Czy wiesz? moja poezja na święta Danuta Gościńska Czy ty wiesz że pierwszą gwiazdkę zobaczysz przez okno, nawet nie musi być umyte. Pachnie świętami, choć nie odkurzyłaś z zachwytem. Masz pierogi nie lepione nocą, kupione wcale nie gorsze. Karp kupiony … Czytaj dalej →

ojciec idiota Danuta Gościńska Ojciec idiota Oczyma młodej córeczki „ojciec idiota”. Idiota sam o wszystko się troszczy, Obiady im gotuje, pracuje w lesie drzewo na zimę, sam tnie, układa – idiota. Pali by dzieci dorosłe ciepełko miały, Idiota. Sprząta, dogląda, … Czytaj dalej →

lubię i milczę Danuta Gościńska Lubię i milczę Milczę… gdy mi źle… Zamykam oczy… gdy marżę… Zawsze jestem konsekwentna dla tych, którzy mnie ranią… Żałuję błędów które popełniłam… Żyję „z dnia na dzień ciesząc się każdą chwilą”. Nie na widzę … Czytaj dalej →

jestem w drodze Danuta Gościńska Śmierć nie jest końcem wszystkiego… To tylko przejście do innego cichego życia. Żyjesz więc nadal jesteś sobą… Nazywaj jak chcesz, nie rób smutnej miny, Śmiej się ,kochaj, bo życie jest piękne ale ulotne. Niech moje … Czytaj dalej →

Wędrujesz złota PANI jesień Danuta Gościńska Wędrujesz złota PANI jesień, wędrujesz polem, lasem, borem. Późno wstajesz, masz zaspane oczęta mgłą poranną. Zmęczona robieniem zapasów, śpisz długo rano i wcześnie spać idziesz. Pani, Ty barw mi nie odbieraj, tak przecież dużo … Czytaj dalej →

dwa samookreślenia dla malarza Danuta Gościńska Dwa samookreślenia dla malarza Namaluj mi deszcz, nie żeby się w abstrakcji wielo-znaczeniowej pogubić kolory, i wilgotną sieć rozpiąć na białym płótnie. Namaluj szare dni jak w teatralnej dekoracji, tego się nie da, gdy … Czytaj dalej →

kiedy kobieta dostaje różę Danuta Gościńska Kiedy kobieta dostaje różę To szczęście dla niej jest niesłychane… Kobieta jest jak róża Powoli rozkwita. Śpiewa gra i tańczy… A kiedy jeszcze dołożysz słówko Stanie się promienną i dobrą wróżką. Bo w róży … Czytaj dalej →

Próbuje ocalić starość Danuta Gościńska Próbuje ocalić starość W ogromnym smutku osamotniona świat nie wydaje się już szalony. Wszystko się widzi jak z oddalenia, Szarzeją barwy i cichną tony. Jednak wypatrzone oczy, powieki piekące, smutne usta, myśli wciąż daleko, serce … Czytaj dalej →

Gdy serce umiera Danuta Gościńska Gdy serce umiera Dziś myślę o tym, czy wy wiecie, Że gdy umiera moje serce, Swój ból zostawiam na tym świecie. Dla tych co w odkąd w poniewierce, Straconych marzeń będą żyli. Cmentarne dzwonią i … Czytaj dalej →

majowy kwiat Danuta Gościńska Majowy kwiat- wspomnienie Kładę na twojej dłoni, mały różowy kwiat jabłoni. Uskrzydlona tym szczęściem chwila, Szybuje w słońcu lotem motyla. Bawi się szczęście słońca promieniem, W kwiecie jabłoni wróci wspomnienie. Wiatru westchnienie koi wspomnienie, To tyle … Czytaj dalej →

biedni staruszkowie Danuta Gościńska Biedni staruszkowie, przy zachodzie słońca łzami wypatrują swoich dzieci, z bólem serca oczekiwań nie ma końca, dzień za dniem z tęsknotą leci. Przykro żyć staruszkom, w samotności, kiedy płyną ciemne chmury, wicher wieje, bez odwiedzin dzieci … Czytaj dalej →

jak to jest Danuta Gościńska Jak to jest. O sens nie trzeba pytać, odwagi brakuje tuż przed zaśnięciem, gdy w dłoniach uchylona zasłona historii przypomina ze jesteś jeszcze w tym świecie. Biegniesz po północy i śnisz cudnie. Telefon milczy, komputer … Czytaj dalej →

gdybym była wielka Danuta Gościńska Gdybym była wielka poezja moja na dobranoc…. Gdybym była wielka jak królowa Elżbieta, żyła bym długo, gdyby nie przewrotny los. Trochę podobna, spójrzcie na fotografię, rudawe włosy, głębokie pogodne oczy. Ale wyłonił się prastary problem: … Czytaj dalej →

stara kobieta Danuta Gościńska Stara kobieta moja poezja pisana do szuflady… Mam tyle czasu, o tak mało czasu, tak jakbym w dłonie nabrała powietrza, i uniosła ten ciężar ostrożnie statecznie. Mam tyle czasu i przyjaciół wielu. Znam każdy stłuczony kryształek … Czytaj dalej →

Antidotum Danuta Gościńska Antidotum Już nie czekam, Już nie trwonię mych dni na żal. Jestem pewna, Że będzie lepszy świata może i dzień. Każdy z nas cierpi I wierzę że przyjdzie ktoś, I uratuje nas. Zrzuci ciężar tych kłamstw. Powtarzanych … Czytaj dalej →

odpocznienie Danuta Gościńska Odpocznienie… Kiedy sił już brakuje, żeby iść przed siebie, i śladu prawdy nie ma, nawet chmurka, obłoczek, na błękitnym niebie. Zimno od słów władzy, i mróz na stronach netu. Siedząc w domu, bez powietrza, bez życia uciechy. … Czytaj dalej →

moje jutro Danuta Gościńska Moje jutro Pytasz co w moim życiu ? Odpowiedz, śmierć bliska. Mówisz, że mam gniew w oczach? Oczy łzami zachodzą. Gdzie nasza wolność? W domu zamknięta. Jak dni mijają? Sama już nie wiem. Czytam ”Czuły narrator” … Czytaj dalej →

My Danuta Gościńska My Jakimi tory podąża świat, Wolna myśl, bieg swój zawraca gdzie – my. Gdy grzebiąc okiem w cmentarze, bez prawdziwej uczciwej pomocy. Błądzimy w gąszczu zła. Niedolą tłumów, buntem pędzimy, prawie do nikąd tłumem krzycząc. Rok się … Czytaj dalej →

los też dzieje pisuje Danuta Gościńska Los też dzieje spisuje. Każe swej drogi szukać, uważając na jej rozstaje To życia mojego nauka. Przeminęły lata, pełnym ciepła miłości i wiecznej wiosny. Zgasły uśmiechy zalotne, gdy przyszła jesień trawiona pragnieniem, ciszy i … Czytaj dalej →

scalenie Danuta Gościńska Scalenie Od urodzenia, nie szczędzono mi dobrych rad, z życzliwości i złości. Cierpliwie objaśniano zasady, podłej strategii, bałamutnej taktyki. Nauczono mnie grać w zło, a grałam z przymrużeniem oka. Nauczono mnie żyć według dekalogu. Nie wierząc w … Czytaj dalej →