Sanna
Bronisława Góralczyk

Pędzą konie, pędzą sanie,
śnieg spod sań ucieka,
a dzwoneczków dźwięczne granie
słychać już z daleka…

Gwiazd srebrzystych pełne roje
tak nam przyświecają,
aż zabłysły oczy twoje,
blask ich odbijając…

A i księżyc nad jeziorem
błysnął w srebrnej toni…
więc nie braknie go nad borem,
kiedy trojka goni…

Pędzą sanie trójką koni,
wicher wokół śwista,
pokrzykuje pan Antoni
hetta, wio i wiśta!

Stary księżyc zaczął ziewać,
gwiazdy z wolna bledną,
a Antoni nam zaśpiewał
pioseneczkę jedną:

Hej koniki, hej cisawe,
wieźcie mnie do chaty –
na gorącą czarną kawę
lub na łyk herbaty!

Pędzą sanie, pędzą konie,
śnieg spod kopyt tryska,
a ty grzejesz moje dłonie
niczym żar ogniska…

Księżyc przysnął gdzieś nad rzeką,
gwiazd już nie ma prawie…
Łza się kręci pod powieką;
sen się śni na jawie…

Ja w tych saniach z tobą, miły,
z tobą i Antonim.
I janczary, co dzwoniły,
i ta trójka koni!

Zwalnia trojka w śnieżnej szacie,
kończy się już sanna…
a nas dwoje, w ciepłej chacie,
czeka – miód i… wanna!

Gliwice 18.02.2008 r.

Zima powróciła!
Bronisława Góralczyk

Zima psoci, zima knoci, zima wkurza;
najpierw szarość długo biła od podwórza,
a od wczoraj, biel na dworze zagościła.
Czyżby zima ot tak sobie powróciła?

Już dzieciarnia dwa bałwany ulepiła,
w blasku słońca, w spadającym lepkim śniegu,
a i młodzież do zabawy przystąpiła,
biorąc udział w swym narciarskim pierwszym biegu.

Zima cieszy, zima bawi, zima broi;
nikt zawiei ani mrozu się nie boi.
Gdy dziadkowie ciągną wnuki na saneczkach…
dzieci zimę, w życiu mają – nie w książeczkach!

Gliwice 23.01.2023 r.

Cenna podobizna
Bronisława Góralczyk

Znalazłam bombkę i lametę
i fotografię w ramce białej
którą owinął ktoś w gazetę
i skrył w kąciku za regałem

A na tym zdjęciu twarz znajoma
choć w życiu nigdy nie widziana
lecz ja tej wiedzy nieświadoma
śniąc odwiedzałam ją co rana

Zanim mnie budził świt słoneczny
miałam jej obraz w snach wyśniony
bo ten rytuał wprost konieczny
wciąż zadowalał obie strony

Życie się toczy mknie jak strzała
a ona ciągle jest koło mnie
bym twarz jej piękną pamiętała
ale mi brak jest wspólnych wspomnień

Ktoś podobiznę sprzed półwiecza
ukrył celowo za regałem?
Teraz na cześć jej wonna świeca
płonąć już będzie przez dnie całe

Gliwice 27.12.2023 r.

Gdy spadały śnieżne płatki…
Bronisława Góralczyk

Wśród topoli wirowały płatki śniegu
i z księżyca srebrnym blaskiem się bratały
by dla ciebie lśnić syneczku w pełnym biegu
kiedy z nieba wprost ku tobie będą gnały

I sfruwały wprost ku tobie srebrne płatki
i na dłoniach ci siadały jak motyle
a tyś cieszył się jak oczy twojej matki
kiedyś nieba jej przychylał w tamtą chwilę

Człapał z wolna późny wieczór leśną drogą
tyś się cieszył jak zabawką każdą gwiazdką
a stareńki srebrny księżyc skryty w głogu
pełną przygód cię zabawiał opowiastką

A gdyś słuchał o czym księżyc opowiada
gdyś spoglądał jak się srebrzą śnieżne płatki
w twoje dłonie powolutku sen opadał
i spełniona… jak marzenie… miłość matki

Gliwice 25.02.2009 r .