Zgodnie
Jarosław Pasztuła
uśmiech rozciąga się
od malowniczych Ustrzyk
po płaskie brzegi Helu
malowane oczy
jak Bałtyku piaskowy błękit
trawą morską włosy
rozciąga wiatr po kresy horyzontu
poranną bryzą zmoczony
biegnę brzegiem plaży
bursztynowa komnata tajemnic
wyczekuje zakochanych
fale bałwany nie przeszkodzą nam
zachód słońca nad morzem
należy do nas wróć o wschodzie
nasza Polsko
Jesienna kabała
Bronisława Góralczyk
Jesiennie wróży październik rudawy;
miast talii rozłożył miedziane liście
I hojnie stawia pasjansa ciekawym,
a oni ufają, że im się ziści…
Nie wierzcie liściom obłudnym i zmiennym,
ogromnie zgniewanym, że czas ich minął!…
Nie spełnią żadnej kabały jesiennej,
bo z wiatrem popędzą – jak Pendolino!
Czy kiedyś wrócą? Powrócą na pewno;
zielone jak dawniej i w czas wiosenny…
a wiosną spełnią kabałę jesienną:
Cyganka… i wierny jej król czerwienny.
Gliwice 17.10.2007 r.
Mojej Wnusi Patryni
Antonina Marcinkiewicz
Rozśpiewały się śpiewaniem wielkim
chmury, ptaki, kwiaty i drzewa.
Imienny ma dzisiaj Patrynia.
I ja również od rana Jej śpiewam.
Wena moja, która ostatnio spała leniwie,
życzeń znalazła wianuszek.
Pod jej dyktando ja te wersy
napisać Wnusi muszę.
Życzę Ci kochana moja;
Marzeń, o które warto walczyć.
Radości, którymi
warto się dzielić.
Przyjaciół, z którymi warto być.
Nadziei, bez której nie da się żyć,
Niech Los Ci sprzyja moja kochana.
Muzyka jesieni
Antonina Marcinkiewicz
Na strunach złotej jesieni
wiatr wygrywa figlarne koncerty
kolorowe liście tańczą wesoło
pośród czerwieni jarzębin
w rytm tej muzyki wpisują się
spadające z drzew kasztany i orzechy
z wdziękiem zrzucają letnie mundurki
czekają na nowe ziemskie przygody
magiczne smyczki wiatru budzą tęsknotę serca
może rozpłynie się ubogacona złotem jesieni
i otulona woalem babiego lata
Nasza szkoła
Bronisława Góralczyk
Tyle wspomnień z nią mamy…
dzisiaj cześć jej oddamy –
my, jej córy, i my, jej synowie…
A gdy stare już mury
zadrżą niemal jak góry…
wtedy miasto i o nas się dowie…
Nasza szkoła wspaniała,
co nas w świat wypuszczała –
gdy matura na plus była zdana,
tu (w tych murach) i teraz
owoc pracy swej zbiera…
Dziękujemy ci, szkoło kochana!
Gliwice 17.09.2011 r.
Stracone złudzenia
Bronisława Góralczyk
Słońce w oczy świeci jak lampa błyskowa;
czas polskiej jesieni znów złotem się mieni
i liście dwubarwne mi wrzuca do sieni,
gdzie rycerz mój czarny przed nocą się schował.
Przyjechał na koniu ów rycerz jesienny,
w kubraku porwanym przez wiatry i deszcze,
co zdążył zniewolić i uwieść mnie jeszcze,
żegnając się rankiem całusem płomiennym.
Odszedł gdzieś w nieznane kochanek ubogi,
zostawiwszy smutek po niecnym pobycie
i kurz, co się wznosił wzdłuż rowu i drogi,
jakby chciał mi przykryć moje marne życie,
bym już nie cierpiała i nie czuła trwogi,
kiedy znów się zbudzę samotna o świcie.
Gliwice 05.10.2021 r.
O szczęściu i O nieszczęściu
Wiesław Harchut
„Ze starego sztambucha”
Wśród kurzu, na strychu.
Głęboko, w walizce.
Leży stary sztambuch.
W nim – spisano wszystko.
O szczęściu i O nieszczęściu.
Ważnej, błahej sprawie.
Pierwszym ważnym balu
i pierwszej zabawie.
Opisano spacer.
Pierwszy pocałunek.
Pierwszy wspólny wyjazd.
Pierwszy podarunek.
Pierwszy uścisk dłoni.
Pierwsze czułe słowa.
Z tęsknoty i żalu,
z sercem, pęka głowa.
Kiedyż to minęło?
Dawne wydarzenia.
