Bóg ci zapłać mamo
Janusz Strugała
to morze i słońce
jest jak świadectwo nieskończoności
wiem że duchem jesteś z nami mamo
doświadczyłem tego że energia nie ginie
to tylko słowa i wirtualna pamięć
ja siostra i brat
moglibyśmy wylać tyle łez
ile kropli gna po morzu wiatr
brat zapalił znicz
wiemy że poczujesz jego blask
żeglujemy dalej
dbaj o nasze słońce mamo
niech to będzie hołd
dla twej matczynej miłości
twe oczy na zawsze pacierzem zajęte
uczyłaś nas modlitwy Bóg ci zapłać mamo
Mamo…
Janusz Strugała
zostawiłaś nas mamo
wyczerpana chorobą
ścieżką do nieba
ufnie odeszłaś
tchnieniem ostatnim
przędzą godzin i dni
tęsknotą bez miary
pleciemy życia prozę
czując serca dylematy
uszy nie usłyszą głosu
zniknęło ciepło twych oczu
byłaś nam wyrocznią
mamą z dziećmi bez taty
nie nazywamy tego bólem
ni cierpieniem
te słowa nic nie znaczą
nie może być inaczej
ty wciąż
jesteś z nami mamo
rozgwieżdżonej czeka modlitwy
Janusz Strugała
ciemną zawiesiną chmur żaluzją
łzawo ociekło majowe niebo
pełzaniem cieni się mieni
zwątpieniem i bezsilnym spojrzeniem
nie budzi w sercu nadziei
uparcie fałduje morze
doraźnie błyskiem światła
jak malarz doda półcieni
to jak strefa ciszy
rozgwieżdżonej czeka modlitwy
spektaklem adrenaliny
kołtuni chmury wiatru chłostą
tuła się słońce
za tłem płaczliwym i zgrzebnym
nocną nicością
dojrzewa do świtu
gaszeniem dnia zniewala
Janusz Strugała
wersy duszą słane
po bezchmurnym niebie
czekają na finał
może porwą ciebie
strzępy słów
pejzażem zniewolone
oddychają pełną piersią
scenerią zauroczone
bratają się z wodą
jakby trunkiem
jasnością zniewolone
żywioł paradnie gaśnie za kurtyną
objawienia natury
atoniczną paletą
nie rozczaruje gawiedzi
gaszeniem dnia zniewala
bezwolna cisza
Janusz Strugała
spękane myśli niepewnie żeglują
po wieczoru horyzoncie
niemuzyczną symfonią bratają się
z morską tonią
to nie iluzja
to arena grawitacji uczuć
boskością iluminacji kuszona
ginącym słońcem ubrana
daremne błagania
spowiedź trwogą barwiona
kraterami ziemskich wulkanów
urzeczenia odpłyną do świtu
morze też bezradne szumi
odbija całuny gasnącej poświaty
pisana nam nocy bezwolna cisza
tylko czas wciąż bezduszny
bądź mi zorzą
Janusz Strugała
bądź mi zorzą
bądź mi łuną na samotności
ugorach
ozdobisz jałowe godziny
wypełnione goryczy magmą
intymnym szeptem
rozpłomienisz żądze
jedwabiem doznań
kobiecą aurą otoczysz
bądź tancerką na skrawku
upojenia
wahadło czasu płatkami dni
zatrzyma czas na ołtarzu wzruszeń
półnagie nuty zagrają tajemniczo
urojone akty zakotwiczą się
idyllicznie obyczajom niechętne
nie stworzę nigdy takiego piękna
Janusz Strugała
stałem zauroczony
to jak wodospad światła
ubogie niebo zagrało jak wirtuoz
cichą rozłąką z rzeczywistością
wyścigiem chmur żywiołowym
pod kosmosu baldachimem
przecierałem oczy
próbowałem zrozumieć
wyłudzić od matki Ziemi
do zenitu drogę
farbami wyobraźni
jej nie upiększyłem
wizją upojną jak makijażem
zapisałem ten pejzaż
zostanie w pamięci
kunsztem nieba rejestrowany
wstydliwie szeptałem
nie stworzę nigdy takiego piękna
Półszeptem do wiosennych kwiatów
Janusz Strugała
obmyte liście
teatrem wiosny
uwodzi bogactwem zieleni
jak serwetka pod to co nowe
drażni zmysły
rajską sonatą
nie chce poklasku
prosi poetę choćby o dreszcz
skroploną czerwienią
intencją tajemną
wabi oczy
gubi nasiona
zniewolone naturą
zaskakuje karmą barw
żebrze o zachwyt
potem płatki zgubi
chciałem ci kwiaty darować
żółte
zawinięte w zwitki ciszy
chciałem zachwycić błogością
szatą wiosennej fortuny
powiedz proszę
czy działa zaklęcie
nim uwiecznię je na płótnie
Agonią światła
Janusz Strugała
krąg jak widmo
platoniczną zjawą na niebie
kolejną zagadką
ulotnym widowiskiem
zachwyci światłocieniem
bezpowrotnie nie zaginie
rankiem wybudzi co żywe
będzie darem
to co zielone czeka chciwie
fabułę dnia zamyka
modlitwą ścieli horyzont
osłupiałych wielu
czeka na brzegu
bogactwo w kadry łapie
za chwilę niebo w żółć bogate
pod kloszem nocy
agonią światła zniknie
Serce na chwilę zastygło
Janusz Strugała
pędzi z wiatrem zmęczony dzień
za progiem ciszy odcieniem zachodu
niechciane emocje
wypłynęły w morze
wyzłoci się niebo ugodą
pożeglują falami
