Wszystko przemija
Janusz Strugała
wszystko przemija
dni jak lawa stygną
myśli jak wierzba płaczą
ironią losu zakłamane
zdejmuję maskę
przypiętą lichą zszywką
nagą nieromatyczną nutą
rozgrzebuję wspomnienia jak kret
śpiewam i konam
kaleki skremowany świat
ósmy cud senne zwidy
sprzątaczka snów dziewica
utka dni szalem marzeń
osełką wiary niepokornej
zamknąłem oczy
serce gburowato bije
wahadło tętni
kosmatym sytym rytmem
W podzięce…
Janusz Strugała
dziękuję za chleb wypełniony domu pogodą
za miód nasycony łąk słodyczą
za strofy nie odrętwiałe pogardą i nienawiścią
dziękuję za anielski zefir, który nadziei skrzydła podrywa
owinie mnie diademem wieczystej wdzięczności
dla twych z serca spływających łask i porywów
niech te strugi dobroci wrócą do ciebie tam wysoko
i rozświetlą ci kiedyś ścieżki w krainie wiecznych cieni
Idą święta
Janusz Strugała
Idą święta mamo
pamiętam twoje wypieki
zwijany makowiec
spaloną z bratem choinkę
przerażenie gdy wszedł gwiazdor
podobny do sąsiada
Idą święta mamo
a my bez ciebie bezdomni
oglądam się za siebie
przeszłość zroszona łzami
nie ma twych rąk
którymi dbałaś o nasze jutro
nie ma twych próśb do Boga
którymi wymodliłaś spokój
może tam w innym wymiarze
boskiego uniwersum
wyciągasz wciąż swe dłonie
by losy nasze twych dzieci
jak kiedyś błogosławionym
parawanem chronić
brakuje nam ciebie mamo…
Nieproszony gość
Janusz Strugała
to jak rytuał
otwieram oczy
udręką wybudzony
niezdolny do remisji zdarzeń
nieproszony gość zapukał nagle
obrzydliwym planem
ściskał gardło
żarem palił
myśli jak postrzelone ptaki
gasły depresją
w łóżku wyściełanym strachem
ster przemijania z kursem na klęskę
opadły żagle i kurtyna zdarzeń
bestia zamarła w oczekiwaniu
sparzona żądzą życia
skuliła się rankiem
odeszła na zawsze
Oczy Tułacza
Janusz Strugała
Otuliły się niebem próżne dylematy
wiatr cerował myśli goryczą zatrute
światło rozpaliło oczy tułacza
cichą melancholią żalu i wspomnień
falami wysypane z zamętu kamienie
chciały tam wracać ścieżką strugi
zostaną na zawsze zgłębiając tam
życia sens jego trudy
wyrwał się z bryzy muzyczną harmonią
hymn jakiś cudny niespotykany
zabłysły kamienie w promieniach słońca
rozkleiło się serce i niepamięć tułacza
Jesień w Kołobrzegu
Janusz Strugała
Odbarwia się niebo w oczach poety
łódką przemijania odpływa lato
ostatni nasz spacer i łabędzi rodzina
z chmur leniwy słońca prześwit
Drzewa bezlistne i głogu kwiaty
schną pod nieba ołowianą fasadą
Spójrz na ten piasek i morskie fale
jesień maluje myśli tęsknoty żalem
Opadły liście posiwiały trawy
wiatr lekko buja uśpione łany
Kołobrzeg cichnie morzem chłodnawym
czeka zimy otulonej białym szalem
W parku srebrem woda się mroczy
światłem niepewnie kąsa zarośli warkocze
zbożny poeto nie hamuj wzruszeń
pójdź z nią za rękę tam gdzie wasz Eden
Kwiat jabłoni
Janusz Strugała
pamiętam twoje dłonie
makami zczerwienione
klucz żurawi na sennym niebie
pamiętam kwiat jabłoni
chleb zakwaszony porannym słońcem
bose marzenia
diamentem oczy twoje
nadobne głodem pożądania
Błąkałem się jak motyl
szeptałem do ucha
bukietem kwiatów jabłoni
wyprosiłem błogie uniesienia
smakowałem zauroczony
romantycznym pejzażem
przyłapany na szczycie
zszedłem cicho w zachwycie
Jesień
Janusz Strugała
poddają się drzewa
bezradne
kładą dywan pokonane
jesień deszczem nalega
żółte liście ich modlitwą
w trawniki usłaną
pożegnalnym blaskiem
snuje słońce okruchy nadziei
zatrzyma życia soki
kiedy świat się bielą wyścieli
poddają się drzewa
lecz z naturą zbratane
zachowają się jak trzeba
im przecież nikt
w tył głowy nie strzela
Nawet drzewo stare
Jadwiga Miesiąc
Nawet drzewo stare
pięknieje zielenią
zakwita nadzieją
pod deszczu strumieniem
Gdy wiatr się pokłoni
omdlałym gałęziom
nawet drzewo stare
pomarzy o szczęściu
Chce zakwitnąć jeszcze
zbudzone promieniem
Rozkołysać chmury
i zatańczyć z cieniem
Nawet drzewo stare
ma swoje marzenia
chce uniknąć drwala
i spopielenia
Żebrak samobójca
Janusz Strugała
duszny wieczór
beztlenowe myśli
żebrak samobójca
chce ugrać centa
na azyl w sekundzie
niebytu
w pisuarze życia
spuszczona korona
depresją szaty posępnie
rozdziera
słońce zaszło
traumą
eterycznym
chmur karmelem
woda bezobjawowo
kacem porażki
poi zmęczone oczy
pójdę już
całunem wspomnień
i żył cerowanych
drenem nadziei
wygram na strunach
poetyckie nuty
wieczorne zadumanie
Janusz Strugała
smutkiem wyobcowany
brodzę po kamieniach
burzą i ciszą morza
zamroczonych
słońce gaśnie
pozornie
farbuje niebo
chmurnymi myślami
mdleją powieki
zmęczone dniem upalnym
zawieszony między
goryczy biegunami
wdeptuję w piasek
flary wyuzdane
podłością ludzi
żmijowatym pieniądzem
w szare zwoje kąszonych
Kiedy skończy się życia rejs
Janusz Strugała
Gdzieś daleko miliony mil stąd
tam, gdzie dusza zatrzyma się już
czy tam morze wyrzuci na ląd
moich myśli smutnych bukiet róż
Kiedy skończy się ten życia rejs
gdy zostawię rodzinny mój dom
czy rozpozna mnie tam bliski ktoś
czy czuć będę ciepło twoich rąk
Dziś od molo zachodni gra wiatr
gra melodię z rodzinnych mych stron
zdrajca smutek do serca się wkradł
wali w struny tęsknoty jak w dzwon
Czasem patrzę na morze gdy sztorm
rzuca fale od nieba do dna
wtedy czuję jak szalona toń
łzawe myśli niesie z prądem pod wiatr
Erotyk żeglarski
Janusz Strugała
postawiłem żagle
nanizałem poetycko
nagie myśli na twoje ramiona
zamknęłaś oczy
odpłynęliśmy…
opętany morską przygodą
płynąłem z prądem
efemerycznie zachwycony
wyspami rozkoszy
wiatr pożądania
unosił nas
zapachem Białej Piwoni
do zatoki spełnienia
w głębinach nocy
na dnie wyściełanym
prześcieradłem błogostanu
pękały wonne pąki szczytowania
świt witaliśmy
portem upojenia
