O PRAGNIENIU
Izabella Teresa Kostka
O PRAGNIENIU
A kiedy zapragnę objęcia
położę się na wilgotnym piasku,
by kochało mnie morze
i gwałciły fale.
Zanurzę się w rozkoszy
i kolebce życia,
w której było zaranie
i będzie koniec świata.
Jestem przypływem i odpływem,
nie znam ukojenia na żadnym brzegu.
Izabella Teresa Kostka
“Myśli zebrane” 2019
To zapewne sprawiło że wiele opowiadań uznano za naiwne
Teresa Klimek Janota
szmer – być może nie wie jaką formę przybiera
w wyrafinowanym opisie
dzień – noc – rajska jabłoń nawet Bóg kiedyś
pracował nad kształtowaniem maestrii
ekspresja ciągle istnieje jej fenomen należy
do grona aktywności psyche
cisza trafia na podatny grunt kiedy ją usłyszysz
piszesz prostym językiem naiwne opowieści
19.02.2019
Riffle shuffle
Teresa Klimek Janota
dłonie co wodę mącą przez wzgląd na gorączkę nie milkną
karta idzie jak fala co rusz unosi się w górę to z hukiem
się kładzie na ślepe wyroki losu
perła leży ukryta na brzegu – żadnych śladów po niej
tymczasem diabeł się śmieje nie widzisz a czujesz
zamęt w głowie
kropla potu na czole to resztka po przejściu tsunami
– ileż w niej kart żywych a niepogrzebanych
lubisz dreszczyk emocji – coś jak sopel lodu wystający
ze skóry zapach perfum i świec tropikalne wyspy
napór głowy by wygrać je dla siebie
morza nie dotknąłeś bo serce jest zbyt słabe słyszysz tylko
szum fal rozsypany zmagasz się z horyzontem
22.02.2019
—
Ta wiadomość została wysłana przez formularz kontaktowy na stronie Nasza Poezja (http://www.poetycki.net).
Chcę być tam gdzie ty
chcę energią twoją żyć
niechaj miną gorzkie dni
chcę być tam, gdzie jesteś ty
Koszmar kiedyś skończy się
chciałbym czuć cię blisko mnie
niech się perlą szczęścia łzy
usta twoje mówią mi
Bądź mi wiosną, ciepłym słońcem
farbą uczuć maluj dni
Noce wyściel mi gwiazdami
tym co piękne między nami
Chcę być tam gdzie ty
nutą marzeń zawsze śnić
niepokornym sercem błądzić
w oczach twoich światłem być
Świat przytuli nasze myśli
w nich utopię upojenia smak
każda chwila z tobą piękna
to jak z nieba dobry znak
Ale i tak miło jest się potykać o siebie
Teresa Klimek Janota
Jeżeli śmiałam tęsknić do innego świata, to musi bardzo
boleć. Bo gówno cię obchodzi, że całymi latami szal
okręcam u szyi i staję się kimś innym.
Niezależnie od sceny, na którą wychodzę, dostaję energię
tłumu, ciało mam coraz silniejsze, przyśpieszam,
wyłączam się totalnie i jest mi dobrze.
Dawno odstawiłam zadeptane pantofle. Byś przypomniał
sobie, że nic nie zastąpi spaceru nad brzegiem podłogi,
w bezbronnej, lekkiej sukience.
Zdaje mi się, że patrzysz na mnie, jak ci się podoba. Zdaje
mi się, że jesteś jak dziecko bawiące się muszelką, im
bardziej mi się zdaje, bardziej jestem bliżej.
27.02.2019
Łowcy głów
Teresa Klimek Janota
Jakbym znowu dotykała odrzuconych składni
i kiedy ktoś zapyta
– po co ich użyłam
krytycy skruszą style i przeleją wodę
świat który znałeś przecież piękny wyjątkowy
ze słów bardziej szlachetnych
– jemu się wybacza myśli nagie i mgliste
ale one wcale nie są takie – to pewna
perwersja melancholia pióra
– dotknięta uwolni atrament jakby głód
ślinił język nad dobrze brzmiącą
treścią
A ci co poznali krytykę jako środek wyrazu
wskażą na żal po stracie
jęczydusza napisał – wziąć w rękę pomarańczę
gorzką skórkę zedrzeć przyśpieszyć
biologiczne reakcje
co zostanie – wypełnić tym usta
lecz jeśli jest szansa – ssać do tysięcy brzuchów
– smak dostrzegą nieliczni
16.02.2019
Tylko po to
Teresa Klimek Janota
Noc jaka nastaje, jest miękka, niewidoczna i gdzie
jestem nie wiem. Noc, na taką się godzę,
nie szukam odpowiedzi, czym dla mnie jest.
