Za tajemnicy kotarą
Janusz Strugała
układam godziny
jak księgarz stare tomy
na półki pradziejów
zdesperowany czasem
który trzepocze
skrzydłami wierszy
pisanych zadumą
wołaniem o więcej
błaganiem o drugie życie
o miłość
gdzieś na skraju światła
za tajemnicy kotarą
pozbieram porozrzucane
nuty przygód
wzlotów i upadków
zabiorę tam
gdzie zgasną w ogniu
niepamięci
Wspominam święta
Janusz Strugała
nie czekam na wieczerzę
nie podzielę się opłatkiem
nitki losu poplątane
próżno wypatrywać mi gwiazdy
w sercu kiełkuje rozpacz
całunem smutku topi dni
inni niech celebrują
skoro dzieci mają
czas wspomnieniami syty
reliktami uczuć
amfora zadumy topi łzy
choinka i jadło woskiem
w myślach drętwieją
to już nie wróci
dzwony wybudzą czas i przestrzeń
śladami uczuć popłynę w sekretne
misterium
Ostatni oddech
Janusz Strugała
włóczęgą to życie
po meandrach czasu
niewytłumaczalne
między nocą i świtem
prześwitują biblijne strofy
nie odpowiadają na pytania
niebo czaruje za dnia
w nocy błyszczy
niemiłosierną tajemnicą
pytasz gdzie kraniec rzeczy
gasną wyzwania
nazajutrz pokornie
cieszysz się chwilą
gdzieś za przeznaczenia ramą
usłyszysz jak tętni
ostatni oddech
Bądź niepodległa
Janusz Strugała
Ojczyzno, matko moja, ojcze nasz
drzewiej klękali w modlitwie
zlęknieni o ziemię swoją,
ojcowiznę dumnie oraną
Pychą zaborców zabraną
żelazną sromotą wylaną
Sto lat mroku w kazamatach Sybiru
krzykiem i ciszą męczeni
ojcowie nasi szli na rzeź batożeni
My niestrudzeni, choć pogardą pojeni
dumnie obraz orła w sercach nośmy
Wystarczy polskiej krwi na polskiej ziemi
Gorzkim atramentem poeta to pisze
życie jest chwilą w nieba błękicie
Na granicie nieba
Janusz Strugała
tętni w sercu ta miłość
wycisza ją jesień
słowa nanizane na nitki
babiego lata
wczesnym porankiem zginą
utknęła na mieliźnie ta miłość
jej duch zbuntowany gdzieś błądzi
wzniósł się ponad chmury
żegluje wśród obietnic ulotnych
światło rozgrzewa noc je studzi
wypiszę te słowa na granicie nieba
kocham i tęsknię w chustę żalu owinę
tyś uczuć krainą w moim świecie
upiję się nimi i dźwięcznymi nutami
wiesz że jest zakochanie między nami
W powodzi życia
Janusz Strugała
czas tyka dylematem
gromadzą się w świecie myśli
nękają później ulotnią się
nieskładnie jednoczą godziny
w kadrach dni i nocy
strumienie płyną
niechcianych wątpliwości
żelem smutku nucą rymowane nuty
rankiem dżdżystym
nawilża się jesień
w obłąkanej głowie
wije się trwania instynkt
dogmaty zdesperowane cichną
w zawiesinie wahań giną
ostatnia droga drzazgą
w powodzi życia
a może jednak słoneczny poranek
W oczach masz błękit
Janusz Strugała
bezmiarem smutku spływają oczy
lęki mrożą próżne strofy
szarawe dni łypią jak hiena
śladami stóp
wloką się epizody
gasnącego żywota
bywa, że niebo pomaga
odwiedza
lepi pierogi nadziewa je ciszą
wsiąka refleksją i tajemnicą
na nic zadumanie
szukanie odpowiedzi
dziś szukam rąk twoich
są jak ukojenie i pociecha
w oczach masz błękit
on mnie urzeka
zanim wyruszę tam skąd nie wrócę
pragnę usłyszeć
znów z tobą jestem
nim zgaśnie światło
słońca i życia
dokąd wiedziesz drogo
Janusz Strugała
dopina się palto żywota
sfarbowane problemami
poplamione upadkami
było daniną kosmiczną
chwilami słodownią
grą jak w narkotycznym
transie
niedosytu garncem
tułaczką między łaskami
dawno skomponowanym
wierszem
los wciąż ponagla
dusza broni się zamętem
peszy ją nieświadomość
misją pisana rola
dni strome osłupieniem
tętnią coraz szybciej
dokąd wiedziesz drogo
zatrzymaj mnie
zaśpiewam ci jeszcze
Zatopieni w błękicie
Janusz Strugała
w pamięci malują się sceny z dzieciństwa
biegaliśmy po tej plaży afektem złączeni
do wody wchodziliśmy trzymając się za ręce
jezioro urokiem wabiło falowało serce
w twoich oczach widziałem nieskąpe szczęście
wyznałem ci miłość pod nieba błękitem
zatopieni w niej wracaliśmy tu po więcej
