Miłość to szczęście
Helena Szymko
Kochaj i wybaczaj –
nie duś w sobie złości
z prostej drogi nie zbaczaj
nie bój się ciemności
miłość to szczęście i prostota
odróżniaj ją od próżności
ona jest – jak samorodek złota
dbaj o to by błyszczała
kiedy już ją odnajdziesz
nie pozwól by sczerniała
niech stanie się celem życia
ze wszystkich skarbów na ziemi
ona – jest najcenniejsza
i najtrudniejsza do zdobycia
Schizofrenia
Helena Szymko
Schizofrenia – jest k wąż drążący jamę w piasku
przenika w najgłębsze zakątki umysłu
pogrążony w mroku nie możesz się bronić
zrobić nawet kroku w stronę smugi światła
wyimaginowane obrazy – jak w krzywym zwierciadle
zniekształcają widok chwilami urojeń
stałeś się odbiciem tego zniekształcenia
ofiarą nocnych lęków swej nieświadomości
porażony umysł dręczony zwidami
zrywasz się spocony w środku ciemnej nocy
twoim życiem włada wytwór chorej wyobraźni
w głowie mnożą się codzienne koszmary
uwalniając na przemian złe i dobre emocje –
w rozdwojonej jaźni
Poranna kawa
Helena Szymko
Często powracam do tamtej chwili –
kiedy byliśmy ze sobą blisko
oboje serca mieliśmy na dłoni
dla ciebie wtedy zrobiłabym wszystko
tak szybko upłynął czas od tamtej chwili
gdy szczęście nas co dnia witało
myśmy zachłannie w miłość wierzyli
a życie rozpieszczać nas miało
teraz – poranną kawą wita mnie dzień
tamte chwile mamy dawno za sobą
wspomnienia tamtych to już tylko cień
poranna kawa – z inną osobą
Cisza leśna
Helena Szymko
Patrzę na naszą ziemię –
jakie cuda przyrody
nam ofiarowano
bezchmurne niebo
barwami się mieni
stuletnie dęby
z wiekiem się obnoszą
a drzewa jarzębin o ukłony proszą
brzozy – wystrojone
w szaty popielate
wyrosły w górę
jakby chmur sięgnąć miały
i przestrzenią nieba
nacieszyć się chciały
w cieniu drzew
konwalia rozrosła się biała
dzwoni dzwoneczkami
jakby kogoś wołała
wsłuchuję się w te dźwięki
każdy z nich duszę przenika
oddycham przyrodą
która mnie urzekła
a las szumi cichutko
jak najcichsza muzyka
to piękno stworzono-
właśnie dla człowieka
Bliscy a oddaleni
Helena Szymko
Ona dojrzewała w jego bliskości –
pomimo że ich bliskość oddalą była
co dzień poznawała gorzki smak miłości
ze swymi odczuciami się z nim dzieliła
otaczał ją zawsze uczuciem przyjaźni
w jej sercu co dnia szalały emocje
mijały miesiące ona wciąż tęskniła
jej serce do niego się wyrywało
co dzień co noc miłość nią rządziła
wiedział o wszystkim co się z nią działo
zauroczenie – czy miłość prawdziwa
tylko czas był świadkiem tego co czuła
chwilami spokój to znów burza uczuć
i tak miesiącami ta walka trwała
wciąż go kochała i za nim tęskniła
zawsze był blisko pragnął ją chronić
przed tym uczuciem co do niego czuła
wspierał ją – zawsze cierpliwie wysłuchał
pochłaniał tę siłę która nią rządziła
i nim się spostrzegł – miejsce w jego sercu
gorącą miłością swoją wypełniła
Samotne morze
Helena Szymko
Samotne morze –
gonitwą fal spływające
uśpiona plaża pustkami straszy
mewy zniknęły z horyzontu nieba
bezkres spienionej wody
na brzeg się wylewa
szum fal – szarość dnia
zerka magicznym okiem
niebo ciemnieje – mrok zbliża się
krok za krokiem
morska głębia tajemnicę skrywa
śpiew syren zwodzi rybaków
pomimo mroku morze srebrzy się
spienionymi grzywami
ta morska otchłań przeraża
to znów zachwyca –
tajemnicą głębi umysł mami
Słowa jak szmaragdy
Helena Szymko
Słowa jak szmaragdy –
odzwierciedlają bogactwo duszy
barwiąc odcieniami upływający czas
metaforycznym przesłaniem
dotykają głębi ludzkiego istnienia
bogactwem metafor
zdolne poruszyć serce i duszę
lustrzaną barwą malachitu
powielają powierzchnie oceanów
docierając – do ich głębinowego dna
wtapiając się w w przyrodę
wzbogacają ją – barwami
przeróżnych roślin i zapachów
unoszącymi się dźwiękami
wybrzmiewają w naturze
słowa – to bogactwo wiedzy
jaką obdarzyła nas cywilizacja
malowana nimi natura – ukazuje
cały urok planety ziemi
Zaklęci w czasie
Helena Szymko
Zaklęci w czasie – uczuciem wciąż młodzi
tak romantyczni zjednani miłością
wychodzą naprzeciw jesieni życia
