Kocham Elżbieta Andrzejewska Niósł ja w ramionach Szeptał słowo kocham Lgnęła do miłości Wciąż od nowa. Pomimo odejść najbardziej lubiła powroty. Słowo kocham Napełniało się miłością do piękna Z ktòrego uczyniła szlak swojej drogi. Niespełnienia ubrała w barwne szaty W … Czytaj dalej →

Taniec Elżbieta Andrzejewska Tańczyłam z nim na białej sali Płynęłam w ramionach przeznaczenia. Jego czułość zapisałam w ciele Byliśmy otuleni mgłą. Taniec we mnie pozostał Unosi mnie ku górze W śnie który przytula marzenia Ciepłym dotykiem nocy.

Był sobie Elżbieta Andrzejewska Był sobie człowiek Aż pewnego dnia Przestał Być. Była sobie miłość Nagle odeszła Zaprzeczając swojemu istnieniu. Była sobie dziewczyna Ktòra nie chciała dorosnąć Bała się kobiecości Ktòra przecież mogła być jej sprzymierzeńcem. Był sobie chłopak Ktòry … Czytaj dalej →

Dzwony Elżbieta Andrzejewska Biją dzwony Wchodzą w ciszę Wydobytą z chaosu dnia Budzą z uśpienia Z głębi jestestwa wydobywają prawdziwą treść Bez przykrywania Słowem super i o.k. Dotykają szarości Ktòra niczym nagość ujawnia się bez osłony. Biją dzwony Skłaniając do … Czytaj dalej →

Anatol Elżbieta Andrzejewska Żył sam Dopóki w jego samotności Nie zamieszkała kobieta. Zwinięty w kłębuszek Schował się pod szafą Pozostał tam na długo. Pewnego ranka Wyszedł Niepewnie badał teren. Kobieta znieruchomiała żeby go nie spłoszyć. Chodził przy jej nodze Odprowadzał … Czytaj dalej →

Ogród miłości Elżbieta Andrzejewska W lawendowym pejzażu Chcę się być Zespolić z pięknem Poczuć dobrostan tej chwili. Dostrzec stokrotkę Wykluwającą się z ziemi W obecności przyjaznego trawnika. Ròże w ròżnorakich odcieniach sprawiają że szlachetnieją myśli Ktòre wpływają do wnętrza By … Czytaj dalej →

czas na miłość Elżbieta Andrzejewska Gdy ktoś i miłość obiecuje To ja w to wierzę Bo choć na chwilę chcę pozostać W lepszym świecie Lubię być adorowana Czułym gestem I słyszeć słowo kocham Bez podtekstów Dobrostan tej bliskości I wszystkie … Czytaj dalej →

Nie wiem Elżbieta Andrzejewska Nie wiem Czy zdarzy się to Co drzemie w niszy marzeń Zaniedbanych Owo nie wiem Jest miejscem do zapisania Twojej obecności Spotkaniem Zwyczajnością w byciu razem Uniesieniem się ponad… Wiem że tęsknisz Gdzieś tam Daleko od … Czytaj dalej →

Inna Elżbieta Andrzejewska Była liryczna słaba i mocna widząca to co ją skłaniało do pomagania. Zachwytów dla innych niezrozumiałych i łez co same płynęły. Mówili o niej nietuzinkowa według wzoru powinności przystając na to że inność może drażnić jednakowość. Wmieszała … Czytaj dalej →

Śnieg Elżbieta Andrzejewska Płatki śniegu tak nietrwałe jak myśl ulotna z trudem pokrywają trawnik żywopłot i chodnik jak myśl dobra utkana z tego co dobre Pada śnieg pierwsze wiosenne kwiaty pokrywa i szybko topnieje jakby wiosna w nim zapisana wyzwalała … Czytaj dalej →

Bezdomność Elżbieta Andrzejewska Kobieta z pieskiem mija posesję mojego domu za nią podąża mama z dzieckiem starzec bezdomny z dorobkiem swojego życia na wózku dziecięcym pogubiony młody człowiek. ilekroć się spotykamy prosi o dwa złote mówi,że ludzie nie rozumieją bezdomności … Czytaj dalej →

Marzenia Elżbieta Andrzejewska Marzenia Tajemnica ich spełnień spowita niespodzianką której nie sposób przewidzieć wybierając się w podróż spełnienia. Jestem w podróży

Dama życia Elżbieta Andrzejewska Nie miała już długich rąk do dźwigania siatek wyrosła z powinności by przyjąć swoją kobiecość bez słowa muszę. Uskrzydlało ją chcę wydobyte ze starych schematów jaka powinna być. Była piękna sama w sobie rzeźbiona każdym doświadczeniem … Czytaj dalej →

Czekanie Elżbieta Andrzejewska Asceza gałęzi przed narodzeniem się pierwszego listka zdaje się mówić głosem ciszy rodzenia Słońce dotyka nagości smukłych nitek brzozy biel kory zachęca do wsłuchania się w rytm czekania na wiosnę. Otulenie się liśćmi. Jak dobrze że wiosna … Czytaj dalej →

Minął rok Elżbieta Andrzejewska Minął rok Ból nie ustal Oczodoły miast W pustce opuszczenia Po napaści Jak niemy świadek okrucieństwa Wymownie milczą. Ukraina płacze pojedynczym losem człowieka Żyzną ziemią Nie poddana niewoli wojny Co dnia wskrzeszana nadzieją każdego ukraińskiego serca. … Czytaj dalej →

Minął rok Elżbieta Andrzejewska Minął rok Od łez i strachu Które w nas trwają Cierpieniem tych co odeszli Po nieludzkiej napaści na życie Wciąż zagrożone okrucieństwem P… za którym idą ślepcy otumanieni Ruską propagandą. Oczodoły miast Puste smutkiem ludzkiego losu … Czytaj dalej →

Elemelek Elżbieta Andrzejewska Wróbelek tan z Elemelków na gałązce czekającej a liście stąpa ostrożnie wprawiając ciałko w ruch obraca się w kółko. Tworzy obraz ruchem materii opromienia wspomnienia. Obraz w kadrze ma płynne ramy czasu i ręce duszy w kruchości … Czytaj dalej →

Jest sobie życie Elżbieta Andrzejewska Jest sobie życie Nie ambitnie Nie tuzinkowo Nie poddano zbytnio Osobie Osobom. Intymnie Z odwagą I nie przesadną skromnością Nie na pokaz I nie na wynos. Jest sobie życie. Ma się dobrze Nic nie udaje … Czytaj dalej →

On Elżbieta Andrzejewska Odejście to tylko zmiana miejsca na mapie serca kwiaty i tak zakwitną na szarości. Łzy w roztargnionym uśmiechu. Od tamtego dnia peron drugi nigdy nie jest pusty. Nasze spotkanie ma spojrzenie dwóch czasów.

Pamięć Elżbieta Andrzejewska Nikłym uśmiechem wobec życia stwarzała świat wiary w Boga. Rozumiała więcej niż mówiła. Pamięć moja skąpo odziana w spotkania weszła o świcie do domu spod dziesiątki. Stąpam na palcach by nie spłoszyć odejścia. Zapamiętuję obraz z Biblii. … Czytaj dalej →