skrzydła anioła
Jarosław Pasztuła
walcz do ostatnich sił
prosząc o skrzydła anioła
pędź z szumem wiatru
prosząc o ostatnie spotkanie
kiedyś ktoś zapytał mnie o ciebie
odpowiedziałem
– nie wiem jak jest w niebie
nie mieszkasz tutaj
myślami błądząc obok ciebie
szukam miejsca i pocałunków
potrafię kochać
wyobrazić sobie postać
która ściska moją dłoń
szept wiatru słońce deszcz
dreszcze widzę cię daleko
biegnijmy w ten sen
jesień i taniec wiatr
Jarosław Pasztuła
wczesne popołudnie
ciepło schludnie
wlecze się jesień
wiatr poderwał do tańca
tańczą liście tańczy pani
trawa żółtozielona rozwinięta
w asfaltowych dziurach błyszczą kałuże
padało wczoraj wiele pytań
pełne jesiennych wspomnień
w alejkach park pachnie
grzybami żywicą
sosnowe igły
szyszki żołędzie
wiewiórka kilka gawronów
przekrzykują wszystkich dookoła
wiatr zagłusza kłótnie
słońce spada spaść nie może
pięknie by nie było gorzej
lecą żółtoczerwone pokręcone liście
z wiatrem po dywanie suną zgrabnie
gałęzie ugięte w pokorze
kładą się do snu o tej porze
pani jesień
październik w kalendarzu
niesie pogodę w dłoniach
przekłada na przemiennie
raz słońcem raz deszczem
zawsze jestem tutaj
gdzie bywa dobrze
wiatr liście taniec gruchanie gołębi
jesieni szelest pod stopami
Jesienią gdy opadną emocje
Jarosław Pasztuła
mijają pory roku
dokładam kolejne tabletki
jeśli spotkanie to w przychodni
jesteśmy razem przez wiele jesieni
dzisiaj kończy się październik
ostatnie opadły liście
znicze oświetlają nagrobki
pamiętać warto, włóczą się myśli
to tak niedawno jakby wczoraj
ktoś nam kradnie bliskich
dzisiaj padał deszcz
czuję pachnie jesienią
smutno i z żalem
zapisane inicjały na skale
całuję ciebie
Jarosław Pasztuła
co tam u ciebie
na razie się waham
między niebem a piekłem
wciąż emocje niebezpieczne
prawda wypływa na powierzchnię
zegar ścienny cyka wahadło
wokół ciemno samo barachło
jesteś daleko ode mnie
nie chcę cię stracić
biegnijmy do siebie
tak blisko kręci się śmierć
dopóki krew jest ciepła
możemy biec razem objęci
czas odmierzają zegary
dzwony biją my się kochamy
jak najdalej jutro
wystarczy popcornu
zapomnimy dni zimnych nocy
gorące ciała jak źródła światła
na płaskowyżu naszych pośladków
gdy zabraknie czasu
Jarosław Pasztuła
zapłakał Bóg,
stworzył cud istnienia,
życie układa karty
na białym obrusie sumień,
a ty wybierasz,
nie zawsze tę właściwą.
nagle brakuje czasu,
nie ma szans na naprawienie błędów,
biegniesz, lecz siły już nie te.
choroba zmienia obraz dni ,
przeliczasz tabletki na minuty,
gdy zostawisz wszystko,
odejdziesz duchem młody jak dziecko.
wycierpieć trzeba wiele,
by spocząć na brzegu
wśród zielonych pastwisk
szczęście
Jarosław Pasztuła
kocham cię
w ustach musisz się rozpłynąć
każdą nocą
stajesz się królową kochamy się
każda noc
inną jak ty zawsze tylko niebo
tyś piękniejszą koronkowe piękno
milczą okna
a wiele o nas wiedzą
mimo to
wiatr kołysze drzewa i futryny okienne
czego chcieć więcej dziękuję za spokój
delikatnie szepczesz
wspólna chwila wyczekuje
na większe szczęście
cisza w drzwiach
Jarosław Pasztuła
gdy milczysz podczas ciszy
milczy niebo milczą gwiazdy to boli
faceci zbyt słabi jednak nie udają orgazmu
świat zatacza koła wyraźne kolory
chłodny powiew z zagranicy
zabawy nuty tańczysz baw się dobrze
przyjdź pobiegniemy daleko
życie trwa rośnie lśni
liście żółkną spadają w dół
pod oczami zmarszczki odliczają czas
wiosną kwiaty głaszczę napawam się zapachem
kilka zabawek nie po to by się bawić
patrzysz na dziecięcy świat baśni
życie wygląda inaczej to fantazja
świat widzę oczami dziecka jak dawniej
nad morzem
Jarosław Pasztuła
byłem nad chłodnym Bałtykiem
przedrzeźniałem się z krzykiem mew
fale biły o piaszczysty brzeg
kąpiel z duszą na ramieniu
uważałem by prąd
