W Mongolii jest lepiej…
Małgorzata Dziewięcka

Drzewa rosły przy sobie tuląc się miłośnie, szumiąc o tym, jak dobrze być razem.
Dzikie jabłonie jakby w zapomnianym sadzie, stały bezpieczne otoczone jesionami, olchami, jodłami, cedrami. Te o wiele wyższe opowiadały im o tym, co widzą hen tam aż po horyzont.
Pewnego dnia na horyzoncie coś zamajaczyło.
Drzewa zamarły. Nastała cisza oczekiwania.
Wtem najwyższy cedr zaszumiał: To dzieci!
I szum powtórzyły wiązy, olchy, jesiony, jodły. Dzieci, dzieci.
Jabłonie zadrżały poruszone. Dzieci? Skąd one? Stąd tak daleko dokądkolwiek?
Słońce rozświetlało ukośnie wnętrze tajgi układając promienie na mchach, gdy dwóch małych chłopców weszło na leśną ścieżkę.
Usiedli zmęczeni. Po chwili ułożyli się na mchu i zasnęli.
Drzewa skłaniały się nad śpiącymi: Jakie zmęczone! Jakie same! Czy jadły?
Jabłoń strząsnęła jabłko, cedr zrzucił szyszki wysypując z nich ziarenka na mech wokół dzieci.
To mali Polacy, sieroty – zaszumiała jodła..
Odwiedzali mamę w szpitalu, a ona dawała im odkładane do kubeczka skórki chleba. Płakali, że umarła przez nich – z głodu.
Westchnęła tajga.
Mama mówiła im, by gdy umrze, chodzili na śmietnik, tam ludzie zawsze coś zostawią..
Znajdowali ugotowane jajko, kromkę chleba czasem gorące jeszcze dwa ziemniaki zawinięte w szmatkę.
Aż im ktoś powiedział, by poszli do Mongolii, bo w Mongolii jest lepiej.
Znowu zaszumiało w tajdze westchnieniem nad losem człowieczym.
Była wiosna. Śniegi już dawno zeszły.
Szli. Szli.
Już ponad dwa tygodnie szli.
Spali w wygrzebywanych na skarpach norach. Jedli świeże odrostki sosen, jajka.
Widziałam, jak wisząc głową w dół wybierali je ptakom z gniazd drążonych w urwiskach nadrzecznych.
Przepływali rzeki, rwące, szerokie. Nie bali się. Trzy lata nad Jenisejem nauczyło ich odwagi.
Szli a tajga ich ochraniała. Każde drzewo było ich aniołem stróżem.
Aż zjedli jakąś trawę.
Wtedy znowu ujrzałam ich. Skuleni na mchu spali nieprzytomnym snem.
Spali dzień, spali noc.
Drzewa skłaniały się opiekuńczo, poświata księżyca spowijała bezwładne ich ciała, a wilki, niedźwiedzie same miały dzieci….
Aż rankiem nadeszły te dwie kobiety. Żyły w swych leśnych chatach, zbierały pożywienie i zioła za dnia, a wieczorami modliły się, by Angiel Chranitiel powrócił im bliskich z wojny.
Znalazły innych bliskich.
Ratowały dzieci przez kilka dni, ziołami, sadłem i Bóg wie czym aż ocknęły się!
Zdumione! Skąd ta chata? To ciepło zapiecka pod nimi? Czy to Mongolia?
Babuszka, uśmiechając się powiedziała: Nie bojsia.
Minęło parę miesięcy, nastał wrzesień 1943, gdy do chutoru doszła wiadomość, że w Malej Minusi organizuje się dom dziecka dla polskich dzieci…

—-

Do Polski chłopcy powrócili w 1945.
Babuszka pozostała na zawsze – na wsiegda – w ich sercach a w Małej Minusi za Bajkałem stanął z czasem pomnik Matki Polki – Mamy…

