w Krakowie
Ewa Walentyna Maciejewska
zatrzymało się na chwilę
słońce w filiżance kawy
na Krakowskim Rynku
stangret dostojnie powozi
białą karetą
podróżują turyści
w oddali Wisła
omija
królewskie miasto
zagarniając nurtem
obawy
tylko bulwary niespokojne
przypominają o potokach
łez
na południu kraju…
(wrzesień 2024r.)
Wiosna w Kępnie
Ewa Maciejewska
na skwerach miasta kwitną krokusy
wiosenne panny – tyle radości
fiolet wyróżnia się na tle trawy
w zwiewnych sukienkach taniec żonkili
już zapaliły młodziutką trawę
płoną maleńkie kwiatów ogniki
pomarańczową i żółtą wstęgą
wiosenny pożar balet figlików
okiem zalotnie śmieją się do mnie
kapryśną porę chcąc sobie zjednać
dobrą energią w krąg emanują
cichutko szepczą napisz wiersz o nas
łabędzie marzą by pióra zmoczyć
wiosennym deszczem fontanny strugą
by nową porę witać na rynku
i z kępnianami cieszyć się długo
Wiosna
Ewa Maciejewska
przyszła świtem ranną rosą na paluszkach
jeszcze spały małe wróble w ciepłych gniazdach
rozłożyła szal zielony dla maluszków
przebiśniegów tulipanów i przylaszczki
wstążki rzeki rozpuściła jak warkocze
niebieściutkie wartkie nurty nowych zdarzeń
płyną nuty niczym łódki a poboczem
spacerują boso myśli zwiewnych marzeń
echo tropi śpiew skowronka nad strumykiem
promień słońca na obłokach tka poezję
i apaszki złotą nitką poprzenikał
motyl tańczy balet wiosny… ach maestria
Odwieczne pytanie
Ewa Maciejewska
czym jest poezja… a może kim…
muzą westchnieniem nadobną damą
przepływającą w kosmosie myślą
czy…niedomkniętą niebiańską bramą
wczesuje słowa w warkocz komety
światłem księżyca czasem się przyśni
gwiaździstym ogniem czy snem proroczym
… świeżym kwiatem kwitnącej wiśni…
wiosną zaplata wianki stokrotek
i wkłada chmurom na jasne czoła
wieczorem wpada w ramiona gwiazdom
na granatową łąkę nas woła
spotkasz ją wszędzie na każdym kroku
kiedy jest jasno czy ciemność broczy
w zaułkach ulic arteriach miasta
w kropkach biedronek sarnich oczach
w zapachu wiatru wierzbowych włosach
zakwita bólem więdnie tęsknotą
kim jesteś powiedz… nie zwódź nas proszę
tego nikt nie wie… nawet poeta…
Nie pora
Ewa Maciejewska
jeszcze nie pora na kwiaty w wazonie
pachnące róże bzu fioletu kiście
białym całunem sprószone ogrody
dotykiem myśli
w jasnych szarościach buzuje nostalgia
złotym płomieniem skrzącą iskrą pali
w śnieżnych kaskadach wirujących płatków
serca ocali
przeproszę kwiaty za zimowe noce
szronione ranki przespane marzenia
ogrodnik czasu na białych rozstajach
nasz świat przemienia
Pozwól
Ewa Maciejewska
pozwól Jezu wędrować
za twoim blaskiem
przez ciemność
pozwól błądzić
bym mogła trafić
na drogę właściwą
pozwól łzom
rzeźbić duszę – ciało
okryj zorzą wiecznej
miłości
twarz rozjaśnij
słońcem
oczy
niech błękitnieją
niebem
niech moja nikła postać
potrzebna Ci będzie
choć marniejąca
pozwól słyszeć szepty
Twojego wołania
przecież wiesz że stawię się
na pierwsze wezwanie
bo Ty
pozwalasz mi
żyć
Zima
Ewa Maciejewska
przyszła zima mroźnym świtem ukradkiem
otuliła białą chustą nad ranem
skrzą się płatki niczym małe świetliki
rozpaliły w każdym sercu ogniki
błyszczy księżyc nad szmaragdem niebiosów
