Po drugiej stronie duszy
Zygmunt Jan Prusiński

Naocznego świadka dla mojej drugiej
duszy w iluzji piekących stóp – i wody
dzban na obmycie brudów doczesnych
które, przylepiają swoją ciekawość
do miejsc ukrytych pośród prywatności
jak sen. Podróżować chciałbym linią
tęczy, wzbogacać swe niedostatki
fragmentem gwiazd, które najczęściej
spadają do dębowego lasu, a tam
na wyszukanej złocistej polanie ognisko
ogrzewa zimne metafory… I jeszcze dalej
w kosmosie dzieciństwa odebrać głosy
zapomnianych cieni, kiedy oskrzydlą się
mądre myśli w takt iskry temperamentu
otoczone gościnnością babiego lata
i cichej pajęczyny z zewnątrz. – Czy mam
szansę przeżyć rozkwit kamieni w otoczce
zamkniętego koła ziemi, gdzie wszystko
jest delikatnie poukładane z sensem,
że nawet modlitewny zasiew zbóż sprzyja
nie tylko namiestnikom – ale i biednym.
Jeśli się kiedyś obudzę w świetlanym lustrze
pękniętego orzecha – nie męczcie mnie
co jest po drugiej stronie zaśnięcia –
tam wióry akwarelowych barw odcieni
przyciągają do brzegu wirujący lot mew.

I tylko tyle można osiągnąć –
i tylko tyle można mieć.

(Wiersz napisany na emigracji w Wiedniu)

Kobieta księżyca
Zygmunt Jan Prusiński

Przychodzi do mnie naga
jakby z innego świata
ma uczesane włosy
i pachnąca po kąpieli.

Jest lekka i oddana
w sposobie namiętnych słów
by mnie posiąść ostatecznie
wedle kobiecych gestów.

Świece dwie tak blisko
rozmawiają płomieniem
ulubiony jej szampan
niedopity do końca.

Te noce miłości – liryczne
lubi słuchać moich wierszy
opowiadam w nich o niej
od narodzin uczuć szeptu.

I tylko to mam
kobietę księżyca
która i tak nie jest
moją własnością.

27.6.2013 – Ustka
Czwartek 7:02

Wiersz z książki “Pęknięty orzech”

Dźwięki z ust twoich
Zygmunt Jan Prusiński

Motto: “Szłaś owinięta gęstym szalem tłumu
Z blizną w oku po płakaniu pierwszym
Z bólem na wargach po krzyku czerwonym”
– Kazimierz Furman –

Lepię z gliny świat inny…
oczarowany uśmiech skradam
z ust czerwonych –

wybacz że znikam
ale przychodzę pod okno
składam ci hołd ważny.

Pojedziemy do Nowej Rudy
ugasimy pragnienia –
soczystość z nas wypłynie…

Schodami miłości zejdziemy
co schodek to dobre słowo
będziesz szczęśliwą kobietą.

A w Kotlinie Kłodzkiej
połączymy ręce –
niech szumi cisza w nich…

Ach te oczy zielone –
w akacjach zaśniemy!

29.4.2013 – Ustka
Poniedziałek 8:04

Wiersz z książki “Róże i rzeki”

Gdyby nie te noce…
Zygmunt Jan Prusiński

Motto: “Teraz gdy w oknie kobieta
Gdy przestrzeń do dymu się tuli”
– Kazimierz Furman –

Obcuję jak pajęczyna
trzciny zakrywają twoją twarz
przechodzę przez cienie ludzi
– nie są mi przyjazne.

Otoczka w kolorach
rozbieram cię w porze
zachodzącego słońca
wybrałaś róż – różowa.

Twoje różowe ręce
i moja płochliwość –
skrzydła nie wyschły
skradam się o czasie.

Dojrzała jak owoc
czekałaś na mnie
by podróżować czule
w miłosnych snach.

Kiedy śpisz
moje wiersze są żywe.

30.4.2013 – Ustka
Wtorek 7:56

Wiersz z książki “Róże i rzeki”

Liryka i rytm boży
Zygmunt Jan Prusiński

Ten Stevie poprawił mi humor…

A się zaśpiewał
jego piosenka “Isn’t She Lovely Lyrics”
grała mi dwie godziny.

I Ewa nabrała skrzydeł
rozkołysana sukienka do końca wiersza
tupała obcasami na parkiecie.

A ja odganiałem gęsi –
i one chętne do tańca.

Nazbierało się zapędu –
poeci teraz piszą wiersze.

A Wonder poszedł ze zmęczenia
na łąkę przybliżyć do oczu sjestę.

3.5.2013 – Ustka
Piątek 14:30

Wiersz z książki “Córka Wiatru”

Odbieranie miłości
Zygmunt Jan Prusiński

Te buty dalej nie pójdą
muszę kupić nowe
gdzieś w kącie na straganie
niech będą tenisówki.