afekty wybaczania
serce na chwilę zastygło
nadobnym rymowaniem
w labiryncie gestów i nago
zasypiają bratnie dusze
dobytkiem myśli i słów zbawione
nie ma dialogu
z krainą wiecznego szczęścia
rozpamiętywanie ciszą zaklęte
gdzie płynąć na wschód czy zachód
wybaczam ci słońce
Janusz Strugała
gaśnie zachmurzonym wybrzeżem
wyrazem smutku zamyka dzień
niezbadana słońca moc
nie zawsze roznegliżuje się poezją
peryskopem uczuć
podziwem mu przypisanym
nawet mdłe zaloty dla oczu
iluzją błagalną
wybaczam ci słońce
adorujesz spoza chmur
nie kaleczysz
niebo rozkłada ten pasjans
kosmiczną śpiewką
misję nocy osnuło
bez złotych promieni
jawi się przaśne
nie znajdziesz rymu
nie napiszesz wierszem
pogodzisz się i zrozumiesz
sztuką taki zachód
wstrząsem lecz nie katastrofą
anioły cichym chórem śpiewają
nie ma lazuru
finał smutną emocją
zgorzkniały
jutro będzie Rubensa marzeniem
Modlitwa do słońca
Janusz Strugała
zdumiewa ten obraz
dalekomorskim zachodem
wernisażu nikt nie pamięta
może bezduszne kamienie
niebo wieszczy schyłek
maluje chmurami
krucjatą do ciemnej nocy
na nic jęki prośby ono wróci
fale bezduszne
znają rytuał dnia i nocy
odbiciem słońca uwodzą
natury dialektem wibrują
możesz zaklinać
paranoją słońce kusić
pójdzie szlakiem zniewolone
nuci cicho złotymi nutami
ciemnym kloszem nocy
zakropli się niebo
żelem przemijania
i plastrem na tętnicę źródła
Janusz Strugała
soki pną się do góry
wabione słońca refleksami
wieńce pąków zielenią stroją
natura histerycznie broni zimy
mroźną tyradą
pod kulawą już presją
na nic lamenty chmurzenie nieba
odpuść naturo
chcemy łąk zielonych i chleba
drzewa żebrzą o więcej
słońce wibruje niepewnie
wykreuje niebiańskie pejzaże
wie
czekają poeci rzeźbiarze
modlitwą gotują pędzle malarze
poematem metaforami usłanymi
hardo zaklinają niebo
Afektu dary
Janusz Strugała
usiadłem na krużganku
oazą mi chmury i wiatr
oddycham głęboko
czegoś mi brak
w pamięci wibrują wspomnienia
twoje oczy warte zapomnienia
dłonie balsamem zwilżone
który był żyłą spełnienia
poezją bajeczną słowami w amoku
odkrywałem raju obszary
dotykałem tętnicy pożądania
pulsującej błaganiem
o jeszcze o afektu dary
wiatr okrutnie otrzeźwił rozum
miałaś łzy w oczach
roniły się błogostanem
będę tu siadał codziennie
marzenia mam wołaniem strojone
twym urokiem ubrane
Do zachodu słońca
Janusz Strugała
Układam pasjans ciszą
karty portretami zdarzeń
iluminacją i wybudzeniem
z kalekiej samotności
kolce zakłamania
kaleczą ciało i duszę
szeleszczą słowa
spowite intrygą
wątkami obłąkania
muzyka nut orgią
tyranem i azylem
kreuje zezowate szczęście
boginią jest i chórem anielskim
zwalnia rytm serca
koi ciszę dźwiękami
budzę się zmywam co nierealne
snami odziane wizje
dotykam gitarę
ufam jej
frazą ubraną w kolory wiosny
podrepczę do zachodu słońca
Bramy niebios
Janusz Strugała
Głuchym brzemieniem
podejrzeniami udekorowaną kotarą
orzesz to co bywało zaraniem
zasłaniasz obrazami ślady atrofii
brylantami moich uczuć
sypiesz nienawiści ścieżki
akrylowym kurzem jak toksyną
dekorujesz werbalnie drzwi
do nicości
zostawiasz za sobą
mroczne smugi cierpienia
serce kaleczysz
sycisz się gorzkim smakiem
zemsty
w oddali widzę bramy niebios
strzepuję z siebie ostatnie
klątwy darowane groteską
uraczę się kosmosu energią
podam rękę tym
którzy usłali mi życie
światłem i prawdziwą miłością
Do zachodów słońca
Janusz Strugała
kosmiczną farbą wyściełane
całunem symfonii barw gaśnie
balladą i slajdem
balsamuje serce tułacza
uporczywe i niegodziwe
dech zapiera lecz gaśnie
zamyka horyzont
odwłokiem żółci i czerwieni
jak skalny obelisk
niepokorną drwiną
zaćmi niebo
zaczerni chmury
czas wracać
magiczny azyl
na tarasie pod niebem
syci oczy słońca wieczerzą
morze wierne w ciemnej toni
ostatnie kwanty światła
usypiają żeglarzy
freskami promienie
zlewają wieczorny ołtarz
Kres
Janusz Strugała
pod togą smutku
na rubieżach nagich uczuć
wersy rytmem nudy się wiją
uśpione obrzezaną fraszką pokuty
upite nieskończonym jadem
obojętnieję
kreowaniem muzycznych fraz
wyściełam maniakalnie czas
sieję beztytułowe dzieła
wahadłem kwaśnym
dekoruję łzawie
posępne godziny
powieścidło się kończy
pętlę krańca
zaciska
