Rozstanie
Elżbieta Andrzejewska
Taki w niej ból odchodzenia
Jak w córce dzieciństwa
Które nie chciało odejść
Dopóki rąk
nie złożyła do modlitwy
Obydwie płakały
Tuląc smutek
ciepłym oddechem przebaczenia
Czas rozstania
w nowym początku
miał oczy matki i córki
Nie pytając dlaczego
Tamten i ten świat
Łączy wspólnota wiary
W duchowe obcowanie
bezdotykową obecność
Teraz
Elżbieta Andrzejewska
Spotkałam Kasię
Miała policzki ogorzałe wiatrem
i uśmiech sprzyjający spotkaniu
Powiedziała, że porywisty wiatr
złamał drzewko
dodając
Było zbyt młode żeby wytrzymać huragan
Pomyślałam sobie
Tak, do silnego wiatru potrzeba stabilności
przeżytych lat
Doświadczenia
Natura ludzka i żywioły
W tym przedziwnym istnieniu
Są zawsze razem
Jamiołki-Piotrowięta
Marcin Olszewski
Za torami, przy wjeździe jest mały sklep
Na ławach gospodynie, gospodarze gwarzą
Od wieków się znamy, po trzykroć wyściskamy
Rysów czas nie zatrze, “Łomża” chłodzi krew
Od dzieciństwa obraz zapamiętany
Tu spółdzielnia, tam kładka, dalej przydrożny krzyż
Są rzeczy niezmienne jak ta czerń ziemi
W której pot pracy, krew walki obmywają łzy
Naszych matek, ocierane ukradkiem przy pożegnaniu
Złote dary ziemi kołyszą się na wietrze
W lesie głazy pamiętające czas walki o wolność
Dzieło Boga i człowieka, mała ojczyzna
Jestem tu zawsze. Gdziekolwiek jestem
Czy wrócisz…
Bronisława Góralczyk
Listek do listka czule lgnie,
dłoń się do dłoni czule tuli,
a ciebie nie ma… Gdzieś ty, gdzie?
Świat mój bez ciebie tak się kuli…
Nie umiem myśli w słowa zebrać,
oczy niezmiennie mam we łzach,
a biedne serce (jak ten żebrak)
o miłość błaga – choćby w snach…
Wiatr gdzieś unosi ptaków śpiew,
gdzieś czyjeś dłonie się złączyły,
a ja się pytam pośród drzew
czy wrócisz do mnie? Wrócisz, miły?…
Gliwice 15.03.2009 r.
wiersz o przemijaniu
Marek Górynowicz
jest zieleń
odnaleziona
dalej pagórki i skrzydła ptaków
strumień toczy krew
ostatni wers sączy atrament
na starym cmentarzu
zakwitły szafirki
samotny Chrystus
czyta wiersze
zmarli odeszli z marzeniami
zostały pękające nagrobki
i bezdomny poeta
linijką wiersza zraniony
Pod skrzydłami przemijania
Janusz Strugała
szybujemy po ścieżkach życia
jak ptaki pod chmurami
tak jak one wracamy do gniazda
gdzie chowamy się w jego cieple
tu zbieramy kruszyny miłości
smutny każdy odlot
pełen złudzeń i niepewności
każdy dzień światłością i niewiadomą
bądźmy jak białoskrzydłe łabędzie
słońce stopi nam serca
one zastygną jak rzeźba z marmuru
spojone na zawsze znajdą bramy Edenu
pod skrzydłami przemijania
Marzycielka
Bronisława Góralczyk
zapatrzyłam się na niebo
nie podnosząc głowy
zapatrzyłam się na gwiazdy
lśniące do połowy
zachwyciłam się muzyką
nie szukając dźwięków
zachwyciłam się słowami
które brzmią tak miękko
zakochałam się w twej twarzy
choć jej nie widziałam
cóż, potrafię jeszcze marzyć
więc fantazjowałam
Gliwice 02.04.2025 r.
