KRZYK
Piotr Bednarski
Odwołaj drzewo poznania
Odwołaj
Pozwól zerwać owoc
Z drzewa życia
Wszechmocny – plastrze
Wypełniony miłosierdziem łaską
Odwołaj szatana nowotwory i wojny
Szminki reklamy kliki
Mario – śpiewaj
Katarzyno lamentuj
A jeśli życia wiecznego nie ma
Szczęśliwych wciągaj nas
W swoją nicość
Tylko zakochanych
Przemieniaj w czarnoziem
I nie powołuj już proroków
Osobiście przyjdź
I w mgnieniu oka
Przemień w raj te piekła
Katarzyno – śpiewaj
Mario – lamentuj
Dziewczyna
Piotr Bednarski
Coraz szybciej gaśnie świt
w oczach abstrakcyjny świat
Po istnieniu
Dziki cierń się wspina
myślę o dziewczynie
ma długą szyję
i usta nie do ominięcia
nikt mi je nie odbierze
nawet ostatni puls serca
Ten wiersz jest pióra mojego Przyjaciela Piotra Bednarskiego, nestora kołobrzeskich poetów. Zamieszczam go za jego zgodą.
Filozoficznie
Piotr Bednarski
porzuciliśmy Boga wierząc że nasze
szczęście jaskrawsze się stanie
pogłębi się wolność
wszelkie kraty znikną
na opak wyszło
szamocąc się zagubiliśmy serce
w zgiełku i wrzasku
przywykliśmy żyć bez Boga
nadzieję złożyliśmy
ziarnko do ziarnka
a tu nagle przywołuje ziemia
trwożliwa myśl się otwiera
co zostanie gdy robaki
spełnią powinność?
nauka mówi:
wszechświat jest bez początku i końca
dodaj: energia nie ginie
prawo stanowi
każdemu co jego
* * *
Piotr Bednarski
niewinny i szczęśliwy
jadł pił i tańczył
może nie umierał
a jeśli tak
to o tym nie wiedział
którejś nocy przyśnił mu się Bóg
rankiem uśmiechnął się do róży
o zmierzchu obudził czerwoną gwiazdę
w oczach upolowanej sarny dostrzegł łzy
przerażony zaczął szukać ziół
minerałów i zaklęć
wędrował rozmyślał tworzył
wynalazł łuk zbudował miasto
bombę atomową i kosmiczny statek
w międzyczasie wymyślił normę
i stwierdził że umysł mieści się w niej
a on sam jest doskonały niczym idea
zgasły wina i grzech
sumienie śpi jak noworodek
porusza go już tylko własna śmierć
i świadomość tego
że kamieniom też może
przyśnić się Bóg
* * *
Piotr Bednarski
och jaki byłem wielki
kiedy byłem mały
Bóg miał we mnie udział
matka i anioł stróż
czekały egzotyczne ptaki
i gwiezdne galaktyki
w wieku średnim
przeraziła nieskonczoność
nie otworzył się kamień
milczała woda
głód serca stał się jeszcze dotkliwszy
mój ewolucyjny przodek
który nieustannie jest ze mną
często zagryzał wargi
i z tęsknotą zerkał w czwartorzęd
pozostały tylko żółwie zmarszczki
nie czuję żalu
był brud ale było też pytanie o arche
jest miłość
i wszechogarnijące
* * *
Piotr Bednarski
kiedy chciał wyjść przynosiła drzwi
kiedy wracała biły dzwony
a tu nagle i nie nagle
księżyc z okna znikł
a po stole
zaczęły biegać myszy
niby nic się nie wydarzyło
wszystko po staremu
rozum na swoim miejscu
język przy ustach
a jednak przeminęło coś
coś zostało powiedziane
odebrane
coś rozkwitło
i umrzeć zdążyło
Piotr Bednarski
* * *
nigdy w całości
nigdy twój jak komunia
lecz otwarty na niemożliwość
wyskrzydlony niczym albatros
mgły oddaliłem
zwątpienia wyciszyłem
lecz nadal dręczą paradoksy Zenona
nawet w miłości nie dotknie nas cud
nie zamienimy się miejscami
nie moje niebo będzie pił twój kwiat
serce też podlega grawitacji
lecz nie inaczej
ty i ja – wiosna i siew
bezwstyd oraz świętość
dwie krople rosy na pajęczynie
Piotr Bednarski
* * *
U kresu, w tej chwili
KTOŚ wielki stoi przed nami.
Patrzy.
Spogląda, świdruje wzrokiem na wylot;
liczy, waży.
Ale nie ON nas zabierze.
Wbrew naszym prośbom się stanie,
wbrew wierze.
Nie przyjdzie Anioł ani Mefisto.
Jalia bezradnie rozłoży ręce –
miłość troszczy się o wodę dla kwiatów.
W jajniku matki, plemniku ojca
KTOŚ stoi przed nami.
W tym wierszu, popiele,
nie śmierć – KTOŚ.
Nikt mi nie zabroni
Piotr Bednarski
Idę do niej
Nikt mi tego nie zabroni
Inna mnie nie zwabi
Z jej smakiem
Coś wślizguje się we mnie
Może syrop klonowy
Może biel brzeźniaku
Idę do niej
Niesie mnie pragnienie
dłoń to sonata
Usta – razowy chleb
I nikt mi tej samej ścieżki nie wyrwie spod stóp
Biała czapla wie gdzie na rzece bród