Los
Antonina Marcinkiewicz
rozmazał się w chmurze
zmiennych emocji
gubią się nazwy dni
oczy przenikliwie wpatrzone w okno
chcą jeszcze uchwycić
ślady przemijającego czasu
ciało ulega ciężarowi lat
upodabnia do chwiejącej się
na wietrze brzózki
nie pięknieje z wiekiem
zaciera się granica
pamięci i wyobraźni
Ciepłuszek od serca.
Antonina Marcinkiewicz
Dzisiaj Urodziny mojej Córci Małgosi.
Deszcz się rozpadał i słońce nie świeci
a do Ciebie milion ucałowań leci
pokonując przeszkody pogodowe.
Tulę mocno mocno i ciało i głowę
najpiękniejsze na świecie
i mądre i zdrowe.
Życzenia ślę i patrzę jak lecą
przez góry chmury i morze głębokie.
Już doleciały do Hiszpanii
pukają do okien.
Palmy rozkołysały się radośnie.
Otwórz Kochana drzwi.
Mojej Wnusi Patryni
Antonina Marcinkiewicz
Rozśpiewały się śpiewaniem wielkim
chmury, ptaki, kwiaty i drzewa.
Imienny ma dzisiaj Patrynia.
I ja również od rana Jej śpiewam.
Wena moja, która ostatnio spała leniwie,
życzeń znalazła wianuszek.
Pod jej dyktando ja te wersy
napisać Wnusi muszę.
Życzę Ci kochana moja;
Marzeń, o które warto walczyć.
Radości, którymi
warto się dzielić.
Przyjaciół, z którymi warto być.
Nadziei, bez której nie da się żyć,
Niech Los Ci sprzyja moja kochana.
Muzyka jesieni
Antonina Marcinkiewicz
Na strunach złotej jesieni
wiatr wygrywa figlarne koncerty
kolorowe liście tańczą wesoło
pośród czerwieni jarzębin
w rytm tej muzyki wpisują się
spadające z drzew kasztany i orzechy
z wdziękiem zrzucają letnie mundurki
czekają na nowe ziemskie przygody
magiczne smyczki wiatru budzą tęsknotę serca
może rozpłynie się ubogacona złotem jesieni
i otulona woalem babiego lata
Pierwsza miłość [”Kukiemu”- gdziekolwiek jesteś]
Antonina Marcinkiewicz
Pierwsza miłość
licealna
niespodziewana
zauroczyła mnie uśmiechem chłopca
z sąsiedniej klasowej ławki
studniówkę przetańczyła
wpatrzona w moje oczy
pięknie wirowała walca
ciągle zdziwiona że nam się zdarzyła
otwierała młode serca
na całusy skrywane
zbliżenia rozkochane
na niecierpliwość tęsknoty
dwa lata rozłąki
płonącymi listami usłała
ławeczka parkowa i fotele kinowe
stały się niemymi świadkami
coraz rzadszych spotkań
pomiędzy Warszawą i Poznaniem
próba czasu zawiodła
ustały romantyczne wojaże
listy wypełniły kosz na śmieci
podartymi na drobne wyznaniami
skrzydlate motyle w żołądku
długo łkały cichutko
świat oddzielił nas od siebie
szarymi smugami życia
nagle dzisiaj oglądając zdjęcia
dotknęłam myślami
słów twojej twarzy
i twojej tęsknoty sprzed 60-ciu lat
z nadzieją że może gdzieś czekasz
na mnie z jutrem
pełnym dobrego uśmiechu
Uczę się wiosny na pamięć
Antonina Marcinkiewicz
Przepych natury
cud życia upaja pięknem
i uderza rajsko do głowy
sen bez końca
stać i patrzeć
słuchać i tańczyć
w rytm muzyki wiosny
dziękuję za zieleń drzew
kolory kwiatów
pieszczonych promieniami słońca
za rój motyli i szpaki
które uwiły gniazdko
pod moim oknem
chłonę ten cud skończoności
i te pocałunki wiosny
chcę by pozostały we mnie obrazami
na deszczowe dni
… gdy telefon milczy
Czasem
Antonina Marcinkiewicz
Czasem bywa taki wiatr
co ulgę przynosi
rozwiewa smutne myśli
unosi ponad chmury
bywa taki deszcz
który rosą poranną
zmywa wszystkie niepewności
i nasyca kolory tęczą
czasem
woal przygnębienia rozpływa się
różowieje świat
wiara w przeznaczenie oddala wątpliwości
z ciemności wysypują się diamenty gwiazd
z promienną nadzieją patrzę w przyszłość
Zatrzymanie
Antonina Marcinkiewicz
Uczucie pustki
tracisz poczucie bezpieczeństwa
lęk
boisz się ciszy
wszędzie stoisz na uboczu
szukasz po omacku
w odrętwieniu i mroku
pogłębia się rozpacz
nie potrafisz otworzyć serca na miłość
oczekujesz cudu
zdarza się że kierujesz oczy ku Bogu
i modlitwa staje się
balsamem na obolałą duszę
Pan Ja,
Antonina Marcinkiewicz
Jest bardzo pewny siebie
żyje i pracuje tylko dla siebie
uważa się za pępek świata
głuchy na wszelkie prośby
ślepy na wszelkie znaki
zafascynowany własnymi myślami i korzyściami
nie można na niego liczyć
antena jego nie odbiera i nie nadaje
mało serca dużo arogancji
myśli że jest ważną figurą
a to po prostu trudny typ
nie da się z nim pojednać
zawsze jednak należy próbować
Nowoczesne dziwolągi słowne.