Życie jest teatrem
Maciej Jackiewicz
“Życie to jest teatr mówisz ciągle opowiadasz
Maski coraz inne coraz mylne się nakłada”
Edward Stachura
—————————-
Życie jest teatrem
w słowa wszystko ubierają
frazy z ról co lecą z wiatrem
a na scenie tylko maski grają
Melpomena już zadowolona
upuściła maskę w zachwycie
trwa właśnie nowa odsłona
spektaklu pod tytułem: życie
Na widowni teraz gromkie brawa
poruszenie w pierwszym rzędzie
choć sztuka była bardzo ciekawa
to bisu już nie będzie
nie chcę więcej
Jarosław Pasztuła
szaro ponuro ściemniało
wzięło się na deszcz
okryłem czym miałem
a mam niewiele prócz serca
byłaś jedyną na świecie
nie chciałem nikogo więcej
zimno przeszyło wnętrze
całą noc w objęciach
wiedziałem że znalazło się szczęście
biegliśmy przez życie przez płotki
bo każdy żywot nie jest gładki i słodki
wyszło słońce wyszłaś na taras
pijemy kawę bo życie nas dotarło
nie potrafię kłamać wyczuwasz
każdy gest każdą nieszczerość
Awersja
Bronisława Góralczyk
Zapłakała ciemna noc,
skryła księżyc w chmur granacie,
kradnąc mu magiczną moc.
W jakim celu – zapytacie?
Zwykła zazdrość? – Kto to wie?…
Zakochanym świecił jasno,
wiódł ich serca w miejsca, gdzie
ich uczucia już nie zgasną.
Próżna zatem niechęć twa,
nocy podła, zła i czarna…
bo za dzień znów (albo dwa)
księżyc zalśni jak latarnia.
Gliwice 01.04.2025 r.
Sonet***
Maciej Jackiewicz
Napisać wiersz niełatwą jest sztuką
szare dni zamieniać na kolorowe
a napisać sonet też nie jest banialuką
na rymach łamiesz nieraz głowę
Kiedy znowu wena zapuka do twych drzwi
przebudzony jak w krainie milczenia
piszesz sonet o tym co się tobie wciąż śni
słowami się staną… skryte marzenia
Nie piszmy tylko białego …sonetu, o poeci
choć bywa i gorzki albo bardzo słodki
bo tylko jedno życie nie zawsze się nam kleci
więcej smutków niż trzy i pół zwrotki
Ciesz się Poezją a usłyszysz chór przyjacielski
to muzy ci podziękują za sonet angielski
Zamknięty w objęciach
Marcin Olszewski
Mógłbym sprzedać wszystko i rozdać ubogim
Stary zamek z ogrodem i kosztowności
Gdybyś tylko chciała
Za cenę jednego skinienia “chodź za mną”
Ty jednak wolisz, by wszystko pozostało
Na swoim miejscu
Byś mogła podpalić wodę w mojej fosie
Świętym ogniem miłości
Mógłbym malować twe portrety i pokazać je światu
Na wielkich galeriach być oklaskiwanym
Gdybyś tylko chciała
Z cenę skinienia “przybądź do mnie”
Ty jednak wolisz znając me talenta
Bym opisywał cię słowem, dla ciebie samej…
Byś mogła rzucać mi szaty swe
Jak pergamin na mą inspirację
Mógłbym chwalić cię muzyką
Dawać koncerty przed ogromem władców
Za cenę skinienia “oddaj mi siebie”
Ty jednak wolisz, bym śpiewał ci do ucha
A takt wystukiwał na twojej skórze
Byś mogła ustami przekazać mi nuty
W gorącym pocałunku
Bo istnieję już tylko dla ciebie
Z umową na wyłączność wypisaną na sercu
Odkąd zdobyłaś szturmem mój zamek
Jestem do twych usług Bogini!
