nie mogę zasnąć
Jarosław Pasztuła
gdy myślisz o mnie
wtedy wiem, że nie będę mógł zasnąć,
gapię się w sufit widzę twój uśmiech, liczę barany,
zegar zbyt głośno tyka,
powietrze jakby gęstsze przenika,
czuję zapach po latach westchnień,
już za późno by zrozumieć dlaczego kocham cię,
a ty żałujesz, bo mi żal straconej chwili,
możesz mi powiedzieć
czy warto zapomnieć
lub cię mieć w pamięci na zawsze,
wracają bociany przytulone do ściany
razem
Jarosław Pasztuła
już minęło tyle lat
jak spoina w murze
między cegłami ciągle razem
ileż wody upłynęło między nami
jakie było niebo gdy się uśmiechałaś
pomiędzy pocałunkami
czasami płynie wolniej czas
a my się spotykamy
tyle dzieje się
z nami mnóstwo dzieci
dziękuję za spędzony miło czas
wracasz myślami do lat
gdy byliśmy młodzi
to nic nie szkodzi
przepraszam mamy po tyle lat
wiele pytań
proszę wybacz ten ostatni raz
szukam cię ty
znajdziesz mnóstwo chwil
na kwiatach pełno motyli
rozkwitanie
Jarosław Pasztuła
rozkwitasz jeden raz
jak kwiat paproci
pośród światła nocy
zaczarowany ogród
patrzę zaczarowany
całkiem botaniczny
w oczach niedowierzam
piękno cały świat
nieznany to ty
obraz w reżyserii
pani nocy i dnia
ludzie nie wierzą że
można tak żyć
to się dzieje jak
pod powiekami
ostatni sen
całkiem niedawno
niemożliwe staje się
na wyciągnięcie dłoni
pamiętam ten sen pełen sensu
liście
Jarosław Pasztuła
opadły liście
zamiata je wiatr
z lekkością spojrzeń
ponuro tutaj
szare drzewa jakby nagie
obdarte ze wspomnień
zakwitną wiosną
zazielenią w głowie
owoce wydadzą latem
biegnij tymczasem aleją
nie zamiataj pustych myśli
są jak liście w dzbanku
zasusz tak mnie na wieki na lata
gdy uschnę
rozrzuć prochy na wietrze
upadek Ikara
Jarosław Pasztuła
jak łatwo człowiekowi upaść ,
upadłem głową walę o mur,
poniżej dotykają antypody,
na kolanach, powyżej mrok
przesłania światło dnia,
w środku bezdusznie ,
pustka wypełnia ciało,
zimny, wilgotny moloch,
zapach pleśni, zgniłych jaj,
smród siarki, dogorywa żar,
popiół szary z czarnym
maluje dłonie, brudną twarz,
bez odwrotu, bez słów,
upadłem nie mogę wstać,
zaopiekuj się mną, bym
ocalił ciebie, dzieci i dom
wiosna
Jarosław Pasztuła
końcem zimy, ostatnim zaległym śniegiem
gdzieś na szczycie gór,
robimy kukłę podpalimy,
utopimy Marzannę w rzece
niech zabierze zimno,
wszystko co niedobre zeszłej zimy
na drzewach bazie, małe kotki,
puchaty bukiet oznaka ciepłych dni,
co niemożliwe odeszło wraz z krótkim dniem,
wielkie poruszenie na łąkach w lesie,
pierwsze bociany
na gniazdach szykują nowy dom,
rolnik w polu na płocie kot
co raz cieplej więcej słońca
odrodzony na nowo,
z wiosną idę w przyszłość,
kwitną pierwsze kwiaty
podziwiać śnieżyce wiosenne,
przebiśniegi, śnieżniki,
przylaszczki,
zadowolony nie wiem,
czy od piękna wiosny ,
nocą usnę
płonie wiersz
Jarosław Pasztuła
zbudujmy swój mały świat
bez trosk i wad bez obaw
nie bój się mnie myśli moje czyste
czerwona krew róża biały bez
wyciągam dłonie do nieba
ku pokrzepieniu serc daj
spokojnie żyć marzyć śnić
w tym świecie tylko my
niech zapłonie milion świec
słońc tysiące uderzenia serc
oddech głęboki na sen