Gdyby wcale nie przyszła, spędziłabym dzień w słońcu,
a w sklepie odmówili by mi sprzedaży pidżamy.
Byłabym dziwnie zmęczona.
I ona też.
Ale może czepić się zamykanych drzwi, kiedy gaśnie
światło. Nie chciałabym, aby mnie zostawiło taką
pokonaną.
Życie jest snem – pomyślałam, ale jest i poduszka,
czysta, nieustraszona, gotowa do przyjęcia wszystkiego.
Coś ją rozerwało na strzępy, a była po mojej
stronie.
Jestem zbyt zagubiona. Jakoś nie widzę wyjścia, choć
gdybym może mogła ukryć się pod podszewką.
Jest w niej erotyka, więc byłoby lepiej, pokazałaby
mi, jak się przywłaszcza, zagarnia.
Może zaczęłabym szeptać, że pójdę wszędzie za tobą.
Gdybym wszystko miała zacząć od nowa, byłabym
bezlitosna za dnia, żebyś mnie pokochał.
26.02.2019
Wodopój
Teresa Klimek Janota
widziałam oczy gazeli stojącej na zboczu, patrzyła
w bezmiar błękitu. przyszła tutaj po śladach
odjętych z niełatwych dni.
pragnęła by brzeg się pochylił, by łatwiej dotrzeć
do źródła, żeby być, dotknąć, poczuć kroplę wody,
wybrać dla siebie i stada morze do ostatka.
widziałam wzrok mężczyzny, właściwie to był chłopiec.
płynął ku mnie nagi, żeby dotknąć – zdobyć, zawrócić.
minęło tyle lat, został we mnie tamten niepokój,
z czasem zmieniła się fraza.
zamieniłam go w deszcz, woda stoi w dołkach, chyba
nikt nigdy przede mną nie sięgnął tak głęboko po
nieczystą kroplę.
nasze oczy rozświetlały lagunę, gdy odpływały statki.
do dziś uczę się słów na to nienasycenie.
23.02.2019
Benificjent transformacji
Szanowni Państwo
Już dawno skontatowałem, iż Kościół katolicki nigdy nie jest zadowolony ze stanu swojego posiadania i roli, jaką w życiu publicznym odgrywa. Nawet z tego, że jest największym beneficjentem transformacji ustrojowej, a Episkopat ma wielki wpływ na politykę kraju, (prawem kaduka) a nawet z tego, że księża biorą mamonę z kasy państwowej jak z prywatnego bankomatu. To Episkopatowi nie wystarcza. Zawsze znajdzie powody do domagania się czegoś, co sobie upatrzył Oczywiście argumentem jest to, iż niezbędne jest do wykonywania kapłańskiej posługi. Do programowych zająć arcy i biskupów jest wmawianie moherowym berecikom, że katolicy są prześladowani i atakowani przez wszystkich, którym nie po drodze jest do katolickich wartości. Panoszący się w Polsce Kościół katolicki sam siebie przedstawia się, jako oblężoną twierdzę, którą atakują zajadle różni liberałowie, neomarksiści i inna nieprzyjazna mu swołocz z TVN 24 na czele. Twierdzenie, że Polska – wyspa katolickiej wiary – ma zniknąć z mapy laickiej bezbożnej Europy to brednia, ale znajduje odzew w obłudnej prawicowej prasie. W swoich „świątobliwych” gazetach, rozgłośniach i telewizorniach, nie rozprawiają o niczym innym i to werbalnie, jak o krzywdzie Kościoła w Polsce, nękaniu, obrażaniu, zaszczuwaniu duchownych. Ta bezczelna propaganda ma na celu robieniu maluczkim wody z mózgu. Tylko dotknięci tą indoktrynacją i amnezją członkinie kół różańcowych, są w stanie uwierzyć, iż biskupie pałace i niezliczone parafie, które omotały kraj jak pajęczyna, są pobudowane z mamony zebranej z tac ofiarnych i jest symbolem prześladowań kapłanów Kościoła katolickiego.
