Idą Święta…
Bronisława Góralczyk
Czas tak wartko teraz płynie,
więc się spieszą gospodynie;
pieką, smażą i gotują;
na Wigilię się szykują…
Każda się jak mrówka krząta:
pierze, czyści, w szafach sprząta,
i o dzieciach też pamięta…
Idą Święta…
Zapukają skoro świt
do błyszczących, czystych drzwi
i radością nam wypełnią każdy kąt…
* * *
A propos – i ja coś mam,
coś, co powiem tylko Wam:
NAJPIĘKNIEJSZYCH
I RODZINNYCH życzę ŚWIĄT!
Gliwice 19.12.2018 r.
Zim nie będzie?…
Bronisława Góralczyk
Białe święta, jak za młodych dobrych czasów,
już nie wrócą, choćby modlił się ktoś o nie…
Ani bieli nie uświadczysz pośród lasów,
ani zimy, co ją wiozły białe konie…
Słowo zima wyleciało ze słownika,
jak niejeden obcy wyraz sprzed półwieku…
Jedna tylko z moich nowych prawd wynika:
zim nie będzie – zapamiętaj to, człowieku!
Sam się przecież przez te lata postarałeś,
żeby efekt cieplarniany był niemały…
bo o Ziemi, swej planecie, zapomniałeś,
więc się nie zdziw, gdy już świąt nie będzie białych.
Gliwice 21.12.2020 r.
Rozstanie z jesienią
Bronisława Góralczyk
Pędzi czas
jesień się kończy
przechodzi las
w szarości ton
woalka mgieł
przysłania niebo
nie ma już słońca
posmutniał klon…
A deszczu dywan
do nóg się ściele
i pełen żalu
i gorzkich łez
pada w rozpaczy
na martwą zieleń
na w każdym calu
zgorzkniały bez…
Goni czas
umyka jesień
zostawia w nas
nostalgii ton
wśród szarych mgieł
akordy niesie
już zapomniany
kościelny dzwon…
A w pustym lesie
ptak się odzywa
by pośród głuszy
żale swe nieść
i nostalgiczne
akordy wgrywa
w powstałą w duszy
rozstania pieśń…
Gliwice 07.11.2007 r.
Pamiętne święta
Bronisława Góralczyk
wspomnij sobie, miły, te święta sprzed roku
to niebo gwiaździste i te drzewa wokół
kiedyś pod jemiołą tulił mnie, całował
i słów górnolotnych raczej nie żałował
boś o swej miłości jak poeta prawił…
a dziś w samotności (odkądś mnie zostawił)
powracam myślami do tych chwil pamiętnych
bo wraca czasami jak owad natrętny
ten wieczór świąteczny, te magiczne słowa
i te pocałunki (aleś ty całował!…)
dziś te pocałunki i słowa magiczne
te najcudowniejsze wspomnienia liryczne
w pamięci na co dzień jak relikwie noszę
jak kwiaty w ogrodzie podlewam po trosze
by nie uschły marnie, nie zwiędły jak mięta
w serce żal się garnie… nie będzie cię w święta
Gliwice 20.12.2009 r.
Jej wysokość Zima
Bronisława Góralczyk
Grudzień przyszedł z matką zimą
i pokazał co potrafi…
śnieg rozsypał po dolinach,
a i w góry psotnik trafił.
Tam na smrekach się osadził
białym, miękkim jak plusz puchem
i sopelki mrozu wsadził
pod gałązki jodeł kruche.
Ledwie w górach się osiedlił,
już nad morzem się przechadza
rządy swoje ogłaszając:
jam tu pan jest, jam tu władza!
Po nim przyjdzie styczeń srogi,
z bratem lutym do pomocy;
wszak ich matka, symbol trwogi,
będzie panią dnia i nocy.
Gliwice 12.12.2022 r.
Grudniowy gość
Bronisława Góralczyk
Zastukał w okno dziwny gość,
był taki duży, krępy dość;
miał długą brodę, krągły nos,
a pod kapturem siwy włos…
Był tak uroczy, gdy się śmiał,
a na odchodne coś mi dał…
małą paczuszkę – niby nic;
żarcik jakowyś to, czy wic?…
Nie, to nie żart był – jakbyś zgadł –
Mikołaj do mnie wczoraj wpadł,
i wynagrodził mnie (toż – szok!),
bo grzeczna byłam przez ten rok.
Czy masz lat sto, czy latek trzy,
Mikołaj “wynagrodzi” ci
twój czyn, postępek, czy też skok…
a potem zniknie aż na rok.
Gliwice 15.12.2020 r.
Zimowe wyznania
Bronisława Góralczyk
Dokoła śnieg
się biały słał
nikogo zewsząd
oprócz nas
a tyś tak blisko
przy mnie stał
i nazbyt szybko
mijał czas…
Słuchałam wyznań
w leśnej ciszy
i dobrze mi tam
z tobą było
lecz nikt tych słów
już nie usłyszy…
to raz
wypowiedziana miłość
Pyskowice grudzień 1969 r.
Na dobranoc
Bronisława Góralczyk
Nie płacz, Tadziu, nie płacz synku
Mama bajkę ci opowie
O zaklętym, srebrnym młynku
Lub o mądrej szarej sowie
Wybierz tylko tytuł bajki
A ja zacznę swą opowieść
I na strunach bałałajki
Grać ci będę doń melodię
Zaśnij, synku, słodko zaśnij
Snem spokojnym aż do rana
Niech ci treści mojej baśni
Noc powtórzy czarnoszara
Gliwice 18.07.2017 r .
