Ślepcy (Pieter Bruegel )
Krzysztof Rębowski
Ufajmy przewodnikowi on zaprowadzi bezpiecznie
do krainy mlekiem i miodem płynącej
raźniej bracia właściwą drogą zaufanie
miarą naszego postępowania
Ślepiec doskonale zna okolicę
wszelkie niuanse i niespodzianki
jego laska czuła na wątpliwości
Ludzkie siedziby za naszymi plecami
wieża kościoła recytuje psalmy
zalepmy uszy woskiem
by odejść jak najdalej
Od zgubnej przeszłości
dalej bracia żywo…
potopimy się do zmroku
w obiecanym bagnie!
Dżuma
Krzysztof Rębowski
Procesja idzie z daleka
każdy niesie na ramionach
trumnę… nie wiadomo
co go jeszcze czeka
w tych niespokojnych czasach
Nie masz wśród nas pewnego
człowieka obcokrajowcy
żebracy… idziemy
raźno przez wyludnione okolice
dżuma podąża naszym śladem
Czerń oblepia ciała
sypią się jak domki z kart
przeżyje co dziesiątą osoba
śpiewając pieśni
wielbiące surowego Boga!
Wzniesienie do raju (Hieronim Bosch)
Krzysztof Rębowski
Pora zabierać podróżne walizki
na dworcu ruch trwa bez przerwy
komunikaty z megafonów
kierują na właściwy peron
Tunel jak mrugnięcie oka
spięcie w instalacji elektrycznej
na drugą stronę
w embrionalnej pozycji
Chwila zastanowienia
ulotność w teoriach filozofów
realizm ostatniej podróży
na odległy brzeg…
Tak zobaczył tę scenę
Hieronim Bosch wizjoner z Niderlandów
zawieszony pomiędzy życiem a śmiercią…
pępowina łącząca dwa światy
tunel wirujący spiralnie
istota kojarzona z zaświatami
jako źródło jasności…
Chrystus dźwigający krzyż (Hieronim Bosch)
Krzysztof Rębowski
Chrystus prowadzony na śmierć
z wygiętym ze strachu krucyfiksem
podtrzymywanym przez Szymona z Cyreny
groteskowy pejzaż człowieczeństwa
wystawionego na próbę
Obraz jest stary i zużyty
opanowany przez demony
w ludzkich skórach
błądzenie jest zwyczajną
rzeczą nawet w procesji na Golgotę
Prawdziwy wizerunek uszykowany na chuście
Tryumfator w ogólnym zamęcie
jedyna ostateczna droga wyboista
i pełna naostrzonych cierni
Kazanie do ptaków (Giotto di Bondone)
Krzysztof Rębowski
Przede mną i za mną drzewo milczące
a ja do was przemawiam skrzydlaci przyjaciele
wrośnięci w codzienną krzątaninę
Skąd przyleciałeś?
wspominam cię niemal codziennie w zakurzonej celi
otwartej na świat który mówi językami pomieszanymi
przez wieżę Babel
Gdyby ktoś zapragnął pobierać u mnie lekcje miłości
w towarzystwie drzew i ptaków miałbym zajęcie na tysiąc lat
(intymne przemyślenia pod zgrzebnym habitem)
Nie powiem wszystkiego to za dużo jak na jeden wiersz
Franciszek zgarbiony pod presją świata w średniowiecznej konwencji
która wymaga kontemplacji i pokory
Narodziny Wenus (Sandro Botticelli)
Krzysztof Rębowski
Wenus otwierająca przed wyznawcami swój raj
jakże tęsknię do tego dziewiczego momentu uchwyconego
przez włoskiego artystę opiewającego ówczesne wdzięki
Niewinnej rozwichrzonej kobiety
w otwartej muszli wyłaniającej się z fal…
muszę przyznać że zrobiła na mnie duże wrażenie
jak wszystkie kobiety wyłaniające się z morskiej piany
po rozkosznej kąpieli w kryształowej wannie
Wenus otwierająca przed wyznawcami swój raj
opisana z detalami przez naukowców i miłośników…
powielona w milionach kopii oto nadchodzi twój czas!
Małżeństwo Arnolfinich (Jan van Eyck)
Krzysztof Rębowski
Podaję ci rękę małżonko moja
Ja – włoski kupiec z Lukki
po królewsku podaję ci rękę
w ceremonii zaślubin
Szata na tobie brzemienna
doskonałe łoże
w akcie naszego zjednoczenia
po królewsku podaję ci rękę
moja małżonko!
Pies otulony wiernością
u stóp swojej pani
uświęcone mieszkanie
jak miłość przed lustrem
Świadkowie zapisani
na taśmie zwierciadła
które świadczy przed ludźmi
o naszej przysiędze
Dziewczyna z perłą (Jan Vermeer)
Krzysztof Rębowski
Zaledwie muśnięcie twarzy
odwrócona w zaciszu pracowni
na dźwięk znajomego głosu
Pytaniem odpowiada na pytanie
w rytmie przyspieszonego serca
pożądliwością ust…
Zaledwie muśnięciem twarzy
dziewczyny z drogocenną perłą
sekret uwieczniony na wieki
Ekstaza świętego Franciszka (El Greco)
Krzysztof Rębowski
Zachwyciłem się tobą Panie
w mojej cielesnej powłoce
nie ma już nic materialnego
Ja – nędzarz w habicie przewiązanym
sznurem boży szaleniec
z oczami utkwionymi w niebo
Z rąk popłynęła krew
Zbawiciela i jego imię
na moich ustach jak kwiat
Zachwyciłem się tobą Panie
memento mori w pokutniczej
czaszce nauczyło pokory
Już nie z tego świata
obsypany ziarnem światła
w mistycznej ekstazie
Pod końskimi kopytami (Michelangelo da Caravaggio)
Krzysztof Rębowski
Scena przypadła do gustu
handlarzom dzieł sztuki
Mężczyzna pod końskimi kopytami
błagający o przebaczenie
Nie ma ulgowej taryfy
w ewangelicznej transakcji
Miliony dolarów
dla łotra Caravaggio
Caravaggio
Krzysztof Rębowski
Ostatni łyk z butelki postawionej na stole
wino wyostrza zmysły
kontury postaci na płótnie
sztylet schowany w rękawie
Madonna pielgrzymów
przygotowana do drogi
kiście winogron na złoconej tacy
obok głowy świętego z zadziornym grymasem
Chłopiec ugryziony przez jaszczurkę
jedyny moment utraty niewinności
i pierwsza bójka w karczmie
namaszczona olejami
Bogobojny bratobójca
rozpoznany przy łamaniu chleba
powstający z martwych
do chwały arcydzieł!
