Próbuje ocalić starość
Danuta Gościńska

Próbuje ocalić starość
W ogromnym smutku osamotniona
świat nie wydaje się już szalony.
Wszystko się widzi jak z oddalenia,
Szarzeją barwy i cichną tony.
Jednak wypatrzone oczy, powieki piekące,
smutne usta, myśli wciąż daleko,
serce umęczone.
Jednak próbuję w tej smutnej dali,
choćby w najmniejszych nawet wspomnieniach.
Jakąś promienną radość ocalić…
Bo radość można znaleźć i w cieniach.
Nikt już nie nadchodzi i nikt już nie czeka.
Czy to kogoś obchodzi samotność człowieka?