los obdarował nas sowicie zmienił życie
teraz z dziećmi topimy szczęście w błękicie
W proch się obrócisz
Janusz Strugała
Z prochu powstałeś…
Daremnie wołam
Zadaję pytania
Nie odpowiadają
Pytam tych, którzy odeszli
Bo czymże jest nieskończoność
Misja jest prosta
Dla nas, dla zwierząt, dla roślin
Rozmnażajcie się, zachowując gatunek
Gdzie geneza, dokąd zmierzamy…
Jedno jest nieuniknione
W proch się obrócisz
Miniatury
Janusz Strugała
Pianino odtajnia
dźwiękami twoją duszę
Krasisz nam uszy nutami
Zajaśnieje niebo
Rzeźbisz je palcami
Bezsenne noce
Wypełniasz je poezją
Gra orkiestra uczuć
Księżyc zasłoniły chmury
Zamykasz oczy
Tęsknota maluje jego postać
Zlepkiem dni płynie czas
Jaśnieje nadzieją
Mroczy się nudą
Błagalnie szeptem proszę
O twe westchnienia i twarz
Zamykam oczy jest noc
Prowokuję sen
Błąkam się między gwiazdami
Nanizane na oddechy
Dały mi zasnąć
Ściera się czas naszych dni
Blakną godziny, dni, lata
Nie klękaj, nie proś
W końcu doświadczysz
Wielkiej tajemnicy
Myśli malowane tęsknotą
Janusz Strugała
Będzie mi brakowało mew
które skrzydłami szydełkują niebo
Piasku i fal, nieosiągalnego horyzontu
Pieśni wiatru
Szkarłatnych zachodów słońca
Włóczęgi po brzegu
Dźwięków gitary,
które wzruszały słuchaczy
Topnieją sople moich dni
Siadam do wieczerzy
by pożegnać ten byt
Morze wypełniło
niepowtarzalną magią
wiele długich lat
Wracam tam, gdzie moje miejsce
na tej planecie
Cieszcie się siostro i bracie
Myśli malowane tęsknotą zostaną
Nauczę się z tym żyć
Wracam tam
Janusz Strugała
Wracam tam, gdzie było wczoraj
W kałużach wodziłem kijem
Z komeżką biegałem do kościoła
Mama podlewała kwiaty na parapecie
Ojciec krawiec spinał garnitury
Wieża kościelna z dzwonami
Które kołysałem długą liną
Ziemia przyjęła babcię i dziadka
Mamę i wnuczki
Czarne lokomotywy sapały parą
W rękach chorągiewki na 1 maja
Pierwsze zakochanie
Pierwsze narodzone szczęścia
Wracam tam
Łabędzie odpłynęły
Janusz Strugała
Na próżno błagam niebo
Przegarniam wspomnieniami chmury
Zegar tyka falami
Nie czuję jego empatii
Drepczę po piasku, przecieram oczy
Wiatr w nie kłuje
Wiem, że ciebie tu nie spotkam
Tonę w kipieli uczuć
Coś pod nosem mamroczę
To jak nie rozpoczęta sonata
Dyrygent wyliczył tempo
Orkiestra nie zagrała
Łabędzie odpłynęły
Słońce zachodzi
Czy będziesz ze mną
Janusz Strugała
Czy będziesz ze mną?
Tam, gdzie nie szumi wiatr
Tam, gdzie nie ma dat
Nie kwitnie kolorowy kwiat
Nie poproszę o rękę
Nie zaśpiewam
Choćbyś prosiła o piosenkę
Świtu ni zachodu nie będzie
Ukochanych oczu brak
Ich słodki blask
Też opuści nas
Zbliżymy się do siebie
Na odległość dusz
Nie usłyszę twojego szeptu
Wiesz, że mnie urzeka, no cóż…
Twoja dusza
Janusz Strugała
Twoja dusza nieprzemakalna
Kryje cudowny portret
Kradnie aromaty skrytych tajemnic
Jest bezwymiarowa, nieskończona
Tłucze kreacjami w moje oczy
Brata się z kwiatami
Prowokuje nieba błękitem
Płodzi dzieła farbami fantazji
Twoje pióro żegluje na falach uczuć
Waży słowa, budzi je śpiew ptaków
Wiem, że duszą jesteś przy mnie
Czuję to, jest powabna
Choć niewidoczna
Wdycham ją pełną piersią
Przytulam do zatrwożonej jaźni
Gdzieś jesteś
Janusz Strugała
Topnieje zimy nieurodzaj
Zielenią wybucha zaspana Ziemia
Zwabiony wczesnym świtem
Chciałem dotykać dźwięków ciszy
Sny były niespokojne
W mózgu wizja
Światło jak wirtuoz kreuje kolory
Złamałem ciszę
Mówiłem do kwiatów
Prosiłem
Moja samotność szuka twojej
Azaliż gdzieś jesteś…
Poeta i muzyk
Janusz Strugała
Poezja jest jak muzyka
Słowa jak nuty na pięciolinii
Metafory jak frazy,
które urzekają słuchacza
Można być wirtuozem
Zaskoczyć, zdumiewać, olśnić
Poeta i muzyk
Wypełniają czasoprzestrzeń
Instrument nasyci uszy
Pióro uruchomi wyobraźnię
Zapisane słowa przetrwają
tak jak nagrane nuty
Żywe dźwięki nigdy nie będą
takie same