Ty sam jesteś ciszą
Helena Szymko
Na marmurowej płycie –
cały twój życiorys
urodziłeś się gwiazdka
zmarłeś krzyżyk mały
czasami kwiaty stoją
od tych, dla których żyłeś
a u wezgłowia grobu
stary krzyż zmurszały
w zacisznym miejscu leżysz
ty sam jesteś ciszą
tylko ptaki na niebie
szybują w oddali
a szare brzozy cichutko
do snu cię kołyszą
niejedne już oczy
po tobie płakały
łzy dawno obeschły
wspomnienia pozostały
Odcienie jesieni
Helena Szymko
Zmieniają szatę jesienią drzewa –
jaka różnorodność a ileż odcieni
snując babiego lata welon bez końca
jesień – w kolorach złota wciąż się rumieni
tak hojnie zachwyca barwami przyroda
pod stopy dywan z barwnych liści ścieli
w czerwienie i żółcie przystrojone drzewa
suche liście – szeleszczą na wietrze
lecz słońce nadal pięknie przygrzewa
i nim zasną zimowym snem dąbrowy
my złotą jesień też pożegnamy
będziemy mile ją wspominać
te wspomnienia – na długo
pozostaną z nami
Przy kominku
Helena Szymko
Przy kominku – tak posiedzieć miło
ogień skrami sypie złoci się i mieni
na dworze zimno i słota
zadumani, w ogień zapatrzeni
z lampką czerwonego wina
słuchając starej melodii z płyty
jak ze scenerii starego kina
wspomnieniami rozmarzeni
wieczory się dłużą dzień bardzo krótki
wszystkie dni nostalgią nużą
na szybach dźwięk kropli deszczu
przenikają nas listopadowe smutki
Perła w koronie
Helena Szymko
Ja wiem Boże –
że najpiękniejszą perłą w Twojej koronie
jest nasze Bałtyckie Morze
ono zachodem słońca zachwyca
ognistym płomieniem jego wody płoną
a nocą – gwiazd tysiące
tańczy na ciemnej toni
jak za dnia na falach słońce
księżyc latarnia nocy do snu się ułożył
magicznego zjawiska nie zauważył
jak wzburzone fale łagodnieją
gdy gwiazdy na ich grzbietach
srebrzysty blask ścielą
nasze Morze Bałtyckie –
jak perła w koronie w słońcu się jarzy
pieszcząc ciała turystów i złote piaski plaży
te wciąż wzbierające wody
bogactwem natury i cudem przyrody
Spacer wśród gwiazd
Helena Szymko
Podaj mi dłoń – pozostań przy mnie
maluj mi słowem obraz miłości
ja nie chcę z marzeń wracać na ziemię
jesteś tęsknotą – serca radością
nigdy nie znikaj z pola mych marzeń
pieść mnie codziennie słodyczą słowa
pragnę doświadczać tych pięknych wrażeń
przenikaj dreszczem stęsknione ciało
bądź moim słońcem i morską wodą
zapachem kwiatów przypływem szczęścia
by moje życie w smutku nie trwało
będziemy razem błądzić wśród gwiazd
to będzie pierwszy gwiezdny spacer nasz
a gdy już zmęczy nas gwiezdny spacer
ciemność zapanuje na nieboskłonie
objęci czule – wtuleni w siebie –
na skrzydłach weny powrócimy na ziemię
Ludzie i ludziska
Helena Szymko
Bywają ludzie i ludziska –
wykształceni inni prości
w oczach łagodność w sercu ciepło
pełni przyjaźni i miłości
tam gdzie się jawią
pozytywną energią tryska
bywają gburzy i zapatrzeni w siebie
nos wyżej głowy zadzierają
pełni sarkazmu wyniosłości
uprzejmość dla nich to zbyt wiele
ludzie o negatywnej osobowości
może i mili w swoim gronie
lecz wciąż się depczą
po własnym ogonie
lepiej unikać takich ludzi
ich osobowość –
wśród otoczenia niechęć budzi
czasami miło się uśmiechają
udają dobrze wychowanych
to jednak jad w uśmiechu mają
tacy sarkazmem karmią duszę –
są zbyt dalecy od szczerości
Powiedz
Helena Szymko
Powiedz – jak cię nie kochać
skoro serce samo ku tobie się skłania
ciało spragnione twego dotyku
aż ciśnie się do kochania
nawet chwilowe twe pojawienie
wprawia je w słodkie drżenie
co dzień i noc – maluję
w myślach związane z tobą
najskrytsze fantazjowanie
słowa przesyłane z czułością
dają duszy ukojenie
serce nie pyta o zgodę
samo wie co dla nas najlepsze
nocami tuli do siebie
spragnione dotyku dłonie
na zachłanność pocałunków
daje ci przyzwolenie
a każde pojawienie –
wita z radością i miłością
Samotne morze II
Helena Szymko
Samotne morze – jesienną nostalgią osnute
spienione fale zmywają piasek z plaży
linia horyzontu dotyka nieba
w październikowym czasie jesienna aura
maluje melancholię tego miesiąca
plaża opustoszała – fale ocierają się o siebie
jakby w tańcu szalonej euforii bez końca
wierne towarzyszki morza unoszą się nad wodą
ich pióra lśnią bielą przysiadając na falach
upajają się morską kąpielą
częste wichury niszczą czystą plażę
wyrzucając na brzeg różne śmieci z morza
ono zagniewane na swoją samotność –
i na brak letniego lipcowego słońca
Chciałabym
Helena Szymko
Chciałabym – żebyś na zawsze zatrzymał w pamięci
tę radosną dziewczynę z uśmiechem lata kruczymi włosami
