Plotkary Teresa Klimek Janota dla tych co mnie znają jedynie z czyjejś mowy – nie dość żywa jestem szepczą – spójrzcie to ona taka wypchana sowa ma wszystko: inteligencję mądrość okulary setki książek na półce i najprzedniejsze skrzydła a i … Czytaj dalej →

Bursztynowy naszyjnik Teresa Klimek Janota musiały wyszumieć się morza. ślady naszych stóp rozeszły się po brzegu, czekają na wiatr wydzierający z kipieli cząstki pożółkłej śliny. zanurzamy w niej ręce, w głębi szpilka sosny utknęła i patrzy. pozostanie taka. tego popołudnia … Czytaj dalej →

Bransoleta na nodze kobiety Teresa Klimek Janota nie wystarczył refleks na fałdzie jej skóry. ostatni zachód słońca to istny kangan – pulsująca struga, którą palce mężczyzny oplatają stopy, właściwie po wielokroć. co jednak, jeśli boski dar jest zbyt doskonały? otworzyć … Czytaj dalej →

Skrzydła z żółtego papieru Teresa Klimek Janota Byłam tam – z dala od zgiełku w sobie Trawy trzciny sitowia Oddycham nimi A królestwo wody całe w ptasich skrzydłach – Tak – Nie To lata młodości Więcej w nich teraz mgły … Czytaj dalej →

Afrykańskie bębny mają kobiece twarze Teresa Klimek Janota dotykając djembe rujnuję w nich z taką łatwością sen kóz ich łby – to stąd rytm się rozchodzi przez skórę na karku do brzucha opowiadają baśnie o kobietach po które przychodzi sen … Czytaj dalej →

Zamiast kwiatów – słowa z własnego pola Teresa Klimek Janota W każdym dniu mam miejsce dla ciebie. Sprawdza się gdy cierpisz, a ja mówię, że potrafię znieczulić twój ból. Mówię: i ty „swoich leków mi udziel”, liczę, że mnie usłyszysz: … Czytaj dalej →

Komunikat z podróży Teresa Klimek Janota Codziennie przychodziła na dworzec. Pociągi odjeżdżały o niewidocznej godzinie, i tylko wtedy wiedziała jak szybko zapełniają się miejsca, i tylko wtedy spotykała siebie na kolejnych stacjach. Z wyślizganego peronu wznieść się na sam szczyt, … Czytaj dalej →

Spojrzenie Teresa Klimek Janota dziewczyno ze skrzypcami, co z drewna świerkowego jedwabną nić wysnuwasz. naga pobiegłaś do światła, białe i delikatne, sączy się w cztery struny, wyczuwa moje tęsknoty. tak idealne brzmienie w twojej drobnej dłoni, napręża rozwiane włosy, głód … Czytaj dalej →

Pocałunki Teresa Klimek Janota A cóż to, światło księżyca na skarpie, by kontur nie runął? Może wystarczy nieba w źrenicach pantery w pogoni za płatkiem w chmurach, żadnych innych śladów, są takie zmysłowe, wabią drapieżnika. To ja, kobieta której nie … Czytaj dalej →

Przeszłość Teresa Klimek Janota Ona nie należy do ciebie ty tylko miałeś w dłoniach różowy pąk jabłoni przeistoczony w jabłko Ogrody – jest tam stara furtka która już się zdarzyła i ten biblijny obraz: wejście w krainę nagich snów – … Czytaj dalej →

Co przychodzi jak morze – zostaje Teresa Klimek Janota Patrzyłam. Miękkie łuki wybrzeża obejmowały ląd. Mewy z mokrego piasku odgrzebywały skrzydła, zwróciły je ku północy. Morze pędziło na skały: to potężna kipiel, każda mała kropelka rozsadzała krew, sięgała do trzewi, … Czytaj dalej →

Dla ****** Teresa Klimek Janota Miłość przybiera w oczach. Życie, o treści pisanej przez serce. Matka niosąca kwiat. Ojciec – opoka, kiedyś na niej zbudujesz swój dom. Żółtą kredką maluję dla ciebie słońce, z zielonej wyrośnie łąka, patrz – strumień … Czytaj dalej →

Uspokoiły się wody i krew Teresa Klimek Janota Morze – jakby zostało w poszumie gorzkiej krwi – ale czy podniesie się fala, nie wiem, – nie było jej tu od wczoraj – śpi. brzeg jest tak blisko, strach przesypuje myśli, … Czytaj dalej →

Non sequitur Teresa Klimek Janota Więc upiera się pan przy tym że gdybym nie posadziła róż w pana ogrodzie byłby tu mlecz nieczuły od ponad pół wieku nie znam lepszego określenia dla paradoksu dowodzi pan uparcie że bez róży nic … Czytaj dalej →

Kiedy cichnie mężczyzna Teresa Klimek Janota Ramiona mężczyzny nagie, na pozór identycznie rzecz ma się z kobietą, przyciąga ją swobodnie, z niewidzialnym zapałem, długo tuli do siebie – wszak stracił tyle lat, by mógł ją pokochać mimo przeciwności. Już nigdy … Czytaj dalej →

Głód bywa jak palce miażdżące kłosy zboża Teresa Klimek Janota zachciało mu się chleba od ludzkiej kosy na polach chociaż lato niecodziennie wystawia szyje przez deszcz a mimo to sypią się zgrzane ziarna duchota myśli – do nieba idzie pot … Czytaj dalej →