Małgorzata Dziewięcka
Czerwiec 2020

Najważniejsze pytanie
Małgorzata Dziewięcka
Rok 1941

Rosjanie wywieźli siostry.
W sierocińcu na Antokolu zostaliśmy sami.
My – Siedemdziesięcioro dzieci!
Głodni i zmarznięci wygrzebywaliśmy resztki roślin z ogródka sióstr.
Niemcy zajęli miasto.
12. kwietnia 1942 w sierocińcu zjawił się ten gospodarz.
Potrzebny był mu chłopak do pasienia krów.
Wezwano mnie, dziesięcioletniego Olo, i spytano, czy pójdę na wieś paść krowy…
I potem już pastwisko i krowy, szkoła i nowe nazwisko,
I w ‘49 wywózka na Sybir – „na zawsze”, jak oznajmił enkawudzista,
I robota w kołchozie,
I zmiażdżona w wypadku ręka,
I tęsknota, i łzy, i ból …
I powrót do Polski w 1956,
I ożenek, i praca, szczęśliwy los na loterii,
I własny dom, dzieci,
I wyjazd na Syberię, spotkanie z tymi, którzy powrócić nie mogli,
I książka, spotkania, film dokumentalny
I w końcu odwiedziny na Antokolu.
„Niemcy wywieźli wszystkie dzieci i słuch o nich zaginął”, usłyszałem.
Ocalałem tylko ja….
Nigdy nie wiesz, które pytanie jest najważniejszym w życiu.
„Czy pójdziesz na wieś paść krowy?”, okazało się być najważniejszym
pytanie w moim życiu.
I na najważniejsze pytanie w życiu odpowiedziałem najważniej:
„Pójdę”.

O Aleksandrze Wierbil,
Małgorzata Dziewięcka
29.05.2020

Opowieść Wilka
Małgorzata Dziewięcka

Staliśmy watahą przy torach.
Ogromny księżyc roziskrzał śnieg, ślizgał się po szynach.
Czekaliśmy na pociąg.
Nie pierwszy raz.
Tak żyliśmy w te puste mroźne noce od kilku lat.
Cisza.
Czasem trzasnęła sosna rozsadzana mrozem czy z hukiem obsunął się śnieg z gałęzi świerków.
Czasem zawył któryś z nas, a ściana tajgi odbijała głos ponurym echem.
Wtem przez ciszę zaczął przedzierać się znany nam – wilkom, stukot.
Coraz mocniejszy, coraz głośniejszy.
Rozstawiliśmy się.
Może i tej nocy wyrzucą z wagonów trupy ludzkie?
Błysnęły trzy gwiazdy świateł parowozu.
Nadjeżdżał. Zwalniał. Zgrzyt rozsuwanych drzwi wagonów…
Wilki rzuciły się na ciała.
Podbiegłem do niedużego zawiniątka.
Schwyciłem zębami. Co to?! Ze środka dochodziło kwilenie.
Pociąg przyspieszał unosząc, zdawało mi się, jakby płacz kobiety.
Odbiegłem na bok. Rozerwałem gałgany
Patrzyło we mnie ludzkie szczenię.
Położyłem się na nie. Poruszyło się.
Rozgrzewałem je a ono przylgnęło do mnie.
Wziąłem w zęby tłumok i pobiegłem przez kopny śnieg.

I wówczas go zobaczyłam.
Biegł w księżycowej poświacie, przez zaspy, unosząc w zębach zawiniątko.
Przystawał, co jakiś czas, kładł się na tym dziwnym bagażu, i znowu biegł.
Śpieszył się. Dokąd on tak się śpieszył?
Co niósł? Co ogrzewał swym wilczym ciałem tak troskliwie?
Drzewa nie rzucały cienia, jakby chciały, by nie uronił chwili błądząc.
Świtało, gdy dobiegł do chutoru na skraju lasu.
Widziałam, jak zatrzymał się przy pierwszej chacie.
Złożył na progu zawiniątko i zawył długim smutnym zewem.
Cisza.
Ostrożnie uchyliły się drzwi.
Ktoś podniósł tłumok.
Jezusmaria!
Drzwi otworzyły się ponownie!
Na śniegu widniały tylko tropy wilka…

Quo Vadis?
Małgorzata Dziewięcka

Wszystko było szare. Cały świat.
Niebo, bruzdy, kamienista polna droga…
Kikuty poczerniałych od słot jabłonek znikały wraz z drogą w zasnutej szarością dali.
Pusto. Bezruch.
Zamyślenie zasnuwało wiejski krajobraz.

