On-line
Robert A. Dyduła

“On-line”
To co kiedyś było marzeniem
Dla wielu zwykłą utopią
Stało się rzeczywistością
Nie tylko ze względu na postęp
Bo taki ma miejsce ciągle
Na pewno ułatwił to szerszy dostęp
Choć łącza wciąż są zbyt wolne
Jednak to się stało
I jakby tego było mało
Stało się szybko wręcz błyskawicznie
Nie zawsze dopracowane merytorycznie
Jednak jest
Tego już się nie zmieni
Jesteśmy poniekąd uzależnieni
I nie pomoże żaden protest
Koło ruszyło
Coś umarło
Coś się urodziło
coś odżyło
Znowu to mamy
Nowe powołanie
Duża energia
I mocne doznanie
I choć sam ze sobą
Bez obecności świadków
Mogę łatwo być z tobą
Bez żadnych wielkich wydatków
Jak to możliwe
Jak to się dzieje
Zmysły wrażliwe
Dotyka olśnienie
W końcu i wreszcie
Myśląc o reszcie
Nie jestem sam
Jestem on-line

Cienie
Robert A. Dyduła

“Cienie”
Gdziekolwiek spoglądam
Widzę cienie
Wiszące jak ciemne chmury
Tuż nade mną
Na moim niebie
Niepokojąco otulają
Głaszcząc studzą
Me zaniepokojone lico
Brak mi tchu
Brak myśli
Pozbawia złudzeń
Na choć odrobinę
Lepszych dni
Stąpam po rosie
Dreszcze przeszywają
Me ciało struchlałe
Pozbawiony marzeń
Mimo niesprzyjających…
Z uśmiechem patrzę na jutro
Jakżeby inaczej
Nie byłbym sobą
Żaden cień
Żadne licho
Nie przesłoni mego słońca
CIEBIE

DyRo
19 maja 2020 roku
(tak w autobusie, w drodze do pracy…)

Sens przeżycia
Robert A. Dyduła

“Sens przeżycia”

może ktoś się zapyta
jaki jest sens życia
Monty Python próbował pokazać
niewiele zdołał zdziałać
każdy ma swój sens indywidualny
przemyślany lecz nie idealny
chcieć go czy nie
odpowiedzieć nie da się
łatwo nie jest
ścieżki kręte
samo życie zaś ponętne
gubię się w otchłani
byśmy nie zostali nigdy sami
każdy mały drobiazg
usuwając zadry z drzazg
który zdarzy się rano
obejmuję nie myśląc i śmiało
uświetniający dzień
to mój poranny poranny promień
błysk w oku nie znika
myśl umysłu przenika
czy przeżyć to mało
ileż nam czasu zostało
a gdy ktoś się zapyta
jaki jest sens życia
odpowiem śmiało
wciąż wiem zbyt mało

DyRo
11-12 lutego 2020 roku

Bo taka jest miłość
Robert A. Dyduła

“Bo miłość taka jest”

mijają dni tygodnie miesiące lata
dziesięciolecia wieki i epoki
a człowiek nie zmienia się
uniesione brwi zaskoczenia?
tak nie zmienia się
byli mordercy gwałciciele i rabusie
byli filantropi miłośnicy piękna i artyści
byli i są
jedno jednak oczarowuje
wynosi ponad poziom przeciętności
wyzwala z granic
wyciera łzy
daje tyle radości
nie ma znaczenia czy młody czy stary
czy głupszy czy mądrzejszy
czy biedny czy bogaty
to się nie liczy
jakby tego nie było

oczy rozbłysnęły szczerym uśmiechem
oblicze oblewa rumieniec
całe ciało reaguje spontanicznie
niektórzy śpiewają
inni tańczą
są tacy co piszą
i tacy co opowiadają
wszystko pięknie brzmi i płynie
niczym strumień w zielonej dolinie
pozbawieni agresji nienawiści i przemocy
nie wiedzący co to złość
dzięki jednemu
odwiecznemu
nieprzemijającemu uczuciu
cóż to? zapytasz
odpowiem jednym pięknym wyrazem
nie słowem
lecz czynem raczej
to tylko jedna jedyna radość
to po prostu MIŁOŚĆ

DyRo
04 lutego 2020 roku

Jak
Robert A. Dyduła

“jak”

łzy poleciały
plecy bolały
jestem
przeklęty słowami
porażony czynami
jestem
brudne słowa
czarne usta
długa broda
umieram paraliżem
śmieję się dreszczem
rozmawiam
choć nie muszę
chcę
nie chcę
zrozumiem
kiedy mnie uduszą
jestem
jednym słowem
jedną duszą
chcę
nie muszę
🙂

DyRo
Kołobrzeg
o1=o2.02.2020 r.

Przeżycia cz. 4
Robert A. Dyduła

“Przeżycia ” cz. 4

gdy kolejny dzień się zaczyna
wstaję spiesznie otwierając oczy
znowu jestem i to nie moja wina
poranek wraz ze słońcem raźno kroczy
piękny błękit nieba
lekko zachmurzony horyzont
żeśkie zdrowe powietrze
lekka bryza za zefirem przemyka
trudna decyzja
chwila zastanowienia
szybkie rachunki i przemyślenia
zbyt pięknie by dręczyć się obowiązkami
zbyt radośnie by popaść w rutynę dnia
biorę notatnik i pióro
zamykając drzwi jeszcze aparat
tak uzbrojony ruszam przed siebie
parkowymi alejami wśród bezlistnych drzew
ciągnie mnie hipnotycznie
piękno błękitu pod i nad
horyzontu linią
stąpając po piasku delikatnym
wilgotnie przyklejającym się do stóp
docieram do brzegu
siadam tuż u podnóża fal
szum silny lecz subtelnie
barwnie i dźwięcznie
szeleści w mej głowie
pióro wędrując po papierze
pisze opowieść dnia
wspomnienie życia
rysuje wyobrażenie teraźniejszości
teraz z kolei ja
Po myślach serfuję
niczym samotny ptak
po ruchliwym targowisku
słońce olśniło mnie dzisiaj
teraz ja fotografuję opowieść
dziś teraz zaraz i już
powspominam wieczorem
gdy dotrę do domu
by żegnać poranek dnia
witając uśmiechem nocy czarny blask
teraz ja
idę spać
dobranoc

