Żołnierz z AK
Marian Jedlecki

Zakręt gdzie potok śpiewny
czepia się traw dzikiej kępy
przelśniony dumnym słońcem kotliny
która blaskiem się pieni
młody żołnierz z rozbitą wargą
odkrytą głową utulony
mokrym rosłym zielem
śpi a niebo miękkie
łoże mu ściele blade pod zieloną lirą

stopy w buciorach o niezabudki wsparł
śpi uśmiechnięty śmiechem chorego dziecka
zimno mu
daj mu ziemio ciepłe sny łaskawe
zapach kwiatów rozkoszą piersi nie wzdyma
śpi w słońcu na piersi dłoń trzyma
spokój
w prawym boku ma dwie krwawe rany
i tylko mucha na brzęczącym czole
mucha powód
mucha pretekst

Noktur Oświęcimski
Marian Jedlecki

Ty SS Heinrich
ja wiem
to krew nieżywych zastygła na twoich rękach
sztywna rękawica
to krew wołająca o pomstę pokoleń
to sczerniała krew moich braci i sióstr
to bratobójcza krew

zapach krwi nad ziemią
żałobna krew kainowego ogniska krematoriów
ściele dym ofiarny
niemiły bogu
a nas dławi i dusi
poddaje dźwiękom cytry
by oprzeć o cień
o ścianę płaczu

Ulisses
Marian Jedlecki

Kolory znowu ożywione
co jest ćwiczeniem medytacji międzyludzkiej
to je przerasta nocą już ich nie strzegą
przy podobnej wierze

teraz pragną tylko by wrócić do siebie
nie pragną rzeczy w prezentach
bo tylko ramiona naszyjnikiem
pasem i fallicznym spełnieniem

czy ja To Ulisses w strumieniu świadomości
mieszkania przy Eccles Street nr 7?
czy tylko ciepło Słońca na poduszce
ta myśl bije jak serce bije z sercem
jak z kolejnego koloru dzień Ulissesa co nie był nim
a ona rozczesuje włosy powtarza cierpliwie
sylaby imienia tego co w podświadomości
tego co się zbliżył intuicja wyczuwa

a ty nie pozwól nazywać siebie Słońcem
bo ono troszczy się o mój smutek
tylko

Zaułek
Marian Jedlecki

W zaułku starego szpitala
gdzie nawet choroba usycha
nic nie rośnie
z wyjątkiem tabunu rozpaczy
wysypano żużel wypalonej nadziei
w którym lśnią szyderczo
potłuczone resztki
niebieskiej butelki
a życie poprzestało się w niej dziać samo

(w szpitalu 17.04.2018)

Klątwy
Cyprian Kamil Norwid

Żaden król polski nie stał na szafocie,
A więc nam Francuz powie: buntowniki.

Żaden mnich polski nie bluźnił wszech-cnocie,
Więc nam heretyk powie: heretyki.

Żaden pług polski cudzej nie pruł ziemi,
Więc poczytani będziem jak złodzieje.

Żaden duch polski nie zerwał z swojemi,
A więc nas uczyć będą – czym są dzieje?

Ale czas idzie – Szlachty-Chrystusowej,
Sumienia-głosu i wiedzy-bezmownej;

Ale czas idzie i prości się droga…
Strach tym – co dzisiaj bać się uczą Boga.

Sekret demona
Marian Jedlecki

Sekret demona

Zwichrowani pogubieni
bez wahań oddają cześć
on –
przywołuje odpędza nagradza
dodaje trzy sześć i sześć obietnic
bo jego złość dopada
kompetencjom atrybutem i a może niewiedzą
na które rozpacz liczy

on wie –
jakiż to paradygmat w jego duchu ogniska
zna tuzin nazw małpy
które burze sprowadzają
znają sposób rozmiękczają jadalnego złota i trudnego szczęścia
chwytając pętelki dawnych zdarzeń w szepcie wilgotnej czeluści
pytając dokąd tak zmierza
niosąc czarny chleb dzielony na czworo
ciężki od porażek

Muzeum – Strefa
Marian Jedlecki

Teraz jestem w Paryżu
kolebce Toulouse-Lautreka
oddycham uciekłym Czasem Montparnasse
zapominam że idę potrącany tłumem
rozwrzeszczane stado ryczy obok mnie
niepokój o wizje chwyta za gardło
jakby miłość na zawsze miała mnie w pogardzie
gdybym żył w tych czasach
poszukałbym wiedzy w klasztorach
tam nikt bez wstydu modlitwy nie może odmówić
strefa –
kryję tam siebie a ogień piekła śmiech mój burzy
jest jak obraz z muzeum dotknięty mrokiem
zachodzę tam czasem aby nań rzucić okiem
ale na garbie ułudy cień czyjś się położył
w futerale ubrań zapomniałej pamięci
odpowiednie dać rzeczy słowo