Poranna kawa
Helena Szymko

Często powracam do tamtej chwili –
kiedy byliśmy ze sobą blisko
oboje serca mieliśmy na dłoni
dla ciebie wtedy zrobiłabym wszystko
tak szybko upłynął czas od tamtej chwili
gdy szczęście co dnia nas witało
myśmy zachłannie w miłość wierzyli
a życie rozpieszczać nas miało
teraz – poranną kawą wita mnie dzień
tamte chwile mamy za sobą
wspomnienia tamtych to tylko cień
teraz – poranna kawa z inną osobą

Zrządzenie losu
Helena Szymko

Życie nam rzuca kłody pod nogi –
świat pogrążony w chorobie
strach i śmierć szerzą się wokół
lecz pomimo zrządzenia losu
my wciąż pamiętamy o sobie
myśli lotem ptaka krążą wokół ciebie
wspomnienia wpisane w karty życia
niezapomniane emocje oczekiwań chwile
wieczna pamięć zapisana w sercu
o tym co było co jeszcze nas czeka
może powróci spokój i szczęście
odwrócą się karty tragedii
nadzieja – ostatnią deską ratunku
ona wciąż pozostaje i radość –
że jesteś i że wciąż czekasz

Zaklęci w czasie
Helena Szymko

Zaklęci w czasie – uczucie wciąż młodzi
tak romantyczni zjednani miłością
wychodzą na przeciw jesieni życia
srebro i złoto jest ich ozdobą
towarzyszy drodze jaką przebyli –
otulone twarze perlistą czułością
trwają w tym kręgu póki nie pęknie
złocista obręcz wspólnej wędrówki
dopóki jedno z nich nie odejdzie
szukając w mroku świetlistej drogi –
do wiecznego życia

Koronawirus
Helena Szymko

Bezradność – jak cień
za każdym z ukrycia kroczy
jak złodziej w masce
wciąż czai się na uboczu
smutek przysłania żałobą oczy
spijając zachłannie
krople nadziei

choroba płuca toczy
bezradność i strach
co doba nam przyniesie
śmierć zbiera żniwo
strach przerażenie niesie –
niech to się skończy
nadziei nam potrzeba
by móc żyć spokojnie
śmiać się jak dawniej –
mieć dostęp do świata i chleba

Porywasz słowem
Helena Szymko

Porywasz słowem z delikatnością motyla –
ciepłym jak słońce o poranku
twoim obrazem wypełniona każda chwila
przeganiasz smutek – życie umilasz
jak barwny motyl spija z kwiatu krople deszczu
wywołując uśmiech na zatroskanej twarzy
tak ty topisz w sercu sople lodu
gdy długo cię nie ma – nawet ptaki milkną
lub smutek rozbrzmiewa w ich cichym trelu
słońce zasmucone chowa się za chmury
jakaś dziwna pustka panoszy się wokół
a dzień z radosnego – staje się ponury

Człowiek świat przyrody
Helena Szymko

Człowiek i świat przyrody
wszelkie ziemi żywioły – to jedność
dla nas kwiaty i drzewa
łany zbóż na wietrze
i bezkres błękitnego nieba
więc dbajmy o czyste powietrze
gdy rolnik wiosną w glebę
zdrowe ziarno posieje

na chleb będziemy mieli nadzieję
ziemia wciąż naszą ostoją
nieważne na jakich krańcach świata
jest wspólnym dziedzictwem ludzkości
starajmy się żyć ekologicznie
dbajmy o środowisko przyrody
niech dalsze pokolenia – zachwyca
natura i nieskażone wody

W labiryncie życia
Helena Szymko

Kiedy mówisz nieśmiało –
że mnie potrzebujesz
twoje czułe słowa
przekazem skrytych uczuć
tak bardzo spragniona
ciepła i rozkoszy
radosna szczęśliwa
że to ty miłujesz –

tak bardzo pragnę być
w twoich ramionach
wyzwól we mnie miły
ukryte namiętności
a dotąd w bierności
tkwiące moje ciało
ulegnie twojej
skrywanej miłości –

nasącz ambrozją bogów
spragnione twoich usta
gorącymi pocałunkami
pieść je nieustannie
może mnie opuści
ta przeogromna pustka
pochłonie ją na zawsze –
czar twojej miłości

