Całowanie kobiety
Zygmunt Jan Prusiński

Gabrieli Joannie

Motto: Całowanie kobiety jest sztuką.

Nie idę z prądem wiatru, nie idę,
bo mnie oszuka – może zmienić kierunek.

Kobieta podobna do wiatru,
może skrzywdzić mężczyznę.

Nie wszystko słucham co mówi,
bo może mówić (pod włos).

A mało to przeżyłem jej sprytu –
a niby to kobieta jest jak puch marny.

Prędzej wyrachowaną maskotką,
która się daje bawić do czasu. –

Jak napisałem w którymś wierszu –
wąż anakonda przy niej to orzeszek.

Ale miałem pisać o całowaniu,
zatem zacałowuję ciebie całą

w niczym chyba nie ryzykując,
nawet kiedy prądy się zmieniają.

Gabrielo! Jesteś w moich ustach!

13.10.2010 – Ustka
Środa 23:30

Wiersz z książki „Niebieski blues”