nie wciągnął w głębiny
piasek oblepiał stopy
słońce głaskało
promieniami ciało blade
ciało z bloków miast szarych
czułem że żyję
wysyłam pozdrowienia
niczego nie zmieniam
czy moje szczęście waszym szczęściem
wątpię w to
mam swój słońca zachód
statki
Jarosław Pasztuła
jedna religia, jeden rząd
do śmigłowca różne płaty
wszystkie kolory w jeden
nie poleci za daleko
czarno biały film
przycisk play
ciągną się sznurki
w butach słoma smród
za krótkie sznurówki
statek nie popłynie po mieliźnie
nawet ten z płaskim na brzuchu
zafajdany świat śmieszne klauni
którzy chcą odwrotnie niż ja
wprost proporcjonalnie do reguł gry online
chłopiec
Jarosław Pasztuła
mówisz że jestem
niegrzecznym chłopcem
kiedyś pisałem listy
w czasie wolnym od musztry
w myślach byłaś nadzieją
na końcu pióra biła jasność
pomyliłem cię z kimś innym
z zakochanym klaunem
zarzucasz mi
nieprzespane noce
odbezpieczonym granatem
rzucam słowa w twarz
w oczach
z oceanem słonej wody
stąpam z niczym
opuszczam dłonie
wzrusza gest każdy ruch
myślę że to miłość jej nie było
noc strachu i lęku
by nie spaść z dachu
pozdrawiam chwilę temu
niegrzecznemu chłopcu
wieści z poligonu
wraca dzisiaj do domu
muzyka dla dwojga
Jarosław Pasztuła
byłaś mi muzyką
nadzieją wschodzącej gwiazdy
dotykałem strun
płynęliśmy po pięciolinii
przed nami wiolinowy klucz
nastrojonych instrumentów
dźwięk ach i ech
odpowiadało echo
posłuch przed publiką
dwie osoby jeden zespół
opadła kurtyna upadła miłość
sam jak pies
biegiem przed nieznanym
wspomnienia wariata
Jarosław Pasztuła
z obojętnością w oczach przemierzam kres
schylony z perspektywy żaby dobrze widać horyzont
wpatrzony w przyszłość, szkoda gdzieś głęboko
ukrytych niezałatwionych spraw, wspomnienia
zastępują nienaprawione minuty, godziny na kilka chwil
zasypiam z tępym wbitym wzrokiem rozbiegane światło
na suficie nad drzwiami krucyfiks przypomina człowieka,
który cierpiał by umrzeć powstać zza grobu i żyć ponad czasem
życie wieczna drogą do domu do Ojca by osądził
Ziemię, na której człowiek stracił głowę
by więcej niczego nie pragnął prócz uśmiechu
na druga stronę
Jarosław Pasztuła
podaj dłoń, chwyć mocno
prowadzę cię nad przepaścią przez bagno
na dole grzech miesza się z ziarnem
dziwne czasy, zachodzę w głowę
kto wyłączył światło koloru zielonego
pragnę przejść na drugą stronę tego lepszego
nie rozumiem kilku rzeczy
nie umiem wytłumaczyć pogoni za groszem
reszta emocji przebija kości do drewna
ból nie wystarczy, nie unikaj cierpienia
pojawiła się wizja proroków, partaczy
wróżka wszystko ci wytłumaczy
przy fortepianie zaczynam,
solówka płynie przy tanim winie
czystej chemii, idę w dobrym kierunku,
w pamięci na drugą stronę
czy warto
między nami
Jarosław Pasztuła
powiedz że to ostatni pocałunek
ostatni taniec w jasną noc
pośród przerywanej śpiewem
ciszy ptaków szeleszczące liście
roześmiana ty zadowolony ja
rozstaliśmy się razem z muzyką
biegnie życie miło spędzić czas
na powtórkę wspomnienia zostają
powiedz czy warto
kochać otwarcie
nie żałować ani jednej chwili
biec kto silniejszy biec do celu
dziękuję za czas spędzony razem
warto zastanowić się nad stylem
dzisiaj niebo swych pięknem
nasyca oczy myśli jak gwiazdy
na górze wysoko miliardy
jesteś sensem jesteś moim śnie
jesteśmy szaleni w kosmosie
istniejemy od narodzin świata
zarazem oszalały
w tym co niepoznane
tajemnice znamy
dziękuję
Jarosław Pasztuła
skomlenie o każdy detal
prośby o każdy szczegół dnia
nikt nie wysłucha
nie zatrzyma myśli
teraz wiem na co stać duszę
myślę że człowiek idzie
w ślady tych przed potopem
dni policzone masa zmian
otoczony krytyczny czasem
zanurzam się w modlitwie
dziękuję Tobie za pierwszy oddech
i ostatnie pożegnanie
teraz będzie tylko lepiej
wystarczy ziarno prawdy
by nie polec we śnie