Ułamki
Marian Jedlecki

Wygnać mnie z samego siebie
ale jak mam psychicznie przejść
przez własny Mur zamkniętej twierdzy?
Kiedy szturmuję siebie
i własną klęskę
bo świadomość nie może
widzieć siebie Zwycięzcą

jeżeli jestem królem samego siebie
cóż mi po Abdykacjach siebie
i tak zawróci bólem bo jest cierniem w sobie
w lukach pamięci i nie umie ustalić
kiedy się zaczął
albo był Czas kiedy nie było go wcale

przecież wiem –
nie ma Przyszłości prócz siebie
bezmiar obejmuje własny Czas
dostatecznie pojętny aby wróżyć
z niego Nowy Ból
bo ułamek Człowieczeństwa wciąż nie może
połączyć się w całość
bo znika zasada ułamkowego złotego środka
w sztucznym Świecie kształtując Człowieczy Los

więc dlatego gasną dla mnie wszystkie Słońca?

Ludzie z Mroku
Marian Jedlecki

Każdą myśl tworzę słowem
ubieram w jedwabną koszulę
bo nie dałem siebie tylko jednej
jak gdyby ręka Wszystkości
usiłowała haftować Słońce
zaznaczać grubą krechą rzeczywistość

wy ludzie wełniani wychowani w Mroku
cóż byście wyczyniali sobą
blaskiem oddani cieniom
w południe z ciemnego Granatu
co innego później
kiedy siebie zmieniacie w pewność
zbyt pochopnie zbyt szybko
zbyt pewnie niepełną pewnością
ale Słowo które z zasady zbyt lekkie
sobą się w was staje
i żąda ofiary całopalnej od Życia nieprzerwanie
więc kim jest wtedy Człowieczeństwo
zasznurowane w Miłość?

Fiksacje z cyklu Stan Rzeczy
Marian Jedlecki

Zagubiony w trakcie trwania
zagubiony w trakcie fikcyjnego dualizmu
kiedy świat mgli się w oczach
właśnie kiedy Wieczność ma się pogrążać
wraca oddech w sali ratunku
czasem z szumem skrzydła Gabriela się cofa
jak po tamtej stronie zniechęcona fala

ten będzie chciał zrozumieć jego tajemnice
jak marynarz co słyszał krzyk topionych
jak ktoś przerażany zbrodnią
i wszedł w obłęd Siebie

następnym razem zwlekać hamować tempo Czasu
niech stulecia wloką się leniwie
kołując Cykle

panie –
daj mi moc Herkulesa
bym zamiótł Stajnię Augiasza
albo kochał kobiety i ich cienie
daj mi Ojczyznę bym święcił jej pejzaże

lżył lub chwalił czoło wieku
jego nędzę do opisania dialektyki
albo ostatecznie daj wódki
abym pił i ejakulował
bo poetów trzeba zużywać

Stan Skupienia
Marian Jedlecki

Z moim Towarzystwem
staram się słowa nie rzucać
dlatego w samotności wydrukowanej
roje gwiazd odwiedzają i zaglądają w duszę
więc nie mam im za złe milczenie
choć gościnnie nie potrafię odpłacić rewizytą
bo i tak widzą podziw w mojej twarzy
widzą relatywizm uprzejmości

bo i tak będą badać wspólnotę
Rozszczepionego umysłu
mózg rozerwą na dwie części
a chcę zszyć
nie mogę
bo to nie są dwie połówki jabłka
pasują do siebie w sposób Żaden
więc Następstwo bezgłośnie się odplątuję
jak kłębek na podłodze

więc krzyczy że jest pierwszym z żywiołów
albo ostatnim jak kto woli
co posiadł moc oczyszczania w magii tabletki
jakby w kolejnym skupieniu materii

Sofistyka Obłędu
Marian Jedlecki

Sofistyka Obłędu

Za każdą chwilę ekstazy (jeżeli jest)
płacę momentem udręki
w nierównowadze chybotliwej upadków uniesień
za każdą sekundę Szczęścia (jeżeli jest)
oddaję grosiwo nieufne nędzne grosze łez
zamknięte w szufladzie BYTU

bo w moich dniach pracują ciągle
ptaki myśli a tylko kilka z nich
tylko w zadawnione drogi
zwraca spojrzenie stamtąd
to w tych chwilach Niebo wiekuiście
pokazuje sofistykę obłęd
jako błękitno zielony błąd

to tylko szalbierstwo
siedzące we mnie zbyt jawnie
pozorem łudzi rzeczywistością Życia
gdzie pod ołtarzem Nieba
spożywam mój grzeszny chleb
popijając winem Nieśmiertelności

ale ja udając atom Wszechświata
zwijając uciekające liter
daję sobie prawo do olśnień
aby podróżować na skrzydle Anioła
goniąc ducha zgryźliwego
w niepełnej jego świadomości

