Zimowe wyznania
Bronisława Góralczyk
Dokoła śnieg
się biały słał
nikogo zewsząd
oprócz nas
a tyś tak blisko
przy mnie stał
i nazbyt szybko
mijał czas…
Słuchałam wyznań
w leśnej ciszy
i dobrze mi tam
z tobą było
lecz nikt tych słów
już nie usłyszy…
to raz
wypowiedziana miłość
Pyskowice grudzień 1969 r.
Na dobranoc
Bronisława Góralczyk
Nie płacz, Tadziu, nie płacz synku
Mama bajkę ci opowie
O zaklętym, srebrnym młynku
Lub o mądrej szarej sowie
Wybierz tylko tytuł bajki
A ja zacznę swą opowieść
I na strunach bałałajki
Grać ci będę doń melodię
Zaśnij, synku, słodko zaśnij
Snem spokojnym aż do rana
Niech ci treści mojej baśni
Noc powtórzy czarnoszara
Gliwice 18.07.2017 r .
Mikołaje
Bronisława Góralczyk
Ledwie się śniegiem pokrył las,
a już brodatych Mikołajów
widać i słychać… bo już czas,
bo już dzieciaki nań czekają…
Czeka ich w domach cała chmara,
wszak były grzeczne przez ten rok,
więc niech i Święty się postara,
kiedy podjedzie pod ich blok…
I niech prezenty dziatwie da
(z miną poważną, acz serdecznie),
boć dobre serce przecież ma,
i niech łut szczęścia da koniecznie…
Potem odjadą wielkie sanie
(gdzie Mikołajów Świętych świat),
a co w pamięci się ostanie –
przetrwa na wiele długich lat…
Gliwice 06.12.2010 r .
Biała zima
Bronisława Góralczyk
Białej zimy tren srebrzysty
zalśnił pośród lasu,
gdy ją objął mróz siarczysty,
szczęśliwy w dwójnasób.
Białej zimie ton najczystszy
sople lodu grały,
kiedy wiódł ją mróz siarczysty
ku polom ospałym.
Białej zimie blask srebrzysty
gwiazdy pożyczały,
gdy ją tulił mróz siarczysty
pośród pól ospałych.
A gdy stopniał mróz siarczysty,
a z nim – zima biała…
zniknął też i tren srebrzysty.
Ot historia cała!
Gliwice 18.02.2011 r.
Biała zima
Bronisława Góralczyk
Białej zimy tren srebrzysty
zalśnił pośród lasu,
gdy ją objął mróz siarczysty,
szczęśliwy w dwójnasób.
Białej zimie ton najczystszy
sople lodu grały,
kiedy wiódł ją mróz siarczysty
ku polom ospałym.
Białej zimie blask srebrzysty
gwiazdy pożyczały,
gdy ją tulił mróz siarczysty
pośród pól ospałych.
A gdy stopniał mróz siarczysty,
a z nim – zima biała…
zniknął też i tren srebrzysty.
Ot historia cała!
Gliwice 18.02.2011 r.
Grudniowy śnieg
Bronisława Góralczyk
Jak kołdrą białą grudniowy śnieg
dom mój pobielił. I sad i las.
I cały ogród i morza brzeg
w bieli są całe w grudniowy czas…
Obsypał puchem korony drzew
i na polanie puchem się ściele,
białym i lekkim jak skrzydła mew,
jak hostia święta dana w kościele.
Posypał śnieżek i ścisnął mróz…
O, już Mikołaj przez las hen gna!
Do setek dzieci gna jego wóz;
w worze ogromnym podarki ma…
Pędzi Mikołaj, pędzi co tchu –
by się nie spóżnić, by być na czas…
Bo w setkach domów – i tam, i tu
dzieci czekają… i każdy z nas.
Gliwice 06.12.2012 r.
Grudniowy czas
Bronisława Góralczyk
Jesień oddała władzę zimie,
bo grudzień puka już do drzwi.
Syn zimy (pierwszy) w białym dymie
i w drzew gałęziach gołych śpi.
Czasem zasypie wstęgi dróg,
czasem powieje wiatrem w próg,
a czasem szczypnie mrozem w nos;
taki już grudnia drański los.
