Jesteś boginią światła
Janusz Strugała
niebo zasnute chmurami
wyciekły ostatnie promienie
dyrygent kończy utwór
żaglówki spiesznie zawijają do portu
enigmą kończy się dzień
morze milczy nie ma wiatru
stąpamy po mokrym piasku
kosmiczna energia
szuka żywego ducha
mąci oczy
przypomina o prokreacji
spoglądasz niepewnie za horyzont
szukasz odpowiedzi
w myślach składasz matafory
jesteś boginą światła
spojeni głębokim snem
zapomnimy o prozie życia
świtu dotkniemy spełnionymi ciałami
Wiersz jak dobre wino
Janusz Strugała
pod poduszką zmysłów
zgasły pragnienia
szuka ich wygłodzona poezja
nie znosi rozłąki
ulotnią się rymy i metafory
czeka biała kartka
oziębła jesienią
chwyć za pióro
ogrzej mi duszę słowami
które podyktuje ci miłość
one nie zastąpią ciebie
nie wyciszą tęsknoty
wiersz jak dobre wino
jak źródlana woda
będzie kagankiem nadziei
struny gitary ożywią krew
nasycą namiętnością
bezsenne noce
Modlitwa Ziemi
Janusz Strugała
wiatr porusza czasu batutą
orkiestra którą zwą przeznaczeniem
stroi instrumenty na cichy finał
balladą to życie bywało
czasem symfonią na pięciolinii
nuty boskim ogniem i plonem
w koszyku wspomnień usychają
kolorowe kwiaty
morze wyrzuca brązowe bursztyny
są modlitwą ziemi
twoje słowa jak korale
ptaki sfruną z nieba po okruchy
radości i uciechy
w oczach błądzą szczęścia nuty
czekamy na wschód księżyca
wyciszy obawy rozpali zmysly
szeptem wołaj moje imię
Janusz Strugała
szeptem wołaj moje imię
zamknij oczy maluj obrazy wspomnień
zanuć moją piosenkę
spójrz w niebo
zapytaj
z półki zdejmij książkę
niech myśli jak perły zastygną
zbliż się do mnie w wyobraźni
wspomnij ciepło moich dłoni
kolorami przeżytych chwil
wymaluj każdy dzień
niech mój wizerunek jak w hipnozie
wprowadzi cię w magiczny sen
wybudzisz się szczęśliwa
gotowa na dalszą wędrówkę
pomyśl o mnie
kiedy mnie już nie będzie
Sen otulił nasze pragnienia
Janusz Strugała
to nie było złudzenie
to nie był miraż
ujrzałem cię wśród dźwięków
poczułem cichy oddech
haftowałaś dywan zakochania
miłości przędzą
oczarowałem cię drżeniem strun
uraczyłem muzyczną ucztą
złączeni nutami daleko od świata
błogą febrą zespoleni
czas dla nas nie istniał
smakowałem zaułki twego ciała
uczucia płynęły jak gorąca magma
zachwycałaś kobiecą delikatnością
pudrowałaś oczy pożądaniem
sen otulił i wyciszył nasze pragnienia
Jesienne amulety
Janusz Strugała
odcienie jesieni
malują świat
jednych zachwycają
innych trwożą bliską zimą
krople z nieba złotymi amuletami
moczą drzewa pola i łąki
natura zasypia snem ukojenia
dni i noce jak z tytułu powieści
piszą się barwami smutku
który ożywiają jesienne kolory
zbliż się zanuć naszą piosenkę
ścieżkami zakochania idźmy dalej
niech gołębie pofruną tam za rzekę
wrócą namaszczone modlitwą o miłość
dni szybko zgasną
w kominku rozpalimy
ogień żarem namiętności
kawa w chodzieskiej porcelanie
serca ogrzejemy pragnieniem wiosny
Szeptem przywitamy jesień
Janusz Strugała
popłyńmy razem rzeką czasu
jesień przyszła dekorowana deszczem
pomogą nam wiosła wyobraźni
zostawimy smutki w poczekalni wieczności
zasypiać będziemy pod nieba granatem
twoje warkocze na mokrej trawie
dotykać będziemy kwiatów
aurą uczuć latem gorących
ogrzejemy dłonie i serca
słowa będą jak wino
wargi zroszą się jesienią
będziesz mi ogrodem i baśnią
mój śpiew popłynie wieczorną bryzą
