dopełnienie
Danuta Gościńska

Za tę, po drugiej stronie lustra,
z godnością przyjęła
staruszki twarz.
Za tę, która cierpi na przewlekłą
chorobę, wyczekując agonii.
Za tę, która wierzy że kaktus rośnie
na dłoni, ale nie wierzy w miłość.
Za tę, która ma szczęście,
ale w nie nie wierzy.
Za tę, o której myślę,
ale nie warto.
Za tę, mój wiersz,
o dopełnienie.