Grudzień soplami zdobi domy,
zaspami bieli smutny las
i w polu sterty złotej słomy,
bo teraz nań już przyszedł czas.
A to zasypie wstęgi dróg,
a to powieje wiatrem w próg,
albo i szczypnie mrozem w nos;
taki już grudnia drański los.
Miesiąc, co świerki w biel przystraja,
co bombki wiesza znów u bram,
w wigilii wieczór ludzi spaja,
nucąc kolędy tu i tam…
Potem zasypie wstęgi dróg
albo powieje wiatrem w próg,
ba, nawet szczypnie mrozem w nos;
taki już grudnia drański los.
Gliwice 03.11.2021 r.
Grudzień
Bronisława Góralczyk
Przysiadł tuż przy budzie
szarobury grudzień;
sypnął śniegiem, zaciął deszczem
aż na grzbiecie poczuł dreszcze
przestraszony psiak.
Nim się wybrał w pole,
usiadł przy stodole;
sypnął śniegiem, przyciął mrozem,
aż się schował gdzieś pod wozem
wystraszony ptak.
Szarobury grudzień,
w pole szedł po grudzie;
sypnął śniegiem, wiatrem świsnął,
aż się w grudkę ziemi wcisnął
zabłąkany mak.
Gdy się znalazł w lesie,
spotkał słotną jesień;
sypnął śniegiem, mróz jej posłał,
aż się jesień precz wyniosła…
bo jej przykro tak.
Odtąd smutna jesień
wieść po świecie niesie:
biały grudzień – gospodarzem;
śnieg i mróz przynosi w darze…
a to zimy znak!
Gliwice 01.12.2008 r.
Uciekam w mrok
Bronisława Góralczyk
uciekam w mrok jak stary kret
przechylam szalę szans na zero
i nie owijam już w bawełnę
że czekam na ostatni dzwon…
nikt nie chce wiedzieć a ja tak
co się za murem życia kryje
czy mnie powiedzie w blasku gwiazd
czy w ciemny tunel wpuści mnie…
jakby nie patrzeć wielka jest
zagadka przyszłych dni lub lat
a może ktoś już dawno wie
co się za owym murem kryje…
bo coraz trudniej ciężar nieść
co kark przegina dzień po dniu
a przecież można zwiać i cześć
i być już szybciej… TAM – nie tu
Gliwice 28.11.2023 r.
Byłam w twoim śnie…
Bronisława Góralczyk
tak słodko sobie spałaś
a ja pisałam psalmy…
i nagle mnie porwałaś
na ląd gdzie rosną palmy
na palmie nierozłączki
(duecik zakochany)
co sfruną do twej rączki
na znak im dobrze znany
a tuż pod palmą chłopiec
o bardzo ciemnej cerze
piłeczkę w kropki kopie…
to chyba sen! nie wierzę!
ciekawie zwiedzać lądy
i kraje egzotyczne
gdzie strusie i wielbłądy
i szczyty niebotyczne…
w twym śnie bym długo była
i długo bym w nim trwała…
gdybyś się nie zbudziła
gdybyś się nie zaśmiała
dziękuję ci córeczko
żeś w sen mnie swój zabrała
bo nigdy bym Słoneczko
twych pragnień nie poznała…
Gliwice 15.07.2007 r.
Listopad 2
Bronisława Góralczyk
Gra listopad w berka z deszczem,
w berka z wiatrem miesiąc gra…
co to będzie jeśli jeszcze
do zabawy wejdzie mgła?…
Sinym szalem świat otuli,
otumani setki drzew
i na całej wprost półkuli
słychać będzie smętny śpiew…
Więc listopad niech się spręży,
i choć promyk słońca da
lub błyszczący nocą księżyc,
bym nie była smutna, zła…
Lecz listopad deszczem płacze,
więc odpowiedź jedną mam:
ciepłych dni nie będzie raczej –
już do zimy bliżej nam…
Gliwice 06.11.2013 r.
