kocham
Jarosław Pasztuła
wczoraj trzymałem broń w rękach
strzelałem do tarczy z popiersiem człowieka
dziś nie celuję w to miejsce
to nie było dobre to jest złe
uczą nas zabijać zatruwają alkoholem
łatwiej być potworem niż kochać
zmienić ustawienia w głowie
ucieczka przed wczoraj wieczorem
udała się nam na wiosnę
najlepszą porą
moją ofertą jest kochać
wracają ptaki
Jarosław Pasztuła
ciężary wspomnień wracają
przygnębiony smutek w środku
sumienie targa flagą na maszcie
zabłądzić zdarza się nawet
najbardziej wymagającym
ciało zbyt słabe na zwycięstwo
w duszy czarne plamy to grzech
mówią o tym wszyscy co wszystko wiedzą
idę naprzeciw oczekiwaniom innych
lubię się szarpać wewnętrznie
lubię ten zimowy wieczór i
wiatr co po gębie ozięble głaszcze
wróć w moje ramiona nadziejo
pragnę tylko się cieszyć
z tego co wiem co mam
zrobić coś takiego żeby wszyscy
się ucieszyli i przepadło zło złych ludzi
którzy źle życzą i drwią
dobrze nam
Jarosław Pasztuła
dobrze mnie znasz wybaczasz błędy
nie byłem nie jestem idealny fajny
polegasz na mnie otoczyłem cię opieką
zapomnij złe sny noce i dnie płynie czas
mało w nas co raz mniej
wieje wiatr przeszłe dni
dziś świeci słońce a ty lśnisz
trzymaj mocno dłoń nie pozwól
by odeszła w dal daleko gdzieś
kochajmy się przytulone serca dwa
czas zabierze nas do krainy snów
będziemy powietrzem w przestrzeni
moje żarty twój radosny uśmiech
nawrócić wspomnienia zadowolenie dzieci
mało w nas co raz mniej
wieje wiatr przeszłe dni
dziś świeci słońce a ty lśnisz
trzymaj mocno dłoń nie pozwól
by odeszła w dal daleko gdzieś
kochajmy się przytulone serca dwa
teraz zima wiosna nachodzi każdym dniem
patrzę w niebo dookoła coś się dzieje
wracamy do siebie jak ptaki z dalekich stron
obejmij uśmiechem podaruj rumieńce policzków
mało w nas co raz mniej
wieje wiatr przeszłe dni
dziś świeci słońce a ty lśnisz
trzymaj mocno dłoń nie pozwól
by odeszła w dal daleko gdzieś
kochajmy się przytulone serca dwa
śnij nasz sen śnij gdzie Eden granic strzec
przed złem co wkrada się podstępem
ciągle walczymy o siebie każdym dniem
rano budzisz mnie pijemy kawę ze smakiem ust
szary dzień pieści dotykiem
Jarosław Pasztuła
szary dzień szary duch
uwięziony w ciele szepcze
jakoś smutno mu
do piersi przytulam to co mam
kilka fajnych rzeczy
kilka myśli ubranych w słowa
pieści dotykiem wspomniane chwile
w głowie wiruje twoje imię
na szybie kilka kropel deszczu
płyną jak łzy nie znaczące dziś już nic
gorycz w sercu
żal jakby w środku
mało przyjemnie
wszystko się toczy
a mi szaro całkiem przyziemnie
Z Orionem twarzą w twarz
Jarosław Pasztuła
płat czystego nieba tak trzeba
patrzę na pas Oriona
walczy pośród gwiazd
nas tam nie było zapach ciszy
jesteśmy tutaj światło słabnie
z minuty na minutę
sterczę samotnie jak słup soli
nie ma nas i nie będzie tylko szumi las
niebo zasnute
wulkanicznym pyłem mroku smak
jedna rzecz która jest wyzwaniem
poleć tam gdzie słońce do gwiazd
przynieś garść kosmicznego pyłu
w teleskopie światło
jak w tylnym lusterku wstecznym
przenieś swoje zwierciadło
wehikuł czasu
