Bronisława Góralczyk

Październik
Bronisława Góralczyk

Piękna jesień zbiega z wzgórz.
Już październik pośród brzóz
w długi dywan poukładał żółte liście…
a wśród świerków wiatr niecnota
mchem i liśćmi w barwie złota
kapelusze zaczął stroić uroczyście.

Mknie z orszakiem w blasku złota
nasza polska jesień złota
do młodnika wczesnym rankiem już o świcie…
a pajączek babim latem
tka królowej zwiewną szatę
na srebrzystym z rannej rosy rzadkim sicie.

Śliczną suknię jesień ma.
Radość wszystkim wokół da –
gdy do lasu na polanę dzisiaj trafi…
boć i drzewa, i zwierzęta,
leśne grzyby i ptaszęta
pamiętają, że cudowna być potrafi.

Gliwice 08.10.2008 r.

Dzień Chłopaka
Bronisława Góralczyk

myśl mnie dzisiaj naszła taka
że chłopakiem jest mój miś
więc z okazji Dnia Chłopaka
coś mu chyba prześlę dziś

prześlę miód mu z tej okazji
i bukiecik białych róż
dzisiaj nie brak mi fantazji
bez prezentu ani rusz!

Gliwice 30.09.2019 r.

Egzamin z życia
Bronisława Góralczyk

Wyrwałeś
mnie nagle do odpowiedzi
postawiłeś zalęknioną
przy tablicy życia
i czekasz
na zasób wiedzy i doświadczeń
gdy miałam się sprawdzić
jako córka
jako żona
i jako matka…

Stremowana
jąkam się
gubię wątek wypowiedzi
umyka mi z pamięci
wyuczony fragment
odrobionych lekcji
choć przecież
jestem przygotowana
uczyłam się starannie
swoich powinności…

Jaką ocenę
mi, Panie, postawisz
taką przyjmę z pokorą
bo wiem, że bywasz surowy
a ja nie do końca
spełniłam te zadania
które na starcie
życiowej edukacji
postawiłeś wobec małej
na wpół osieroconej
dziewczynki…

Nie proszę o nic
nie czekam
na łaskawość
ni na pobłażliwość
z twej strony, Panie…
czekam jedynie
na sprawiedliwą
i obiektywną
ocenę końcową:
Czy zdałam egzamin z życia?

* * *

Nie odrobiłam lekcji
z jednego przedmiotu;
nie sprawdziłam się
jako teściowa
i jako babcia…

Ale o to, mój Panie
już mnie nie pytaj –
nie zleciłeś mi przecież
takiego zadania…

Gliwice 04.05.2007 r.

Choć już wrzesień…
Bronisława Góralczyk

Choć już wrzesień i jesień dokoła,
jam promienna jest wciąż i wesoła.
Cóż, że liście spadają obficie,
ja mam ciągle apetyt na życie.

Nie szarości mi w głowie ni czernie,
ale złota odcienie i blaski.
Bo ja lato wciąż kocham niezmiernie,
i słoneczne wspominam obrazki.

Choć już wrzesień i jesień dokoła,
jam szczęśliwa jest wciąż i wesoła.
Cóż, że ptak już w gałęziach nie śpiewa,
ja go słyszę… to echo gra w drzewach.

Gliwice 27.09.2022 r.

Jesienna rozmowa
Bronisława Góralczyk

No popatrz, Jenny, znów nastała jesień,
znów wiatr jesienny srebrne nitki niesie,
a ty się dziwisz,
że pożółkły drzewa,
że ptak wśród iwy
serenad nie śpiewa.

Śpiew ptaków cichnie, liście z drzew spadają,
mgły coraz liczniej do sadu wpadają,
bo jesień rządzi,
rządzi jak królowa…

Więc jak, Jenny, sądzisz –
da się tę jesień pokochać od nowa?

Gliwice 24.09 2010 r.