srebro i złoto jest ich ozdobą
towarzyszy drodze jaką przebyli
otulone twarze perlistą czułością
trwają w tym kręgu póki nie pęknie
złocista obręcz wspólnej wędrówki
dopóki jedno z nich nie odejdzie –
szukając w mroku świetlistej drogi
do wiecznego życia
Ułatwiajmy sobie życie
Helena Szymko
Ułatwiajmy sobie życie wzajemnie –
to takie szczytne a nic nie kosztuje
zwykły międzyludzki miły gest może sprawić
uśmiech na zatroskanej twarzy
pomimo nieszczęść – świat wcale nie jest taki zły
on naszym wspólnym domem jest
niech wiara w człowieka nigdy nie zaginie
darzmy się nawzajem uprzejmością
a złe zdarzenia będą mniej bolesne
dbajmy o uczciwość naszej duszy
bo wszystko co posiadamy teraz
to tylko dobra doczesne
nie pozwólmy się zatruć znieczulicy
a pozostaną po nas dobre wspomnienia
bo serce dobrego człowieka
zawsze los innego wzruszy
to serce pełne ciepła i sprawiedliwe –
na problemy innych wrażliwe
Wrzesień
Helena Szymko
Jeszcze tak niedawno –
letnie dni gorące
sprawiały – że żarem
spływało z nieba słońce
lato dobiega końca
wrzesień – początek jesieni
po wiośnie i lecie
jeden z piękniejszych miesięcy
cała przyroda
w złociste barwy się przemieni
żołędzie spadające kasztany
szelest liści pod butami
spacery w blasku słońca
wciąż nam pozostaną
gdy będziemy mieć szczęście
może z babim latem
pojawi się miłość
rozgrzeje czyjeś serce
promieniując jak kasztany
czasem pozostanie na dłużej
lub po prostu odejdzie
dobrze mieć wtedy przyjaciół
którzy nie zawodzą
lepiej nie być samemu
ze smutnymi myślami
dłoń przyjaciela
rozwieje wszelkie smutki
wówczas odczujemy ulgę –
że nie jesteśmy sami
Życie pisze scenariusz
Helena Szymko
Życie pisze scenariusz –
nieważne jakie były plany
czasem wystarczy
jedno złe zdarzenie
i twój los już pogrzebany
dlatego – ciesz się
każdą małą chwilą
dopóki blask słońca
błękit nieba nad nami
korzystaj z siły uczuć
by poznać smak miłości
niech cię zawsze przepełnia
ogrom ludzkiej wrażliwości
każda przeżyta w życiu chwila
jest zawsze na wagę złota
a wszystko co prawe i ludzkie
bliskie doskonałości
żyj zawsze pełnią życia
uczciwie spędzaj czas
tak – żeby nie skrzywdzić nikogo
jakby to był twój ostatni raz
Tęsknota
Helena Szymko
Moje serce wciąż pełne Ciebie –
brak mu oddechu
z braku twej nieobecności
zniknąłeś tak nagle
a mnie wciąż przepełnia
rzeka wzbierającej miłości
każdy dzień to smutek
myśli wędrują w nieznane
czemu nie wracasz
w mym sercu – wciąż twoje imię kochane
pytania się mnożą brak odpowiedzi
przytłacza ciężarem tęsknoty
i ciągłe czekanie że przecież wrócisz
bo potrzebujesz mojego kochania
choćbym miała udawać że wszystko minęło
nastał serca spokój w mym ciele
to prawda jest jedna – że wciąż cię kocham
choć pisałam byś pozostał mym przyjacielem
Człowiek
Helena Szymko
Człowiek – usidlony w sieci pajęczych myśli
zagubiony w tłoku negatywnych zdarzeń
wykorzystany przez życie
ignorowany przez bliskich
ulega pokusom nie do odwrócenia
brnie, coraz bardziej w pochłaniającą go pustkę
nie myśląc o tym co go tam czeka
był sobie człowiek kwitnący radością –
z biegiem lat pozostał tylko cień człowieka
Matnia
Helena Szymko
Jak zbłąkany ptak na niebie –
co pogubił się w powrocie
błąkam się wśród życia kniei
by wydobyć się z tej matni
brak na powrót mi nadziei
miotam się wśród życia losu
wciąż szukając własnej drogi
los mi jednak niełaskawy
taki już mój żywot srogi
jak odnaleźć się w tym wirze
ciało moje bezwład morzy
jak zbudować dom ubogi
sercem wrosnąć w nową ziemię
by przyjęła mnie jak swego
potem ciało utuliła
czarnoziemem jak noc niebo
a Ty Boże – może kiedyś ulżysz duszy
i zapalisz w mroku światło –
bym odnalazł Cię w Twym niebie
Głębia duszy
Helena Szymko
Pozwól mi poznać –
głębię twojej duszy
twoich pragnień
odczytać tęsknoty
pławiąc się w myślach
poznać tajemnicę
czyjemu sercu
twoje serce służy
myśli ułożyć
w spokój i ostoję
by nasze życie
nabrało sensu
dajmy się ponieść
tej pięknej chwili
która obojgu ubarwi życie
szarość dni rozjaśni –
wspólną drogę wyznaczy