Dobro i zło
Wiesław Harchut

Głęboko w lesie.
Za starym drzewem.
Co w swej koronie
gałęzie krzyżuje.
Kamień, dość duży.
Mchem porośnięty.
Ciężarem swoim,
grób blokuje.

Słońce, w to miejsce
raz w roku pada.
A wtedy z ziemi
kwiat się wybija.
Paproć, przepiękna.
Która raz kwitnie.
I która sekret,
z kamieniem kryje.

Wiara niewinna,
zło, no i zazdrość.
W dawnej godzinie
spotkanie było.
W blasku księżyca.
W dole kamieniem.
Niewinność czystą,
zło przykryło.

Świadek to drzewo.
Nie mógł nic zrobić.
Gdy korzeniami,
z krwią, sok wciągało.
W swojej niemocy,
w swej bezsilności.
Konary dziwnie
skrzyżowało.

Może z paproci,
kwiat ten ktoś zerwie.
Kamień odsunie,
grób odkryje.
Cóż-nic to nie da.
Bo przecież serce,
które kochało,
już nie żyje.

Modlitwa mówi,
że anioł czuwa.
Gdy go poprosisz,
się opiekuje.
To czasem, jednak
choćby na chwilę.
Nad dobrem, zło
zatriumfuje.