Tak ponuro i tak cicho się zrobiło…
Bronisława Góralczyk
Tak ponuro i tak cicho się zrobiło,
aż się zdziwił stary staw, zielony cały…
a to deszcz i sina mgła nad stawem płyną,
jakby smutek i tęsknota się spotkały…
Cóż, już jesień – taka szara i zamglona;
ta mi listu nie przyniesie od Amora
(tak jak wiosna – pełna wdzięku i zielona),
lecz nostalgią mnie otoczy smutna pora…
Czas szarości i tęsknoty niepojętej
za złocistym w blasku słońca zboża łanem,
za paletą barw w ogrodach rozkwitniętych –
grać mi będzie, jak ten wiatr, co łkał nad ranem…
Gliwice 19.10.2010 r.
Cóż począć…
Bronisława Góralczyk
cóż począć
gdy twarz
już młodością nie grzeszy
a wzrok
nie grzeszy ostrością
i nic cię już w życiu nie cieszy
cóż począć
gdy pamięć
niechybnie zanika
a słuch
niechybnie tępieje
i chęć ci do życia umyka
cóż począć
gdy starość
ucieka przed czasem
a czas
pozbawiony litości
i tak ją dopadnie przed czasem
cóż począć…
usiąść
położyć się
i odpocząć
od ŻYCIA!
Gliwice 14.07.2007 r.
Figiel
Bronisława Góralczyk
Wzbudzała podziw płci odmiennej
Śledził ją wzrokiem ten i ów
I o miłości z nią płomiennej
Niejeden marzył pośród snów…
Niejeden zwierzał się w sekrecie:
– Chcę ją poślubić – choćby dziś!
Każdy się kochał w tej kobiecie
Kochał się Antek, Franek, Zdziś…
A Wanda było jej na imię
I miała lat dwadzieścia pięć
Choć poruszała się dość dziwnie
Każdy miał na nią dziką chęć…
Już zazdrościły jej kobiety
Bo jakże było im nie w smak
Że we wsi tylko w niej, niestety
Wszyscy kochają się aż tak…
A po tygodniu wybuchł skandal!
Mężczyznom teraz jest nie w smak
Bo to nie była żadna Wanda…
To figla spłatał… Mietek Ptak!
Gliwice 27.03.2007 r.
Kocham Ciebie!
Bronisława Góralczyk
Jam ci kredą do pisania,
tyś mi jest tablicą.
Jam ci dróżką do usłania,
a tyś mi ulicą.
Jam ci piórem jest gęgawy,
tyś mi jest inkaustem.
Jam ci łyczkiem mocnej kawy,
a tyś mi jej haustem.
Ja obłoczkiem na twym na niebie,
a tyś mi chmurzyskiem.
Jam nie warta samej siebie,
a tyś mi jest WSZYSTKIM!
………………. Kocham Ciebie!
Gliwice 06.07.2007 r.
Na rocznicę ślubu
Bronisława Góralczyk
Listopadowy deszczyk gra,
a w bzów alejce – ty i ja.
Ty mnie uśmiechem raczysz wciąż,
a ja szczęśliwa, żeś mój mąż.
I kiedy patrzę czasem wstecz,
jedna mnie tylko dziwi rzecz:
ty się nie zmieniasz; wciąż ten sam,
a ja już stara, zmarszczki mam.
Co dnia przed lustrem widzę, że
czas zrobił swoje (wszak wciąż mknie),
tylko przy tobie w miejscu stał,
jakby się ciebie „starzeć” bał…
Listopadowy wietrzyk gra,
a w bzów alejce – ty i ja.
Ty mnie za rękę trzymasz wciąż,
a ja szczęśliwa, żeś mój mąż.
Gliwice 15.11.2012 r.
Dla Biało-Czerwonej
Bronisława Góralczyk
Zatrzymałeś się nagle w pół drogi,
jakby krzyknął ktoś z dala: – STOP!
To iluzja, pędź dalej, mój drogi,
przecież z ciebie na schwał jest chłop!
Biegnij śmiało i zdążaj do mety,
i osiągaj swój ważny cel!
Ja już biegać nie mogę, niestety,
alem strojna w czerwień i biel!
Ten maraton dla Polski przebiegasz,
dziś Jej święto, Jej wielki dzień!
Każdy widzi i każdy dostrzega
twej sylwetki znajomy cień.
Zawalczyłeś znów dla Niej, mój miły,
Ona widzi twój dzielny czyn –
i dziękuję ci dziś z całej siły,
boś ty dla Niej – ciągle Jej syn.
Gliwice 11.11.2023 r.