Rafał Hille

ucieczka
Rafal Hille

nasze włosy pożarły już wszystkie wiatry
i wytarliśmy prześcieradło do gołych desek
z naszego pokoju zawieszonego na sznurku
od bielizny pod ciągle brudnym niebem
(nie dało się go przemalować – farba
schodziła ze zbyt tłustych chmur)
wybiegliśmy na ulicę
mijały nas spóźnione torpedowce i
zeppeliny wypełnione pudełkami z
proszkiem do mycia
daleko na niebie przewróciła się
ciężarówka pełna kwaśnych odchodów niebieskich
– to cyrk samego Pana Boga – chwyciłaś
mnie za rękę
czerwone mury sunęły za naszymi cieniami
i wielki neon z napisem “COCA COLA”
oświetlił na chwilę księżyc
wymiotowaliśmy z mostu do jakiejś rzeki
– wszystko jest łatwe
powiedziałaś
– będziemy jeść musztardę i suszone owoce
biegliśmy dalej po łące zroszonej szumem
telefonicznych rozmów
pod naszymi nogami przewróciło się
jeszcze jedno pole
las był coraz bliżej

cisza przed burzą
Rafał Hille

siedzieliśmy w zbożu tropiąc czerwonoskórych
pomalowanych farbkami plakatowymi
po których w końcu nikt nie dostał uczulenia

wiatr przegonił kochanków znad brzegu rzeki
ich białe pośladki śmieszyły nas tak samo
jak skecze z Królikiem Bugsem w srebrno-zielonym telewizorze

rolnik z traktora pokazał nam nieokreślonym gestem
że kapuściane pole w centrum Arizony jest tylko jego
a może był to już ruski poligon doświadczalny
z bombami na brudną wodę z kałuży

latawiec rzucony na niebo oznaczał tylko wiatr
i czyjąś rękę ze sznurkiem
obu tak niewinnych jak ptaki i kilka białych obłoków

facet z latawcem miał dziecinna twarz
nie znaliśmy go; nigdy nie przychodził kupować
oranżady ani czystej wódki i papierosów

od razu wiedzieliśmy że to szpieg
przecież tylko tajniak stoi w środku pola ubrany w garnitur

sznurek przywiązał do szyi ale na pewno nie chciał się powiesić
nie było listu pożegnalnego
popił amerykańską CocaColę
a kilka kropli potu z czoła otarł rękawem
speszył się gdy przechodziliśmy
w radiu od rana zapowiadali
burzę z piorunami

kilka tajemnic
Rafał Hille

każdy ma coś do ukrycia
czasami to oczy w kolorze
nieba po letniej burzy
zdradzone nad ranem
w kajaku pośród
śpiewu wróbli na pomoście

przyklejeni do wizjera
podglądamy lokatorów
wieży Babel
speszeni że tak mało
sekretów i pocałunków
między kurtkami z sieciówek

listonosz zawsze wstydzi
się dwa razy
ile można mieć dzieci z rudą
czupryną w tej samej
klatce schodowej
kolejny polecony wybuchł
komuś w twarz

ciągle te same kłamstwa
wczoraj broniliśmy oceanu
dziś ryba w plastikowej
bułce smakuje
lepiej niż dzika przyroda
Amazonii

gdy układ odpornościowy
odrzuci wyrzuty sumienia
znów po korytarzu
będzie się pałętać
kilka tajemnic
cicho naciskając klamkę
w środku nocy