Kruchość życia
Antonina Marcinkiewicz

Życie kruche jak liść jesienny
przygniata smutku ciężarem
ktoś bliski wspomnieniem się staje
plany marzenia popiołem szarym
w miniony kwietniowy poniedziałek
odeszła moja ostatnia siostra
obdarowana przez los 93-ema latami życia
zostało pozbawione życia puste łóżko
dominowała czerń ubrań
7-mioroga smutnych dzieci
i 20-orga zdziwionych wnucząt
sprawdzają dotykiem
czy aby na pewno nie żyje
czemu tak leży ta babcia
na wstążkach przy wieńcach tyle miłości
ubarwionej elegancją żywych kwiatów
wzruszają do łez słowa pożegnania
jednej z ukochanych wnuczek
jeszcze tradycyjna grudka ziemi
jeszcze wspólne ”Ojcze nasz”
ostatnie dźwięki żałobnej melodii
i niebo rozpłakane deszczem
jakby w nagrodę za lata trudu
rozjadą się dzieci i żałobnicy
cmentarz otuli cisza
mąż ją przygarnie tam po drugiej stronie
razem będzie dobrze i bezpiecznie
i tyle jest do opowiadania
a ja przytulam codzienność
i czasem uśmiecham się
do wspomnień z naszej młodości

Przedwyborcze dywagacje
Antonina Marcinkiewicz

otwieram telewizor szereg słupków stoi
to kandydaci władza im się roi
PO- dominuje
PiS-szanse traci
reszta głośno krzyczy
może się opłaci
obietnice realne nierealne głupie
i wszyscy myślą że ja to kupię
starsza pani słuch słaby i bez pamięci
a nuż uda się babcię w podpisik wkręcić
jeden z nich podobny
do mojej sympatii z młodości
może go nagrodzę
będzie często w telewizji gościł
nie muszę słyszeć dokładnie
kwiecistej mowy
wyglądem ozdobi program wieczorowy
wspomnienia ożywi te z czasów minionych
wybiorę więc tego w krawacie zielonym
i tu… myśl ma się plącze
czy aby na pewno
ta twarz znajoma patriotyczną jest
tą właściwą gębą
powinien być patriotą w działaniu sprawdzonym
nie może mnie omamić krawatem zielonym
poproszę o pomoc Anioła Stróża
oboje wybierzemy tego właściwego

“Uśmiechnij się”
Antonina Marcinkiewicz

Obiadki, obiadki
remik i brydż
Halinka Jola Iwonka i Fryc
kotlet mielony
kopytka i schab
rozmowy o PiS-ie
kto czyje ”łap cap”
pochwały Tuskowi
ach cóż to za gość
jeść go łyżkami
i nigdy dość
różne nalewki
najlepsza z jarzębiny
dolewają Fryckowi baśniowe dziewczyny
przerwa na relax
ploteczki o Gosi
śmieszna na uszach
audiobooki nosi
telewizji nie ogląda
kablówki nie posiada
i ponoć podrywa starego sąsiada
ironii troszeczkę o poetce Tosi
dziwaczka w torebce tomik wierszy nosi
zamiast się wsłuchiwać w głosy polityki
przy internecie wyrabia zabawne nawyki
wiersze czyta i nawet
na pamięć je wkuwa
recytując głośno po parku zasuwa
nawet 3 km. a może i więcej
przy tym się skarży że bolą ją ręce
suma summarum obiadki i brydż
rozrywką ponadczasową
nie zmieni tego PO
i przetrwa choćby PiS.

I znowu ŚWIĘTA.
Antonina Marcinkiewicz

I znowu Święta Bożego Narodzenia
otulą domy i zagrody
marzenia niczym ptaki fruną
wysoko i wyżej do przestworzy
z nadzieją że wiara w Świętą Noc
odmieni kartę złą w rodzinie
że usta zaciśnięte długo
słowo przepraszam wypowiedzą
że dłonie zaciśnięte w pięść
otworzą się i przytulą
wspólnie kolację z rodziną zjedzą
niektórzy nie przełamią gniewu
zamkną swój gniew
przy hotelowym stole
krzykną na serce skurczone tęsknotą
-przestań nie szalej ja tak wolę-

Limeryki
Antonina Marcinkiewicz

Taki los.
Jarek z Warszawy ma kota.
Ogląda z nim świat zza płota.
– modlą się głośno z rana
– karma dla obu podana
A Polska ciągle w kłopotach.

A kiedyś Św. Piotr otworzy wrota.
Nie wpuści Jarka, tylko wpuści kota.

Z kart czytane.
Polityk Trzaskowski z Warszawy.
Wyczyści polityczne sprawy.
– rozliczy PIS-owców
– ukarze zomowców
Spokojnie napije się kawy.

