Telefon z Wenecji
Zygmunt Jan Prusiński

Motto: “Buziaki z Wenecji do Ustki. Już mam
piękną widokówkę dla Ciebie, jutro wyślę.
A teraz nad morze i robić zdjęcia”
– Ewa Prusińska Kolasińska –

Zadzwoniłaś o porannej porze wczoraj –
nie dowierzałem te minuty jak powolne fale
niebo cukrem obsypało samotność w wierszach –
nagle życie się obudziło!

Usłyszałem głos kobiety której poświęciłem książki.
To już olbrzymi ogród tysiące wierszy opowiadają
o moim stanie ducha i uczuć.

A ty wciąż panna młoda… roztańczona we mnie.
Słucham Stevie Wondera “Never Had a Dream
Come True” i jest mi cieplej – jakbyś ręką
mnie dotknęła…

Ale słucham dalej – a dalej “My Cherie Amour”
coś co nazywa się miłością – jakby to było dla nas.
Ten świat intymny ogrzewa mnie – wystarczy
usłyszeć twój głos…

29.10.2014 – Ustka
Środa 16:45

Wiersz z książki “Zbudzisz we mnie rozkwit dźwięków”

Namaszczenie uczuć głodnym pędzlem malarza
Zygmunt Jan Prusiński

Motto: “Zyguś też baw się dobrze,
zapomnij o samotności
bo myślę o Tobie”
– Ewa Prusińska Kolasińska –

Wiem że myślisz to wpłynęło tak głęboko
że nie umiesz zapominać jaki jestem
szczęśliwy przy tobie.

To i nawet się zagęszcza uczucie z obu
stron przepływają przez nas rzeki i wiatry
przechodzą tym bardziej śpiew ptaków.

Ta chwilowa rozłąka niczym egzamin
dojrzałości ty nad wodami w Wenecji ja
nad morzem w Ustce.

Rozchyla się mgła chce przyjąć nas
do środka akurat malarz się zamyślił –
Ewo skaczemy w te kolory!

30.10.2014 – Ustka
Czwartek 21:17

Wiersz z książki “Zbudzisz we mnie rozkwit dźwięków”

Matka Helena
Zygmunt Jan Prusiński

Mówię do niej, mamo, przyjechała w piątek do Ewy
na kilka dni by się nacieszyć córką, wnukiem Eliaszem,
wnuczką Sarą – i pewnie mną to nic że jestem na końcu.

Na tarasie siedząc przy stole spogląda na ogród,
tam jest moja praca z sierpnia, kiedy przesadzałem
krzewy niełatwa to była praca – jestem ogrodnikiem Ewy.

Jakaż poezja za oknem gdy wpatrywała się ujmująco,
a jakiż makijaż radości wstępował że umiem to robić –
poeta ogrodnik – (mój poeta) tak sobie dopisując do serca.

Matka Helena jakże święta, to mogę napisać w wierszu
skierowała na mnie oczy i myśli o przyszłości córki –
(czy dadzą sobie radę by ta ich miłość trwała) od wschodu
do zachodu – każdego dnia noc poślubić!

13.7.2014 – Ustka
Niedziela 14:52

Wiersz z książki “Zbudzisz we mnie rozkwit dźwięków”

Tango w perle
Zygmunt Jan Prusiński

Była obecna w Ustce przyjechała w piątek
po wielomiesięcznej nieobecności – z Konga.

Utrzymywała ze mną kontakt listowny
pisała o każdym dniu bym sobie wyobraził
jak w kadrach filmu.

Odbierałem ją falą mam tak blisko do morza –
dodawałem czułe akcenty że jest…

Zaprosiłem jako wrażliwy mężczyzna by poznawać
ją w tangu – dorównywała mi w roli partnerki.

Nie wątpię że umie wszystko często mnie zaskakuje
w zbiorze intymnych tajemnic.

Sztaluga w kącie stoi a gitara zaprasza. –

Jestem malarzem szczęśliwym – gitarzystą
o niebieskich oczach.

Więc gram Ewie białe tango a muszelki
niczym chór śpiewają o niej.

10.7.2014 – Ustka
Czwartek 9:45

Wiersz z książki “Zbudzisz we mnie rozkwit dźwięków”

Ulica Szopena jest cicha w nocy
Zygmunt Jan Prusiński

Zakochani szeptają w zapachu bzu,
sielanka przy piwie i taniec na piasku.
Ktoś zaśpiewał Beatlesów “Yesterday”,
nikt nie fałszuje dnia grając na organkach.

Ulica Szopena jest cicha w nocy –
na brzegu skwerku przy promenadzie
odbywają się gody nocnych gryzoni.
Szeleści poklask w tańcu – trawy mówią.

Zbieram myśli w tej krainie zakorzeniony.
Opisuję deszcz w rynnach i starca z laską
zamyślonego nad ujściem lat w szumie fal –
obrazy się łączą w kolorowy kalendarz.

Ziewająca Ustka choćby wczoraj nalega
na mojej zbyt poszarpanej pajęcznie…
Idę każdą drogą z wierszami o niej,
by przywitać się z oddalającym Fryderykiem.

Ustka przy wschodzie słońca
Zygmunt Jan Prusiński

Nieczęsto zaglądam w kierunku marzeń.
Wiem szaleje wesoły wiatr po zachodniej stronie,
tam plaża iskrzy czystymi kryształkami piasku.

Mewy plotkują o sąsiadach.
Dziewczyny jak baletnice z obrazów
wybiegły pozdrowić Fryderyka Szopena;
uśmiechnął się za nimi muzycznie.

A na samotnej ławce nieznany poeta
sonety pisze dla przyszłej żony,
wierzy jeszcze w miłosne błogosławieństwo.

Ustka – kraina kruchych tajemnic –
fale ostrzą apetyt by dostać się bliżej lądu.
Morze wciąż jest gościnne dla gości.