Mikołaje
Bronisława Góralczyk
Ledwie się śniegiem pokrył las,
a już brodatych Mikołajów
widać i słychać… bo już czas,
bo już dzieciaki nań czekają…
Czeka ich w domach cała chmara,
wszak były grzeczne przez ten rok,
więc niech i Święty się postara,
kiedy podjedzie pod ich blok…
I niech prezenty dziatwie da
(z miną poważną, acz serdecznie),
boć dobre serce przecież ma,
i niech łut szczęścia da koniecznie…
Potem odjadą wielkie sanie
(gdzie Mikołajów Świętych świat),
a co w pamięci się ostanie –
przetrwa na wiele długich lat…
Gliwice 06.12.2010 r .
Biała zima
Bronisława Góralczyk
Białej zimy tren srebrzysty
zalśnił pośród lasu,
gdy ją objął mróz siarczysty,
szczęśliwy w dwójnasób.
Białej zimie ton najczystszy
sople lodu grały,
kiedy wiódł ją mróz siarczysty
ku polom ospałym.
Białej zimie blask srebrzysty
gwiazdy pożyczały,
gdy ją tulił mróz siarczysty
pośród pól ospałych.
A gdy stopniał mróz siarczysty,
a z nim – zima biała…
zniknął też i tren srebrzysty.
Ot historia cała!
Gliwice 18.02.2011 r.
Biała zima
Bronisława Góralczyk
Białej zimy tren srebrzysty
zalśnił pośród lasu,
gdy ją objął mróz siarczysty,
szczęśliwy w dwójnasób.
Białej zimie ton najczystszy
sople lodu grały,
kiedy wiódł ją mróz siarczysty
ku polom ospałym.
Białej zimie blask srebrzysty
gwiazdy pożyczały,
gdy ją tulił mróz siarczysty
pośród pól ospałych.
A gdy stopniał mróz siarczysty,
a z nim – zima biała…
zniknął też i tren srebrzysty.
Ot historia cała!
Gliwice 18.02.2011 r.
Grudniowy śnieg
Bronisława Góralczyk
Jak kołdrą białą grudniowy śnieg
dom mój pobielił. I sad i las.
I cały ogród i morza brzeg
w bieli są całe w grudniowy czas…
Obsypał puchem korony drzew
i na polanie puchem się ściele,
białym i lekkim jak skrzydła mew,
jak hostia święta dana w kościele.
Posypał śnieżek i ścisnął mróz…
O, już Mikołaj przez las hen gna!
Do setek dzieci gna jego wóz;
w worze ogromnym podarki ma…
Pędzi Mikołaj, pędzi co tchu –
by się nie spóżnić, by być na czas…
Bo w setkach domów – i tam, i tu
dzieci czekają… i każdy z nas.
Gliwice 06.12.2012 r.
Grudniowy czas
Bronisława Góralczyk
Jesień oddała władzę zimie,
bo grudzień puka już do drzwi.
Syn zimy (pierwszy) w białym dymie
i w drzew gałęziach gołych śpi.
Czasem zasypie wstęgi dróg,
czasem powieje wiatrem w próg,
a czasem szczypnie mrozem w nos;
taki już grudnia drański los.
Grudzień soplami zdobi domy,
zaspami bieli smutny las
i w polu sterty złotej słomy,
bo teraz nań już przyszedł czas.
A to zasypie wstęgi dróg,
a to powieje wiatrem w próg,
albo i szczypnie mrozem w nos;
taki już grudnia drański los.
Miesiąc, co świerki w biel przystraja,
co bombki wiesza znów u bram,
w wigilii wieczór ludzi spaja,
nucąc kolędy tu i tam…
Potem zasypie wstęgi dróg
albo powieje wiatrem w próg,
ba, nawet szczypnie mrozem w nos;
taki już grudnia drański los.
Gliwice 03.11.2021 r.
Grudzień
Bronisława Góralczyk
Przysiadł tuż przy budzie
szarobury grudzień;
sypnął śniegiem, zaciął deszczem
aż na grzbiecie poczuł dreszcze
przestraszony psiak.
Nim się wybrał w pole,
usiadł przy stodole;
sypnął śniegiem, przyciął mrozem,
aż się schował gdzieś pod wozem
wystraszony ptak.
Szarobury grudzień,
w pole szedł po grudzie;
sypnął śniegiem, wiatrem świsnął,
aż się w grudkę ziemi wcisnął
zabłąkany mak.
Gdy się znalazł w lesie,
spotkał słotną jesień;
sypnął śniegiem, mróz jej posłał,
aż się jesień precz wyniosła…
bo jej przykro tak.
Odtąd smutna jesień
wieść po świecie niesie:
biały grudzień – gospodarzem;
śnieg i mróz przynosi w darze…
a to zimy znak!
Gliwice 01.12.2008 r.
Uciekam w mrok
Bronisława Góralczyk
uciekam w mrok jak stary kret
przechylam szalę szans na zero
i nie owijam już w bawełnę
że czekam na ostatni dzwon…
nikt nie chce wiedzieć a ja tak
co się za murem życia kryje
czy mnie powiedzie w blasku gwiazd
czy w ciemny tunel wpuści mnie…
jakby nie patrzeć wielka jest
zagadka przyszłych dni lub lat
a może ktoś już dawno wie
co się za owym murem kryje…
bo coraz trudniej ciężar nieść
co kark przegina dzień po dniu
a przecież można zwiać i cześć
i być już szybciej… TAM – nie tu
Gliwice 28.11.2023 r.