każdą tamtą chwilę maił wspomnieniami
nasze uczucie – jaśniało blaskiem spełnionej miłości
spalając ciała w ciągłym niedosycie
byłeś wtedy całym moim życiem –
przy tobie serce jak spłoszony ptak trzepotało
a każdy pocałunek sycił namiętnością
doświadczyłam przy tobie potęgi uczucia
które zwie się – prawdziwą miłością
Serce Matki
Helena Szymko
Serce kochającej matki –
to niezgłębiona studnia uczuć
pieszczota delikatnych jej dłoni
gdy tuli do serca swoje dziecię
lub gdy zachoruje –
nad jego kołyską łzy roni
zachwyt – gdy wypowie
pierwsze słowo Mama
gdy stawia pierwsze kroki
lub raczkuje na dywanie
serce kochającej matki
darzy swoje dziecko
najsilniejszą z miłości
od dnia jego narodzin –
do srebrzystej dojrzałości
Ocean samotności
Helena Szymko
My wciąż płyniemy oceanem samotności –
samotnie upływa nam dzień za dniem
z każdą chwilą oddalamy się od siebie
bez nadziei – choćby na najmniejszy uczuć cień
oddalamy się od siebie z każda chwilą
z fal łoskotem płynie głośne SOS
wokół pustka – zewsząd wieje tylko chłodem
nie szukamy już jak dawniej swoich rąk
oceanu otchłań tak bezmierna
pochłania nas – jego głębi ciemna toń
Czy to jest miłość
Helena Szymko
Proszę cię powiedz – co do mnie czujesz
czarujesz muzyką kusisz wersami
darzysz przyjaźnią czy może miłujesz
trudno zrozumieć co między nami –
od pewnego czasu jesteś zbyt milczący
złościsz się na mnie czy słów ci brakuje
słowa – tak wiele przecież w życiu znaczą
są przekaźnikiem ukrytych myśli
a twoje myśli – czy to jest zazdrość
a może tylko lubisz się droczyć
bym taki bigos w swej głowie miała
za tobą tęskniła i nocami śniła
mimo że milczysz wciąż cię kochała
czy to możliwe czy to się uda
no cóż – przecież zdarzają się cuda
Gdyby tak można było
Helena Szymko
Gdyby tak można było –
zajrzeć w głąb ludzkiej duszy
wyczytać z oczu przemyślenia
wyprzedzać przepowiednie
by chronić planetę ziemię
gdyby tak można było – zapobiegać
skutkom nieszczęść i ludzkiej tragedii
bylibyśmy jak bogowie Olimpu
na Parnasu szczycie
ale my jesteśmy tylko –
przyziemnym ludzkim rodzajem
który nie zawsze wie czego pragnie
wyciąga rękę by dosięgnąć władzy i dobrobytu
nie zawsze kierując się rozumem i sercem
sięgamy tylko po swoje ideały
zapominając że świat trzeba chronić
sami musimy dbać o przetrwanie
bo kiedy kataklizmy opanują ziemię
nasza planeta być może – istnieć przestanie
Przyzwyczajenie
Helena Szymko
Przyzwyczajenie – drugą naturą człowieka
nie bójmy się zmian które powiodą w nieznane
twoje przeżycia są jak lita skała
boisz się zrobić choćby krok do przodu
wyrzuć z myśli co zatruwa ci duszę
a może wtedy wszystko się zmieni
spójrz – na przyszłość innymi oczyma
te zmiany ukształtują nową osobowość
bo tylko wiara i nadzieja – są siłą
która przy życiu nas trzyma
one fundamentem naszej przyszłości
wiara we własne siły sprawi
że w twoim sercu pustkę wypełni radość
nie bójmy się tego co los nam przyniesie
bo może on nas miło zaskoczyć
dokonać w naszym życiu wielkiego przełomu
sprawić – ze znów z radością
spojrzymy życiu w oczy
Nutki
Helena Szymko
Każda twoja nutka – skrywa nowe słowa
tajemniczy podtekst chce mi ofiarować
kiedy go przeczytam wnet twe myśli chwytam
a wtedy nie muszę cię już o nic pytać
twoje małe nutki moje myśli znają
swoimi dźwiękami do snu mnie skłaniają
jesienny bukiet – kwieciem pachnący
z uśmiechem jesieni serdeczne słowa
ślę ci codziennie – Miły od nowa
Dobra rada (humorystyczny)
Helena Szymko
Serce sercu radę daje –
by za bardzo nie wierzyło
w to – co pięknie zwie się miłość
bo to stworzy mu problemy
i pomiesza życia szyki
niech się dobre zastanowi
co ma z tą miłością zrobić
lepiej trochę przystopować
i za bardzo się nie spieszyć
z uczuciami nie żartować
miłość – to jest trudna sprawa
i namieszać może w głowie
potem wniknąć w serca ściany
i już jesteś zakochany
lepiej trzymać się z daleka
od ślepego zakochania
bo to wróży nam kłopoty
brak spokoju ból tęsknoty –
dni i nocy zarywanie
Pesymizm
Helena Szymko
Gdy pesymizm cię dopada –
rytm spokoju twój zaburza
nie podawaj się tym stanom
lecz przeganiaj życia burzę
złym nastrojem się nie przejmuj
bo on niszczy radość życia
stęchłe ziarno sieje w sercu
niwecząc ludzkie nadzieje
zbyt wiele masz do stracenia
by w depresji stan popadać
tyle jeszcze do zyskania
wystarczy się nie poddawać
czas zazwyczaj leczy rany
więc z uśmiechem idź przez życie
przyjaciółmi się otaczaj
optymizmem karm swą duszę
i z tej drogi – już nie zbaczaj