Niezmienna natura
Jarosław Pasztuła
Zaprzyjaźniony z Bogiem
Świata stałem się wrogiem
W dłoniach pełno nienawiści
Na ambonie słowa pomieści
Z wyrwanym brukiem
Patrzy wrogim wzrokiem
Zginął niejeden świat
Zrodzi się nowy brat
Podobny bo natura niezmienna
Dla człowieka dobra zbawienna
Poznamy na nowo Boga
By nawiedzić sztucznego wroga
By utonąć w sidłach
Nabici z grzechu na widłach
Pomsta w rękach Boga
Nie osądzać świata osłabionego
jestem Polakiem
Jarosław Pasztuła
żal dławi
utkwił w gardle
ością nieprawdy
serce krwawi na koszuli mej
dość kłamstw
dość prowokacji
zabierają nam wolność
skręcają na siebie powrozy
powiozą was na wozach
jak pradziadów wieźli któregoś roku
chwała Bogu za zapach sosen
za ojczyznę która domem
jestem Polakiem nie innym popapranym
cudakiem co wyrywa serce obolałe
nikomu krzywd nie wybaczę
jak wybaczam to pamiętam
co teraźniejszością co historią
bronię granic naszego gniazda
skałą na straży godności rodaków
bracia wracajcie do kraju
tutaj można żyć
orzeł na niebie kraj widząc w potrzebie
rozkłada skrzydła kołuje
piskiem wzywa do walki
zniszczymy
silną wiarą i mieczem
kudłate zło zarozumiałe
kundle do budy za rzekę skomleć
masz tu chleba skórkę
gdy wielbłąd pić będzie waszą wodę
urodziłem się Polakiem nie innym popapranym
matko wiem że jesteś ze mnie dumna
wybacz nie uśniesz tej nocy
syn twój będzie walczył
niedźwiedź ryczy płytki Bug
blisko są nie poddam się
wybuduję gorzelnie
nie jestem wizjonerem ale ciężko tutaj
tęsknię za wolnością za normalnością
kulejąc zbliżam się do domu Polsko
jesień
Jarosław Pasztuła
promienie zachodzącego słońca
odbite od lustra wody
żółte liście pod stopami
małe stopy Beaty
małe stopy jesieni
otulona w szept żołędzi
wydarta kartka z zeszytu
zapisana wierszem
zwykła
kończy się wspaniały dzień
jesienny piękny
wrześniowy sen marzeń
nie powtórzy się nigdy
nie będziesz karmiła zmysłów
zielone serduszko na szyi
nie zabije więcej a biło
Caro nie zaszczeka
młode wino nie smakuje
wrześniowy sen marzeń
promienie zachodzącego słońca
muchomor czerwony
żółtych liści szelest pod stopami
list w butelce
Jarosław Pasztuła
telepatycznie w kosmosie iskrzy
między ziemią a niebem
słał list w butelce na fali uczuć
mimo sztormu myśli
niespokojnych snów
napisał wiersz na papierze
nie czytał go więcej
bał się wstydu śmiechu
i odsłonięcia już skaleczonego ducha
boli bordowe serce
drugiego serca bicia nie wyczuwa
ciepłych sierpniowych nocy
wracał tam nie raz
wciąż jej brak ucieka pomiędzy wersami
miłość z mądrością
mówią z rozsądkiem coś nie tak
czyta jego wiersze wyczuwa miłość
eteryczny zapach róż
smak czerwonego wina
odległość nie dzieli ich jedynie czas
złodziej ciągłym brakiem spojrzeń
przegląda stare zdjęcia słucha płyt
niewiele krótkich zdań
westchnień poranków o zapachu kawy
papieros dogasa zapalał skręta
popiół w popielnicy na dnie
tak właśnie się skończy
wszystko w proch
lecz to nie ten moment
nie ten dzień
nie ta noc i sen
wierzy że uda się spełnić obietnicę
wyznać co czuje
deszcz moczy jak łzy
policzki blade od ciepłych słów
list w butelce
dotarł w cudowne miejsce
prosto w ukochanej serca
Idąc wzdłuż
Jarosław Pasztuła
prawdę mówiąc idąc do przodu
czas cofa życie do przeszłości
nie dojdziemy nigdzie
choćbyś wyszedł rankiem
spojrzysz w oczy nocce
łączą myśl przeciwstawne wektory
będziesz się cofał
nazwiesz siebie dniem
poeta burknął pod nosem
zapalił papierosa
skołatał
serce pod dziury w pulowerze
Muzyka i słowa
Jarosław Pasztuła
Piszę wiersz
Krople atramentowe moczą słowa
Linie na papierze kierunkowskazem
litery wysychają jedna po drugiej