przez noc w dzień kochamy się
niespokojny sen
Jarosław Pasztuła
mamo, dlaczego nie mogę
za sobą zamknąć drzwi
przekraczając próg domu
odchodzę w oczach w nieznane
nie zapomnij o mnie
jak o dziewiątej kompani
nie zamykaj drzwi
przyjadę, wojna
wiecznie nie będzie trwać
zapukam
staniesz w drzwiach
utulę cię w ramionach
wszystko będzie dobrze
będziesz przy mnie
siądź podaj swoją dłoń
w czasie wolnym
Jarosław Pasztuła
upłynął czas niewoli witam cię wolności
lata dziewięćdziesiąte żegnajcie Sowiety
żegnałem się z sierpem i młotem
szczyt szczęścia w miłości
nie raz połamane kości
na koncercie ostatnie nagranie
muzyka narkotykiem ostatnia nuta
po-go ze smrodem w ciężkich butach
matura kwitły kasztany ostatnia klasa
liceum matura armia wzór obywatela
nauczyli się czołgać i strzelać
co więcej gdy Amor strzela
w kuchni gumoleum
na kredensie zdjęcia
klej trawa tanie wino ognisko
podróże w nieznane bez fejsa
paczka po czarnych fajrantach
pamiętasz kochanie
gdy objąć dłonią
chciałem kawał ciebie
jak całowałem piersi
jeszcze mnie wierci
do dziś pamiętam noc
byliśmy sami w sobie
później urodził się
Przemysław nasza pociecha
człowiek szczęśliwym
potrafi być w sobie wolnym
nieść naukę nadzieję ludziom
piszę o sobie bo jesteśmy podobni
ważne są wszystkie wspomnienia
szary dzień pieści dotykiem
Jarosław Pasztuła
szary dzień szary duch
uwięziony w ciele szepcze
jakoś smutno mu
do piersi przytulam to co mam
kilka fajnych rzeczy
kilka myśli ubranych w słowa
pieści dotykiem wspomniane chwile
w głowie wiruje twoje imię
na szybie kilka kropel deszczu
płyną jak łzy nie znaczące dziś już nic
gorycz w sercu
żal jakby w środku
mało przyjemnie
wszystko się toczy
a mi szaro całkiem przyziemnie
szepty i cisza
Jarosław Pasztuła
cisza przeciska się przez drzwi
niewidzialny szept
wyciskasz sok z cytryny
wokół kwaśno dużo witaminy
przestrzeń płynie
my razem z nią
powiedz
gdzie początek
gdzie koniec
gorzkie łzy na koszuli skażonej bielą
mówisz do mnie że miłość kwitnie
przecina eter cichy szept
chowam w dwie garście
porządkuję myśli w głowie
zapach po latach
Jarosław Pasztuła
kiedyś przyjdzie czas spotkać się jeszcze raz po tym jak pierwszy raz
świat się zmienia zmienia nas
zostają niezmiennie wspomnienia
których nie chcesz pamiętać
schowałaś głęboko w sercu
(ukryłam tylko dla siebie)
jak ładnie dzisiaj pachnie wiosną las
wtedy ostatni raz spotkaliśmy się
rozstania niewdzięczny czas
(płakałam z deszczem w duszy)
dlaczego warto pamiętać o sobie
nie potrafię zapomnieć zapachu kobiety
nie mogę znaleźć ciebie w snach
czy kiedy śpisz dotyk pięści włosy
(pamiętaj o mnie w tamtej muzyce)
teraz wiem
Jarosław Pasztuła
jesteś gdzieś
nie wiem jak daleko stąd
jak mam coś wyrazić
coś powiedzieć
gdy nie usłyszysz mojego
ani jednego słowa
samotnie jak przy drodze krzyż
czasem ktoś zapali znicz
jak niegdyś we mnie nie tli się żar
biegliśmy przez wieczność naszych marzeń
odpalam papierosa
zamykam drzwi
zgrzytanie klucza z ciszą głuchą
znikasz z moich snów
pieszczę wspominki głaszczę psa
wierny przyjaciel
patrząc w oczy ciepło z tego powodu
chcę żyć zarażać życiem i być