wybudzi ptaki z błogiej drzemki
może znajdą dla siebie tony i dźwięki
na chwilę zapachnie latem
przytulimy wspomnienia
szeptem ją przywitamy
jesień
Jesień uśpiona
Janusz Strugała
kluczami ptaków na niebie
wieści się jesień uśpiona
dywany liści ścieli
ziąbem tętni powietrze
wiatrem głaszcze trawy
żółtą sierścią pokryje parki
dni cięte pięciolinią czasu
grają ciemniejszą nutą
rzęsami zachodów śpiewem fal
oswaja z myślą o bliskiej zimie
w kałużach odbiją się smutne twarze
z wesołym oraczem równają chmury
pola wysiane wiosenną nadzieją
uczucia nie gasną płoną tęczą barw
serca biją żarliwie
uskrzydlone adoracją miłości
przyjdź
pójdziemy razem na rośne łąki
ją przywitać
koloruj to co bezbarwne
Janusz Strugała
czekam na wino
z winogron twojego ogrodu
smakować chcę jak twoje usta
zostanie w pamięci bukiet smaków
urojenia tułacza nasycą się
pod prysznicem cukierkowych wyznań
krztyna smakowitych okruchów
deszczem zalotnych słów
nasycisz nienasycone uszy
blizny samotności ukoisz
zamienisz w sielankową codzienność
to co było wygaszone
wracaj
koloruj to co bezbarwne
wysyp dni klejnotami uczuć
schowam się w twoje empatyczne dłonie
będę zasypiał pijany szczęściem
Między radością a smutkiem
Janusz Strugała
między radością a smutkiem
podróż donikąd
między groteską a powagi pułapką
zepsucie i trucizna
obyczajów relikty zakłopotane próżnią
piołunem nudy piekli się dzień
poezja niegrzeczna nie wyzwala
złudą ufność w lepsze jutro
świat kłębi się w pętach hańby
aktorzy zasnęli na scenie
jakieś światło połyskuje z oddali
przeznaczenie nie zna litości
życie jest bałaganem
szczęście jak rosyjska ruletka
wstał nowy dzień
światło słońca delicją dla drzew
urojenia wrócą po zachodzie
W twoich oczach krople szczęścia
Janusz Strugała
cierpką strugą płyną godziny
malowane deszczem drzewa za oknem
nie będzie tęczy
jesień to nie klęska
słowa włóczą się między kartkami
szukają wolności tworzą wersy
deszcz minie liście zapłoną na żółto
myśli atencją zaskoczą
pola dziękują za płodne lato
zieleń wciąż żywa na wrzosowiskach
ptaki nie śpiewają
w twoich oczach krople szczęścia
zasypiasz zmęczona
błądzisz myślami po ścieżkach uczuć
szukasz moich dłoni
pożegnamy lato bez euforii
pielęgnować będziemy wrażliwością
kwiaty tęsknoty
Kroki jesieni
Janusz Strugała
lato się broni śle ukłony do słońca
porywami wiatru czesze drzewa
ciszą nocy tłumi smutek
pola syte owocami i ziarnem
w trawie wiją się węże kryją jaszczurki
kretowiska zamurowane głodu nićmi
czas oczy nacieszyć serca wybudzić
zrolowana słoma jak układanka
zniewala pięknem zachwyca
słychać i czuć kroki jesieni
jest daleko ale każe już myśleć
przyjedzie z nurtem rzek
zachodami słońca
zachwyci kolorami
samotność
Janusz Strugała
samotność jest jak ziąb
pyszni się odkochaniem
dni i noce chłodne jak w igloo
które znieczula
zwierciadło bratnią duszą
cierpkie minuty dłużą się jak godziny
chłoszczą jak wichury porywy
pióro pędzel pianino mi bratem
myśli o niej zimnym prysznicem
za oknem drzewa ponure jesienną zielenią
czas jak hiena pożera nadzieję
srebrnikami wspomnień
chce kupić to co ulotne
Byłaś mi bryzą
Janusz Strugała
strumieniem namiętnych doznań
jedwabną nicią uczuć
wyzwoliłaś chęć do magicznej wędrówki
przez miłości zaświaty
pasjansami wieczornych dotyków
mistycznie ścieżkami gorących dłoni
pod poduszką zawstydzenia