Nefretete
Krzysztof Rębowski
Piękność która nadchodzi…
nałożyłem ręce na twoją twarz
i wyrzeźbiłem w wyobraźni
Tonacja skóry brzmi znajomo
wprawia w drżenie
zakochane serce
Dostojeństwo
które przetrwało wieki
uśmiecha się na mój widok
Portret kobiety z Fajum
Krzysztof Rębowski
Podróżuję przez wieczność
na łodzi wystruganej z drewna
kompozytor wyrzeźbił linię ust
w rytm melodii płynącej z Sahary
Żyłam pełnią życia…
nie brakowało mi niczego
zmysłowości ciała
liryki serca
oddanych przyjaciół
Piasek zaplątał się w czerń włosów
perły z dna oceanu ozdobiły uszy
jestem boginią która pragnie światła
kwiatem skoszonym za młodu
Mój wygląd zapisany na wieki
na slajdach z zamierzchłej przeszłości
podejdź do mnie
spójrz w zalotne oczy
one żyją na przekór czasowi…
Epos o stworzeniu świata (Mit babiloński)
Krzysztof Rębowski
Marduk stoczył pojedynek
z pramatką Tiamat
na złotym rydwanie
trzymając w ręku zaklęte zioła
Pokonał Tiamat z jej ciała
powstały niebo i ziemia
Marduk stworzył także człowieka
nową istotę którą zaludnił ziemię
Przykazał ludziom by czcili bogów
wzniesiono Mardukowi świątynię w Babilonie
ludzie urządzili ucztę i śpiewali hymn
z wdzięczności za stworzenie świata!
Rekwizyty
Krzysztof Rębowski
Na gibraltarskiej plaży rekwizyty kobiecości
odziane jedynie w magnetyzm zorzy polarnej
Poradnik stawania się coraz bardziej kobietą
i ubywania z kobiecości
Kolejny akapit szerokości geograficznej
i rogu obfitości za spuszczonymi żaluzjami
Zachody słońca są modne od jakiegoś czasu
rekwizyty kobiecości rozrzucone po plaży
Jak pracowite słońce…
Krzysztof Rębowski
Jak pracowite słońce przemierzałeś nasz świat
Jak budowniczy kładłeś węgielny kamień
Odwagi dzieci!
Odwagi!
W niełatwym do zrozumienia świecie
Twoja nauka pozostała z nami
Strzały na Placu Świętego Piotra
Krzysztof Rębowski
Strzały na Placu Świętego Piotra
i dziesiątki gołębi poszybowały w błękitne niebo
dziewczynka w Twoich objęciach
błogosławiona ojcowskim gestem
i zakrwawiona biel sutanny
grymas na pogodnej twarzy
w tamto majowe popołudnie
dziś dziewczynka z kręconymi włosami
nosi w sobie nowe życie
jak błogosławieństwo które
zmieniło lot kuli w majowe popołudnie
na Placu Świętego Piotra
Odszedłeś…
Krzysztof Rębowski
Odszedłeś od nas tak…
jak odlatuje biały gołąb
jak zachodzi słońce
po pracowitym dniu
jak zamyka się mądra księga
natchniona boskim wiatrem
jednak to ziarno obumarłe
rzucone w ziemię
przynosi co dnia obfity plon
w milionach ludzkich serc
w modlitwie prawdziwej
bo zwyczajnej…
w powszednim chlebie
Ojcze Nasz
Janie Pawle…
Kobieta z włosami jak noc
Krzysztof Rębowski
Kobieta z twarzą Agnieszki Dygant
przysiadła się do mnie
piątkowego wieczoru
będziemy zatem rozmawiać
o kotach
o czarach
i o mnie
Kobieta z włosami jak noc
z kubkiem kawy w dłoni
w objęciach bolesnych wspomnień
stara się mnie uspokoić
Będziemy tak siedzieć godzinę
a może czas nagle się skończy
i w przepaść runiemy oboje
(we włosach noc gęsta się sączy)
W kobiecie z włosami jak noc
zło dobrem tłumione się błąka
zaciska swą rękę na mojej
będziemy tak siedzieć bez końca
Kobieta jak swojska melodia
swym śmiechem wyznacza granicę
pomiędzy kobiecym a męskim
pomiędzy śmiercią a życiem
Kornelia i pawie
Krzysztof Rębowski
Jestem zmęczona życiem…
było ono zuchwałe!
Zapisane na kawałku płótna
ozdobione skośnookim pawiem
Nie pytajcie mnie o wszystkie szczegóły
rozgrywane w teatralnych rolach
Mam już dość ludzkiej ciekawości
moje brzemię wypisane na twarzy!