Taka
Sylwia Błeńska
siedząc w holu szpitala
spostrzegłam starość
przygarbiona ale pewna siebie
przemykała od drzwi do drzwi
porcelanowa cera
policzki różane i usta malinowe
popatrzyła na mnie szklanym wzrokiem
taka piękna bezradna i krucha
mimo to uśmiechała się
uśmiechała się dusza młoda
korytarz przesiąkał upływem czasu
gdzieś pomiędzy odnalazłam siebie
przecież taka będę
taka
Sylwia Błeńska 4.07.2018
Za wcześnie
Sylwia Błeńska
przebudzone
fatamorganą wiosny
maleńkie grudniowe kwiaty
bratek koło bratka w kolorze purpury
ramiona
niczym szlachetny zielony awenturyn
porcelanowe buzie
o żółtych oczach
spoglądając w niebo
błagają
łaknąc odrobinę wiosennego słońca
chwilę potem
znikają w bezlitosnej
mroźnej
otchłani białego puchu
Sylwia Błeńska 8.2.2017
Awenturyn -kamień szlachetny
Miasto
Sylwia Błeńska
głucha cisza
tylko tykanie zegara
przypomina o upływającym czasie
śniadanie
spacer chodnikami miasta
tłum ludzi dążących do pracy
w kącie bezdomny chowa w pudle
swą przeszłość
wartościowego człowieka
witryn sklepowych lep
nawołuje do kupna
smog samochodów
przybliża kres życia
i w końcu
próg domu
swych czterech ścian
tykania zegara
ciepłej herbaty
ciszy…
Sylwia Błeńska 31.1. 2016
Nad Świętą
Sylwia Błeńska
przestało padać
słońce rozpływa się w kałużach
i w pobliskiej rzece
święta ożyła
w jej ramionach kaczki
łabędzie wiją gniazda
ptasie rozmowy
mieszają się z nurtem wody
walc Wiedeński i ja
pośrodku życia
Sylwia Błeńska 24.4.2018
Święta – Rzeka płynie środkiem Żuław Malborskich, mijając Nowy Staw i Nowy Dwór Gdański. Uchodzi do Szkarpawy w pobliżu Tujska.
Wiosenne parasole
Sylwia Błeńska
fruną z wiatrem parasole
zwiewne sukienki
ślubne panienki
dokąd
gdzie wiatr biega po polach
gdzie deszcz spragnione napoi
gdzie dom odnajdą wśród łąk wolności
fruną z wiatrem parasole
zwiewne sukienki
ślubne panienki
dokąd
w świat daleki
w pejzaż kolorowych pól
gdzie dom
miłość odnajdą na wieki
fruną z wiatrem parasole
zwiewne sukienki
ślubne panienki
do
17.5.2018
Zimno
Sylwia Błeńska
* * *
biało
świt ubarwia horyzont czerwienią
zimne krople deszczu
wkuwają się w blade postury życia
niebo rozsypuje się po raz kolejny
dotyka czarnej ubogiej ziemi
jesienne złoto traci kolor
niknąc pod diamentową warstwą puchu
świat staje się przejrzysty jednolity
wschód i zachód słońca
oddziela pora dnia
malując kontury w mglistej oddali