Ot, co…
All rights reserved 2019 Marian Jedlecki
Taka
Sylwia Błeńska
siedząc w holu szpitala
spostrzegłam starość
przygarbiona ale pewna siebie
przemykała od drzwi do drzwi
porcelanowa cera
policzki różane i usta malinowe
popatrzyła na mnie szklanym wzrokiem
taka piękna bezradna i krucha
mimo to uśmiechała się
uśmiechała się dusza młoda
korytarz przesiąkał upływem czasu
gdzieś pomiędzy odnalazłam siebie
przecież taka będę
taka
Sylwia Błeńska 4.07.2018
Cmentarz
Marian Jedlecki
Współczulnie pójdziemy na pogrzeb
bo pewne że umrą jeszcze po nas
cmentarz poza osiedlem
w dołku po zbuntowanej duszy
z samurajską pokrzywą
u bramy ze stalowych cmentarnych lili
przykryjemy bardzo współczulnie
płaszczem ziemi kopiec
dla oznaczenia przyniesiemy kamień
powiemy sobie –
jest jak jest
i pójdziemy ty i ja
podskakując
do swoich cukierkowanych gniazdek
Zmory
Marian Jedlecki
Czatują wciąż u moich powiek
strąki włosów z moimi się plączą
są zawsze w kształcie moich rąk
całe nikną w barwie jej oczu
nikną w kształcie mojego cienia
jak kamień rzucony w tło nieba
oczy bez przerwy otwarte
nie pozwalają nawet się zdrzemnąć
bo to senne majaki nad ranem
Słońcom nakazują w mgłę się rozwiewać
a mnie zmuszają śmiać się i śmiać
płakać
i mówić mówić obojętnie co
Urojenia
Marian Jedlecki
Z twarzą niby alkoholik
wloką ilekroć czuje się sam
po pustych zakamarkach umysłu
ze nie starcza na to milczenia
poprzez amfilady pokojów tortur
lamentują obłudnie nad swoja nędzą
za nic nie chcą puścić
trzymając kleszcze przejrzyste zagadkowe
wyrwane ze ślepego lustra
rąk moich własnych
jak psy czarne co wieczorem
do nóg przypadają
cała reszta to rzeczywistość rzeczywista
która nie jest oczywista
cała reszta bardziej niepotrzebna
niżeli życie
co wykopuje dół pod mój cień
a sięga już do piersi
i pójść można kamieniem na dno
w pokłady spopielonych drzew
Blizny
Teresa Klimek Janota
Maryni – przynosiłaś mi swoje zwierzenia gdy zbliżała
się jesień, nie mogłaś pominąć niedostatku lata
czy czujesz to zgrubienie gdzie jesteś – tu wspominam
moją znajomość z tobą bliskość która kusiła tym samym
zapachem co niedojrzałe jabłka
mały słoneczny zawiązek – zebrali go wcześnie o rosie
czy czuł że opada? Potem był ból w podbrzuszu
fałdy zmiętej pościeli wywołały zamęt
na długo w całym mieście
stara zrobiła znak krzyża i zmieszała go z zielskiem
– bo ona wszystko co czyni zaprawia
ziołami
gładzi grzechy żywcem
podarowałaś mi różę z płonącego ogrodu miała kształt
popiołu – rozsypanej nie dotknę
6.02.2019
Za wcześnie
Sylwia Błeńska
przebudzone
fatamorganą wiosny
maleńkie grudniowe kwiaty
bratek koło bratka w kolorze purpury
ramiona
niczym szlachetny zielony awenturyn
porcelanowe buzie
o żółtych oczach
spoglądając w niebo
błagają
łaknąc odrobinę wiosennego słońca
chwilę potem
znikają w bezlitosnej
mroźnej
otchłani białego puchu
Sylwia Błeńska 8.2.2017
Awenturyn -kamień szlachetny