wehikuł przyszłości
daj choć trochę poczuć strachu
boję się przepowiedni
horror
demony przeszłości na ziemi
zbierają żniwo
pieniądze nie dadzą radości
smutek żal jest późno
jest prawda
jest zło ani jednego sprawiedliwego
ogień na niebie z Orionem
walka wewnętrznych skrajność
zaciśnięty pasem u stóp z Andromedą
płacz Kasjopei niesie w kosmos
zimnym wiatrem maluję
twarz obrazek dnia
więcej światła
skończona radość z życia
Jarosław Pasztuła
tutaj się zaczęło
tutaj się skończyło
zakwitło by wysuszyć się na wiór
żółty kolor jesieni
nasza miłość wisi jak ciuch w szafie
pachniało lawendą starym sadem
zacieram ślady sprzed laty
kilkanaście lat temu a jakby wczoraj
zatoczyło życie trzysta sześćdziesiąt stopni
między nami jest siła sól ziemi
tutaj urodzona tutaj umarła nasza miłość
nie wiem dlaczego po co nam to było
mógł śnić się sen naszych marzeń
to koniec o tym wszyscy wiedzą
może innym razem w innym miejscu
razem biegniemy do światła
bliżej wiosny pachnące kwiaty
bliżej nieokreślonym kierunku
w końcu przestałem się bać o nas
bliżej wiosny
Jarosław Pasztuła
każdego dnia więcej światła
więcej barw pełen szczęścia świat
dłuższe chwile krótkie noce
im dalej tym ciepłej ruszaj ze mną
zima topi szare emocje
nie przegap okazji dnia
wiosenne kwiaty zakwitną
będzie dobrze będzie można
poczuć ciepło promieni słonecznych
usiąść na ławce w parku
ptaki będą radosne
poczujesz zapach wiosennych kwiatów
zostań tu jeśli chcesz
Jarosław Pasztuła
jestem z tobą
moja szansa szansą
zostań moja panną
w spojrzeniu widzę wody głębokie
jak rowy tektoniczne na Pacyfiku
w dłoniach niesiesz ciepło z Yellowstone
gejzerem w słowach
oddajesz pocieszenie szeptem na sen
zostań tu jeśli chcesz moim dniem na stole chlebem
czystym spojrzeniem poranka oddechem
wesołych świąt
Jarosław Pasztuła
w kominku płoną drwa ogniki tańczą wesoło
grają kolędnicy kolędę niesie echo
ziemię pokrył śnieg biało jest wokół
słychać dzwonki sanna jest blisko
konie rżą z daleka jedzie dyskoteka
drzewa na biało przystrojone jak panna do ślubu
choinki lampkami rozświetlone jak świetliki iskrzą
we wszystkich domach
siadamy do stołu jeszcze tylko połamiemy się opłatkiem
najlepsze życzenia płyną z głębi serc
w ramionach kosmosu
Jarosław Pasztuła
przytulone wejrzenie do mojej
przepoconej klatki piersiowej
pod skóra serce co żyje
tęskni bijąc w rezonansie
miłości nie brakuje w nas
w pokoju spokojnie otuleni
płaszczem wzajemności
całkiem sami w ciszy
czas nie budzi uniesień
wiatr lekko drga we włosach
wpada przez otwarte okna
na wieki razem na zawsze
w prawdzie w nieładzie wszechświata
gwiazdy blade błądzą samotnie
w teatrze ciemnych marzeń
wszystko wydaje się jasne
gdy zabraknie czasu
Jarosław Pasztuła
zapłakał Bóg,
stworzył cud istnienia,
życie układa karty
na białym obrusie sumień,
a ty wybierasz,
nie zawsze tę właściwą.
nagle brakuje czasu,
nie ma szans na naprawienie błędów,
biegniesz, lecz siły już nie te.
choroba zmienia obraz dni,
przeliczasz tabletki na minuty,
gdy zostawisz wszystko,
odejdziesz duchem młody jak dziecko.