Jesienna dziewczyna
Bronisława Góralczyk

Szła nad polami dziewczyna młoda
Płaszcz miała z liści; rudych jak ona
Włosy tak śliczne jak jej uroda
I suknię w barwach złotoczerwonych

Wiatr jej grzebieniem bywał czasami
Kiedy przez rżyska szła panna owa
Lub gdy błądziła między chmurami
Wciąż taka młoda i kolorowa…

Piękna dziewczyna zachwyt wzbudzała
(Jak miss się czuła o rannej porze)
Kiedy na drodze ludzi mijała
Albo samotnie idąc po torze…

Fama po wioskach i miastach wielu
Niczym kurenda wokół się niesie…
Od Tatr wysokich aż gdzieś do Helu
Wiedzą już wszyscy: – Wróciła jesień!

Gliwice 21.09.2019 r.

Idę do ciebie…
Bronisława Góralczyk

Idę do ciebie. W twoją jesień.
I w twoje słońce. I w twój wiatr.
W twój rdzawozłoty idę świat,
gdzie leśna cisza i pól pustka
tańczą ze sobą za pan brat,
a kozły gonią saren lustra,
jak ja jesieni twojej ślad.

Jesień to skrzypce moje stare;
pęknięte, pozbawione smyczka,
i ciągle jeszcze tak rudawe
jak stara, zmięta rękawiczka,
co ją zgubiłam w ony czas,
gdyś wiódł mnie ścieżką poprzez las.

Jesień to niebo, co otwiera
kłębiastym chmurom deszczu drzwi…
co łka i kwili czasem nieraz,
jak dziecię moje – gdy źle śpi.

Jesienny żal i melancholia
przemawia do mnie właśnie teraz
(jak starożytna metropolia) –
głosem Szekspira i Homera…

Więc idę. Idę w twoją jesień,
bo wiatr do ciebie mnie tak gna.
I słońce mnie do ciebie niesie
i echo skrzypiec, co wciąż gra
melodię naszą (tę sprzed lat…).
Idę do ciebie. W twoją jesień.
W twój złotordzawy idę świat.

Gliwice 10.09.2007 r.

Dziwny sen mi się przyśnił…
Bronisława Góralczyk

Ja biegłam jak motyl, jak pawik maleńki,
po żółtym rumianku pachnącym z wieczora,
a Tyś się uśmiechał i tulił mnie, miły,
a przecież rzuciłeś mnie wczoraj…

Ach, sen już powoli z mych powiek opada,
jak mgła (co przylgnęła do ranka),
a ktoś mi do ucha jak wąż podpowiada:
– Tyś tylko ze snu jest kochanka…

To po co ja, głupia, o Tobie marzyłam;
pół nocy i jeszcze nad ranem…
Ten sen może dziwny, ale pięknie śniłam –
boś był mi i sługą, i panem…

Gliwice 04.10.2013 r.

Curriculum vitae
Bronisława Góralczyk

obserwuję
cud narodzin
w smutku i radości

oglądam
świat absurdu
dziecięcych marzeń

rozciągam
ekran wspomnień
ulotnej młodości

błądzę
po omacku
w sferze bzdurnych marzeń

unikam
czarnych plam
na kartach przeszłości

szukam
jasnych barw
na przestrzeni zdarzeń

gubię
ostatni ślad
jedynej miłości

silę się
na przyszłość
w otchłani pragnień

znajduję
nie szukając
oznaki starości

otwieram
jedyne drzwi
do Krainy Spełnień

podążam
świetlistym tunelem
w bezkres Szczęśliwości

Gliwice 21.04.2007 r.

Rozstanie z latem
Bronisława Góralczyk

Ranek mgły na drzewach wiesza,
babie lato przędzie pająk,
a w przestworza ptak pospiesza,
w ciepłe kraje podążając…

Lecą ptaki hen w przestworza,
mgła na szczyty drzew się wspina,
a wśród traw i resztek zboża
lśni srebrzysta pajęczyna…

To już koniec! Koniec lata!
Żal nad morzem, smutek w górach.
Pieśń rozstania w niebo wzlata
i osiada wprost na chmurach…

Z zapłakanej deszczem chmury
wiatr ku ziemi wieści niesie:
– Ponoć Bóg powiedział z góry,
że u wrót już stoi jesień!