komuś potrzebnym każdej istocie
to ważna wartość odpowiadam za nią
spokojny sen
Jarosław Pasztuła
nie jestem głuchy na prośby
ból świadomości istnienia
wkłuł się cierniem w czaszkę
uwierają pamiętniki
w duszy piekło
blisko twojej serdeczności
zsyłam w garści okruchy miłości
powiedz mi że trwale ty
wyprostuję myśli na kowadle życia
oddech ciężki miarowy
wytrzymać się da
wyobraziłem sobie parę chwil
motyle wśród kwiatów dnia
nie pozwól przebywać gdzieś duchem
samotnej nocy
roznieś krople wiary uspokoję żądze
słowa
Jarosław Pasztuła
polna droga piaszczysta
dookoła pachnie chlebem
kłos zerwany na wypieki
końca żniw nie widać
podzielony chleb
pomiędzy wszystkie głodujące narody
między dzieci starców i chorych
ciałem chleb i winem popić
przełknąć słowa Boga
usnąć w błogim śnie
boso i pokochać ludzi
wzniecić iskrę nadziei
zbawić świat od powrozów
ćma
Jarosław Pasztuła
ćma krąży wokół lampy
odwrócona plecami do światła
śpisz dotyk odwróconego ciała
w naszym życiu codziennym
potrzebą czułych słów piękna
gdy się uśmiechasz śmieje się całe miasto
ćmy nie układają się tak jak my
są prawdziwe nietoperze o tym wiedzą
karmią się całą noc
by w dzień spokojnie spać
bieszczadzkie anioły
Jarosław Pasztuła
szukałam
odbicia twoich oczu
w błękicie
rozlanym między wzgórzami
w zielonym pejzażu
przetykanym czerwienią
wypatrywałam
śladów stóp
niecierpliwy potok
mruczał własną melodię
nurt porywał myśli
krzykliwy orlik
zagłuszył słowa
bieszczadzkie anioły
wywiodły na manowce
zarażać
Jarosław Pasztuła
zbliżamy się do granic
gdzie czas płynie szybciej
z motywami uciekają chwile
chciałbym zostać
jeszcze przez kilka lat
kilka dni by zawrócić
przeliczam minuty na tabletki
by móc żyć czas jak rzeka
mozolnie sunie z gór do morza
początek zawsze się zaczyna i kończy
dlaczego
bo życie ponoć wieczne
jest dzień bądźmy nim
nocą sen odkryje kilka gwiazd
przed świtem kochanków kolejny świt
życie kłody radość smutek
świat nieznany potrzeby gdy marzysz
mimo ciężkiej pracy nie stać cię na nic
nie masz sił upadasz
czas nie ma granic
po co gonić
gdzie odlatują ptaki
zawsze wracają do tych samych gniazd
by odnowa żyć zarażać życiem
żyj kochaj bądź kochaną
pijemy herbatę
Jarosław Pasztuła
naciągam koc
miłość dojrzewa
podzielmy się ciałem
jesteś natchnieniem
światem mych marzeń
wznoszenie ponad ramy
jesteś kimś ważnym
spadam w dół pragnień
nie mogę ogarnąć granic
przekraczając granicę
znikam w otchłani
gdzieś na szczycie
zbudzeni rankiem pijemy
w szklankach herbatę
za dużo
Jarosław Pasztuła
ile zła zmieści świat pod skrzydłami wiatru
ile czekać wypatrywać oczy by zobaczyć
to co ma się stać przestać się bać patrzeć
dni płyną nieustanie godziny to chwile
szybko się zbierać przed nadejściem
być gotowym przed każdą drogą
zasypiam wiem że nie warto noc krótka
nad ranem sen najlepszy gdy budzik
wyciąga ciało spod kołdry wprost do roboty
mam dość tej nieprawdy tej odgrzanej zupy
jest dobra tylko pomidorowa z rosołu z wczoraj
zapominamy kto za nas umarł kto zdradził
na dworze zimno pada deszczyk
mam dość tego rapu tego ładu
wysiadam na stacji wypadam z gniazda