Plac de Filad
Marek Górynowicz
pięć minut od Centralnego
kloszardzi strzygą włosy
pod wiatr
rozrzucone pragnienia
siedzą na ostatniej ławce
z iglicy spływa deszcz
w tonacji paryskiego fioletu
neon Warszawa
czerwieni się wieczorowo
miłość schodzi ze sceny
na chwilę
za chwilę
odjedzie ostatni Flixbus
spóźniony o kilka
deszczowych wersów
gustigita paris
Marek Górynowicz
to jest dyskretnie rozwiane
zapach łąki pragnienie ciszy
właśnie dopasowałem smak wina
i nie musisz się spieszyć
kilka stron z Paryża
reszta to obłoki z pobliskiej wioski
uniesione stodoły oparami bimbru
i mały Montmartre
z kocią łapką na gardle
i poduszką wybudzonej wiosny
gdy grzechy snu się czerwienią
śpiewam kwiatami w rytmie motyla
melodię paryskiej nocy
bał tik tik
Marek Górynowicz
Pukam do drzwi
teraz wystarczy pozbierać
wszystkie ryby z chmur
rzucić słońcem o ziemie
jak szklanką w chwili złości
na niedokończonym horyzoncie
domalować radosnego Boga
i mamy chaos nie tylko w pogodzie
a niech pada próżny deszcz
w promocji są parasole
i gumowe wieloryby
Idziemy pustą plażą
dziś nie ma nawet komorników
stopy kaleczą wyrzucone muszelki
przy bursztynowej herbacie
upragniony pocałunek
lubię ten wiatr od morza
o słonym poranku
Mallorca
Marek Górynowicz
każdego dnia liczymy dłonie na fortepianie
Chopin wyjechał wcześniej
z porannej Valldemossy
rozmazałem uśmiech sokiem z cytryny
bawiąc się kolorem oleandrów
taki dzień budzi się jak niemowlę
z oczkami w stronę mamusinego słońca
i butelką cieplej chwili
na rozgrzanych plażach suszą się turyści
morze odpływa w dal
słowa niewypowiedziane
ubieramy w epitety
Ryboły
Marek Górynowicz
usiedliśmy przy niebieskiej cerkwi
pamiętasz kiedyś byliśmy młodzi
dziś pozostał ten sam uśmiech
i niewinne dziewczęce spojrzenie
na grobach dziadków iskrzą znicze
odwróciłaś kwiaty w nasza stronę
wspominając w malowanych słowach
Wiecznaja pamiat – Człowiek cierpi i kocha
w następnej zwrotce już płynie rzeka
między pamięcią a snem błyszczy Narew
szukasz dawnego echa w tajemnicy życia
słońce zakrywa powoli usta
utkany z kawałków wieczornego nieba
z zapachu łąk kolorów dyni
wspomnień powietrza ludzi i cieni
podlaski krajobraz letniej chwili
ranek w Turczynie
Marek Górynowicz
pod skulonym słońcem
bursztynowe konie stąpają za horyzont
tylko im ufa wiatr
bojąc się szczerości kobiet
marzycielom wystarczy kawałek nieba
i kamienne schody donikąd
rzadko otwarte okno
z niedopałkiem codzienności
w spadających obłokach
nasze usta z koniczynką
beztroski podmuch dnia
i ta cisza niemego szybowca
słowa ocierają się o stukot
zgubionej podkowy
Żoliborz
Marek Górynowicz
w nowym wcieleniu
balkony rozdają kwiaty
rudy kot dokańcza akt
z zamysłem szczekania
na przyjaciół
aktorzy w ciepłym mleku
sfermentowali noc
kefir kefir kefir
na początek dnia
za oknem zabrakło nieba
dziś tylko ptaki i kawałek
porzuconej chmury
tramwaj rozjeżdża Żoliborz
oczy szukają jesieni
widząc konające kleszcze
pod pachami mostu
Warszawa – 24 zero trzy
Marek Górynowicz
w oddechu wiatru kilka smaków
późna Warszawa w bielańskim gaju
Bazyl i ja
błąkamy się po stołach kończącego dnia
oliwkowe mrugnięcie gasi miasto
można do woli wybierać
menu jest bogate w kolory nocy
z wirujących talerzy wyskakują
zielone pory
każdego roku na ciepło
tu czas omija wskazówki
wędrowcy kończą bieg
blaszane koty
spadają z tacy
wspomnienie (sobota)
Marek Górynowicz
między wskazówkami czasu
kilka zdjęć
ten wieczór będzie dla seniorów
pierwszy raz w Michałowie
otoczeni parkiem
i stawem z zielonym oczkiem
smakujemy jagodowe ciasto
pachnie sierpniem
słońce gaśnie w kuflu piwa
pan w karcianych spodniach
zapala lampiony
teraz szukamy nieba
jest cisza i wykoszone pola
w strumieniu mroku
rozbiegły się koty
wrony klaszczą na dobranoc
stacja Hołówki Duże
Marek Górynowicz
obłok
zdmuchnęłaś trzykrotnie
potem był wiatr
rozwieszony motyl
urwał się z cienia chabrów
kilka kropel dalej
deszcz odmawiał litanie
pijani dzielili kieliszek
na czworo
życie odbiło się echem
na kocich ogonkach
zagubione ścieżki
tu mruczy każda chwila
na pustym peronie
chybocze się ostatni wagon
przemijanie (*)
Marek Górynowicz
na schodach spóźnione dzieciństwo
satyryk rozdaje cukierki
możemy już rozwijać
na trzy cztery
i nastaje wiek średni
wtedy brakuje czasu
na poranną kawę
i okno z marzeniami
potem między spacerem
a psem z artretyzmem
szukamy smyczy
buty idą pierwsze
za drzwiami
jest siwa nić
i ostatnie zdjęcie
w papierkach porzucone
wiersz o przemijaniu
Marek Górynowicz
jest zieleń
odnaleziona
dalej pagórki i skrzydła ptaków
strumień toczy krew
ostatni wers sączy atrament
na starym cmentarzu
zakwitły szafirki
samotny Chrystus
czyta wiersze
zmarli odeszli z marzeniami
zostały pękające nagrobki
i bezdomny poeta
linijką wiersza zraniony
port Mandraki
Marek Górynowicz
przytuliliśmy się w koty
bawełniane fale
nakrywają lazurowe morze
pod wiatr
na turkusowym niebie
kolejny samolot
maluje cień
na twarzy Heliosa
w kolorach oleandrów
Dionizos częstuje winem
bugenwille zakwitną jutro
przy porannej kawie
w twoich egejskich oczach
czytam ostatni wers
dłoń zakrywa usta
zapachem pomarańczy
Marek Górynowicz
a o kwiatach to możemy pomalować
otoczeni igłami lasu
oddychamy ciszą
to tu usycha lipcowy deszcz
nie ma krawężników i ulicznych bram
nawet nie widać naszych zmarszczek
malujesz dłońmi cień
miniaturkę chwili czuły uśmiech
uzależnieni od marzeń i kolorów dnia
przenieśmy niebo w naszą stronę
obłoki wędrujące ptaki
i ten lecący w oddali samolot
czas niestety wracać
ponagla nas niedziela
czarny pies
i kończy się ostatni papieros