* * *
Marek Górynowicz

są wiersze uczepione do choinki
zatrzymaj mnie jeszcze
wczoraj czytaliśmy w leśnym domku
dziś w pośpiesznym do Krakowa

potem był pusty peron
i czerwona czapka
nie pasujemy do nikogo
nawet w dobranych słowach

miasto kwitnie śniegiem
na białych ulicach
marzną kartki niezapisane
i wersy do nieba przytulone

trybiki
Marek Górynowicz

idź już spać
wiersze nie ponoszą odpowiedzialności
za nieprzespaną noc

przeczytam jeszcze kilka uliczek
potem przeliczę baranki
zaczynając od siebie

w sennych podróżach łaszę się do czworonogów
to bardzo bezpieczne nie gryzą koszmarami

jutro obudzimy się na słodko
z niczyjej winy

idąc po sztucznym śniegu
Marek Górynowicz

na tej twarzy nie było słońca
spacer online
bez wiatru i chłodu
w górze ekranu kilka
betlejemskich gwiazd

dziś prześlę Ci mój głos
i emotikon z radosną buźką
grudniowe wiersze odczytam
w głuchej przestrzeni

potem wymodeluję
bałwanka
bez refleksji
w białym śnie
czarnej klawiatury

środa
Marek Górynowicz

wyszperaliśmy te chwile
między wtorkiem a środą
w liczbie kilku oddechów

zbiegliśmy po marzeniach
jak po stromych schodach
w ciepłym sweterku
z gwiazdkami mroźnego nieba

w tytule zagubione miasto
i podróż
za oknem wyje spóźniony pociąg
donikąd

trop łosia znika
w leśnym lustrze

wtorek
Marek Górynowicz

dziś byliśmy tu pierwszy raz
pierwszy raz spadł śnieg
zapachniało zimą

lubię kolorowe rękawiczki
zapach drzew i ten magiczny las
czasem sarny ranią błogą ciszę

po drugiej stronie wiatru
kołysze się nagie miasto
pusty pociąg kończy bieg

w tłumie morsów
samotność rozdaje karty
dama pik puszcza oczko

za oknem
worek zamrożonych snów
i sople niespełnionych marzeń

grudniowy pamiętnik
Marek Górynowicz

pamiętasz
było kiedyś ta­kie nieme kino
z lus­tra­mi i pus­tym bufetem
cza­sem ko­bieta w golfie
sprze­dawała tam herbatniki
zja­daliśmy je bezszelestnie
a wokół słychać było
krzyk
łuszczo­nych małych pestek
zbi­ci w jed­no ciało
szu­kaliśmy bezustannie
gniazda prawdy
nadzieja przyk­ry­ta
śla­dami czołgów
jarzyła się śniegiem w ciemności
nig­dy nie przes­tałem
wierzyć
że Wol­ność is­tnieje realnie

wieczór w Bielsku
Marek Górynowicz

w okruchach
chabrowego wieczoru
obudziły się się pierwsze gwiazdy
namalowane niebo
odsłoniło twarz

kopuły cerkwi
rozpromieniły się
złocistą ciszą
Jagiellońską przebiegł
bursztynowy kot

stanęliśmy przed ikoną
w modlitwie
i blasku świec
w zmęczonych oczach
liczyłaś moje łzy

za kwadrans
odjeżdża ostatni pociąg

zanim minie peron
zgasną wszystkie świece
pojawi się wiersz
i łza
ukryta w zakamarku twarzy

Supraśl
Marek Górynowicz

w słodyczy herbacianej
zima dzwoni mrozem
na modlitwę sobotnią
Hospodi pomiłuj

w klasztornych ścianach
ikony czytają wiersze
samotnym by odkryli świat na nowo
zagubionym ku przestrodze

w gromadce poszarzałych łabędzi
idziemy zamarzniętą rzeką
na drugą stronę
na chwilę
ogrzać się młodością

w ciszy ulic kocie łapki
uciekają do nieba
na mlecznej drodze
memłają różowe języczki

kołysanka
Marek Górynowicz

włączyłem noc
w świecy zasnął knot
bajki chrapały na parapecie

wiatr za oknem merdał światem
we wszystkie strony gwiazd

a my w pełni rozumu
pożeramy księżyc
na dobranoc

noc za peronem
Marek Górynowicz

między ostatnim dworcem
a pierwszym pociągiem
mkną w oddali samotne wioski

dziś znów przestawiono czas
tej nocy stoimy w pustym polu
fascynuje mnie pewien chaos
napoczętej bułki

