powiew pląsa z kwiatami
składa modlitwy na barwnych płatkach
dziękuję Panie za nadwrażliwość
sercem pokornym, jak w dłonie matki
prowadź gdy słońce, ciemność nocy
czułe wezwanie w świecie znieczuleń
ten nie zrozumie Twej Mocy Boskiej
kto tak jak ty kochać nie umie
Przytuliłam…
Bronisława Góralczyk
Przytuliłam noc do siebie
granatową i bez gwiazd,
kiedy księżyc spał na niebie,
utraciwszy srebrny blask.
Przytuliłam świt markotny,
zanim słońca zalśnił krąg,
i nim czarny ptak samotny
wpadł jak liść do moich rąk.
Przytuliłam dzień słoneczny
i błękitną nieba toń,
nim poczułam wiew serdeczny
i wiosenną świeżą woń.
Przytuliłam ciepły wieczór
i namiętność twoich warg,
nim w gęstwinie liści mleczu
powiedziałam tobie: TAK.
Gliwice 28.03.2024 r.
Czarna kampania 2025
Maciej Jackiewicz
Gesty obłudy na palcach w hipokryzji mazane
kolejna czarna kampania się rozpoczyna
seanse nienawiści po obu stronach wina
kwietniowe słońce za mgłą budzi się nad ranem
Tyle padnie słów i zapiszą zdanie za zdaniem
na naszych oczach prawdy się powycina
i pęknie niczym nić jeszcze jednej arki lina
czy dogada się czarna owca z białym baranem?
Co skromnych i ubogich obchodzą te prezencje
te kolejne przemowy i słowa bez pokrycia
zostaną jak zwykle w cieniu blade eminencje
Połatają swe błędy na maszynach nie do szycia
napiszą nowe poezje i dla siebie intencje
nadzieje nam odebrawszy z normalnego życia
Kameleony 2025
Maciej Jackiewicz
Tu idzie prawica a tam znowu nowa lewica
środkiem maszeruje jakaś partyjka nowa
plakatami powyklejana cała niemal ulica
będzie znowu wielka bitwa ale na słowa
policzą sobie wszystkie wzajemnie minusy
a w mediach powrócą przekręty i afery
nowe hasła nam ogłoszą stare przechery
znów do nas pojadą kolorowe autobusy
straszą się od nowa pismami do prokuratury
pogrożą układami i wsadzaniem do celi
na papierze wyłącznie i za same bzdury
bo sądy są dla zwyczajnych obywateli
zaostrzą się także kłótnie i bezkrwawe scysje
grają w ulubioną grę pod nazwą waśnie
mnożą się lex ustawy i rodzą się komisje
ale to wszystko to bajki i dla dzieci baśnie
dokumenty preparują i szykują wzajem kwity
pranie mózgów trwa przy praniu brudów
lustrację zrobią nawet gdy sprawdzają pity
czy z zawiści to wszystko albo tylko z nudów
w życiorysy pozaglądają też sobie wzajem
jeden drugiemu coś tam też powytyka
obrzucają się słowem jak zgniłym jajem
i tak się to kręci od lat tak zwana polityka
w studiach telewizji atmosfera gorąca
a w radiu muzyczka jak zawsze sobie gra
tak będzie aż do jesiennego miesiąca
tylko co z tego szary obywatel wtedy ma
gdy już powalczą o głosy na debatach na żywo
czyj program najlepszy a czyj jest do bani
potem już w sejmie razem pójdą na piwo
byle przetrzymać… do następnej kampanii
Kruchość życia
Antonina Marcinkiewicz
Życie kruche jak liść jesienny
przygniata smutku ciężarem
ktoś bliski wspomnieniem się staje
plany marzenia popiołem szarym
w miniony kwietniowy poniedziałek
odeszła moja ostatnia siostra
obdarowana przez los 93-ema latami życia
zostało pozbawione życia puste łóżko
dominowała czerń ubrań
7-mioroga smutnych dzieci
i 20-orga zdziwionych wnucząt
sprawdzają dotykiem
czy aby na pewno nie żyje
czemu tak leży ta babcia
na wstążkach przy wieńcach tyle miłości
ubarwionej elegancją żywych kwiatów
wzruszają do łez słowa pożegnania
jednej z ukochanych wnuczek
jeszcze tradycyjna grudka ziemi
jeszcze wspólne ”Ojcze nasz”
ostatnie dźwięki żałobnej melodii
i niebo rozpłakane deszczem
jakby w nagrodę za lata trudu
rozjadą się dzieci i żałobnicy
cmentarz otuli cisza
mąż ją przygarnie tam po drugiej stronie
razem będzie dobrze i bezpiecznie
i tyle jest do opowiadania
a ja przytulam codzienność
i czasem uśmiecham się
do wspomnień z naszej młodości
jeszcze żyć…
Ewa Walentyna Maciejewska
tak by się chciało jeszcze żyć
przenosić góry i pagórki
w blasku jutrzenki witać świt
unosić trudy i porażki
wiatr niedościgły w dłonie chwytać
przesyłać wersy ptakom w locie
czerwone wino z pomarańczą pić
i kochać kochać nieprzytomnie
założyć szpilki w tańcu płonąć
zagłuszyć pustkę muzyką duszy
lecz nie pozwolić jej ochłonąć
niechby i cały świat się wzruszył
tak by się chciało jeszcze żyć
składać szelesty wyznań ostatnich
w skrzydła motyli pastelowych
kwiatem paproci zgasić jasność
Piękna
Elżbieta Andrzejewska
Mówili o niej
Zwariowana
Tak kolorowo
Jest przecież stara
Ona zaś życie afirmowała
Barwami dając do zrozumienia
że te kolory
to różne zdarzenia
W tle była czerń
Kolor pożegnań
I biel powrotów
żółte kaczeńce z tamtego roku
ognista miłość purpurą obecna
I moc zieleni
pięknem widoczna
Wręczyła bukiet
Tym od oceny
Żeby zmienili swoje spojrzenia
A potem w błękit się przyodziała
z welonem marzeń
poranek witała
Posłała zapach porannej maciejki
Tym co im smutno
By lepiej w dzień weszli
I zatańczyła szaleństwem tej chwili
Bo życie wiatrem
W zalążku nadziei
W jakim celu?
Bronisława Góralczyk
Usiadł zając pod jabłonką.
W jakim celu? – zając nie wie…
ale wie, ze ranne słonko
pojawiło się na niebie.
W poprzek drogi “mknie” dżdżownica,
W jakim celu? – robak nie wie…
ale wie, że już pszenica
po marcowym wzrosła siewie.
Na stodole bocian siedzi.
W jakim celu? – bociek nie wie…
ale widzi, jak sąsiedzi
karmią świnki w starym chlewie.
Drozd odzywa się w półciszy.
W jakim celu? – ptaszek nie wie…
a czy wie, że świat go słyszy
w przecudownym, rannym śpiewie?
Kwiecień-plecień aurę miesza.
W jakim celu? – miesiąc nie wie…
ale wie, jak bazie wieszać
na niewielkim moim drzewie.
Gliwice 09.04.2025 r.