wspomnienie (sobota)
Marek Górynowicz
między wskazówkami czasu
kilka zdjęć
ten wieczór będzie dla seniorów
pierwszy raz w Michałowie
otoczeni parkiem
i stawem z zielonym oczkiem
smakujemy jagodowe ciasto
pachnie sierpniem
słońce gaśnie w kuflu piwa
pan w karcianych spodniach
zapala lampiony
teraz szukamy nieba
jest cisza i wykoszone pola
w strumieniu mroku
rozbiegły się koty
wrony klaszczą na dobranoc
stacja Hołówki Duże
Marek Górynowicz
obłok
zdmuchnęłaś trzykrotnie
potem był wiatr
rozwieszony motyl
urwał się z cienia chabrów
kilka kropel dalej
deszcz odmawiał litanie
pijani dzielili kieliszek
na czworo
życie odbiło się echem
na kocich ogonkach
zagubione ścieżki
tu mruczy każda chwila
na pustym peronie
chybocze się ostatni wagon
przemijanie (*)
Marek Górynowicz
na schodach spóźnione dzieciństwo
satyryk rozdaje cukierki
możemy już rozwijać
na trzy cztery
i nastaje wiek średni
wtedy brakuje czasu
na poranną kawę
i okno z marzeniami
potem między spacerem
a psem z artretyzmem
szukamy smyczy
buty idą pierwsze
za drzwiami
jest siwa nić
i ostatnie zdjęcie
w papierkach porzucone
wiersz o przemijaniu
Marek Górynowicz
jest zieleń
odnaleziona
dalej pagórki i skrzydła ptaków
strumień toczy krew
ostatni wers sączy atrament
na starym cmentarzu
zakwitły szafirki
samotny Chrystus
czyta wiersze
zmarli odeszli z marzeniami
zostały pękające nagrobki
i bezdomny poeta
linijką wiersza zraniony
port Mandraki
Marek Górynowicz
przytuliliśmy się w koty
bawełniane fale
nakrywają lazurowe morze
pod wiatr
na turkusowym niebie
kolejny samolot
maluje cień
na twarzy Heliosa
w kolorach oleandrów
Dionizos częstuje winem
bugenwille zakwitną jutro
przy porannej kawie
w twoich egejskich oczach
czytam ostatni wers
dłoń zakrywa usta
zapachem pomarańczy
Marek Górynowicz
a o kwiatach to możemy pomalować
otoczeni igłami lasu
oddychamy ciszą
to tu usycha lipcowy deszcz
nie ma krawężników i ulicznych bram
nawet nie widać naszych zmarszczek
malujesz dłońmi cień
miniaturkę chwili czuły uśmiech
uzależnieni od marzeń i kolorów dnia
przenieśmy niebo w naszą stronę
obłoki wędrujące ptaki
i ten lecący w oddali samolot
czas niestety wracać
ponagla nas niedziela
czarny pies
i kończy się ostatni papieros
zielono czarna chwila
Marek Górynowicz
przyjechałaś fokusem w kolorze straży pożarnej
ktoś się śmieje że znasz tylko połowę liter
nie masz snów i nie liczysz swoich lat
w drodze zapinasz pasy tylko pasażerom
Twoje cierpkie wizje zna tylko proboszcz
on jedyny w ciebie wierzy
nie stracił wiary gdy mówiłaś mu o Bogu
wtedy na chwilę zgasło światło
za zakrętem zawsze czeka anioł
to taki podróżnik jak mówisz na gapę
wieczny tułacz opiekun
bierny w swojej miłości do kobiet
za ostatnią chmurą będzie mała wieś
czerwcowe łąki domek i zielony płot
czarny kot przebiegnie drogę
pierwszy i ostatni raz w Twoim życiu
* * * (2)
Marek Górynowicz
w lesie nie ma zbytecznej zieleni
brakuje tylko kilka wersów
promieni słońca
świat wędruje po drugiej stronie rzeki
przez most turkoczą kolory aut
we wszystkie odcienie prędkości
cisza
ukryta w kieszeni prawego brzegu
przytula rozrzucone wiersze
wędrowcy przysiedli na skraju kartki
echo miasta wygasza zieleń
wiatr porywa ptakom skrzydła
Amsterdam
Marek Górynowicz
nad kanałem jest pas zieleni
gdzie krasnoludki piją alkohol
owinięci w plasterki sera
w imię wolności rowery
wyzbyły się łańcuchów
kręcąc do woli przemierzamy
chwiejne domy i uliczki
pod czerwoną latarnią… się koty
w flakonach przytulają kwiaty
zielone lizaczki rozdają
martwi widzowie doktora Tulpa
Peron
Marek Górynowicz
Dotarliśmy do stacji Starosielce
starsi ludzie wieczorową porą
nie otwierają drzwi nikomu
nieufnie żegnają pociąg
na wieży ciśnień obłok wron
ścieli pióra na dobranoc
w dole dzieci głaszczą telefony
nigdy im nie zabraknie bajek
w pustej przestrzeni nie ma jutra
twarze w maseczkach szukają uśmiechu
na odległość wdechu i wydechu
omijają martwy peron
na dobranoc zostań w domu
rankiem listonosz rozniesie świeże maile
awizo nieobecnym i gazetę Pani Marii
być może
odjedzie tym o dziesiątej sześć w kierunku Moniek
bilet w jedną stronę
Marek Górynowicz
zajmuję miejsce
twarzą do miasta
za oknem rozsypane bloki
i betonowe zagajniki
wiatr otwiera pusty przedział
nieświeży podróżny
pierwszą małpkę
karciane damy
ostatnią trybuną ludu
z powagą czarnego jokera
otok dzikich kotów
spłoszył przekwitłe mniszki
po pierwszym jazgocie
kolejny peron
twój telefon rozbujał słońce
spóźniony Ondraszek przyjedzie jutro
Berlin
Marek Górynowicz
nie zdejmuj kapelusza
wyczarowaliśmy to miasto na nowo
dziś jesteś już matką
wczoraj tylko nieproszonym gościem
szelest
to jeszcze nie jesień
tylko Kreuzberg w kolorze herbaty
poranni graficiarze malują imago
w mieszkaniu koci wzrok
S-Bahn cieniem wkrada się do okien
wiem lubisz przebudzone książki
spały ze mną w twoich snach
nie odwracaj się
wczoraj zostało na zdjęciu
był magik i królik
potem zniknęli z Facebooka
pa Ryż
Marek Górynowicz
trzeszczący łańcuch
i dwa gumowe pedały
Bonjour Paris
jazz na na początek
z przepoconym shirtem
po obłokach oniemienia
w tęczowym koszyku
chat noir i wiadomość
dobre wino kup kotku
co nie drapiesz w francuskie noce
przeciwnie do tego rudego spryciarza
i koniecznie teraz musi padać
deszcz
velib zostaw przy stacji Blanche
twoja płochliwa – Ryża cnotka
wieczorem
z ulic grzechu uciekniemy
do konfesjonału nocnych wyznań
gardząc niesmakiem pa – Ryża
ranek w Turczynie
Marek Górynowicz
pod skulonym słońcem
bursztynowe konie stąpają za horyzont
tylko im ufa wiatr
bojąc się szczerości kobiet
marzycielom wystarczy kawałek nieba
i kamienne schody donikąd
rzadko otwarte okno
z niedopałkiem codzienności
w spadających obłokach
nasze usta z koniczynką
beztroski podmuch dnia
i ta cisza niemego szybowca
słowa ocierają się o stukot
zgubionej podkowy