starszy pan w słuchawkach
zdobył się na drugi kęs
mlaszcząc na widok księżyca
przeżuwa swoje myśli

stąd jest tylko kilka stron
do wyciętego miasta
z ust wypadają kolejne słowa
pozbawione kalorii

zaraz stąd ruszamy
świat jest daleko za oknem
a moje ciśnienie
skacze na trampolinie

i bu prom
Marek Górynowicz

Amen
to na początek dnia
dziś każdy owoc zrani duszę
może tylko zimny powiew
skandynawskich okien
oczyści zbłąkane żagle

gniew wędrujących słoni
niesionych bielą pajęczyny
topi lęk w morskich falach
nie pytam o wczorajsze wspomnienia

mgły opadły zabrało tylko psa
wierność zagubiona w odgłosie morza
tajemnica ludzkiego bólu
rozumiem świat tylko o poranku

wieczne pragnienie szczęścia
odpływa na krze

w oddali słoń pies
i świadek prawdomówny

rozmowa
Marek Górynowicz

w pogubionych godzinach
kilka nagich westchnień
nie wstydź się

usiądź przy moim ramieniu
dotykaj słów
które przegania wiatr

są takie wiersze
codzienne
które jeszcze nie powstały
z kolan wyobraźni

od W do Z
Marek Górynowicz

są godziny po których
trudno wejść
na kolejne schody
podnieść głowę
otworzyć usta

pochyleni nad mostem
nad brudną rzeką
czerpiemy tylko wiatr
w zregenerowane płuca

na powierzchni miasta
ludzie kołyszą się w tramwajach
szukają siebie w lustrach
niektórzy przestają oddychać

na samotnej dłoni
ostatnia wskazówka dnia

awers
Marek Górynowicz

wczoraj
jeszcze była jesień
i niedopałki na surowej plaży
artysta domalował rzekę
kolejne fale pandemii
i przeszedł na drugą stronę

tak ten most nie istnieje
tylko każdego dnia
i o każdej porze
zmarli zostawiają tu
swoje dusze
na pustym brzegu
w przestrzeni czasu
który zaraz odpłynie

fan tazje
Marek Górynowicz

iluzja
to taka nitka
na której kołysze się świat

to przestrzeń
której nie ma

sen piękny
jak różowe okulary
które zgubiłem wczoraj
a może mi spadły
zbyt wcześnie

stoję w dzieciństwie
na jednej nodze
i zaczynam wierzyć
w bociany

– wiersz o…
Marek Górynowicz

na pniu
ściętego dnia
słońce
umiera w ciszy

potem zgładzono księżyc
jego blask turla się
w zaświatach

na publicznym niebie
znika noga lewa
potem prawa

w przeciągu istnienia
nasze życie

czas
wypadł mi z rąk
bezpowrotnie

noga za nogą
Marek Górynowicz

zanurzam się w kolor zielony
nienaturalny zdewastowany
późną jesienią

przepocony korą
spróchniałych drzew
skadrowany żółcią
konających liści

w wirującym lesie
kropki ptasiego śpiewu
dzioby spłoszone
uskrzydlone hipoteką
opuszczonych gniazd

na kawałku nagiej skóry
konający komar
i krew moja
rozmazana

vizyta
Marek Górynowicz

słońce wylało się na bruk
domalowałaś kwiaty
potem uschły doniczki
i nastała noc

przyszedłem porozmawiać
może pocałować
raz tylko raz

i herbaty napić się
w tej filiżance
którą wytargałem za ucho

sypialnia
Marek Górynowicz

nie mówiłem ci
że kupiłem zieloną pościel
a i tak śpię
na dnie mojego oka

Przydworcowe
Marek Górynowicz

noc pomarszczona
przytulona
do zimnej ściany
kilka godzin temu
turlało się tu słońce
w ostatnim pociągu

na ulicach złachmanione chmury
niedokończone pety
obelgi i rozmowy

na dworcu
cisza mącona chrapaniem
rozmemłane twarze
śpią na wydechu

w głąb miasta
betonowe schody
windy i wyspy zielone
na słupach świecą kocie źrenice

zaginął Wood ufny łagodny
zaszczepiony wykastrowany

rano stąd wyjeżdżam
facet w bluzie w kocie łapki
coś mruczy pod nosem