grudniowy pamiętnik
Marek Górynowicz
pamiętasz
było kiedyś takie nieme kino
z lustrami i pustym bufetem
czasem kobieta w golfie
sprzedawała tam herbatniki
zjadaliśmy je bezszelestnie
a wokół słychać było
krzyk
łuszczonych małych pestek
zbici w jedno ciało
szukaliśmy bezustannie
gniazda prawdy
nadzieja przykryta
śladami czołgów
jarzyła się śniegiem w ciemności
nigdy nie przestałem
wierzyć
że Wolność istnieje realnie
wieczór w Bielsku
Marek Górynowicz
w okruchach
chabrowego wieczoru
obudziły się się pierwsze gwiazdy
namalowane niebo
odsłoniło twarz
kopuły cerkwi
rozpromieniły się
złocistą ciszą
Jagiellońską przebiegł
bursztynowy kot
stanęliśmy przed ikoną
w modlitwie
i blasku świec
w zmęczonych oczach
liczyłaś moje łzy
za kwadrans
odjeżdża ostatni pociąg
zanim minie peron
zgasną wszystkie świece
pojawi się wiersz
i łza
ukryta w zakamarku twarzy
Supraśl
Marek Górynowicz
w słodyczy herbacianej
zima dzwoni mrozem
na modlitwę sobotnią
Hospodi pomiłuj
w klasztornych ścianach
ikony czytają wiersze
samotnym by odkryli świat na nowo
zagubionym ku przestrodze
w gromadce poszarzałych łabędzi
idziemy zamarzniętą rzeką
na drugą stronę
na chwilę
ogrzać się młodością
w ciszy ulic kocie łapki
uciekają do nieba
na mlecznej drodze
memłają różowe języczki
noc za peronem
Marek Górynowicz
między ostatnim dworcem
a pierwszym pociągiem
mkną w oddali samotne wioski
dziś znów przestawiono czas
tej nocy stoimy w pustym polu
fascynuje mnie pewien chaos
napoczętej bułki
starszy pan w słuchawkach
zdobył się na drugi kęs
mlaszcząc na widok księżyca
przeżuwa swoje myśli
stąd jest tylko kilka stron
do wyciętego miasta
z ust wypadają kolejne słowa
pozbawione kalorii
zaraz stąd ruszamy
świat jest daleko za oknem
a moje ciśnienie
skacze na trampolinie
i bu prom
Marek Górynowicz
Amen
to na początek dnia
dziś każdy owoc zrani duszę
może tylko zimny powiew
skandynawskich okien
oczyści zbłąkane żagle
gniew wędrujących słoni
niesionych bielą pajęczyny
topi lęk w morskich falach
nie pytam o wczorajsze wspomnienia
mgły opadły zabrało tylko psa
wierność zagubiona w odgłosie morza
tajemnica ludzkiego bólu
rozumiem świat tylko o poranku
wieczne pragnienie szczęścia
odpływa na krze
w oddali słoń pies
i świadek prawdomówny
od W do Z
Marek Górynowicz
są godziny po których
trudno wejść
na kolejne schody
podnieść głowę
otworzyć usta
pochyleni nad mostem
nad brudną rzeką
czerpiemy tylko wiatr
w zregenerowane płuca
na powierzchni miasta
ludzie kołyszą się w tramwajach
szukają siebie w lustrach
niektórzy przestają oddychać
na samotnej dłoni
ostatnia wskazówka dnia
awers
Marek Górynowicz
wczoraj
jeszcze była jesień
i niedopałki na surowej plaży
artysta domalował rzekę
kolejne fale pandemii
i przeszedł na drugą stronę
tak ten most nie istnieje
tylko każdego dnia
i o każdej porze
zmarli zostawiają tu
swoje dusze
na pustym brzegu
w przestrzeni czasu
który zaraz odpłynie
noga za nogą
Marek Górynowicz
zanurzam się w kolor zielony
nienaturalny zdewastowany
późną jesienią
przepocony korą
spróchniałych drzew
skadrowany żółcią
konających liści
w wirującym lesie
kropki ptasiego śpiewu
dzioby spłoszone
uskrzydlone hipoteką
opuszczonych gniazd
na kawałku nagiej skóry
konający komar
i krew moja
rozmazana
Przydworcowe
Marek Górynowicz
noc pomarszczona
przytulona
do zimnej ściany
kilka godzin temu
turlało się tu słońce
w ostatnim pociągu
na ulicach złachmanione chmury
niedokończone pety
obelgi i rozmowy
na dworcu
cisza mącona chrapaniem
rozmemłane twarze
śpią na wydechu
w głąb miasta
betonowe schody
windy i wyspy zielone
na słupach świecą kocie źrenice
zaginął Wood ufny łagodny
zaszczepiony wykastrowany
rano stąd wyjeżdżam
facet w bluzie w kocie łapki
coś mruczy pod nosem
niedziela
Marek Górynowicz
jest tylko szklanka
łyk słońca oparty o usta
i kasztanowe włosy cienia
jesień przemyka przez las
w oddali intercity
mknące okna w pośpiechu
zerkają na
bezczelnie kończący się dzień
potykam się o objedzone rdzą szyny
mijam człowieka i psa
niepostrzeżenie rzeczywistość traci kontakt
z człowiekiem
pies przemyka przez las
cisza…
mimowolne wtrącenie w samotność
wracając do Turczyna
Marek Górynowicz
na kartce zerwanej chwili
kolejny wtorek
czarny
nieodświętny
zwyczajny
między mapą a kalendarzem
nasze zmarszczki
chwila na herbatę
i spojrzenie w okno
potem spragnieni podróży
idziemy obok siebie
w nienamalowanym lesie
w cieniu wiejskiej ciszy
za stogiem siana
słońce rozbabrane nagie
turla się
w szklance zimnego wiatru