Duda wyjedzie z kraju.
Do amerykańskiego raju.

Przemijanie
Antonina Marcinkiewicz

Czas zawiesza się
pod butami trzaska balonik złudzeń
słabnie zapotrzebowanie
na towarzyską adrenalinę
rany z przeszłości
dominują w rozważaniach
przelotne miłostki ożywiające duszę
stają się wspomnieniem odległym

Los
Antonina Marcinkiewicz

rozmazał się w chmurze
zmiennych emocji
gubią się nazwy dni
oczy przenikliwie wpatrzone w okno
chcą jeszcze uchwycić
ślady przemijającego czasu
ciało ulega ciężarowi lat
upodabnia do chwiejącej się
na wietrze brzózki
nie pięknieje z wiekiem
zaciera się granica
pamięci i wyobraźni

Ciepłuszek od serca.
Antonina Marcinkiewicz

Dzisiaj Urodziny mojej Córci Małgosi.
Deszcz się rozpadał i słońce nie świeci
a do Ciebie milion ucałowań leci
pokonując przeszkody pogodowe.
Tulę mocno mocno i ciało i głowę
najpiękniejsze na świecie
i mądre i zdrowe.
Życzenia ślę i patrzę jak lecą
przez góry chmury i morze głębokie.
Już doleciały do Hiszpanii
pukają do okien.
Palmy rozkołysały się radośnie.
Otwórz Kochana drzwi.

Mojej Wnusi Patryni
Antonina Marcinkiewicz

Rozśpiewały się śpiewaniem wielkim
chmury, ptaki, kwiaty i drzewa.
Imienny ma dzisiaj Patrynia.
I ja również od rana Jej śpiewam.
Wena moja, która ostatnio spała leniwie,
życzeń znalazła wianuszek.
Pod jej dyktando ja te wersy
napisać Wnusi muszę.
Życzę Ci kochana moja;
Marzeń, o które warto walczyć.
Radości, którymi
warto się dzielić.
Przyjaciół, z którymi warto być.
Nadziei, bez której nie da się żyć,
Niech Los Ci sprzyja moja kochana.

Muzyka jesieni
Antonina Marcinkiewicz

Na strunach złotej jesieni
wiatr wygrywa figlarne koncerty
kolorowe liście tańczą wesoło
pośród czerwieni jarzębin
w rytm tej muzyki wpisują się
spadające z drzew kasztany i orzechy
z wdziękiem zrzucają letnie mundurki
czekają na nowe ziemskie przygody
magiczne smyczki wiatru budzą tęsknotę serca
może rozpłynie się ubogacona złotem jesieni
i otulona woalem babiego lata

Balast
Antonina Marcinkiewicz

Dźwigam przeszłość na ramionach
miotam się między nią a przyszłością
dużo jest wspomnień do których się uśmiecham
inne ciążą zakłócając sny i myśli
dzięki afirmacjom próbuję uruchomić
pozytywną uzdrawiającą energię
wybaczam i dziękuję
to działa

Pierwsza miłość [”Kukiemu”- gdziekolwiek jesteś]
Antonina Marcinkiewicz

Pierwsza miłość
licealna
niespodziewana
zauroczyła mnie uśmiechem chłopca
z sąsiedniej klasowej ławki
studniówkę przetańczyła
wpatrzona w moje oczy
pięknie wirowała walca
ciągle zdziwiona że nam się zdarzyła
otwierała młode serca
na całusy skrywane
zbliżenia rozkochane
na niecierpliwość tęsknoty
dwa lata rozłąki
płonącymi listami usłała
ławeczka parkowa i fotele kinowe
stały się niemymi świadkami
coraz rzadszych spotkań
pomiędzy Warszawą i Poznaniem
próba czasu zawiodła
ustały romantyczne wojaże
listy wypełniły kosz na śmieci
podartymi na drobne wyznaniami
skrzydlate motyle w żołądku
długo łkały cichutko
świat oddzielił nas od siebie
szarymi smugami życia
nagle dzisiaj oglądając zdjęcia
dotknęłam myślami
słów twojej twarzy
i twojej tęsknoty sprzed 60-ciu lat
z nadzieją że może gdzieś czekasz
na mnie z jutrem
pełnym dobrego uśmiechu

Uczę się wiosny na pamięć
Antonina Marcinkiewicz

Przepych natury
cud życia upaja pięknem
i uderza rajsko do głowy
sen bez końca
stać i patrzeć
słuchać i tańczyć
w rytm muzyki wiosny
dziękuję za zieleń drzew
kolory kwiatów
pieszczonych promieniami słońca
za rój motyli i szpaki
które uwiły gniazdko
pod moim oknem
chłonę ten cud skończoności
i te pocałunki wiosny
chcę by pozostały we mnie obrazami
na deszczowe dni
… gdy telefon milczy