gorące wyznania słane ziarnami tęsknoty
zanuciłem nagością wylane nuty
dotykiem i szeptem wyzwoliłem cuda
umiłowaniem i podziwem żeglowałem
do portu spełnienia
byłaś mi bryzą i drogowskazem
nurkowałem olśniony perłami twych oczu
ogień palił się długo do sytości granic
słowa szybko giną na bezdrożach
Janusz Strugała
czasem zanurza się w urokach młodości
krystalicznie wibruje ukochaniem w oczach
jaźń ulicami błądzi szuka zagubionych śladów
baśniowe żywioły wyalienowane nocą
heroicznie się dzielą rymami
przyjazne metafory zaskoczą
pisanie nie jest łatwe
bywa przyjazne bywa wrogie
słowa szybko giną na bezdrożach
znaczą niewiele
jej hipnotyczny dotyk
nie jest zbytkiem adrenaliny
jest podporą rzeką spełnionych snów
Poezja dobrym wyborem
Janusz Strugała
zwoje głodnych myśli
obłudne trwanie wzloty i upadki
pod kaftanem zwanym trwogą
wciąż bije żywo serce
pod kołdrą świtu cisza
amfory żalu i zwątpienia pełne
klejnoty wspomnień wyblakłe
tylko natura niezmiennie hojna
słowa ocierają się o banał
w kałużach wstydu toną porażki
poezja dobrym wyborem
muzyka wybawieniem
twoje kolorowe kwiaty pełne melancholii
wyciszają bez sensu iluzje
za oknem szczypta światła
ulica zgiełkiem głośna
czas zasnąć
Anioły odeszły
Janusz Strugała
na widowni tułają się życia paradoksy
niebo afirmacją atonicznych dni
wciąż nietknięte jesienią drzewa
źli ludzie jak ciernie ranią
kalendarz nieubłaganie bezduszny
zgasły pomysły anioły odeszły
modlitwa buja się iluzją w chmurach
myśli cicho pojękują
mętne jutra świtanie
jeszcze zaświeci słońce
diamentami radości wypali smutki
w twoich oczach magia
w twoich dłoniach ciepło jaśminu
kołysaniem ciała zbudzisz
nostalgiczne więzi
naręczem czerwonych róż
cię powitam
wyśnioną miłością otulę
zaufaj oczom
Janusz Strugała
spływa morskim bezdrożem
orczykiem wioseł jesieni
kolorowe lato
wybujałe zielenią
jesień wyścieli na żółto
jednobarwną zorzą
parki poezją uśpione
boskim skrzydłem jak haftem
zdobione
przygotuj farby
paletą pragnień
maluj emocje
oczy nie skłamią
zaufaj oczom
wyjdź wczesnym rankiem
ptaki dziękują matce Ziemi
uszy twym mikrofonem
natury dźwiękiem
podzielą się z myślą i sercem
otwórz kałamarz
umaczaj pióro
błogosławione każde słowo
zostanie w przestrzeni
choć wiatr złoczyńca
delicją się zachwyca
Scenariusz życia
Janusz Strugała
lawina pytań
bez odpowiedzi
myśli zachmurzone
topią się jak wosk
ogniwa życia
spaja tęsknota
jest stanem hipnozy
rytuałem przetrwania
w poczekalni jutra
łowią się diamenty chwil
dekorują się sytością
gęstnieją zachwytem
konspiracji zaćmą
błagają o powroty
scenariusz zagadką
mroczną tajemnicą
dzbany uczuć wylane
na ugory czasu
kawa na dzień dobry
zaspokoi afektów wymieranie
magmą się leje
smutek i nostalgia
piramidą zwątpień
pudruje nuty wspomnień
do drzwi zapuka jesień
Janusz Strugała
ból trwania czy radość
zostają tylko skrawki targanego ego
egzekucja na istnienie
wyrafinowaną tajemnicą
na chwilę odłożony dyszel pędu
bo po cóż ciągle gnać w niewiadome
trzeba celebrować taką chwilę
niebo jakby przychylne
wrzątkiem wylane te dni
nie ma kałuż nie ma łez
rozpalone betonem miasta
są jak piece trącą powolną agonią
na nic fanfary na nic okrzyki
banalne modlitwy
widownia chłonie to w zachwycie
zasłona nocy już blisko
horyzont coraz krótszy
żegnamy je wcześniej
kosmiczna pamięć i reguła
do drzwi zapuka jesień