Szybciej, serce bije,
wzruszają – Wspomnienia
Pochwała jesieni
Bronisława Góralczyk
Piękna jesień zbiega z wzgórz.
Już październik pośród brzóz
w długi dywan poukładał żółte liście.
A wśród świerków, wiatr niecnota
mchem i liśćmi w barwie złota
kapelusze zaczął stroić uroczyście.
Mknie z orszakiem w blasku złota
nasza polska jesień złota
do młodnika wczesnym rankiem już o świcie.
A pajączek babim latem
tka królowej zwiewną szatę
na srebrzystym z rannej rosy rzadkim sicie.
Śliczną suknię jesień ma.
Radość wszystkim wokół da,
gdy do lasu na polanę dzisiaj trafi.
Boć i drzewa, i zwierzęta,
leśne grzyby i ptaszęta –
pamiętają jak cudowna być potrafi.
Gliwice 08.10.2008 r.
dobry człowiek
Jarosław Pasztuła
najpiękniejsze chwile przepiłem
zmarnowany czas najlepszy
nie wracam pamięcią do domu
idę drogą
widzę piękno przyrody
wiatr delikatnie mówiąc
miesza myślami
niczego nie naprawię
orzeł nade mną
kocham ciepłe noce
nikomu nic nie powiem
jestem sobą
pamiętam kobietę
jej włosy jak babie lato
wokół głowy
teraz wędrówka
do kresu wytrzymałości
szukam miejsca
mój dom mój azyl
daleko
Dzieje pewnej książki…
Bronisława Góralczyk
Napisałam książkę nową;
szarą nieco i brązową,
ale kiedy Grześ ją czytał,
swoją mamę cicho spytał:
– Czy ta pani oszalała?!
Wszystkie kartki w brąz ubrała,
a okładka – szara cała;
jakby innych barw nie znała!
A ja lubię kolorowe!
Na to mama odpowiada:
– Ach, to niezła jest szarada!
Napisz, Grzesiu, do tej pani,
za co tak jej książkę ganisz.
Grześ posłuchał, i napisał,
że przygody tego lisa,
co posiłki jadał w misach,
gdy przystawał tuż przy cisach –
czas ubarwić już wypada!
Ja na takie zapytania,
nie mam nic już do dodania,
więc Grzesiowi książkę nową
dam już ładną, kolorową.
Minął sierpień, minął wrzesień,
Grzesio nową książkę niesie…
a w niej lis i barwna jesień.
I autograf – to już wie się…
Czas się zabrać do czytania!
Gliwice 22.06.2022 r.
kawał drogi
Jarosław Pasztuła
spocznę na kozetce
rozepnę szary prochowiec
zobacz duszę czystą
zdejmę bordo beret
w nim schowam serce
które pragnie bić dla ciebie
z kieszeni wyjmę pomięte wiersze
przeczytam ci jeden
może zmiękniesz
przygarniesz mnie do swego życia
będę śpiewał poezję
czystym wreszcie
obmyję stopy
przebyłem kawał drogi
od narodzin po kłamstwa i pożogi
skonałbym bez wybaczenia
przed mostem życia
nikt prócz ciebie
nie podałby szklanki wody
Przestroga dla ludzkości…
Kamil Olszówka
Choć dziś te kilkaset rakiet,
Nad otulonego nocą Izraela niebem,
W umysłach całej ludzkości trwożne rodzi pytanie,
O tak niepewnej przyszłości bieg,
A my wpatrzeni w ekrany telewizorów,
Wsłuchani w głosy ekspertów z radiowych odbiorników,
Daremnie usiłujemy konstruktywne wnioski wysnuć,
O nieskuteczności kolejnych pokojowych planów…
Dziś gdy pobożni chasydzi,
Całonocnym rakietowym ostrzałem zmęczeni,
Opierając głowy o betonowych schronów mury,
Odpływają nieśpiesznie w o przeszłości narodu wybranego sny,
Nabożny śpiew z tamtej pamiętnej Paschy,
W noc przed wyjściem z egipskiej niewoli,
Z zasnutej mgłą niezliczonych tajemnic starożytności,
Niesie się wciąż współczesnymi nocami,
By dotrzeć niesłyszalny do uszu wszystkich,
W jakiejkolwiek stronie świata cierpiących ucisk,
Łagodnym tchnieniem pociechy,
Uśmierzając ból nerwów rozszalałych…
Lecz ludzkość pouczeń Historii niepomna,
Nieistotnymi drobiazgami dziś tak bardzo zaślepiona,
O niedawnej przestrodze zapomniała,
Gdy w ogniu stanął niedawno inny kraj…
Kiedy to inna straszliwa wojna,
