Marcowa ulewa
Bronisława Góralczyk
Za chmurami słoneczko się chowa,
blask promieni obłoczek przykrywa,
i zły deszcz się pojawia od nowa,
i kałuży na dworze przybywa.
Tylko łąka się bardziej zieleni,
bo ją karmi deszczowa fontanna,
co jak tęcza po burzy się mieni,
aż się dziwi i bluszcz, i dziewanna.
Leje, leje i leje bez końca,
jakby deszczu nikt wcześniej nie widział,
a nam trzeba pogody i słońca!
wszak na słońce już wiosna ma przydział.
Gliwice 09.03.2021 r .
Niebo
Bronisława Góralczyk
Pozłacana chmura płynie brzegiem nieba,
tam gdzie szczęścia kresy i rozkoszy otchłań,
bo do zwierzeń pora nadeszła najsłodsza,
bo słów do miłości, jak klucza nam trzeba.
Obłoki się mienią w promieniach słonecznych,
jak kamień szlachetny pośród ziaren piasku,
gdy się odbijają w fal srebrzystym blasku,
i krokiem po niebie snują się tanecznym.
A ty znów mi szepczesz czułostki do ucha,
jak donżuan jakiś albo Casanova…
Mów tak do mnie, miły, a ja bedę słuchać
pośród chmur błękitnych, wiatru zawirowań
i łykać twe słowa w niebiańskich poduchach,
póki wiary starczy… więc kłam mi od nowa.
Gliwice 08.06.2020 r.
Mów do mnie, miły…
Bronisława Góralczyk
Nie patrzę, ale słucham ciebie cała
Urzekasz barwą magicznego głosu
Co brzmi dokoła, przenika do włosów
Brzmi jak muzyka, jakby dusza łkała
Muzyką jesteś, co we mnie zagrała
Co hen się niesie ponad gwiazdozbiory
Co z chmur opada niczym meteory
Co ponad wieki w duszy będzie brzmiała.
Każdym jej tonem ze światem się dzielę
Niech inni brzmienie jej dźwięków usłyszą
Niechaj im zagra nieprzerwaną ciszą
Jakoby na mszy w świąteczną niedzielę
Gdzie sennym chwilom twój głos towarzyszy
Mów do mnie, miły – tak nie lubię ciszy!
Gliwice 25.05.2007 r.
Jaskółeczka
Bronisława Góralczyk
Była sobie jaskółeczka,
co pognała do miasteczka.
Zastukała do cukierni,
poprosiła o swój piernik.
Za tym ciastem wprost przepada,
i wciąż o nim opowiada,
że go jada w każdy czwartek,
gdy cukiernie są otwarte.
Potem weszła do lodziarni,
a następnie do kawiarni;
z filiżanki kawę piła,
jakby ważnym gościem była.
Na ulicy jaskółeczka
napotkała dzięciołeczka,
co nie umiał pieśni śpiewać,
a przeganiał kosa z drzewa.
Później poszła do krawcowej,
po ubranie całkiem nowe;
kamizelkę szyć kazała,
bo ta stara już za mała…
Jeszcze miasto chciała zwiedzać,
choć bywała tutaj nieraz…
ale nie starczyło czasu –
musi wracać więc do lasu.
Tak skończyła się powiastka
o przygodzie tego ptaszka,
co tak miasto lubił wielce…
A to miasto zwie się: Kielce.
Gliwice 24.08.2019 r.
Sama jestem 2
Bronisława Góralczyk
Mój wiersz „Sama jestem” 2 nawiązuje do wiersza francuskiej średniowiecznej poetki Christine de Pisan “Sama jestem” (Seulete suis…) i jest jego uwspółcześnioną wersją – jakby go Ch.de Pisan napisała dzisiaj.
Ot taka moja mała konfrontacja z poezją średniowieczną.
Oryginał tego wiersza w polskim przekładzie Julii Hartwig znajduje się na mojej autorskiej stronie: “Poetica – Ocean Moich Myśli…” https://bronislawagoralczyk.wordpress.com/2018/05/22/sama-jestem-seulete-suis/
Sama jestem 2
Sama jestem w tle gwiaździstej nocy,
Sama jestem w pełnym blasku świecy,
Sama jestem w swej rozpaczy mocy,
Sama w ciszy i w żalu kobiecym,
Skryta w uczuć potężnej fortecy,
Sama jestem i niedoceniana,
Sama jestem i niepokochana.