Przeżycia cz. 3
Robert A. Dyduła

“Przeżycia” cz. 3

ile chwil przeżyć trzeba
by pogodzić się z myślami
ustatkować z marzeniami
stanąć oko w oko z rzeczywistością
wtopić się w otoczenie
i normalnie żyć
rano praca
popołudnie posiłek
najlepiej z rodziną
wieczorem odprężenie
fajny film lub dobra muzyka
książka bądź pisanie
zależnie od woli i nastroju
swawolą będzie restauracja
lub wyjazd w Alpy na narty
nurt codzienności pobiela skronie
pewnego dnia oczy utoną
przyobleczone szklaną przesłoną
w końcu łoże
przemijania przypominanie
koniec dnia
koniec życia
ile chwil jeszcze mam
ile marnotrawię
ile wykorzystuję
by każdego wieczoru
położyć się ze spokojem
że minął dzień mego życia
zasnąć i śnić
przyprószywszy powieki błękitem
do następnego dnia
może

DyRo
28 stycznia 2020 roku

Przeżycia cz. 2
Robert A. Dyduła

“Przeżycia” cz. 2

Marzenia rozczochrane
Oczyściły mój umysł
Stałem się jałowym kawałkiem kory
Gdy byłem mały przynosiłem korę
Do domu
Do piwnicy
Po kryjomu
Ten dar drzew pozwalał rzeźbić
Chwila życia i marzenia
Utrwalone w lekkiej naturze
Kora to podatny materiał
Nie trzeba dłuta by być
Zjednoczyć się z korą
Marzenia rozczochrane
Przywołały wspomnienia
Chwil minionych i nieprzeżytych
Tych które były
Tych które miały być
Marzenia rozczochrane
Tylko czasami są wspomnieniami
Tacy jesteśmy
Skroń już nie boli
Krople wyschły
Pozostały powieki
Otwarte pokazują bolesną szarość nieba
Przymknięte leczą błękitem
Koją zielenią
Rozczochrane marzenia
Ulatują

Otwieram okno
Nie myśląc o szarości poranka
Nie czując wilgoci brzasku
Wdycham przejmujące ciepłe powietrze
To nie wiosna
Lato chłodnym zazwyczaj bywa
To ciepło dnia równikowego
Takiego tutaj nie ma
Z rozczochranymi myślami
Czekam
Skąd tutaj ja
Skąd tutaj me marzenia…

DyRo
26 lutego 2020 roku
Kołobrzeg

Przeżycia cz. 1
Robert A. Dyduła

plusk plusk
krople płatają figle
odbijając się od mej skroni
wyczyniają frywolne wzory
malują obraz symfonii
chwilami w barwie D-dur

ogołocona z wyobraźni myśl
umyka wysoko w przestworza
skroń piecze obita kroplami
wzdychającego nieba
pozbawionego słońca
tęskniącego za jego blaskiem

i u mnie tego ciepła potrzeba
bym wywietrzał z głupoty
umocnił się w spokoju
podarował wokół promień uśmiechu
zmęczony myślami
przymknąłem powieki
świat zawirował wokół
jak zwariowane krople
dotykające tafli oceanu
lub lustra kałuży pod nogami
błogi błękit nieboskłonu
zasnuł me powieki
zasnąłem
budząc się nie wiedzieć kiedy
z rozczochranymi marzeniami

Oblicza nadziei
Robert A. Dyduła

Chmury umykają
Promienie słońca lśnią lekko
Mokre wspomnienia pozostają
Dotknięty magią chwili
W radości serca słońce lśni
Nutka niepokoju gdzieś w tle się tli
Przygasa rozbłyska uspakaja
Za drzewami szumi morze
Fale podtapiają plażę
Znowu donosi o swym ogromie
Wspomnienia powracają
Szamocząc się z samym sobą
Ściągam cugle niepokoju
Nieznośnie zaniepokojony patrzę jednak
Niewiele myśląc
Ruszam przed siebie i idę
W oddali skrzy nadzieja
Ukryta w tarczy słońca
Wiem że jej dotknę
Jeśli nie ja jej to ona mnie
To właśnie mnie ośmiela
Znowu jestem sobą

DyRo
23 stycznia 2020 roku

“Ku dobru ludzkości”
Robert A. Dyduła

“Ku dobru ludzkości”

Każdy chce być silniejszy i potężniejszy.
Jednak to nie walką człowiek zwycięża…
lecz uporem i konsekwentnym działaniem…
a walka tylko ubarwia chwile zmęczenia…
nieustanną gonitwą za chwilą wytchnienia…
dążeniem do więcej, lepiej i piękniej…
wmawianiem sobie i innym, innym i sobie
czym prawda jest, a czym kłamstwo
być może
ścieląc drogę karmazynowym całunem
otworzy nam wrota doznań i poznania
a może otworzy umysł rodzący pytania
i nieustanny pościg, wyścig i gonitwa
za chwilą, za czasem
Każdy walczyć może
byle w pokorze i skrytości
Ku dobru ludzkości!!!

DyRo
22 października 2019 r.
Kołobrzeg