ułamki sekund
Jarosław Pasztuła
gdzie morską falą ciepła biel
pod stopami chłodny wiatr, piasek
gdzie rzeka toczy kamień po prostu
opada powieka
gdy promień wpada
jak niezapowiedzianych gość
odpadam z tynkiem na chodnik
chodzą ludzie idziesz i ty
pobieraj kawałki
sklej dzban jak zdun wypal go
włóż kwiaty to nasze
sekretne wspomnienia
kocham Cię za to
że człowiek spotkał człowieka
na ścieżce na scenie na oceanie życia
ostatni pocałunek w tę noc
przytulenia ciepłem
powiew ciała gorące powietrze
i tak dalej
szkoda tych lat co odeszły już
Wiosenny nastrój
Bronisława Góralczyk
Rozjaśniło się niebo nareszcie
i niemowlę się śmieje serdecznie
kiedy marzec po kraju wędruje
i promienie śle ku nam słoneczne
Wyszła mama na spacer nad rzekę
z nowym wózkiem i nowym potomkiem
a wraz z mamą się wiosna przechadza
kwiat rzucając przed wózkiem i Tomkiem
Każdy dzień coraz cieplej ich wita
a że Tomek uwielbia słoneczko
mama co dzień z tej racji korzysta
by się z wiosną móc spotkać nad rzeczką
Uśmiechnięta twarzyczka Tomeczka
i pogodna jak nigdy twarz mamy
wnosi nastrój nadziei i wiary…
zatem wiośnie i my się kłaniamy
Gliwice 29.03.2023 r.
Światowy Dzień Poezji
Ewa Walentyna Maciejewska
słyszysz jak szepcze poranek?
pieszczony słowami poezji
w nostalgicznych oddechach ciszy
wiosny krokach bezszelestnych
odradza się życie i dusza
mgiełką różowych przestworzy
w wersach strof najczulszych
jak dotyk motyla na twarzy
zatańczy w sercu, nad łąką
w kroplach błyszczącej rosy
słyszysz? tak szepcze poranek
skąpany deszczem poezji
wsłuchaj się w tchnienia niesione
wiatru wyznania miłosne
nie bądź zazdrosny o słowa
poezję kocham i wiosnę
Płomień
Marcin Olszewski
Rozpalamy świece w komnatach swoich zamków
Tańczysz przed lustrem na szachownicy
Ja szukam duszy Bacha nad klawesynem
Patrz! Jak wzrok pożądania biegnie
Lotem kruków
Korytarze namiętności, nieprzespanych nocy
By dotrzeć, dotknąć spełnić, zapragnąć
Ile razy już wypalaliśmy rumem Imiona wśród traw
By stoczyć się w uścisku ze wzgórza w blasku burz?
Kocham Cię dziko, jak truciznę, do zatracenia
Wypalasz ciało gorącem ust
Dotykiem dłoni, szalem włosów
To choroba, na którą zapada się raz w życiu
Kto komu pierwszy rozetnie szablą szaty?
Walka ognia spojrzeń za kotarą łoża
Pod baldachimem pole bitwy mężczyzny i kobiety
Strategie uwodzenia rozpostarte w tańcu gestów
Nie możemy żyć bez siebie, to słodka niewola dusz
Zanurzeni w toni pościeli poznajemy siebie od początku świata
Muzyka oddechów przyspiesza i zwalnia
Do świtu, do nocy, do wspólnego życia
Oczekiwany gość
Bronisława Góralczyk
Było to w marcu, gdzieś po połowie,
kiedy niezwykły gość nas odwiedził…
W zielonej sukni, z wiankiem na głowie
i włosach lśniących kolorem miedzi.
Z naręczem pełnym łąkowych kwiatów
była tak śliczna, taka radosna!
Podała kwiaty mojemu bratu
i tak mu rzekła: – Witaj, jam Wiosna!
Odtąd, co roku jej wyczekuję…
i jak co roku w marcu przychodzi.
Jak z przyjaciółką z Wiosną się czuję,
bo ona nigdy mnie nie zawodzi!
Gliwice 20.04.2007 r .