wycierpieć trzeba wiele,
by spocząć na brzegu
wśród zielonych pastwisk
ucieczka
Jarosław Pasztuła
zatrzymany na środku ulicy
opuszczony jak motor w pokrzywach
brakuje siły nie stać mnie na wiele
zatrzymany na zakręcie
czekam niebezpiecznie
uciekaj gdzieś w krainę
kwitnących
snów o zapachu białych bzów
nie mam szans
uciekaj
powstrzymuje zło powstrzymuje strach
w końcu przestałem się bać
tak to my
Jarosław Pasztuła
przepadł niejeden raz świat
nie zawsze nastawał świt
niebo zasnute wulkanicznym pyłem
zginął niejeden obraz jaki znamy
zapłakał Bóg nad losem człowieka
wznieśmy ramiona do nieba
dziękując za każdy przeżyty dzień
nasze dzieci są niewinne
jednak człowiek się podli
wydziera Ziemi serce chce więcej
Apokalipsą zwą każdy koniec
mimo to pędzimy na dno
nic do przodu tak to szło
Kocham Cię
Jarosław Pasztuła
może kiedyś się spotkamy
może jutro wczoraj już było
zadowolony ty też dobrze całujesz
może latem spotkać się wypadnie
może pod biedronką lub pod cmentarzem
uciekasz z wiatrem we włosach
jeszcze wczoraj miałam naście lat
dziś wznoszę zacięcie dziadkowe
gdy będziemy na zakręcie
daj znak że kocha się tak
zamknięty rozdział
nie dla takich jak my całuśnikòw
może to my byliśmy dla siebie
może ktoś wtrącił się zabierając szczęście
którego już nie ma
tylko szumi las auto zżera rdza
napisz kilka zdań
nie mów nic na do widzenia
kocham cię jak szalony dzień
co budzi się
powiedziałaś
Jarosław Pasztuła
otoczony zielenią i mrokiem księżyca
za późno by naprawić błędy
pójść drogą ku Bogu
zawsze mogłem postąpić inaczej
nie byłem sprawiedliwy
świadczyła przeciwko temu
czyny ukryte w głowie głębiej niż sny
padał deszcz płakała na ramieniu
co począć przecież zakochałem się po raz pierwszy nie wiedział co jej powiedzieć
wyszeptał jeśli chcesz to zaśpiewam
jakie piękne niebo mimo że ciemno
wtedy deszcz zagrał po parapecie
popłynąłem z Kobranocką kocham Cię
jak Irlandię był też King z T. love
spojrzała w oczy jak mgła pomalujesz mój świat powiedziałaś
pachniesz sosną
Jarosław Pasztuła
powiedz mała co w sobie zmienić
bym mógł zabrać cię daleko
wiosna nachodzi już ciepło
zostawmy smutki tutaj nad rzeką
pytam się bo nie wiem co zmienić
zostawiłbym świat na szczycie
nie potrafię się zabić jak Kurt
nie potrafię za dużo smutku
ściskasz moją ciepłą dłoń
czuję to co ty gdy jesteś blisko
drzewa jeszcze bez liści
zielono mamy w głowach
nie odchodź zostaw słowo
bądź moją połową dolara
zakochany czekam na zmiany
by kochać się z tobą całą noc
pachniesz jak sosnowy las
wiecznie zielony pełen igieł
pełen rudej kory wyłożony liśćmi
biegliśmy przed siebie pełni marzeń
człowiek
Jarosław Pasztuła
świat nie jest podły
otacza mnie dłonią
drzemie dzikie zwierzę
łakome chytre i podstępne
często zazdrosne człowiek
krzywdą kilka słów odpowiednio dobranych
niszczymy planetę
dla zysku dla wygód
człowiek nie liczy się z człowiekiem
kwitła miłość nadzieją zakwitła
szacunek dla bliźniego i kościoła
teraz gdy wolność podcina nam nogi
przewraca nam się w głowie
za mało ciągle mało
więcej chcesz ale po co
bo jestem łakomym człowiekiem
demokracja dla cwaniaków
raj i wiara dla biedaków