Sama jestem w mej białej pościeli,
Sama jestem wśród koszmarnych nocy,
Sama jestem co dnia do niedzieli,
Sama jestem w beznadziei mocy,
Sama jestem w przekleństwie niemocy,
Sama jestem i niepożądana,
Sama jestem i niepokochana.
Sama jestem w ciągle pustym domu,
Sama jestem pośród łąk i kwiatów,
Sama jestem – nieznana nikomu.
Nagiej prawdy nie wyznam już światu;
Ani matce nie wyznam, ni bratu,
Sama jestem i do cna zbrukana,
Sama jestem i niepokochana.
Boże jedyny, karzesz mnie sromotnie,
Sama jestem od lat tak samotnie,
Sama jestem, od nocy do rana,
Sama jestem i niepokochana.
Gliwice 17.01.2007 r.
Pogubiony /brachykolon/
Bronisława Góralczyk
Kto zacz był ten pan?
To kiep był i “dzban”;
nie mąż i nie brat,
nie zięć i nie swat.
On pił wciąż i kradł,
aż w noc tę już padł…
bo nie da się żyć,
gdy cel: kraść i pić.
Ach, słów już mi brak,
to chłop był (jest wrak),
co szedł wciąż pod prąd…
Czy chwat to? – a skąd!
Gliwice 24.02.2021 r.
Ocean moich myśli
Bronisława Góralczyk
wyruszam w długi rejs
po oceanie moich myśli…
wyruszam
ku barwnej wyobraźni…
gram liryczne pieśni
na flecie rozmarzonej Euterpe
śpiewam tragiczne arie
w ogromnym teatrze Melpomeny
odgaduję skrywane uczucia
które zsyła kochliwa Erato
spoglądam w oczy Afrodyty
by ujrzeć w nich odrobinę siebie
pilnuję rozpalonego ogniska
by nie zrazić opiekuńczej Hestii
zakładam komiczną maskę Talei
i podążam ku granicy światów…
wracam z długiego rejsu
po oceanie moich myśli…
wracam
do szarej rzeczywistości…
Gliwice 23.04.2007 r.
Poezja moja
Bronisława Góralczyk
Poezja moja – to listy do Nieba,
To duszy stroskanej pragnienie,
To prośba każda i każda potrzeba,
I każde spisane marzenie…
Poezja moja – to cud tego świata,
To obraz lustrzany tej ziemi,
To oddech wiosny i westchnienie lata,
I senne spojrzenie jesieni…
Poezja moja – to Bóg co nade mną,
To moje modlitwy do Pana,
To jasność niebios i piekielna ciemność,
I radość, że jestem czytana…
Gliwice 28.06.2007 r.
W marcu jak w garncu
Bronisława Góralczyk
Zachmurzony horyzont nad miastem
już ulewą nas raczy ktoś w górze
a ja synka wysłałam po ciasto
i po pranie wiszące na sznurze
Taka aura przedziwna, marcowa
ktoś do garnca ten miesiąc porównał
bo raz słońce odkrywa raz chowa
albo z wiatrem gdzieś gna do południa
A i mgły nad Kłodnicą rozściela
niczym welon nad glową bogdanki
co to wraca nad ranem z wesela
w roli żony i w roli kochanki
Marzec zieleń co roku przynosi
i z ptakami się brata w dąbrowie
i nowinę radosną wkrąg głosi:
mamy wiosnę szanowni panowie!
Paniom również nowinę ogłasza
że na łące pierwiosnek zakwita…
a nim rudzik wyfrunie z poddasza
on już z wiosną jak z siostrą się wita
Gliwice 17.03.2023 r.
Przyszła wiosna!
Bronisława Góralczyk
Za mną szaruga i pora słoty
Za mną już chandra, za mną tęsknoty
Za mną już zima, za mną przedwiośnie
We mnie nadzieja wciąż bliższa wiośnie
Barwne motyle już przyfruwają
Już łąki kwiatom nektar rozdają
Już bielą w sadach zakwitły drzewa
Już słowik pieśni przed snem mi śpiewa
Łabędzi niemych taniec na plaży
Wywołał uśmiech na mojej twarzy
Serce me szczęściem już się wypełnia
Już się najskrytsze marzenie spełnia
Już mnie zachwyca magia miłości
Choć przy niej czai się cień zazdrości
Gdy mgła odsłoni piękne pejzaże
Wnet przy sztalugach staną malarze
A gdy skrzydlaty Pegaz nadleci
Do nowych wierszy ruszą poeci
* * *
Skrzydlaty Pegaz na biurku siada
Już nowe wiersze przy nim układam
Skrzydła Pegaza załopotały!