Jest maj kapryśny
tyle zapisanych planów
pajęczy się jak pijak
wracający do domu.

Drga struna na wietrze
nie dotykam z lęku
w otwartej przestrzeni
gubię swoje życie.

Podpowiada mi morze
bym się odwrócił
słońce jest zupełnie
po drugiej stronie.

5.5.2012 – Ustka
Wiersz z książki “Córka Wiatru”

Te dni, te robaki, te kaczeńce
Zygmunt Jan Prusiński

(Do frazy: Nie rozbieraj się Brygida teraz…)

Nie rozbieraj się Brygida teraz, zobacz jest cisza;
czy ty wiesz co znaczy cisza w Polsce? –

Nie rozbieraj się Brygida teraz…

Poeci, malarze, i jeszcze inni tam, wybiegli jak latawce,
bo ognisko gniewu zostało zapisane –
czy namalowane zostało tego nie wiem,
ostatni raz pędzelek miałem w szkole podstawowej.

Nie rozbieraj się Brygida teraz…

W skorupce jajka po świętach płyną słowa życzeń;
czy są szczere to nie wiem, często mechanicznie
wyrzucamy o tak, by było przyjemnie,
w samo centrum znikającej kropki nad i. –

Nie rozbieraj się Brygida teraz…

Na ulicy Małej stary kot leży zabity, obok plama krwi,
pobiegłem po aparat i zrobiłem zdjęcie
na pamiątkę że był taki dzień, poniedziałek w marcu,
roztapiają się drobne śniegi – białe polanki.

Nie rozbieraj się Brygida teraz…

W kościołach dobitnie wiedzą, są dwie Polski,
ja wybrałem tę właściwą która jest biedna w ludziach
– aczkolwiek w nich „polskość” jest dosadna,
jak czarna ziemia na uboczu w zaspanych lasach.

Nie rozbieraj się Brygida teraz.

Wiesz co, hiperestezja we mnie płynie, łamią się akcenty
w kilku biegunach, a ścisłe zakręty prowadzą
do ślepych uliczek gdzie nawet echo nie wraca,
jednak słyszę krzyk dzieci, słyszę krzyk drzew…

Nie rozbieraj się Brygida teraz.

Wzorce rozpadają się – kamienie wydają dźwięki,
w samo południe przyjdzie Pan Bóg i rozdzieli niezgody
małżeńskie, zaszumią kaczeńce w obudzonych stawach,
a robaki pójdą na wojnę; tylko my jacyś niedomalowani
płyniemy na samym końcu na cieniutkiej korze z sosny,
że niby przepłyniemy ten zimny wodospad w nas.

28.03.2008 – Ustka

Wiersz z książki “Kraj Herberta”

Stare uliczki Wenecji
Zygmunt Jan Prusiński

Może trzymasz mnie za rękę…
Wierzę że otworzysz mi tę baśń
w samym środku napięcia na chór
i lot trzmiela pod kasztanami.

Rozłożę treść minioną nad rzeką
powtórzę te same słowa nie zdejmę
rękawiczek i kapelusza później to zrobię.

Jak uważasz z tym co jutro mamy oglądać
stare miasto uliczki wąskie mają tajemnice
porośniemy z nimi…

Weneckie westchnienia zakochanych
nie próżnuje gitarzysta w cieniu
co chwile unosi swój temperament
struny dźwięczą.

A gondole kolorowe jak cyganki tanecznie
falują – tyle jest do napisania choćby o tobie
z wiolonczelą w rękach.

Więc graj mi tę podróż w odstępach
zabarwię niebo nad nami – w cudzym kielichu
z kryształu odbijają się twarze. –

Idziemy uliczkami jakby sam Bóg nas prowadził.

28.10.2014 – Ustka
Wtorek 1:40

Wiersz z książki “Zbudzisz we mnie rozkwit dźwięków”

Nie bój się osy
Zygmunt Jan Prusiński

Układam samotne noce – prawie nie śpię
słucham muzyki do snu – a jednak myślę o tobie
żeby tylko osa minęła twój otwarty uśmiech…

Sposobie pejzaże o Wenecji szukam w nich
że krzykniesz może na którymś obrazie ręka
macha ku moim oczom.

To nic że wiersz więcej mówi niż ja zagubiony
mężczyzna – może zasypiasz tuląc mnie
w pasjansach z kart dnia.

Pragnę rękę położyć tam gdzie soki
spijam z tego krzaka który otwiera
słodką tajemnicę nocy.

27.10.2014 – Ustka
Poniedziałek 4:31

Wiersz z książki “Zbudzisz we mnie rozkwit dźwięków”