Odyseja
Marian Jedlecki

Dreptać po Nieszczęściach umiem
Każda ich droga to rozkopany strumień
z bagna które przejść muszę
a w radości w cofnięciu na równej drodze
upadam pijany i opity koniecznością
zmiany rzeczywistości nicowanej
na uciechy wioślarzy z obrazu „Wioślarze” *

nie śmiej się – „zrozum wysłuchaj mnie” *
tak działa na mnie Rzeczywistość
ten likwor szaleństwa
stopić się w nim to ból jedynie
balastu dyscypliny wełniaka
trzymany indoktrynacją w meandrach głupoty
bo dać odpór szaleństwu
to obudzić z zamroczenia
Człowieka który Himalaje potrafi przeciągnąć
I to jest tak krzepiące że pisania nastaje potrzeba

a jednak nie chcę –
Natarczywość wymuszaną ponurą wizją
włożę do pociągów jadących w przeciwnych kierunkach
jak w przypowieściach co łamią się pierwsze

ale co będzie kiedy złamią się wszystkie
jeżeli Goliot się nie przebudzi?
i jak to powiedział Bóg,*
zakładając nogę na nogę,
widzę że stworzyłem całą masę problemów
ale bardzo niewiele w nich poezji.

*Obraz „Wioślarze” pędzla Gustave Caillebotte
* Czesław Miłosz z wiersza ”Przebudzenie”
* parafraza akapitu wiersza “do dziwki która zabrała moje wiersze”- Charlesa Bukowskiego

Moja Apokalipsa (z cyklu Stan Rzeczy)
Marian Jedlecki

Czasem nagle Natura
uderza mnie w moich zmysłów twarz
jestem zmieszany zaniepokojony i chcę to zrozumieć
nie wiedzieć dobrze jak, po co ani co

dlaczego?
bo nikt mi nie nakazał zrozumienie
bo wszystko wszystkości i tak jest
jakie jest
i tak jest
jak jest
przyjmę to ale nie podziękuję jak „Miles Priscilli”*
aby nie „drogowskazić” ważności swojej

a jednak wyróżniam się z Niebytu
ułomną własną filozofią
szukam własnej wartości
czasem malejącej jak codziennie
przez przełamaną szufladę butów
ale ciągle ogromny w moim mniemaniu
z Kalwarią jaką jest Kochanie

matko od różańca –
dotknij mnie uczuciem bo miłość o której mówisz
tylko ona może być dla mnie Początkiem
wtedy wybiegnę z objęć samotnego pokoju
zdobędę kromkę czerstwego chleba –
wymodlonego –
i dam tej niewidzialnej nierealnej
ale niezbyt odległej od słów
które dają się same i zapadły w duszę
a wtedy stanie się moja Apokalipsa

*Postacie z opowiadania Longfellowa pt „Courtship of Miles Standish”

Kohabitacja (z cyklu Stan Rzeczy)
Marian Jedlecki

Wygnać mnie z Samego Siebie
a może opluć-
to dopiero ogłuszona sztuka
bo jam mam serce niekonieczne
przedzierające się przez swój własny
chochoł z niedokończonej twierdzy

kiedy rozkopię duszę
czy to po własnej klęsce
Świadomość musi we mnie widzieć
Zwycięzcę –
skoro jestem w sobie kohibitacją
rodzeniem siebie i wzajemnie

cóż – obrońca Abdykacji
siebie przez Siebie
w ramionach Spiralnej
ja tułasz –
ja
ja Itaka
ja Odys
bo od początku Wybuchu
zliczam wciąż od nowa
niesforne drewniane paciorki
wydartego ciupasem różańca
z woreczka foliowego zakłamanych

Odmiany bezsensu (z cyklu Stan Rzeczy)
Marian Jedlecki

Odmiany?
gdy sens zmienia kłamstwa
wahanie –
gdy Słońce chwałę rozmieni na chwały
do rozmiarów tego co zaszło
czy naprawdę jest Doskonałe
jak przesyt kiedy czterolistna kończyna
unurza się w rosie
dopiero w tedy poczuję przesyt tobą Panie
zabawko porzucona przez pokrzywdzonych

ta prawda narasta we mnie bezsłownie
jak czarna perła lub meduza
z głębi o której wiadomo
że tylko Morze samo coś sobie odgrywa

tak bez końca jak serc ludzkich scena
choć może teatr zamknąć
to nie wymaże tekstów dramatów przedstawiania
historii Julii i Romea
kiedy odliczamy swoją wartość w oczach – dusigroszach
a z zagadka Nieba cóż począć wtedy?
kiedy Sfinks milczy kamiennie
bo może sam jest odpowiedzią
i odmianą zapomnianej zagadki?