I nowe strofy właśnie powstały
Gliwice 10.03.2007 r.
Powitanie wiosny
Bronisława Góralczyk
Choć śniegiem wciąż ziębi,
choć wiatrem wciąż smaga,
i deszczem tnie marzec w dąbrowę –
wśród pni i konarów,
gdzieś wiosna się kręci
i tańczy wśród drzew bossa novę…
Tam fiołek niewielki,
tu krokus nieduży
płatkami się doń uśmiechają,
bo blask im przywróci
i barwy ożywi…
więc wiosnę jak siostrę witają…
Gliwice 01.03.2011 r.
Grzech
Bronisława Góralczyk
O północy, z nocnych marzeń wytrącona,
Usłyszałam tuż przy łożu głos Anioła.
Ledwiem oczy otworzyła zadziwiona…
On już pieścił mnie i tulił, i całował…
Skrzydlatymi, srebrzystymi ramionami,
Pośród nocy mnie zdobywał oniemiałą.
Lecz poczułam boską bliskość między nami,
Kiedy bosko zapachniało jego ciało…
Ja płakałam i tuliłam się do niego,
Oplatałam jego dłońmi moją kibić,
A on dawał mi uroki ciała swego…
Aż się dzwon kościelny ozwał hen zza szyby…
Zawstydzony i speszony swoim grzechem,
Wybiegł z domu… lecz zatrzymał się na chwilę;
Srebrne skrzydła mi zostawił na pociechę…
Tylko tyle mi zostało… tylko tyle…
Gliwice 25.03.2010 r.
Pierwszy powiew wiosny
Bronisława Góralczyk
O, zaćwierkał ptaszek! A jaki radosny!
Czyżby ptaszek poczuł pierwszy powiew wiosny?…
Tu, gdzie młoda trawka wyrasta spod ziemi,
gdzie kamień od słońca jak szafir się mieni,
gdzie śniegiem ostatnim ławka z pnia przykryta,
bielutki pierwiosnek znienacka zakwita!…
Ach, pierwiosnku biały, czy wiesz co się stało?…
Sprawiłeś, że wiosną nam nagle powiało!
Gliwice 01.03.2012 r.
Niczyja
Bronisława Góralczyk
Myślę o tobie nad ranem
Myślę o tobie niezmiennie
Tyś myśli moich panem
Ty nękasz mnie codziennie
W południe znękana myślami
By je odgonić, uparte
Stawiam już teraz (parami)
zaporę. Solidną wartę
Wieczór się zbliża do nieba
(Niech stoi warta na straży!)
Niczego mi już nie trzeba
Nic złego się nie zdarzy
* * *
Choć noc już nie straszy mnie tyle
Choć koszmar nocny przemija
We śnie – znowum twoja (przez chwilę)
A w życiu… ciągle NICZYJA.
Gliwice 23.07.2007 r.
Jak ptaki
Bronisława Góralczyk
(Zainspirowana piosenką z repertuaru J. Połomskiego – “Moja miła, moja cicha, moja śliczna”, napisałam do niej tekst widziany oczami kobiety).
Autorzy oryginału:
muzyka: Alina Piechowska,
słowa: Ireneusz Iredyński
—
Tekst mojego autorstwa brzmi następująco:
Jak ptaki
Mój ty śliczny, mój ty dobry, mój kochany,
kiedy baśnie jak poeta opowiadasz…
kwiat stokrotki i czerwone tulipany
w moje dłonie na czas wiosny rankiem wkładasz.
Zamyślony, patrzysz w niebo o poranku,
kiedy chmury wiatr rozpędza wśród niebiosów,
a twe usta wyśpiewują pieśń kochanków,
gdy skowronek ci użyczył swego głosu.
Twoje tęskne śpiewanie, tęsknych pieśni przesłanie,
twej miłości oznaki jak srebrzyste są ptaki.