Gliwice 12.09.2009 r.

Gwiazda
Bronisława Góralczyk

Noc się nam nagle ukazała
i zatańczyła wnet i zaśpiewała:
Otom ja nocy jest wrześniowa,
mam dla was mojej pieśni słowa:

Jak winne grono już dojrzałam,
jak jarzębina sczerwieniałam…
i chyba gwiazdą wnet zostanę
i na afisze się dostanę…

Noc się na dobre rozbawiła –
ciągle śpiewała i tańczyła:
Otom ja nocy jest wrześniowa;
zaśpiewam jeszcze takie słowa:

Jak dziewczę w tańcu jestem wiotka,
jak koszyk malin jestem słodka,
i teraz wszyscy, co mnie znają,
niech ze mną głośno zaśpiewają…

* * *

A księżyc chyba nie zrozumiał
nocki, co gwiazdą zostać chciała –
tylko się rozdarł (a to umiał!):
– Zamknij się wreszcie, moja mała!

Gliwice 08.09.2007 r.

Barwy września
Bronisława Góralczyk

odeszły już burze
letnich wiatrów łkania
a przez polskie drogi
idzie wrzesień złoty
i wrzosy do sukien przypina
i niwie się kłania
i zrzuca kasztany pod płoty

spoza głębi lasu
płyną ciche tony
a wrzesień złotawy
dojrzewa jak wino
i grzybów wśród runa nie skąpi
i złoci korony
i zdobi wszechlas jarzębiną

na niebie wrześniowym
świt roztacza zorze
a rzeka już senniej
toczy się w korycie
i wiatry (wrześniowo-jesienne)
przycichły w pokorze
i szepczą już tylko o świcie

Gliwice 06.09.2007 r.

Ktoś…
Bronisława Góralczyk

ktoś dziś słońce za oknem zapalił
ktoś dziś ciepło wrześniowi darował
świat jesieni i lata ktoś scalił
i w gałęziach je sprytnie pochował

ktoś nie lubi dni chłodnych i szarych
ktoś nie kocha dni mokrych deszczowych
czy to ktoś już wiekowy i stary
czy ma tylko charakter surowy?

ktoś kto tarczę słoneczną tak lubi
ktoś kto niebo okrasza błękitem
i zajączka wieczorem hołubi
i z sarenką się ściga przed świtem

ktoś kto w chmurach gdzieś siedzi ukryty
ktoś kto włada tym światem od wieków
ten panuje od jezior po szczyty
więc nie pytaj o niego człowieku

Gliwice 08.09.2021 r.

A gdy zjawi się jesień…
Bronisława Góralczyk

A gdy znowu pojawi się jesień –
rudowłosa, cudowna dziewczyna –
mgły po dębów koronach rozniesie,
wiatry w bukach ospałych ukryje…

nić pajęczą rozwiesi na klonach,
na żołędziach łyk rosy wypije,
a w kulistych, dojrzałych kasztanach,
księżyc w pełni srebrzystej odbije…

w noc, jak w matkę kochaną się wtuli,
pszczołom baśnie jak bajarz opowie,
a na koniec – śród sadu i uli –
uśnie dziewczę jak stary wędrowiec…

a gdy ranek dziewczynę obudzi
i w policzek jak wietrzyk ją muśnie,
głos znajomy zawoła wśród ludzi:
– Jesień przyszła! Wróciła! Jak cudnie!

Gliwice18.09.2009 r.