jesienią liście w parku pachną fioletem
Nie przeszkadzają bawią kolorem
Brakuje słów
By wyrazić ból w kilku słowach
Napiszę refren by zaśpiewać
Masz ładny głos barwą onieśmielony
Trącam struny płynie głębiej dźwięk
Zanurzam się w przedziale ciszy
Cicha ciszej usłysz duszy śpiew
Zapisuję na pięciolinii nutę za nutą
Kałamarz niebieski oczy dziewczyny
Którą kocham na zawsze wiolinowy klucz na ustach szminki smak
Wkradł się otwartym oknem
Przyjaciel wiatr z powiewem
Skradł wiersz i nuty
Zapamiętałem tyle że wystarczy
Improwizacja przy ognisku
Nadchodzi
Jarosław Pasztuła
w cierniowej koronie
zdobi ramiona szata purpurowa
jesteś królem nad królami
królestwem nie stąd
niesiesz światło w dłoniach
wiatr we włosach sierpień
ze zbóż smak chleba
słodki smak owoców lata
w sercu wiara pozwala przetrwać
zielenią oplecione żywopłoty
w bezmiarze niezmieniony
przynosisz nadzieję na nowe niebo
lepszą od tej co znam ziemię
jestem wolny głębiej w sercu
bo mówisz do mnie wielbię Ciebie
Chmielu
Jarosław Pasztuła
Chmielu to gość
opuścił Łódź
by zamieszkać na brzegu
spojrzał
na Bukowe Berdo Bieszczad
na Połoninie brakło tchu
śpiewał głęboko tak na zastanowienie
nim rozwinął skrzydła
anioł zabrał go do nieba
płakało Niebo
płakała Ziemia
szkodą wielką pożegnać dobrego człowieka
niech mu sprzyja niebo
uklęknę prze figurka świętą
pójdę dalej
opowiedzieć historię o człowieku co
pod swetrem ukrywał dobre serce
na głowie z kapeluszem
z lekkim animuszem
równy chłop rozwinął skrzydła
jak anioł bieszczadzki
jak diabeł bieszczadzki
wyfrunął w zaświaty
nagroda
Jarosław Pasztuła
w niebie nagroda
dla ludzi dobrych
o przezroczystych sumieniach
nie dla tych co w garniturach
a ręce w kieszeniach
w krawatach do samej ziemi
stawiają kołnierze na przystankach
patrzą na innych jak na zwierzę
nie dla kochanków w delegacjach
szukających marzeń sennych i zwierzeń
spłukują bez ustanku w ustach z nasieniem
ciało
Jarosław Pasztuła
żyję dzięki wdechom i wydechom
moje ciało kilka procent wody
reszta to węgiel
jestem związkiem chemicznym
ponoć mam duszę
psychika dawno zaniedbana
krew napędza organizm
karmi pierwiastkami
gdy widzę ciebie
adrenalina chce mnie zabić
napędzany testosteronem
sztywnieję cały
chcę tylko z tobą
ekstazę przeżyć
wskakuję w spadochron
wzbijam się wysoko
skaczemy z urwisk Norweskich
w przepaść
powietrze gęstnieje
ślizgamy się na wietrze
czasza Ziemia nie ma wybacz
kilka minut trwa wiecznie
z ustami pełnymi miłości
Jarosław Pasztuła
jasnoniebieskie oczy
tęczowe widnokręgi
w próżni zadłużeni
rude warkocze w pas
zauroczony
podziw nad pięknem urody
wychodzi syrena z wody
kupuję biel muszelkowego uśmiechu
zawstydzony
zamarła na mokrym
nagim kamieniu Salamandra
żółta w czarne kropki albo nie
talentem wdziękiem uwodzisz
zaczarowany wymiękam
słyszałem głos
spójrz prawdzie w oczy
nie unoś nosa
zanurzony w oceanie kochania
wyczuwalna magia nocnych Marków
sięgam gdzie nikt nie sięgał
głębia kolorów i zapachu
osiągam własne apogeum
jedwab skóry
dym kadzidełka ślizga się po łyżwie
ściany jasne zasłony bordo
mocno ściskam promień słońca
neutrino moja błądzę za tobą
na zdartej płycie T.Love
uniesienia smaku
na ustach szminka L`Oréal
gdy zabraknie czasu
Jarosław Pasztuła
zapłakał Bóg,
stworzył cud istnienia,
życie układa karty
na białym obrusie sumień,
a ty wybierasz,
nie zawsze tę właściwą.
nagle brakuje czasu,
nie ma szans na naprawienie błędów,
biegniesz, lecz siły już nie te.
choroba zmienia obraz dni,
przeliczasz tabletki na minuty,
gdy zostawisz wszystko,
odejdziesz duchem młody jak dziecko.
