Janusz Strugała

uczucia niejasne kruszą resztki wiary
pastelami dni i godzin bajkowy obraz zanika
tęcza już nie tak kolorowa
ptaki pochowane w więźbach

serca wciąż biją bezsenną nutą
modlitwą cichą duma topnieje
nieme dotąd połacie kosmosu
zdają się krzyczeć zbudź się człowieku

wiosna roznegliżowana słońcem
przyspiesza zegar przemijania
żal że za oknem sterylnie chowana
w głowie tłuką się myśli genialne i słowa

morze nie zgaśnie błękitnym szkarłatem
niesie nam wiarę i miłość sztormową falą
skrzydła złóżmy pokornie czekać będziemy
bezcenne chwile efemerycznie odchodzą
JS ©

* * *
Janusz Strugała

sadzą nieszczęść i lękiem się czerni
drętwieje nieczułym gestem
parszywa kamaryla
nasze serca jak piksele się mażą
w panoramie przeznaczenia
cichym strumieniem łzy popłyną
daremnie bezimiennie
pocztylion ostatni
zapuka do drzwi obojętnie
zostawi czarcią kopertę
na nic się zdadzą sakwy pierścienie
w szelfie niemocy popłyną cienie
sieci rzucone
opór daremny
świat kolorowo marzeniami usłany
będzie nijaki
próżnią jałową między 5G antenami

Skanuję niebo beznamiętnie
oczy zamykam, morze szumi smętnie
Na wydmach uczuć krew cicho zastyga
srebrem wieczoru strumień gwiazd już spływa

Przelotne myśli w butach przemijania
odchodzą z wolna nie zbudzą cię z rana
Znikną jak ptaki spłoszone serca biciem
nigdy nie wrócą zadumane swoim życiem

Wiatrem podszyte nuty nadziei
popłyną razem do światła w tunelu
Ślady miłości minorową strużką
drukują losu rachunek, bo tak muszą

Świat znów się zbudzi, świt rozpali słońcem
wyleje światło na znużone mrokiem ścieżki
Załóż ten szalik pachnący od wspomnień
zanim słońce zajdzie proszę, przyjdź znów do mnie

Ogród wzruszeń
Janusz Strugała

chcę cię zaprosić do ogrodu wzruszeń
zasłonić oczy kilkutaktową ciszą
zachwycić bezpiórym poetą
który gubi słowa niczym
Selene kropelki porannej rosy

chcę twe włosy ułożyć
powiewem oderotycznego wiatru
nie lękaj się harpunów spojrzeń
oczu spiesznie odwracanych
mysim wylęknieniem i żalem
zazdrości

chcę byś zakwitła kwiatostanem nieba
i była jak nimfa bez atrofii i lęku
wsłuchana w struny spięte zachwytem
i miłosnym dźwiękiem
zagram ci oczarowania taktami
spłodzę je wielotonową nutą

gdy oczy otworzysz stanie się cud
jutrzenką pierwszą przywołasz sny
na łące porannej i rośnej
tęsknotą nieskończoną złączeni
tylko ja i ty

Zagraj
Janusz Strugała

Zagraj nam jeszcze nutą nieskąpą
niech spokornieją pięknopióre żurawie
na dźwięków oceanie będziemy żeglować
z gitary transem powieje wiatr,
jak palącą modlitwą

Zagraj i ty nieposępną fletu barwą
kielnią głosów – równaj foliały wrażeń
to co słonawe – cowieczorne zadumanie
niech utonie w hipnozie cudów, złota wartej

ja zaczekam w zaciszu, sutanną myśli obłąkany
akapit czasu wyryje zero-jedynkowe arte factum
otoczony zasiekami włochatych urn, pełnych złości
będę błagał choćby kwanty miłości
by obok mnie cicho upadły…

Święta
Janusz Strugała

Długimi cieniami zgaśnie dzień
niebo zakwitnie gwiazdami
stół wyścielony
serce zakipi
kałamarzem
świątecznych
uczuć i wrażeń
strzybło śniegu opadnie
wyścieli cicho świat dookoła

Wybiła godzina miedziową gwiazdą
w stajence poruszenie i radość
otworzy się niebo
zbawienia
blaskiem
otworzy oczy
syn wysławiony
na ołtarz pana rzucimy pokłony

Białym opłatkiem zbratamy serca
zgasną niezgody i spory
miłością utkane
słowa nadziei
spłyną wiary
serdeczną strużką
by poświąteczne poranki
witać ufnie szczęśliwi i zdrowi

Dla mojej mamy

Czekałem
Janusz Strugała

czekałem na włosy
perfumowane powabną łuną
wypatrywałem sępim pożądaniem
ud w pończochy frywolnie odziane
nuciłem pieśni zalotną nutą strojone
czekałem pod puchem gorący
bosy po szyję
zanim storczyki piersi obnażyłaś
usłyszałem obietnice
w cichy szept ubierane
półgłosem dwubarwnie
obraz upojenia
pędzlem szczęścia malowany
zrazu powściągliwie
po chwili namiętnie
interwału nektarem
spiliśmy słowa i kształty
by na szczycie harmonii
afektem spełnionym
ramiona opadły

Jesień
Janusz Strugała

stwórco despoto
znowu jesień
jak zdrapką
deszczem ranisz oczy
polukrujesz jarzębinę śniegiem
jak zecer poukładasz
galaktyczne noce
czarnopióre drzewa
zbutwieją pokutnie
półtonem je zabarwisz
małą sekundą
serce jak kryształ
zranione melancholii znamieniem
bić będzie szybciej
czekając na wiosnę

Spójrz, na niebie milion gwiazd
one chcą zatrzymać czas
wskrzesić miłość nową w nas

No spójrz, zanim świt zaskoczy nas
złączmy serca jeszcze raz
uniosą nas do nieba bram

Spójrz, nim zabraknie siły nam
jeszcze jeden kwiat ci dam
nie chcę zostać tutaj sam

Na mnie spójrz, w moich oczach milion
gwiazd
taki obraz przecież znasz
nuty te dla ciebie gram

Niech dzień, nowe ścieżki wskaże nam
pójdźmy aż po bytu kres
nasza miłość to nie sen

Nie ma winy ni mojej, ni twojej,
że zaczęło się nagle niemrawo,
nie możemy już dalej we dwoje,
ty na lewo, ja pójdę na prawo…

Nie ma winy i niech tak zostanie,
czasem droga rozchodzi się nagle,
szkoda czasu na życie zbyt tanie,
wiatr pomyślny, czekają dwa żagle…

Zarażeni rozstania chorobą,
nie możemy już dalej we dwoje,
Siedem słów ja zabiorę ze sobą
„nie ma winy ni mojej, ni twojej”.

Tekst: Wanda Dusia Stańczak
Muzyka: Janusz Strugała
Taniec: Nadia Danuta Malicka