Człowiek przed lustrem
Zygmunt Jan Prusiński

Niby jest inny
bo minął dzień – tydzień – miesiąc
i lata które zatrzymać nie można.

Ale kiedy stoi człowiek przed lustrem
zamieszcza w nim swoje życie –
jak był dzieckiem – podlotkiem
i tym kim teraz jest.

Pamięta rzeczy nawet drobne
jak przechodził przez płot
żeby skraść owoce w sadzie
a może i to że dzierżąc garnek z wodą
oblewał ludzi przechodzących
pod oknami piętrowego budynku.

Pamięta młodzieńczą miłość
która z nazwy została –
niewinne zaloty i skradania pocałunków.

Pamięta cygańskie tabory
wozy kolorowe –
cygańską muzykę i tańce.

Dzisiaj jest dorosły
wybrał wzór człowieka spokojnego –
że jest przez kobietę kochany
która przed lustrem myśli o nim.