Nagle ujrzałam Go.
Szedł sam tą polną wiejską drogą.
Pochylony, z laską w dłoni, w białej szacie, białym ciepłym płaszczu na ramionach, białej czapeczce.
To On!
Sam!
Dlaczego sam?
Podbiegłam i ujęłam Go za rękę: „Ojcze Święty! Pomogę!”, zawołałam.
Szedł śpiesznie a ja z Nim trzymając Go za rękę.
„Ojcze Święty! Co mam robić?” – spytałam.
„ Rób to, co robisz teraz dla mnie: ujmuj starych ludzi za rękę i mów do nich.”
Szliśmy dokądś.
Dokąd On tak szedł?
„Ojcze Święty, dokąd idziesz?”
„Wracam do Kraju.”

Pociąg
Małgorzata Dziewięcka

Poleciałam w Dal horyzontu.
W jego Dali odnalazłam rzeczywistość tamtych syberyjskich nocy.
Na skraju tajgi stały świerki
zwarte, ciemne, strzępiaste.
Ciszą białą pokrywał pola śnieg.
Wzdłuż linii świerków biegły tory.
Pędził po nich wężem kwadratowych światełek pociąg.
Złocił się przy żelaznej drodze śnieg i oczy wilków.
Rozbrzmiewała rytmicznym stukotem kół ściana lasu.
Patrzyłam znad świerków.
Unosiłam się wraz z pociągiem w Dal… W Dal… W Dal…
Nie było już w nim pasażerów.
Zostali tam.
Pod śniegiem.

Anioł w grafitowej szacie albo Dotyk Anioła
Małgorzata Dziewięcka

Ujrzałam Go w długim białym korytarzu szpitala Lombardii,
W grafitowej szacie, wysoki, włosy jasne spływające na ramiona.
Szedł cicho.
Wszedł do pierwszej sali po lewej.
– Stanęłam w progu. –
Pochylał się nad umęczonym chorowaniem i latami człowiekiem.
Blask Jego lica odbijał się w samotnej twarzy.
“Chodź”, szepnął dotykając bezwładnej reki.
“Dokąd”?
“Na kolorowe łąki! Będziesz ich motylem, zapachem, błękitem…”
Był tak piękny jak tylko Anioł może być.
Szedł od sali do sali.
Pochylał się nad utrzymującymi z trudem życie.
Patrzył w nich z taką dobrocią miłości – taka, z jaka nikt nigdy dotąd na nich nie patrzył.
Uśmiechał się, ujmował za rękę, szeptał:
“Chodź, na kolorowe łąki. Będziesz ich motylem, zapachem, błękitem, promieniem złotym. ”
Anioł w Grafitowej Szacie
przetykanej różanymi i białymi nitkami Bożego miłosierdzia.

Pelikan
Małgorzata Dziewięcka
W 80. Rocznicę wywózki z kresów ludności polskiej na Sybir

U stóp wzgórza rzeka,
Przy rzece brzeg,
Na brzegu Jesień stoi.
We włosach liście szelestne,
A włosy rude, rude,
splecione złota wstążka.
Płaszcz biały z brzozowej kory tkany,
Na głowie różowy wieniec z zorzy.
Chłodzą Jej skroń błękitne mgły.
W rekach kula szklana – kufer kolorów i perfum lata,
O rąbek bukowej sukni
Zaczepił się zapach fiołków.
Na strunach babiego lata przepływają
Pasaże zamyślonych melodii.
W toni rzeki sosny przyglądają się swej urodzie .

Patrze za nurt.
Tam, zwarta ściana tajgi ciemne świerki stoją,
Tam wyją wilki,
Tam płaczą cienie dzieci.
Na brzegu Pelikan rwie mięso z piersi swej.
Kogo chce nakarmić?
Pelikanie, dla kogo umierasz z miłości?
Dla dzieci mych, dla dzieci.