Twoje śpiewne przesłanie, twej miłości wołanie,
twoje myśli i znaki lecą ku mnie jak ptaki.
Mój ty miły, mój ty piękny, mój jedyny,
kiedy czule jak poetka cię wspominam…
kiść winogron i korale jarzębiny,
w moje włosy smutna jesień nocą wpina.
Zadumana, patrzę w okno co wieczora,
kiedy gwiazdy zarzucają srebrne sieci,
a me oczy zatracają się w kolorach,
kiedy księżyc miast latarni w okna świeci.
Moje tęskne wołanie, tęsknych listów pisanie,
moje słowa do ciebie są jak ptaki na niebie.
Moje ciche wyznanie, cichych szeptów przesłanie,
moje myśli do ciebie mkną jak ptaki po niebie.
Gliwice 29.05.2009 r.
Noc z żigolakiem (Wspomnienie sponsorki)
Bronisława Góralczyk
(Parafraza na temat piosenki M. Grechuty „Gaj” )
Twórcy oryginału:
Autorka tekstu: Agnieszka Osiecka
Kompozytor: Marek Grechuta
_ _ _
Moja wersja brzmi następująco:
Gdy przekraczałeś złudzeń próg,
szeptałeś słowa święte,
jakby je szeptał dobry Bóg
kobiecie wniebowziętej.
O, tak, o, tak – szeptałeś mi,
szeptałeś i kłamałeś,
O, tak, o, tak – szeptałeś mi,
choć uczuć nie dawałeś.
W gorącym żarze twoich żądz
płonęłam jak pochodnia,
i darłam szaty, w spazmach drżąc
przez całą noc, aż do dnia.
O, tak, o, tak – płonęłam i
w natchnieniu darłam szaty,
O, tak, o, tak – płonęłam i
dawałam ust szkarłaty.
W niebiańskim chłodzie twoich ust
szukałam pocieszenia,
gdyś „obmacywał” wątły biust
słowami bez znaczenia.
O, tak, o, tak – kłamałeś mi,
kłamałeś – bez wątpienia,
O, tak, o, tak – kłamałeś mi,
słowami bez znaczenia….
Póki się w sercu płomyk tlił
kobiecej naiwności,
póty wierzyłam z wszystkich sił,
spragniona twej miłości.
O, tak, o, tak – dawałeś mi,
gorący seks i żądze…
O, tak, o, tak – dawałeś mi…
za wikt i za pieniądze…
Minęła noc i nastał dzień,
i żądzy brakło rankiem;
do drzwi przemknąłeś się jak cień…
Przestałeś być kochankiem?!
O, tak, o, tak – bo brak już sił –
to rzekłeś – nim wyszedłeś.
Oj, nie, oj, nie – już nie płać mi…
i… w siną dal… odszedłeś…
Gliwice 24.04.2009 r.
Pytam się, dlaczego?
Bronisława Góralczyk
Zawracasz na nieznanej drodze,
nie szukasz celu, do którego dążyłeś,
nie pytasz, dokąd jechać dalej…
Zasmucasz swoje otoczenie,
ranisz bliskie serca, które ci ufają,
pogłębiasz nieporozumienia…
Zagłębiasz się w splątane myśli,
nie budzisz wiary w lepsze jutro,
nie walczysz o swoje racje…
Dlaczego?…
Gliwice 28.09.2022 r.
Prośby poranne
Bronisława Góralczyk
O co mam prosić cię, Panie – tak wcześnie jeszcze;
o słońce nad głową, czy obfite deszcze?
Chyba cię, Panie, poproszę
o kilka rzeczy po trosze:
Moim włosom daj barwy mahoniowe,
niech znikną srebrne pasma i wątki platynowe.
Moim oczom widoki przedziwne,
by w zachwyty wpadały naiwne.
O mych dłoniach także nie zapomnij, Panie;
niech mają co ustom dawać na śniadanie.
I o usta spierzchnięte zatroskaj się ładnie;
żeby nigdy nie zmarzły, kiedy śnieg upadnie.
Daj zdrowie mnie całej, chroń mój dom od “wojny”,
daj chwilę na relaks nerwom niespokojnym…
I oto koniec modlitwy. Wystarczy.
I tak mnie dopadnie wiek starczy,
więc tylko tyle, mój Panie,
dziś moich próśb przed śniadaniem.
Gliwice 12.09.2007 r.