Rzesze bezbronnych ludzi dotknęła,
W wielopokoleniowych domów gruzach,
Grzebiąc milionów Ukraińców marzenia…
Gdy z każdym dniem piętrzące się gruzy,
Gwarnych niegdyś miast wielomilionowych,
Stawiały wymowne pytanie o przyszłość ludzkości,
Wciąż zbywane milczeniem przez masy,
A niczym mosiężne starego zegara wskazówki,
Wybijające nieubłaganie godziny do śmierci,
Kolejne dronów kamikadze wybuchy,
Wybijały czas cywilizacyjnego regresu ludzkości…
Gdy wciąż kolejne nieprzespane noce,
Znosić musieli wycieńczeni ukraińscy cywile,
Krzepiąc się niekiedy jedynie dobrym słowem,
na mrozie wyszeptanym z Nadzieją ukradkiem,
Gdy pozbawieni prądu i bieżącej wody,
Z podkrążonymi oczami po nocach nieprzespanych,
Cierpieć musieli dni codziennych trudy,
Pośród przygnębiających obrazów zniszczeń wojennych,
Gdy wciąż kolejne eksplozje,
Pośród morza wojennych zniszczeń,
Spędzały z powiek spokojny sen,
Kolejnych wybuchów niosącym się odgłosem,
A niejeden starzec pośród miast bombardowanych,
Mroźnymi nocami tulił swe wnuki,
Ocierając z zimnych ich policzków gorzkie łzy,
Roztrzęsionymi pomarszczonymi dłońmi,
Łzy ukraińskich dzieci,
Choć spowił niebo wybuchów dym,
Z zaświatów dostrzeżone przez Anioły,
Ocierane były niewidzialnymi ich dłońmi…
Choć dziś inny ostrzał rakietowy,
Tak bardzo przecież podobny do tamtych,
Nad przyszłością świata każe się zastanowić,
Odkładając na bok nasze codzienne sprawy,
Współczesna ludzkość tak bardzo ułomna,
Grzechami hedonizmu tak bardzo zaślepiona,
Nie mogąc się zatopić w swych sumień głębinach,
Do głębokiej duchowej refleksji pozostaje niezdolna…
Wielomilionowych miast ostrzały,
Są dziś przestrogą dla całej ludzkości,
O której pogrążona w sprawach błahych
I tak zapewne niebawem zapomni…
Gdy upłynie kolejnych kilka dni,
A świat na powrót w marazmie się pogrąży,
Ludzkość zaślepiona pędem ku nowoczesności,
Zapomni także i tej przestrogi…
kawał drogi
Jarosław Pasztuła
spocznę na kozetce
rozepnę szary prochowiec
zobacz duszę czystą
zdejmę bordo beret
w nim schowam serce
które pragnie bić dla ciebie
z kieszeni wyjmę pomięte wiersze
przeczytam ci jeden
może zmiękniesz
przygarniesz mnie do swego życia
będę śpiewał poezję
czystym wreszcie
obmyję stopy
przebyłem kawał drogi
od narodzin po kłamstwa i pożogi
skonałbym bez wybaczenia
przed mostem życia
nikt prócz ciebie
nie podałby szklankę wody
Zaproszenie Jezusa
Violetta Lesiak
Zapraszam Ciebie na długi spacer
przez pola żółtych tulipanów
Nazrywam ich i napiszę w sercu parę słów
Razem przejdziemy się po parku
otuleni puchem snu
Odwiedzimy wszystkie zakamarki naszych dusz
Poznam sekrety o których milczysz
Prześlę Ci uśmiech ukryty w kopercie
Zabiorę daleko w nieznane niezwykłe miejsce
Otworzę szeroko drzwi Mego serca
Kiedy wejdziemy szybko je zamkniesz
To będą nasze dni do szczęścia i wspólnych marzeń
W naszym pokoju się pięknie urządzisz
Wspólne zdjęcia zawiesimy na ścianie
Tylko ze Mną dobrze ci będzie
Swoje własne miejsce odnajdziesz
Zapomnisz o dawnych kłopotach
One odejdą na zawsze od Ciebie
Chodźmy tylko tą jedną drogą
aż na horyzoncie zobaczysz szczęście
Nie omijaj go ale po prostu zatrzymaj się
Niech po policzkach popłyną łzy
jak radosne kropelki rosy
Z Miłością Moją śmiało się przytul
i schowaj w sercu wzruszenie
Dla Ciebie tysiące kwiatów zaśpiewa
i zatańczą śpiące w parku drzewa
Nawet ptaki wzdłuż drogi
rozsypią płatki róż
To do Ciebie się będę uśmiechać
Tylko bądź zawsze Mi wierna
W Moim Sercu twoje imię zapisane jest
Swym pojawieniem