zapraszając na huśtawkę kosmosu
rozbujają tam świąteczne marzenia
płoną mrozem szklanych ścieżek wspomnienia
nad przeręblą zawisł wielki wóz z gośćmi
panny gwiazdy świecą blaskiem najjaśniej
przypinają srebrne łyżwy i suną
w dal bajeczną cichą białą laguną
rozkładają uskrzydlone ramiona
łapią miłość nie pozwolą jej skonać
małe elfy w mlecznobiałych sukienkach
rozsyłają listy pocztą w śnieżynkach
wiatr roznosi aksamitne westchnienia
zanim znikną mgiełką puchu pragnienia
fruńmy magią ponad gwiezdnych pól róże
błękit łąki i niebieskie podróże
Tęczowy taniec
Ewa Maciejewska
gdy życie daje mi w kość
na płacz się zbiera i złość
na moście tęczy tańczę
po barwnym brzegu chcę iść
od zaraz teraz od dziś
przez wydmy wspomnień brodzić
na piasku zostawię ślad
byś znalazł zrozumiał zgadł
odszukał w falach drżących
łez kropla za kroplą lśni
we dwoje łatwiej jest iść
dlaczego razem trudno
Szansa
Ewa Maciejewska
piję szampana
w noworoczny poranek
styczniowe słońce
wiosnę prowokuje
wypali promieniem
nowe karty
zdarzeń
tęsknotę
za gorącym piaskiem
morza śródziemnego
za kroplami słów
ciepłych
o poranku
i wieczorem
chcę poczuć
pod palcami szansę
podróży
nieprzebytych szlaków
nie tylko w snach
Serce na śniegu
Ewa Maciejewska
rysował ktoś tutaj serce
na białym puchu obrusie
nie zimne to lecz gorące
wyznanie uczuć być musi
fruwają białe motyle
wśród śnieżnej magii przestrzeni
gdzieś w chmurach nad nami razem
zasiedli w szatach anieli
korony srebrnych konarów
w mięciutki fotel zamienią
spoglądać będą z przestworzy
na radość albo cierpienia
wędrują szlakiem zimowym
jesienie wiosny i lata
raz uśmiech a raz tęsknota
w historie ludzkie się wplata
choruje ciało i dusza
pożera cicho kruchości
bezsilną walką toczone
deficyt czując miłości
nie chowaj uczuć gorących
pod bielą chłodu niewinną
niech anioł słońca przemieni
kry serca mocą tajemną
104 Rocznica Niepodległości Polski
Ewa Maciejewska
wiosenne słońce
co pąki uwalnia
białych jabłoni
grusz złocistych zapach
letni chłód bryzy
nadbałtyckiej plaży
wyściela marzeń
słoneczne pejzaże
w szuwarach jezior
cisza się układa
w szelestach wody
czerwień
zachodzącego słońca
białą lilią pamięć
wrosła w polską duszę
o śmierci i życiu
w niewoli gnębionym
dla dzisiejszej Polski
zginęły miliony
cześć Ich pamięci
cześć i pokłony
Ojczyznę kochaną
błogosław Boże
wolną niepodległą
zachowaj Panie
W listopadzie
Ewa Maciejewska
ostatnią pelargonię
zapraszam w progi domu
ogrzeje się klimatem
codziennych rytuałów
otrząsa krople chłodu
różowej sukni płatków
rozmawia z psem i kotem
bezdźwięczną mową wdzięku
przez szybę często zerka
w jesienną dal ogrodu
spragniona jeszcze ciepła
czy wiosennego chłodu
jakże podobna do mnie
pokornie poddaje się zmianom
nie znając dni następnych
choć w gwiazdach nam pisane
W październiku
Ewa Maciejewska
rozzłocił się październik
paletę kolorów rozniecił
malując obrazy zachwytu
otula ciepłym złotem
słodyczą czerwieni dni kołysze
słońce jak plaster pomarańczy
spija zachodom w ciszy
improwizuje balet
w czułych podmuchach liści
odcienie miłości ożywia
pastelową nutą
kolorowe tęsknoty
deszczową kroplą płyną
do ostatniej przystani