Wkrótce nadejdzie jesień
Bronisława Góralczyk

Wkrótce nadejdzie jesień. Świat nam się szary ukaże
i smutki w jesiennych sercach wyrosną jak olbrzymy.
Pójdziemy wtedy nad rzekę i z brzegu popatrzymy
na noce zmarnowane i dni stracone bez marzeń…

Tylko kto nam pomoże, by los nie karał nas więcej,
by smutki, jak rącze konie, pognały gdzieś w kurhany?
Czy na to jest jakaś rada? Odpowiedz mi, kochany.
Słyszysz? Rzeka coś szepcze: Trzeba się kochać goręcej…

Gliwice 11.09.2007 r

Mały ludzik
Bronisława Góralczyk

Taki sobie mały ludzik,
co o brzasku wszystkich budzi
otwierając wielkie oczy
(nim za oknem słonko zoczy),
w głos się śmieje już od rana,

chociaż matka niewyspana
błaga:- Dajże pospać, synku!

A i budzik na kominku
też się chyba bardzo gniewa,
bo miast dzwonić zaczął śpiewać
i kuranty ciąć jak z nut…
Spać na nowo – próżny trud!

Gliwice 14.08.2019 r.

Muzyczny pejzaż
Bronisława Góralczyk

Ach, cudny jest tu pejzaż! Jak karty rozrzucony;
motyle w parkach tańczą do końca niezbudzone,
w zaroślach muzy grają, w strumieniach słońce tonie,
a ja na cymbałeczkach do rytmu muzom dzwonię.

Nadchodzi słodki wieczór, z księżyca sierpem w dłoni,
co gwiazdy nim zapali – po niebie chmury goni.
A ja z tym ostronosym, cichutko piosnkę załkam,
do rytmu (aby równo!) zadzwonię na cymbałkach.

Ten koncert wnet się skończy, bo księżyc zaczął ziewać,
więc gwiazdy kołysankę poczęły cicho śpiewać.
I wieczór( jeszcze czarny), powoli w błękit wchodzi,
i cichną cymbałeczki… i ranek już nadchodzi.

Gliwice 14.08.2007 r.

Koszyk wrzosów
Bronisława Góralczyk

Koszyk wrzosów mi dałeś kochany
prosto z lasu bo wrzesień już blisko
fioletoworóżowe dywany
rozścieliły się pięknie i nisko

Na polanie przy ścieżkach beżowych
las fioletem i różem urzeka
aż się zwierz nim zachwycił zwierz płowy
co przedwczoraj przed tobą uciekał

Rozkwitają mi wrzosy w koszyku
i zapachem mnie nęcą co rano
za nie serce dziękuje po cichu –
dzięki nim znów się czuję kochaną

Gliwice 28.08.2021 r.

Wędrówka, która miała nie mieć końca…
Bronisława Góralczyk

Uginam się pod ciężarem życia.
Niosę na plecach
wór wspomnień i przeżyć…
Nade mną sroka
do drzewa swe żale “wygłasza”,
a obok się wlecze bezdomny niemowa,
co gada do siebie na migi…

Skradam się pod mostem,
gdzie mysz o jabłko
wykłóca się z jeżem,
a liść pożółkły,
co z wiatrem wiosennym się przywlókł,
na moim ramieniu
jak żagiel samotny osiada…

Przechodzę przez jezdnię,
niechętnie, bo światło za szybko się zmienia,
a tempo mych kroków maleje…
i oto nadjeżdża szalony autobus,
co nogi podcina jak kosa…
i bagaż mych przeżyć gdzieś znika, odchodzi,
a ja się unoszę jak piórko…

Gliwice 13.05.2019 r.

Pożegnanie z latem
Bronisława Góralczyk

wrześniowy czas się kłania
paletą barw z ogrodów
choć niebo mgła zasłania
i coraz więcej chłodu

przedziwna noc wrześniowa
i letnia i jesienna
parasol czarny chowa
gdy nieba twarz promienna

odloty wilg coroczne
i deszczu dźwięczne granie
i dni słonecznomroczne
to lata pożegnanie

Gliwice 02.09.2022 r.