wracając do Turczyna
Marek Górynowicz
na kartce zerwanej chwili
kolejny wtorek
czarny
nieodświętny
zwyczajny
między mapą a kalendarzem
nasze zmarszczki
chwila na herbatę
i spojrzenie w okno
potem spragnieni podróży
idziemy obok siebie
w nienamalowanym lesie
w cieniu wiejskiej ciszy
za stogiem siana
słońce rozbabrane nagie
turla się
w szklance zimnego wiatru
noc muzeów
Marek Górynowicz
ubraliśmy się w pomniki
w rozmiarze kolumny Zygmunta
w muzeum śpi malarz
między gwiazdami
zmęczone niebo
noc wydaje się dzieckiem
zapłakana niewinna
deszczem tuli się do snu
z kołyski odjeżdża ostatni tramwaj
grzechocze
siedzimy na skraju twojej dłoni
żołnierze maszerują obok
martwa natura otwiera niebieskie oczy
ulica żółte milczące usta
o dwa mosty za daleko
Marek Górynowicz
na pustej plaży
mdły zapach rzeki
jeszcze płynie
pod mostem szarym
i różowym
ktoś pomylił farby
udekorował
wierzchołki drzew
potem dopisał instrukcję obsługi
teraz możemy przesunąć się palcem
między zmęczonym miastem
a urojonym brzegiem
upał dociera suchą stopą
koty tulą się wszędzie
jesteś
Marek Górynowicz
człowiek nie jest z brązu
tak zwyczajnie
uzależniony od
zabieganej codzienności
porannego newsa
już ogrodzony
nie nagrodzony
poza tym nie ma nic
jutro mam zajęty dzień
i poniedziałki wtorki
soboty do końca roku
a ty
nocą malujesz mi gwiazdy
przytulasz
snem wspólnym
ziewasz za mnie
dobranoc
mini spacer
Marek Górynowicz
w ostatnim wersie
skulonego wiersza
nie mieszczą się krople
miastem pachnie deszcz
w mokrym parku
w szaleństwie zieleni
na niby śmietankowe lody
na niby
motyle siedzą pod parasolem
czekam na pierwszy
i kolejny tramwaj
trochę żółty trochę czerwony
na ławce angielski dla zmęczonych
to jest zbędne
Marek Górynowicz
w naszym śnie mruczą koty
mędrcy siedzą między wersami
matki tulą dzieci
do snu
zaraz będzie północ
ten z Bielska do Gdyni pojechał w drugą stronę
samotni podróżują w ostatnim wagonie
czytają porzucone książki
noc jest na sprzedaż
z torbą pełną gwiazd
i sentymentalnych wspomnień
w staroświeckiej sypialni
jak mówisz
* * *
Marek Górynowicz
są wiersze uczepione do choinki
zatrzymaj mnie jeszcze
wczoraj czytaliśmy w leśnym domku
dziś w pośpiesznym do Krakowa
potem był pusty peron
i czerwona czapka
nie pasujemy do nikogo
nawet w dobranych słowach
miasto kwitnie śniegiem
na białych ulicach
marzną kartki niezapisane
i wersy do nieba przytulone
trybiki
Marek Górynowicz
idź już spać
wiersze nie ponoszą odpowiedzialności
za nieprzespaną noc
przeczytam jeszcze kilka uliczek
potem przeliczę baranki
zaczynając od siebie
w sennych podróżach łaszę się do czworonogów
to bardzo bezpieczne nie gryzą koszmarami
jutro obudzimy się na słodko
z niczyjej winy
idąc po sztucznym śniegu
Marek Górynowicz
na tej twarzy nie było słońca
spacer online
bez wiatru i chłodu
w górze ekranu kilka
betlejemskich gwiazd
dziś prześlę Ci mój głos
i emotikon z radosną buźką
grudniowe wiersze odczytam
w głuchej przestrzeni
potem wymodeluję
bałwanka
bez refleksji
w białym śnie
czarnej klawiatury
środa
Marek Górynowicz
wyszperaliśmy te chwile
między wtorkiem a środą
w liczbie kilku oddechów
zbiegliśmy po marzeniach
jak po stromych schodach
w ciepłym sweterku
z gwiazdkami mroźnego nieba
w tytule zagubione miasto
i podróż
za oknem wyje spóźniony pociąg
donikąd
trop łosia znika
w leśnym lustrze
wtorek
Marek Górynowicz
dziś byliśmy tu pierwszy raz
pierwszy raz spadł śnieg
zapachniało zimą
lubię kolorowe rękawiczki
zapach drzew i ten magiczny las
czasem sarny ranią błogą ciszę
po drugiej stronie wiatru
kołysze się nagie miasto
pusty pociąg kończy bieg
w tłumie morsów
samotność rozdaje karty
dama pik puszcza oczko
za oknem
worek zamrożonych snów
i sople niespełnionych marzeń
grudniowy pamiętnik
Marek Górynowicz
pamiętasz
było kiedyś takie nieme kino
z lustrami i pustym bufetem
czasem kobieta w golfie
sprzedawała tam herbatniki
zjadaliśmy je bezszelestnie
a wokół słychać było
krzyk
łuszczonych małych pestek
zbici w jedno ciało
szukaliśmy bezustannie
gniazda prawdy
nadzieja przykryta
śladami czołgów
jarzyła się śniegiem w ciemności
nigdy nie przestałem
wierzyć
że Wolność istnieje realnie
wieczór w Bielsku
Marek Górynowicz
w okruchach
chabrowego wieczoru
obudziły się się pierwsze gwiazdy
namalowane niebo
odsłoniło twarz
kopuły cerkwi
rozpromieniły się
złocistą ciszą
Jagiellońską przebiegł
bursztynowy kot
stanęliśmy przed ikoną
w modlitwie
i blasku świec
w zmęczonych oczach
liczyłaś moje łzy
za kwadrans
odjeżdża ostatni pociąg
zanim minie peron
zgasną wszystkie świece
pojawi się wiersz
i łza
ukryta w zakamarku twarzy
Supraśl
Marek Górynowicz
w słodyczy herbacianej
zima dzwoni mrozem
na modlitwę sobotnią
Hospodi pomiłuj
w klasztornych ścianach
ikony czytają wiersze
samotnym by odkryli świat na nowo
zagubionym ku przestrodze
w gromadce poszarzałych łabędzi
idziemy zamarzniętą rzeką
na drugą stronę
na chwilę
ogrzać się młodością
w ciszy ulic kocie łapki
uciekają do nieba
na mlecznej drodze
memłają różowe języczki