Fragment mojej książki “Obłęd” przygotowanej do druku
Marian Jedlecki

Otóż jestem sensualistą, moja namiętność życiowa polegała na tym, aby spróbować wszystkiego, co dozwolone i niedozwolone, żeby zabijać bez względu na skutki, strach przed samym sobą. Gustowałem nie tylko w trunkach, gustowałem w kobietach. Hazardu nie znosiłem nawet w miłości. Chociaż moją najtrwalszą miłością była pierwsza dziewczyna, Grażyna. No i moja z samotność z wyboru. Tak, moja samotność i ciągłe spojrzenia. Poranna marszruta do łazienki i do komputera. Usiłowałem żyć pełną piersią, ale mało to, komu się udaje, więc i mnie się nie udawało. Zawsze jakieś niewczesne skrupuły albo pech, albo coś podobnego. Zawód miałem wymarzony i “pływający”, czyli byłem marynarzem, przynajmniej kręciłem się po świecie. Cóż, mając czterdzieści parę lat, przeżywałem kryzysy, o czym wiedziała tylko moja mama i lekarz. Popadałem w taką depresję, że usiłowałem popełnić samobójstwo albo uciekać w bezmyślność. Nic to takiego jak wiadomo – ot, takie bezsłowne wołanie o pomoc. Leczono mnie w oddziale szpitala psychicznego paskudną chemią i to tak skutecznie, że całej wstrętnej kuracji nie zapominam. Zawsze byłem wrażliwy na stres, ale wtedy bliskie mi osoby tego nie bardzo to rozumiały. Cóż, takie to były czasy, a wiedza lekarska do wielkich nie należała. Świat zamykał się głucho przede mną, nie mogłem pracować, pisać, słuchać radia, bywałem w morzu nicości i martwoty, to i uciekałem w alkohol, a wtedy lęk wyganiał mnie na balkon, gdzie dusza prawie wyskakiwała z piersi. Ostrożnie, bardzo ostrożnie rozglądam się z wysokości, ale nic się nie dzieło. Dużo dwunożnych mrówek z reklamówkami. Więc powolutku wychodzę z samotni. Raptem – syrena, megafon ogłasza: ludzie ukryjcie się przed wariatem! Trzask – Oho, już wprowadzają stan nadzwyczajny! Więc przygotowuję się na każdą okoliczność! Żadnych gwałtownych ruchów, bo skończy się katastrofalnie. Poprawiam torbę na pasku, łokciem do boku przyciskam. To ostatnia rzecz, którą nie wolno mi utracić – tam piersiówka. Jestem sam. Strach. A wokół – obcy. Wieczór nadchodzi. Idzie czarny cień. Gdyby tylko wiedzieć, co mi grozi.
Spoglądam za siebie i spoglądam. Nie jest aż tak źle, na razie sytuacja pod kontrolą. Więc emanuje z niej mimo groźby, jakiś urok syndromu sztokholmskiego. Osobliwe bywają takie ambiwalentne odczucia. Czy można się domyślić, co czuje zagubiony wśród łowców głów? Ok – mam się wciąż na baczności i uważam, aby mi nikt nie stanął za plecami. Trochę gęsiej skórki na plecach, ale to nic. To nic…

Heteronim
Marian Jedlecki

Zatem nazywam się Heteronim
bo tak zaplanował ten co mnie płodził
nie bardzo wiedząc
co ma na desce kreślarskiej
jestem nim ale tylko ciałem
i przez to AME ENCHANTE*
jest pełna myśli ale nie prostoty

ale mój Heteronim sprawia
że nic mu nie robi różnicy
wtedy “Być a nie Być”
czuje że nie sprowadza dylematów
bo mieszka w białym domu mojego Jestestwa
i to definiuje mnie samego

taka to poezja zadziwiająca nicością
co przynosi rozczarowanie bez złudzeń
i trzeba wychodzić w morze by przeżyć
dlatego zaczynam rozważania
„Sam ze Sobą’”
a ty złośliwie grabisz moje myśli
wprowadzając głębokie ciemności

a natarczywość z jaką wymuszasz uwagę
to ponura wizja ważona przez ścierwniki
w przeciwnych kierunkach miernoty
i to przez heteronimy

AME ENCHANTE* – dusza zaczarowana