Oznaki wiosny
Helena Szymko

Na skraju lasu opodal rzeczki –
wyjrzały spod śniegu
przebiśniegów główeczki
zwiastujące wiosnę
moją tęsknotą słońce
na bezchmurnym niebie
szybujące ptaki
na niebios przestrzeni

brak mi wszystkich kwiatów
ich barw i zapachów odcieni zieleni
krokusów – bzu wonnego
gdy nadejdzie kwiecień
zapachu tulipanów
kanarkowych żonkili
za wszystkim tęsknię skrycie
nie zwlekaj wiosno ani chwili
przybądź do nas jak najprędzej
bo żeśmy się za tobą –
bardzo stęsknili

Miłosne rozterki
Helena Szymko

Twój wzrok utkwiony w ściany –
przebija je na wylot
gdziekolwiek się znajduje
jej obraz w pamięci zachowany
nieujarzmione myśli
drążą w umyśle dziurę
tęsknota siłą przebija
najgrubsze mury ściany
gdy wpadasz w sieci miłości
kochanków los niezbadany
miłość – ma różne oblicza
jest prosta lub zawikłana
pierwsza przynosi szczęście
druga – tęsknotą boląca się rana

Mogłabym
Helena Szymko

Mogłabym słuchać długimi godzinami –
gdy siedzisz obok
dzielisz się ze mną swoimi odczuciami
szepczesz mi słowa
które wywołują uśmiech na twarzy
gdy mrużysz oczy
twoje spojrzenie jak ogień
moje ciało parzy –
nieśmiało unikam twojego wzroku
czuję jak słodki dreszcz mnie przenika
delikatnie dotykasz mej dłoni
zalotnie spoglądając w oczy
a ja płonę jak ten kwiat róży
co czerwienią miłości się płoni
i już wiem – że za chwilę
coś pięknego się zdarzy

Usuń
Helena Szymko

Usuń z pamięci – jeśli tylko zdołasz
odłóż na półkę jak przeczytaną książkę
którą pokrywa już tylko kurz
jak ofiarę dla pogańskich bogów
na ołtarzu złóż –
to co istniało coraz mniej boli
czas obrazy i słowa usunie z pamięci
mowa wierszy to już za mało
akt skończył się pierwszy –
drugiego być nie miało

Magia uczuć
Helena Szymko

Miłość – jest jak dojrzały owoc
po który z chęcią sięgamy
pragniemy jej zasmakować
choć skutków nie znamy
nie wiemy co przyniesie
co z naszym sercem zrobi
czy mu wigoru doda
czy bałaganu narobi

smakujmy ją stopniowo
by sprawdzić jak smakuje
może nam sprawi radość
albo humor zepsuje
starajmy się być czujni
by swoje serce chronić
miłość jest jak narkotyk
trudno się przed nią bronić
może cię w nałóg wprawić
uzależnić od siebie –
potem pozostawić

Nić Ariadny
Helena Szymko

Oboje byli pełni zapału –
wierzyli w to że im się udało
jednak między nimi coś się zmieniło
już nigdy jak przedtem nie było
ona wciąż go kochała
dowody miłości mu okazywała
on mówił jej słowa czułe kochane
lecz myślami uciekał w nieznane
nić która ich łączyła była coraz cieńsza

nadzieja na trwałość stała się mniejsza
ta niepewność bardzo ją męczyła
że inna świat mu przysłoniła
wciąż próbowała go zatrzymać
zbyt wielką miłością go darzyła
jednak nić – która ich łączyła pękła
on swoją miłością inną obdarzył
o wspólnym życiu z nią marzył
wiara w miłość nas uszczęśliwia
lecz bardzo często bywa złudna –
w słowach i czynach okrutna