Czasem
Antonina Marcinkiewicz

Czasem bywa taki wiatr
co ulgę przynosi
rozwiewa smutne myśli
unosi ponad chmury

bywa taki deszcz
który rosą poranną
zmywa wszystkie niepewności
i nasyca kolory tęczą

czasem
woal przygnębienia rozpływa się
różowieje świat
wiara w przeznaczenie oddala wątpliwości
z ciemności wysypują się diamenty gwiazd
z promienną nadzieją patrzę w przyszłość

Zatrzymanie
Antonina Marcinkiewicz

Uczucie pustki
tracisz poczucie bezpieczeństwa
lęk
boisz się ciszy
wszędzie stoisz na uboczu
szukasz po omacku
w odrętwieniu i mroku
pogłębia się rozpacz
nie potrafisz otworzyć serca na miłość
oczekujesz cudu
zdarza się że kierujesz oczy ku Bogu
i modlitwa staje się
balsamem na obolałą duszę

Światło w mroku
Antonina Marcinkiewicz

Poeta myślący i barwny
człowiek wśród tłumów
pisze
za każdym jego wersem stoją żywi ludzie
ze swoją bezradnością
zwątpieniem
tęsknotą
szczęściem i poczuciem bezpieczeństwa
dzięki jego wersom
możesz odnaleźć swoją drogę
do tajemnicy światła w mroku

Pan Ja,
Antonina Marcinkiewicz

Jest bardzo pewny siebie
żyje i pracuje tylko dla siebie
uważa się za pępek świata
głuchy na wszelkie prośby
ślepy na wszelkie znaki
zafascynowany własnymi myślami i korzyściami
nie można na niego liczyć

antena jego nie odbiera i nie nadaje
mało serca dużo arogancji
myśli że jest ważną figurą
a to po prostu trudny typ

nie da się z nim pojednać
zawsze jednak należy próbować

Nowoczesne dziwolągi słowne.
Antonina Marcinkiewicz

Pani marszałkini
z marszałkiem senatu
i pani senatora z panem senatorem
oraz pan poseł z panią posłą
chcą wejść do słowników
aż tak ich poniosło

czy zaakceptują to mózgi uczone

sprawa nie jest prosta
pani magistra z panią sędziną i psycholożką
wciąż dyskutują o tym dosyć ostro
no bo czy pan doktor z panią doktorą
i lekarz z panią lekarzą
a pan prezes z z prezesą na urzędzie
te dziwolągi akceptować będzię
co zrobi pan pedagog z panią pedagogią
i pan nauczyciel z nauczycielą
czy pracować z młodzieżą się ośmielą
nawet komputer podkreśla mi na czerwono
chociaż od sztucznej inteligencji strony mu płoną
do tego w telewizji kilka dni temu
pani ministra gościnią była
wszyscy byli uśmiechnięci
tylko ja zaniemówiłam

Spokojny sen
Antonina Marcinkiewicz

Wtulam twarz w wesołe kolory poduszki
w zasięgu wzroku na regale
mąż patrzy na mnie z fotografii
najładniejszą wybrałam z albumu
obok w kolorowej ramce zdjęcie siostry
glejak przerwał jej młode życie
a dalej rodzice kochani z najstarszą moją siostrą
wtuloną w ramię mamy
patrzą na moją samotność każdej nocy
nad głową stoi rzeźba kochanego
Anioła Stróża Pawła
czuję się bezpieczna w ich towarzystwie
milczeniem przywołuję sen

Ku pamięci
Antonina Marcinkiewicz

Dzień Babci I Dziadka tuż, tuż.

Starości nie wolno obrażać
tym bardziej że o nic nie prosi
cieszy się każda chwilą
dobre wspomnienia chce nosić
nie wolno nękać i straszyć
że kiedyś do domu opieki
uśmiechem witać ją szczerym
i podać w chorobie leki
zdjęcie z nią zrób na pamiątkę
byś mógł przypomnieć w przyszłości
że był ktoś kto cię kochał
przytulał pieścił i gościł
odkładał każdą złotówkę
na twoje wygodne życie
i teraz cieszy się widząc
że chociaż ty w dobrobycie
jednego pojąć nie może
dlaczego tak często się złościsz
zazdrość i gniew pielęgnujesz
rodziny życzliwie nie gościsz
ptakom sypiesz ziarenka
kotom czyścisz kuwety
drogą karmą ich karmisz
staruszków nie znosisz niestety
słowa czasem okrutne
jak nożem albo kamieniem
celnie kierujesz w ich serce
złej mocy to polecenie
a może tak zhardziałeś kochany
nurzając się w dobrobycie
i lękasz się ze starość dom twój zabrudzi
i… zakłóci… może pokrętne życie