Antonina Marcinkiewicz
Pani marszałkini
z marszałkiem senatu
i pani senatora z panem senatorem
oraz pan poseł z panią posłą
chcą wejść do słowników
aż tak ich poniosło
czy zaakceptują to mózgi uczone
sprawa nie jest prosta
pani magistra z panią sędziną i psycholożką
wciąż dyskutują o tym dosyć ostro
no bo czy pan doktor z panią doktorą
i lekarz z panią lekarzą
a pan prezes z z prezesą na urzędzie
te dziwolągi akceptować będzię
co zrobi pan pedagog z panią pedagogią
i pan nauczyciel z nauczycielą
czy pracować z młodzieżą się ośmielą
nawet komputer podkreśla mi na czerwono
chociaż od sztucznej inteligencji strony mu płoną
do tego w telewizji kilka dni temu
pani ministra gościnią była
wszyscy byli uśmiechnięci
tylko ja zaniemówiłam
Spokojny sen
Antonina Marcinkiewicz
Wtulam twarz w wesołe kolory poduszki
w zasięgu wzroku na regale
mąż patrzy na mnie z fotografii
najładniejszą wybrałam z albumu
obok w kolorowej ramce zdjęcie siostry
glejak przerwał jej młode życie
a dalej rodzice kochani z najstarszą moją siostrą
wtuloną w ramię mamy
patrzą na moją samotność każdej nocy
nad głową stoi rzeźba kochanego
Anioła Stróża Pawła
czuję się bezpieczna w ich towarzystwie
milczeniem przywołuję sen
Ku pamięci
Antonina Marcinkiewicz
Dzień Babci I Dziadka tuż, tuż.
Starości nie wolno obrażać
tym bardziej że o nic nie prosi
cieszy się każda chwilą
dobre wspomnienia chce nosić
nie wolno nękać i straszyć
że kiedyś do domu opieki
uśmiechem witać ją szczerym
i podać w chorobie leki
zdjęcie z nią zrób na pamiątkę
byś mógł przypomnieć w przyszłości
że był ktoś kto cię kochał
przytulał pieścił i gościł
odkładał każdą złotówkę
na twoje wygodne życie
i teraz cieszy się widząc
że chociaż ty w dobrobycie
jednego pojąć nie może
dlaczego tak często się złościsz
zazdrość i gniew pielęgnujesz
rodziny życzliwie nie gościsz
ptakom sypiesz ziarenka
kotom czyścisz kuwety
drogą karmą ich karmisz
staruszków nie znosisz niestety
słowa czasem okrutne
jak nożem albo kamieniem
celnie kierujesz w ich serce
złej mocy to polecenie
a może tak zhardziałeś kochany
nurzając się w dobrobycie
i lękasz się ze starość dom twój zabrudzi
i… zakłóci… może pokrętne życie
Pochylmy głowy
Antonina Marcinkiewicz
Nie wojnom
wędrówkom bez celu
chleba nie broni
pokoju i bezpieczeństwa
precz przemocy i zabijaniu
60 wojen aktualnie na świecie
w okopach Bóg w przepasce na oczach
zamyka powieki konającym
potem długo modli się
i zaczyna pisać nową Ewangelię
i płacze nad tą zbiorową traumą narodów
Przemiany
Antonina Marcinkiewicz
Oglądasz czytasz i nasłuchujesz
zmiany przemiany
przeżyjesz poczujesz
i myślisz idąc po polskiej ziemi
co ci zostanie przechodniu niemy
z tych lawinowych przemian głębokich
czy fałsz się prawdą stanie teraz
czy prawda fałszem
i czy bez lęku otworzysz drzwi
i zaprosisz wędrowca
na puste miejsce przy stole
Starość.
Antonina Marcinkiewicz
Królestwo milczenia i cierpliwości.
Zamknięci w swoim losie
błądzimy po zakamarkach pamięci.
”Nasłuchujemy jak się w żyłach
przesypuje piasek
i w ciemnym wnętrzu biały rośnie kościół
z soli wspomnień, wapna i niewymownej słabości”
Zawał dopada przeważnie rano.
Z różańcem w ręku układamy
własną drogę do nieba.
———
Cytat z wiersza ”Modlitwa starców” Z. Herberta.
Biała dama
Antonina Marcinkiewicz
Wygrywa konkursy i wszystkie zakłady.
Wzrok orli i pamięć doskonała.
Ciągle w ruchu, nigdy nie zmęczona.
Mędrców nawet odsyła do wieczności.
Precyzyjna i zdrowa.
Nikt jej u siebie nie chce gościć.
Nie ma czasu na hipochondrię
i wczasy beztroskie.
Lekceważy wartości człowiecze i boskie.
Ciekawość ludzką otwartą zostawia.
Nie próbuj jej przechytrzyć
i nie obłaskawiaj.