wycierpieć trzeba wiele,
by spocząć na brzegu
wśród zielonych pastwisk
spłonąć z miłości
Jarosław Pasztuła
widzisz
zaczynam płonąć
spalam się na popiół
brakuje tchu serca rytm
układa do snu zakochane
dłonie pod głową
zrób co zechcesz
podpal ten ląd bym odpalił się
petarda uczuć emocje na wodzy
jeśli zechcesz spłoszysz mnie
z kormoranami do lotu
powietrze przecinają amory
kolorowy gdy widzisz mnie
onieśmielony z makaronem w ustach
niezdarny gdy ty lądujesz blisko
Mamo
Jarosław Pasztuła
niesiesz ciepło w dłoniach
zmarszczonych czasem
wiodłaś życie trudne nie przelewki
dbałaś o pociechy jak ptaki wśród drzew
płakałaś
gdy noc patrzyła prosto w spracowaną twarz
dzień budził cię wyganiał by trudzić się by nie brakło
zawsze przy tobie wszystko miło sens
teraz rozdzieliła nas odległość przy tęsknocie trwam
myślami przy Tobie nie jest lekko też zbudowałem dom
dbam o dziatki oddam jeszcze więcej niż mam
otwieram serce napełniam się jak pusty dzban
wylewam miłość gaszę pragnienia
czekaj wyczekuj przybędę do ciebie
prezentem bywasz na gorsze dni
teraz śmiejesz się otwarcie z zadowolenia
zapachy lata
Jarosław Pasztuła
pachnący tatarak wyrósł
przy spokojnym strumyku
pośród ziół trawy łąk
motyle ważki stada komarów
czuję się wolny
opanowany podziwiam cud
upojony ciszą łąki znikam
śpiew ptaków dzikie kaczki
żaby wesołe komusze
zabawa radość duszy
wracam do miejsc
dojść nie mogę by
dzieckiem na nowo być
szukam drogi do domu
mamo wyczekuj syna
jestem bardzo blisko
zboża żółkną przybędę
porą żniw
w kosmosie zagubieni
Jarosław Pasztuła
przytulne wejrzenia
oprzyj się na moim ramieniu
pod skórą serce żyje
tęskni bije
rezonans miłości
coraz mniej gwiazd
w pokoju spokojnie otuleni
płaszczem wzajemności
cisza bywa taka bezwonna
czas nie budzi uniesień
we włosach lekko drga wiatr
pokochaj już czas
na wieki nieskończony
w prawdzie istnieje
wszechświat w chaosie
gwiazdy blade błądzą samotnie
w teatrze tęczowych mgławic
o złamanym kiju
Jarosław Pasztuła
zapieczętowany dramat
zbrodnia i kara
teatr w górę kurtyna
wypełniona sala
ostatnie krzesło
schizofrenia spowiła umysł
na deskach sceny zabrzmiało
ten jest chory ty to powiedziałeś
wykonać wyrok ubiczować słowem
padło brzemię
padło zdanie
chory nieuleczalnie
wiedziałem
będę bronił swojej postawy
chorych słabych
podobnym bujającym w obłokach
razi słońce w oczy was razi
wychodzę śmiało przed tłum
żyję choć raz umarłem
skupiony zamyślony
wiersze rodzą się z myślą
czytam je piszę
urojone wizje
zrozumieć chorobę pozwoli żyć
pokonaj lęk pokochaj siebie
pokochaj świat
ludzie męczą bardziej
niż ciężar na barkach
kołysane emocje liściem wiatrem
dać sobie czas
szybko ubywa nas
szanuj ludzi jakimi są
nie wbijaj słów niczym wojownik
nie zawróciłem
zawróciło mi w głowie
nie wierzyłem
dostać bilet w jedną stronę
na marginesie nie jest dobrze
czas nie zawraca myśli powracają
idę dalej śmiało dom rodzina
wszelkie złe certyfikaty zrywam
upadam powstaję
biała flaga nie dla mnie
biegnę dalej pokazać tym co uważają mnie za nic
po nagrodę w paraolimpiadzie
dosłownością mówią
patrzą w oczy zamyślone
służę Bogu
przemawia przez was do mnie
zawsze gdy pobłądzę
jestem
szczery fakt
zrozumiałem potrzebą żyć
pokazać jak można odnaleźć
szczęście w chorej głowie
biec przez życie
nigdy nie zapomnieć
każdej chwili iść za prawdą
wprost na Golgotę
dzisiaj się nie przejaśnia
Jarosław Pasztuła
mam lat cztery pięć
mówią że świat dla młodzieży
bariery schody schematy
nie podążam drogą kariery
czy to błąd uciec stąd
zanurzony w myślach
stary cap chciałoby się rzec
przekwitnięty lipowy kwiat
opada ostatni dzień
na wardze z papierosem
słonko spada nad jeziorem
dorosłe dziecko powracam
zbudzone demony przeszłości
strasznie tutaj
chęcią się przytulić
lecz nie wychodzi po mnie miłość
szarość skały
przytulam się do ściany
Colosseum
Jarosław Pasztuła
piszą wiersze
skaczą do gardeł
jak lwy jak bestie
wyzywają się wzajemnie
tłum chce krwi
tłum pragnie śmierci
podzieleni na ludzi
podzieleni na bydło
na białych
na czerwonych
różny duch
w sercu krew
w sercu rdza
skaleczone rany
posypują solą
każdy ważny
każdy prezesem się ma
gdzie poezja która rodzi ból
gdzie poezja która ludziom służy
dziś już nie zamiesza w głowach
dziś poezja czystą polityką
polem niezaoranym niezasianym
są ważniejsze sprawy
nie będzie chłopie strawy